۱۳۸۸ آذر ۹, دوشنبه

غرغر کردن و مهاجرت به امریکا

دیروز خیلی جالب بود, نزدیکیهای ظهر هوا آفتابی بود و باد هم خوابیده بود. به خودم گفتم که بد نیست یک دوری با قایقم توی دریاچه بزنم تا هم باطریهایش شارژ شود و هم اینکه از هوای خوب و دیدن مناظر و خانه ها لذت ببرم. همینطور که با سرعت خیلی کم از کناره های دریاچه میرفتم گفتم حالا که دارم با سرعت آهسته میرانم, قلاب ماهیگیری خودم را هم توی آب بیاندازم تا شاید با روش ترولینگ بتوانم ماهی بگیرم. قلابم را در آوردم و بعد از اینکه آن را به سمت پشت قایق پرت کردم, نخ آن را شل کردم تا کاملا قلاب از قایق دور شود و صدای موتور ماهیهایی که جذب طعمه میشوند را نترساند. بعد هم چوب ماهیگیری را گذاشتم پایین و برگشتم پشت فرمان.

همینطوری برای خودم الللی تلللی میخوندم که ناگهان دیدم چوب ماهیگیریم در هوا معلق شده است و دارد خودش را میکشد. سریع دنده قایقم را خلاص کردم و پریدم به پشت قایق و چوب را گرفتم. اول آنقدر سنگین بود که فکر کردم قلابم جایی گیر کرده است و میخواستم قایق را روی دنده عقب بگذارم و به قلاب نزدیک شوم تا آن را آزاد کنم ولی ناگهان چوب از دستم کشیده شد و فهمیدم که یک ماهی بزرگ در آن گیر افتاده است چون قایق ایستاده بود.

نزدیک نیم ساعت طول کشید تا کم کم ماهی را به قایق نزدیک کردم. کمی قرقره را میچرخاندم و زمانی که فشار میاورد آن را شل میکردم که نخ پاره نشود. پس از اینکه ماهی به قایق نزدیک شد, یک پرش روی آب کرد و من دچار شک شدم چون ماهی واقعا بزرگ بود و من هم تور نداشتم که با آن ماهی را بالا بکشم. سپس روی پله شنای قایق استادم و سعی کردم با دستم آن را بگیرم ولی فشاری که ماهی میاورد واقعا زیاد بود و وزنش هم خیلی زیاد بود. فکر میکنم حدود 7 پوند میشد. یکبار هم تعادلم بهم خورد و نزدیک بود به داخل آب بیفتم.

خلاصه پس از کلنجار رفتن زیاد, ماهی با یک حرکت ناگهانی نخ را پاره کرد و با قلابی که به دهانش گیر کرده بود فرار کرد. طعمه من هم یک اسپینر بود که شبیه یک موجود پشمالوی زرد و سبز است و یک پروانه فلزی دارد که موقع حرکت در آب میچرخد و برق میزند. زیر آن هم سه قلاب به هم چسبیده و پشت به هم دارد که وقتی ماهی خواست طعمه را قورت دهد, خرخره اش را بگیرد.

من خیلی افسوس خوردم چون این بزرگترین ماهی بود که من در عمرم گرفته بودم و دوست داشتم باهاش یک عکس یادگاری بگیرم. در ضمن خیلی تلاش کرده بودم که آن را به قایق نزدیک کنم. از طرف دیگر من همیشه برای ماهیگیری از دریاچه خارج میشدم و نزدیک 10 مایل دور میشدم تا در دلتا ماهی بگیرم و اصلا فکر نمیکردم که دریاچه خودمان ماهی به این بزرگی داشته باشد.

خلاصه یک چوب ماهیگیری دیگر از توی کابین برداشتم و یک قلاب اسپینر دیگر شبیه به اولی به آن بستم و دوباره همان مسیر را ادامه دادم تا بلکه هم دوباره آن ماهی را بگیرم و هم اینکه قلاب از دست رفته ام را پس بگیرم. بعد از اینکه یک کم از آن محوطه دور شدم دور زدم و دوباره همان مسیر قبلی را طی کردم و بعدد از حدود پانزده دقیقه باز دیدم که چوب ماهیگیریم در هوا معلق شد.

قایق را متوقف کردم و دوباره پریدم و چوب ماهیگیری را گرفتم. بعد قرقره را چرخاندم تا نخ جمع شود. حدود بیست دقیقه طول کشید تا ماهی را به قایق نزدیک کردم. این ماهی هم بزرگ بود و تقریبا جزو بزرگترین ماهیهایی است که گرفتم ولی اصلا قابل مقایسه با اولی نبود. خلاصه پس از اینکه ماهی را به سکوی شنای قایق نزدیک کردم با دست قلاب را گرفتم و آن را به درون قایق کشیدم. دو تا عکس از آن گرفتم که بعدا برایتان میفرستم چون امروز سیم رابط موبایلم را نیاوردم و نمیتوانم عکس را از موبایل به کامپیوتر منتقل کنم.

بعد هم باد شروع به وزیدن کرد و من به سمت اسکله خانه حرکت کردم. چون با باد شدید نمیشود یک نفره ماهیگیری کرد و اگر قایق را خلاص کنی تا ماهی را از آب بکشی بیرون, باد قایق را به سمت خانه های مردم میبرد. مگر اینکه آدم لنگر بیاندازد و در یک نقطه ماهیگیری کند که آن هم حال نمیدهد. خلاصه وقتی ماهی را به خانه آوردم آن را وزن کردم و حدود چهار و نیم پوند بود که حدود 2 کیلو میشود ولی باز هم خیلی خوب بود.

همخانه من که گفت از ماهی زنده میترسد و نمیتواند آن را پاک کند و خود من هم حوصله پاک کردن ماهی را نداشتم برای همین ماهی بیچاره را که همینطور بالا و پایین میپرید بردم که بدهم به خانم سلمونی محله مان. چون از قبل بهم گفته بود که اگر ماهی گرفتی برایم بیاور ولی مغازه او بسته بود برای همین بردمش به یک رستوران چینی که نزدیک خانه مان بود. آنها میخواستند بجای آن بهم یک وعده غذای مجانی بدهند ولی من گفتم که این یک هدیه است و نیازی به غذای مجانی نیست.

البته بعد از یک ساعت که گرسنه ام شد به خودم گفتم عجب کاری کردم کاشکی لااقل یک پرس غذای چینی از آنها گرفته بودم! خلاصه خیلی جالب بود که در یک زمانی که اصلا انتظار ماهی گرفتن را نداشتم چنین تجربه جالبی برایم ایجاد شد. حالا از این به بعد برای ماهیگیری بیشتر به اون منطقه میروم ولی این دفعه بعد از اینکه ماهی را گرفتم آزادش میکنم که بره چون بیرون آوردنش دردسر داره. تازه اگر هر روز هم ماهی بخورم یک ماه طول میکشه که آن ماهی به آن گندگی را بتوانم بخورم.

خوب از ماهیگیری که بگذریم میخواستم کمی برایتان از یک عادت بد صحبت کنم که متاسفانه خود من هم این عادت بد را زیاد داشتم. این عادت بد غر غر کردن است که حتما همه شما به اندازه کافی با آن آشنایی دارید ولی خوب شاید بد نباشد که کمی آن را بررسی کنیم تا متوجه شویم که چه عواملی باعث غر غر کردن یک نفر میشود.

معمولا آدم غرغرو به همه چیز و همه کس گیر میدهد و همیشه یک مسئله ای باعث آزار و ناراحتی وی میشود که آن را در قالب شکایت و بطور مکرر مطرح میکند. چرا در گنجه باز است؟ چرا دمب خر دراز است؟ اه باز این لیوان رو نگذاشتی سر جاش. صد بار گفتم شیشه رو آب کن بگذار توی یخچال. آخه اینجا هم شد جا که ما رو برداشتی آوردی؟ بابا من از عمه شما خوشم نمیاد. صد بار گفتم اسم این بابا رو جلوی من نیار. بابا زن بیا صدای این بچه رو خفه کن.

بعضی مواقع هم اتفاقاتی میفتد که یک فرد غرغرو سعی میکند به اطرافیانش بقبولاند که او از قبل میدانسته است که این اتفاق می افتد و دیگران به حرفها و یا غرغر های او اهمیت نداده اند. مثلا اگر ماشین خراب شود, یک فرد غرغرو صدها بار تکرار میکند که از قبل گفته بود که باید ماشین را چک کنند و یا اینکه صدبار گفته بود که باید این ماشین را بفروشند و یک ماشین بهتر بخرند و از این حرفها. در واقع فرد غرغرو میخواهد با تکرار حرفهای خود دیگران را آزار دهد و آنها را بخاطر عمل نکردن به توصیه هایش مجازات نماید. در اکثر موارد اگر شنونده حتی بگوید که من غلط کردم, تاثیری در فرد غرغرو نمیگذارد و همچنان به غرغر خود ادامه میدهد.

وقتی وارد امریکا میشوید و مدتی زندگی میکنید, اگر در جمع ایرانیهای مقیم در امریکا نباشید کم کم عادت غر زدن خودتان را از دست خواهید داد. با اینکه غر زدن در بین امریکاییها هم رواج دارد, ولی ظاهرا عوامل محیطی ما برای غر زدن بیشتر مختص خودمان است و وقتی محیط ما عوض میشود به مرور در عادت غر زدن ما هم تغییراتی ایجا میگردد.

من عوامل اصلی غر زدن را به سه عامل کلی زیر تقسیم میکنم.

1- هماهنگ نبودن توقعات با واقعیات.
معمولا ما وقتی به وقایعی برخورد میکنیم که با انتظارات ما هماهنگ نیست شروع میکنیم به شکوه و گلایه. مثلا وقتی درب یخچال را باز میکنیم و با بطری خالی آب مواجه میشویم, شروع میکنیم به غرغر کردن چون انتظار ما این بود که آب خنک از یخچال برداریم و این توقع ما برآورده نشده است. یا اینکه وقتی وارد بانک میشویم و توقع داریم که مسئول بانک به کار ما رسیدگی کند, وقتی آنها در کار تعلل میکنند و یا کار کسی را خارج از نوبت انجام میدهند شروع میکنیم به غرغر کردن و این غرغر ممکن است تا پایان آن روز در کنار ما باشد.

2- خودبزرگ بینی و یا تلاش در جلب توجه دیگران.
وقتی ما خودمان را داناتر و فهمیده تر از دیگران بدانیم, شروع میکنیم به گفتن اندرزها و پندهایی که اغلب آنها تکراری است و رنگ و بوی غرغر دارد. مثلا میگوییم تو هنوز نمیفهمی من چی میگم. من میدونم که آخرش تو با این کارها سرت رو به باد میدی.

اگر آن اتفاق بد افتاده باشد که دیگر واویلا. فرد غرغرو, میخواهد به همه اثبات کند که او بیشتر از همه میدانسته است و داناتر از همه بوده است ولی کسی به حرف او گوش نکرده است. مثلا میگویند چقدر بهت گفتم که این کار را نکن. چقدر گفتم این بچه رو نبر فوتبال. چقدر بهت گفتم به این برادرت رو نده. دیدی حرف من درست بود؟ حالا بکش که حقته.

بعضی وقتها هم خودبزرگ بینی منجر به رفتارهایی میشود که برای جلب نظر دیگران است. و باز هم نوعی غرغر به حساب میاید. مثلا ممکن است بگوید آخه این چرت و چرتها هم شد نوشته که شما میخونید؟ لااقل برید چهار تا چیزی بخونید که سوادتون زیاد بشه. آخه این حرف هم گفتن داره؟ خوب هر آدم بیسوادی هم این رو میدونه. آخه این هم شد تئاتر؟ همش دلقک بازی و جلف بازی! بابا اقلا برید شکسپیر نگاه کنید که چهار تا حرف درست و حسابی بشنوید.

3- عدم احساس امنیت اجتماعی و فردی.
بساری از غرغرهای رایج در بین ما بر اثر عدم احساس امنیت اجتماعی و فردی است. مثلا وقتی از گم شدن بچه خودمان در شلوغی میترسیم همش غر میزنیم که اصلا برای چی این بچه را آوردیم. یعنی این مامان تو که اینهمه ادعاش میشه نمیتونست دوساعت بچه رو نگه داره؟ و یا اینکه همش غر میزنیم که بابا جون صدبار بهتون گفتم این درب راهرو رو پشت سرتون قفل کنید. خوبه بیان همه دار و ندارمون رو ببرن؟ خوب معلومه شما که نمیرید خر حمالی کنید پول در بیارید. میگید بردن که بردن چشم من خر حمال در بیاد مجبورم دوباره کار کنم پول در بیارم و بخرم! شما که کار نمیکنید قدر پول رو بدونید.
یا در مواقعی که عدم احساس امنیت مالی دارید شروع به غرغر کردن برای صرفه جویی و یا خاموش کردن لامپ اضافی میکنید.

لازم به یادآوری است که در اکثر موارد حق با فرد غرغر کننده است ولی نحوه گفتن آن مورد اگر از کنترل فرد خارج شود تبدیل به غرغر میشود و فرد غرغرو عادت میکند که در تمامی موارد بجای صحبت کردن غرغر کند.

در واقع فرد غرغرو بدون اینکه منتظر شنیدن پاسخ و یا صحبت فرد مقابل باشد, بدون توقف حرفها و صحبتهای خودش را تکرار میکند و میخواهد بقول معروف طرف مقابل را خرفهم کند و یا مودبانه اش این است که آن حرفها ملکه ذهن شود!

در امریکا بسیاری از عوامل اصلی غرغر که در ایران وجود دارد مرتفع میشود بنابراین فرد غرغرویی که از ایران به امریکا مهاجرت میکند, توقعاتش هنوز به مراتب کمتر از آن چیزی است که به وقوع میپیوندد. مثلا وقتی به بانک میرود نوع برخوردی که میبیند, بالاتر از انتظارش است. یا بخاطر عدم مهارت اجتماعی نمیتواند احساس خودبزرگ بینی کند و میبیند که افراد دیگر بسیار بهتر از وی میفهمند و عمل میکنند. و در آخر نیز او احساس امنیت اجتماعی میکند و میداند که اگر اتفاق ناخوش آیندی برایش روی دهد قانون از او حمایت میکند.

بنابراین کم کم عادت غرغر او از بین میرود و جای خودش را به صبر کردن و یادگیری میدهد. ولی امریکاییها و یا ایرانیهایی که مدتها در امریکا زندگی میکنند, دلایل و عوامل غرغر خاص خودشان را دارند که در این بحث مهاجرتی ما نمیگنجد.

بنابراین غرغر در امریکا هم رایج است ولی فرد مهاجری که به امریکا مهاجرت میکند, بخاطر شرایط ویژه مهاجرت, به مرور غرغر کردن خودش را ترک میکند.

امیدوارم که این نوشته به دردتان بخورد.

۱۳۸۸ آذر ۷, شنبه

خاطرات پشمی

امروز صبح میخواستم برم ماهیگیری ولی آنقدر هوا باد داشت که ترسیدم قایقم از کنترلم خارج بشه و برم توی خانه های مردم. برای همین ماهیگیری را گذاشتم برای فردا و گفتم یک مطلبی برای شما بنویسم.

من وقتی کوچک بودم عاشق پشم سینه بودم و دوست داشتم وقتی بزرگ میشوم سینه هایم پشمالو شود. درواقع پشم سینه را نشانه مردانگی میدانستم. این انتظار بزرگ شدن تا همین اواخر هم ادامه داشت ولی همه جای من مو در آورد غیر از سینه. امروز صبح که داشتم دوش میگرفتم متوجه شدم که ظاهرا زیادی بزرگ شدم چون همون چهار تا دونه مویی هم که روی سینه من روییده است دارد سفید میشود. اگر مابقی عمر هم بخواهد به همین سرعت بگذرد باید از همین الان بار و بندیل را جمع کرد و آماده خواندن غزل خداحافظی شد.

جای نوید خالی که بگوید چون بر طبق قانون جاذبه فیلم راز همش نگران این بودی که پشم سینه ات در نیاید, ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به یکی کردند تا پشمهای تو در نیاید. اگر تمام مدت خودت را گوریل مجسم کرده بودی الان میبایستی هر روز پشم سینه ات را کوتاه میکردی. نمیدانم شاید هم حق با نوید است.

حالا از پشم سینه نداشته من که بگذریم میخواهم در مورد یک مسئله ای برای شما مطلب بنویسم که خودم هم تا چند هفته پیش از آن بی خبر بودم. من توی این مدت سه سالی که در سنفرانسیسکو و اطراف آن هستم فکر میکردم که در اینجا هیچگونه جایی که در آن افراد در قبال روابط دیپلماتیک پول دریافت کنند وجود ندارد. یعنی من هم تقصیر ندارم چون شما وقتی در شهر میگردید مثل دوبی افرادی را نمی بینید که در سطح شهر و یا بیرون هتلها دنبال مشتری خاص بگردند. اصولا شغل روسپیگری در اینجا ممنوع است و من هم فکر میکردم که این قضیه در کل ریشه کن شده است.

چند هفته پیش داشتم با همکارم در مورد روسپیگری صحبت میکردم و میگفتم که در اینجا آدم اصلا این جور چیزها را نمی بیند. ولی او بهم گفت که در اینجا آدم این چیزها را می بیند ولی تو نمی بینی! بعد سایت معروف craigslist را یرایم باز کرد و رفت توی قسمت بزرگسالان و محله خودمان را آورد. چشمتان روز بد نبیند دیدم چند تا تبلیغ فقط مربوط به کوچه خودمان است! البته در تبلیغهایشان بطور غیر مستقیم به کارشان اشاره میکنند و مثلا نوشته است که ساعت خوبی را در کنار ما باشید و یا خستگی خود را بعد از کار در کنید و از این چیزها. البته عکسشان را هم چاپ کرده اند که شما بدانید چه کسی قرار است خستگی شما را در کند.

قیمتی را که در تبلیغ هایشان نوشته است بطور متوسط ساعتی پنچاه دلار است ولی همکارم میگفت که وقتی داخل شوید تا صد دلار از شما نگیرند ولتان نمیکنند. حالا تصمیم گرفتم که یک روز بروم آنجا تا ببینم چطور است و برای شما هم یک گزارش مبسوط تهیه کنم! من فقط یکبار در دوبی با یک خانمی ملاقات کردم که شغلش روسپیگری بود.

چندین سال پیش برای یک ماموریت کاری با یکی از همکارانم رفتیم دوبی و یک اطاق درهتل برای ما اجاره کردند. اسم هتل دقیقا یادم نیست ولی فکر کنم هتل امپریال یا یک چنین اسمی بود. شب اول که رسیدیم, وسایلمون رو توی هتل گذاشتیم و رفتیم خرید. من هم یک چمدان نو خریدم و آوردم توی هتل تا وقتی که مثل غربتیها خرید میکنم, جای کافی برای حمل آن داشته باشم. شب دوم با هم رفتیم به دیسکو بار هتل. من دو تا آبجو خوردم و چند ساعتی تفریح کردم. بعد به دوستم گفتم که من دارم میرم توی اطاق. گفت میشه من کمی بیشتر بمونم؟ گفتم باشه ولی خیلی دیر نیا چون فردا صبح باید بریم شرکت.

خلاصه من رفتم توی اطاق وتلپ شدم روی تختوابم. یک ساعت گذشت, دو ساعت گذشت و دیدم این همکار من نیامد. گفتم غلط نکنم کاری دست خودش داده است. خلاصه توی همین فکر و خیالها بودم که دیدم سر و صدا میاد. بعد در باز شد و یک دختر خانم روس قد بلند در حالیکه زیر بغل همکار من را گرفته بود وارد اطاق شد. من اول فکر کردم که حتما به این همکار من کمک کرده است که او را که مست و پاتیل بود به اطاق بیاورد. ولی بعد از اینکه او را بر روی تخت انداخت گفت اول پولت رو بده بعد.

این همکار ما کیف پولش را که در آورد تا پول را به او بدهد همزمان گلاب به روی گل شما, با فشار و در شعاع دو متری بالا آورد و گند زد به زمین و زمان. من که مجبور شدم چمدانی را که خریده بودم و روی زمین باز کرده بودم بیاندازم دور. چون هر کاری کردم بوی گندش نرفت. بنده خدا دختره تا جایی که تونست آنجا را تمیز کرد چون همکارم که مثل نعش افتاده بود و من هم محال بود که دست به آن گند و کثافات بزنم حتی اگر مجبور میشدم در راهرو بخوابم!

من رفتم توی تختخواب و خودم را زدم به خواب و آن دختر هم کار خودش را شروع کرد. ای کاش انسان میتوانست همانطوری که چشم خود را میبندد, گوش خود را هم ببندد تا چیزی را که نمیخواهد نشنود. وقتی صدای خر و پف این همکارم بلند شد, من هم پتو را از روی سرم کشیدم کنار که هوا بخورم چون دیگه داشتم خفه میشدم. آن دختر هم برهنه رفته بود دستشویی و وقتی برگشت آمد سراغ من تا بلکه بتواند کاسبی خودش را دو برابر کند.

من آن زمان هنوز از همسرم جدا نشده بودم و برایش توضیح دادم که چون من زن دارم , دوست ندارم که با فرد دیگری باشم. ظاهرا این گفته من نه تنها برایش منطقی بود بلکه خوشش هم آمد. سپس لباسش را پوشید و سیگاری روشن کرد و نشست روی تخت. من هم باهاش صحبت کردم تا اطلاعات بیشتری از این شغل بدست بیاورم.

گفت که در روسیه شوهرش کارمند است و دو تا فرزند هم دارد که محصل هستند. من گفتم یعنی از او طلاق گرفتی؟ گفت نه من هر چند ماه یکبار میرم پیش آنها و با پولی که جمع میکنم میخواهیم خانه بخریم. گفتم خوب مگه در روسیه کار نیست که به اینجا آمدی؟ گفت نه و در ضمن حقوقها هم خیلی پایین است. گفت که همین الان هم که کاسبی خراب شده است من سه برابر شوهرم درآمد دارم.

گفتم برای چه کاسبی خراب شده؟ گفت برای اینکه دست زیاد شده و دخترهای روس همینطور دو تا دو تا توی خیابانها هستند ولی چند سال پیش که من آمدم حتی تا شبی هزار درهم هم درآمد داشتم. گفتم آخه چطوری شبی هزار درهم در میاوردی؟ گفت بعضی شبها در یک شب چندین مشتری داشتم. از این اطاق میرفتم اون یکی اطاق. باز از اون اطاق میرفتم به دیگری. ولی مثلا الان که وقت کارمه, مشتری ندارم و همینطور الکی نشستم. گفتم آره خوب بد زمانه ای شده!

بعد هم کم کم وسایلش رو جمع کرد و رفت. فردا فهمیدیم که کیف پول همکارم هم خالی است که من از این بابت اصلا ناراحت نشدم.

حالا بهتان قول میدهم که حتما بروم و ته و توی این تبلیغاتی را که توی اینترنت دیدم در بیاورم و گزارش آن را برایتان ارسال کنم.

۱۳۸۸ آذر ۶, جمعه

آیا تملق در امریکا کاربرد دارد؟

الان جمعه شب است و من تازه از برکلی برگشتم. با چند تا از دوستام رفته بودم سنفرانسیسکو و توی نورتستروم رک که جنسهای خوب را ارزانتر از فروشگاههای معمولی میفروشد, یک کفش خوب خریدم 100 دلار. کفشی که الان میپوشم مال سه سال پیش است و دیگر موقعش بود که برای کارم یک کفش نو بخرم. قیمت اصلیش 320 دلار بود که من 90 دلار خریدم و حدود 9 دلار هم مالیاتش شد.

بعد رفتیم شهر برکلی و چرخی توی خیابان تلگراف زدیم و بعد هم رفتیم سینمای AMC که جای جالبی است و هم مرکز خرید است و هم چندین سالن سینما دارد. البته فیلمی که ما دیدیم خیلی مزخرف بود بنام New Moon و بدرد بچه های نوجوان میخورد.

دیروز هم رفتم خانه یک دوست قدیمی که طبق معمول هر سال روز شکرگزاری را در کنار او و خانواده اش باشم. جای شما خیلی خالی بود و حسابی بهم خوش گذشت. او و برادرش تنها دوستان ایرانی هستند که من دارم و تمام دوستان و آشنایان آنها هم واقعا افراد شایسته ای هستند. ما بعد از شام در حیاط آتش روشن کردیم و با گیتار و دف و تنبک و سازهای مختلف ضربی همه هنر نمایی کردند.

اتفاق بامزه ای که افتاد این بود که دوستم چون همیشه وبگردی میکند, وبلاگ مرا بدون اینکه بداند من هستم خوانده بود و بعد از اینکه فهمید این نوشته ها مال من است, به من گفت که این چرت و پرتها چیه که مینویسی؟ چهارتا چیز درست و حسابی بنویس که لااقل بدرد ملت بخورد. مدتی طول کشید که من برایش توضیح دهم که بابا این نوشته ها که الکی نیست. هر کدامشان یک حکایتی دارد و در اصل برای کسانی است که میخواهند به امریکا و کانادا مهاجرت کنند. حتی بعضیها هم سفارشی است.

همش هم از من پذیرایی مخصوص میکرد و میگفت حالا نری توی نوشته هایت از ما هم بد بنویسی! آخر سر هم برایش یک وبلاگ درست کردم که بتواند بنویسد. اطلاعات تاریخی و اجتماعی خیلی خوبی دارد و فکر کنم که وبلاگش خیلی مفید و جالب از آب در بیاید. در ضمن آقای حمید میزوری هم که استاد ادبیات است قرار بود که وبلاگ بزند ولی هنوز خبری از کار ایشان نیست. من که همچنان منتظر میمانم.

الآن هم که بر روی تختم تلپ شده ام و میخواهم برای شما کمی در مورد نقش تملق در جامعه امریکا بنویسم. یکی از ایزار تملق در ایران استفاده از القاب و عناوین مختلف است که به افراد نسبت داده میشود. البته لقب یک ریشه تاریخی در سرزمین ما دارد و نشاندهنده میزان احترام شما به فرد مذکور است طوری که عدم استفاده از القاب, ممکن است مردم ما را آزار دهد.

اگر در ایران کسی را به اسم کوچک صدا کنید, اگر بزرگتر از شما باشد میگوید که فلانی, کشمش هم دمب دارد. یه پیشوندی, یه پسوندی, بزرگتری گفتن, کوچکتری گفتن! خلاصه خودش و یا اطرافیان شما به هر زبانی که شده به شما میفهمانند که باید یک لقبی برای آن فرد قائل شوید اگرنه کاری خلاف ادب انجام داده اید. رایجترین این لقب ها آقا, خانم, خان, جان, جناب و اینجور چیزها است.

در ایران لقب یک فرد, مشخص کننده میزان ارادت و یا احترام شما به فرد مورد نظر است و هر چه لقب پر و پیمان تر و چرب و چیلی تر باشد, یعنی اینکه شما احترام بیشتری برای آن طرف قائل هستید. حال این احترام میتواند هم قلبی باشد و هم میتواند اجباری و یا مصلحتی باشد. معمولا از این لقبها زمانی بیشتر استفاده میشود که کار شما پیش آن فرد مزبور گیر باشد و شما بخواهید مراتب ارادت خود را به او ابراز نمایید.

بنابراین استفاده از القاب میتواند بعنوان یک ابزار برای تملق و بزرگنمایی شخصیت و منش افراد بکار گرفته شود. مثلا کسی ممکن است رئیس اداره خود را جناب آقای آرش خان آرشیان عزیز صدا کند و یا حتی فقط با لقب و عنوان او را صدا کند مثل آقای رئیس, والا مقام و اینجور چیزهایی که خودتان بهتر میدانید. حتی در خانواده هم استفاده از لقب برای تملق کاربرد زیادی دارد. ممکن است شما در حالت معمولی بگویید اصغر باز رفتی پیش اکبر آقا میوه فروش هرچی آشغال بود جمع کردی آوردی؟ ولی در مواقع خاص که معمولا تاریخ های خاصی از ماه است میگویید اصغر جون حقوق گرفتی عزیزم؟

در امریکا القاب فقط در مواقعی استفاده میشود که شما بخواهید تحصیلات, تخصص و یا موقعیت کار یک نفر را به شنونده بیان کنید. در حالی که این القاب اصلا جنبه احترامی ندارد و اگر به کسی بگویند دکتر آرش آرشیان متخصص زنان و زایمان به این معنی نیست که میخواهند به او احترام بگذارند بلکه به این علت است که شنونده بداند که ایشان دکتر است و تخصص او هم زنان و زایمان است تا اگر حرفی زد میزان اعتبار آن تا حدودی تخمین زده شود. در امریکا لقبهایی مثل پرزیدنت و یا لقبهای دیگر که زیاد هم نیستند فقط جنبه اطلاع رسانی دارد نه احترام.

در ضمن در امریکا فقط زمانی از آقا و خانم استفاده میکنند که بخواهند نوع جنسیت فرد را مشخص کنند و در غیر اینصورت تنها چیزی که برای نام بردن افراد استفاده میشود اسم کوچک آنان است. شما اگر رئیس یک کمپانی بزرگ باشید و دبدبه و کبکبه ای هم برای خودتان داشته باشید, دربان شرکتتان اگر بخواهد شما را صدا کند فقط اسم کوچک شما را میگوید و بس.

بنابراین در امریکا یکی از پایه های مهم تملق وجود ندارد و نمیشود از القاب مختلف بعنوان تملق گویی از افراد استفاده ابزاری کرد. حتی در بسیاری از موارد رئیس جمهور امریکا را باراک و یا اوباما صدا میکنند. و فوقش این است که یک پرزیدنت هم تنگش میچسبانند.

یکی دیگر از ابزار تملق در ایران, تعارفات است که برخی از آنها جنبه تعریف کردن از کسی را دارد و برخی دیگر برای احترام گذاشتن بکار میرود. بعنوان مثال شما وقتی بخواهید تملق کسی را بکنید محال است که اجازه دهید او بعد از شما وارد اطاق شود و میگویید اختیار دارید, جان من, مرگ من, منو کفن کنن, شما بزرگترید, شما رئیس هستید, شما آقا هستید و از این چیزها.

و از تعارفات معمول دیگر هم این است که شما شروع میکنید به تعریف کردن از آن فرد و میگویید واقعا شما آدم خوبی هستید. شما فهمیده ترین آدمی هستید که من دیدم. بعد هم برای اینکه تملق خودتان را طبیعی تر نشان بدهید میگویید نه اینکه فکر کنید جلوی رویتان میگویم ها! نه! اتفاقا پریروز داشتم با اکبر آقا حرف میزدم میگفتم این آقای آرش خان عجب انسان بزرگی است. هر کاری از از دستش بر بیاد برای همه میکنه. بعد اکبر آقا گفت خوب چرا بهش نمیگی برای پسرت یه شغلی تو شرکتش پیدا کنه. من گفتم نه آقا من که اصلا روم نمیشه. قبلا از این آقا به ما رسیده! و از این چیزها.

یکی دیگر از ابزار تملق تکیه کلامهایی است که بسته به اهمیت موضوع و شرایط خاص در ایران استفاده میشود. مثل آقا ما چاکریم. آقا مخلصتیم. خاک زیر پاتیم. بنده نوازی میفرمایید. قدم روی تخم چشم ما بگذارید. ما کی باشیم! این بنده حقیر سراپا تقصیر. شما یه چک بزن تو گوش من. آقا اصلا محاله پول بگیرم. بنده را مستفیض بفرمایید. عرض مختصری دارم. متصدع اوقات نمیشوم. عنایت بفرمایید. شما استاد بنده هستید. ما هرچه داریم از شما است. اصلا ما کی باشیم. اختیار ما دست شماست. اصلا مال خودتونه. آقا شرمنده میفرمایید. گلی به گوشه جمالت. غلام معرفتتم!

در امریکا هیچ کدام از این عبارات وجود ندارد. بنابراین اصولا شما ابزاری برای تملق گویی ندارید که بخواهید با ترکیب آنها جملات قصار درست کنید. یک لطفا ساده و یک تشکر, کل ماجرا است و این هم در جای خودش باید استفاده شود. اگر بیخودی از کسی تشکر کنید بی معنی است و موجب تعجبشان میشود که برای چه موضوعی دارید از آنها تشکر میکنید. در ضمن تعارفات رایج در کشور ما هم وجود ندارد که بتوان از آنها جهت تملق استفاده کرد. برای همین خودشیرینی و پاچه خواری در امریکا معمول نیست.

من در مورد خوبی و یا بدی تملق صحبت نکردم و ممکن است کسانی این شیوه را در ایران بپسندند و بگویند که باید افراد خاص را با القاب دنباله دار صدا کرد و یا اینکه حتما تعارفات باید اجرا شود. در ضمن من خودم هم در ارتباطم با ایرانیها گهگاهی از تملق استفاده میکنم و نمونه اش هم مقدمه همین نوشته است! در واقع قصد من از طرح این موضوع این است که بدانید وقتی وارد امریکا میشوید و میخواهید در این کشور زندگی کنید, تملق گویی نه تنها کاربردی ندارد بلکه واکنش منفی بدنبال دارد و ممکن است موجب سرخوردگی شما شود. من زمانی که وارد امریکا شدم و اولین کارم را پیدا کردم, مدیر شرکت را مثلا آقای گادوین خطاب میکردم. چند بار به من تذکر داد که من را مایکل صدا کن و من فکر میکردم که شکسته نفسی میکند! ولی بعدا فهمیدم که این کار من آزارش میدهد و من باید همان چیزی او را صدا کنم که از من درخواست کرده بود.

امیدوارم که این نوشته من بدردتان بخورد.

۱۳۸۸ آذر ۵, پنجشنبه

یک مطلب کوچک در مورد این وبلاگ

دوستان عزیز,
از همه شما که مطالب این وبلاگ را خواندید و احیانا نظرات خودتان را نوشتید تشکر میکنم.
در این وبلاگ هیچ نظری حذف نخواهد شد و شما میتوانید آزادانه هر حرفی را بنویسید. حتی اگرحاوی توهین باشد در جای خودش محترم است و من آنها را حذف نخواهم کرد. در واقع من سالها پیش به چارچوب کلامی بسیار حساس بودم ولی از زمانی که دوره بازپروری را گذراندم و هر روز توسط مهرورزان به عبارات وزین مزین میشدم, بقول معروف فحش خورم ملس شد و اگر یک روز ملقب نمیشدم احساس میکردم که یک جای کار ایراد دارد.
از طرف دیگر من مرجع ذی صلاحی نیستم که در مورد بجا و یا نابجا بودن اظهار نظری قضاوت کنم. بنابراین اگر در اظهار نظرهای خوانندگان محترم عباراتی یافتید که خوشایند نبود, پیشاپیش از جانب آنها عذر میخواهم.
نکته دیگر اینکه چون فرصت من برای پرداختن به نوشته هایم بسیار محدود است, ترجیح میدهم این وقت را صرف نوشتن یک مطلب مفید کنم و ممکن است نتوانم به ایمیلها و سوالهای شما بطور خصوصی پاسخ دهم. ولی تمامی مطالب و نظرهای شما را میخوانم و برایم محترم است.
امیدوارم که نوشته های من بدردتان بخورد

۱۳۸۸ آذر ۴, چهارشنبه

عشق و حال در امریکا!

صدرای عزیز به من پیشنهاد کرد که در مورد عشق در امریکا بنویسم ولی از آنجاییکه عشق جزو معدود چیزهایی است که مکان, کشور, نژاد و فرهنگ انسانها در شکل گیری و یا پردازش آن نقش بسزایی ندارد, بحث در این رابطه, همان تعاریف معمول روانشناسی و یا عرفانی خواهد شد و من نکته متمایزی در عشق امریکایی پیدا نکردم که در موردش توضیح دهم.

ولی من با اجازه صدرا جان, عنوان را به عشق و حال تغییر دادم که بشود در مورد تفاوتهای آن با ایران صحبت کرد.

برخلاف ایران, در امریکا تمام سیاستها و برنامه ریزیها بر این اساس است که شما از زندگی خود لذت ببرید. البته نه بخاطر اینکه عاشق چشم و ابروی مردم باشند. بلکه به این خاطر که شما پولهای خود را در جهت مصارف مورد علاقه خود خرج کنید و با گردش پول, سیستم اقتصادی امریکا را به جریان بیندازید.

بنابراین اکثر امریکایی ها تقریبا تمامی درآمد مازاد خودشان را بجای پس انداز و یا سرمایه گذاری در دنیا و آخرتشان, به عشق و حال اختصاص میدهند. وجود مراکز تفریحی و مراکز خرید متنوع و انواع جشن ها و مناسبتها باعث میشود که مردم برای اوقات فراغت و آخر هفته های خودشان برنامه های متنوعی داشته باشند. در ضمن در امریکا روز عزا هم وجود ندارد.

من بطور خلاصه مراکز مهم عشق و حال را نام میبرم:

1
- منابع طبیعی, جنگل, رودخانه, درباچه, ساحل.
در امریکا جنگلها و مراتع دیدنی بسیار زیادی وجود دارد که بسته به ایالتهای مختلف از تنوع خاصی برخوردار است. حتما عکسهای مناطق طبیعی معروف امریکا را دیده اید و نیازی به توضیح ندارد. ولی فرقی که امریکا با ایران دارد این است که طبیعت در امریکا بسیار تمیز است و شما در گوشه و کنار جنگل و یا دشت پوست هندوانه پیدا نمیکنید. معمولا هر چند وقت یکبار بچه ها ی مدرسه را به اردوی طبیعت میبرند تا اگر احیانا آشغالی وجود دارد تمیز کنند. با اینکار در ضمن به دانش آموزان یاد میدهند که طبیعت را تمیز نگه دارند.

در تمام جاهای دیدنی و جنگلها و مراتع, نقاطی وجود دارد که میز و صندلیهای فراوانی در آن است و جاهای مخصوصی برای روشن کردن آتش و پختن کباب به چشم میخورد. در نزدیکی این مراکز دستشوییهای تمیز و سطلهای زباله به میزان کافی وجود دارد.

دریاچه های طبیعی در امریکا و مخصوصا در کالیفرنیا بسیار زیبا و دیدنی است. در کنار این دریاچه ها و رودخانه هایی که به دریاچه میریزند, راههای مخصوصی برای پیاده رویهای طولانی وجود دارد و شما میتوانید با ماهیگیری و یا شنا در کنار خانواده و دوستان خود از اوقات فراغت لذت ببرید. معمولا این جاها ورودیه ای دارد که حدود 5 دلار برای هر ماشین است.

لب دریا و ساحلهای امریکا هم بسیار دیدنی, تمیز و زیبا است. معمولا در تابستان یکی از سرگرمیهای لذت بخش میتواند دراز کشیدن بر روی شنهای ساحل و یا شنا کردن در دریا باشد. معمولا در روزهای مختلف مراسمی هم در ساحلها برگزار میشود مثل بادبادک پرانی و یا اینکه دور هم جمع میشوند و طبل میزنند و یا میرقصند. ورزشهای آبی هم در امریکا طرفداران زیادی دارد و اگر یک بار آنها را امتحان کنید حتما مشتری خواهید شد. در ساحلهای امریکا درآوردن لباس زیر برای خانمها و یا آقایان ممنوع است و اگر پلیس ببیند جریمه میکند.

2
- جشن ها, پارتیها و دیسکو بار
یکی دیگر از تفریحات مردم امریکا, جشنهای مختلفی است که به مناسبتهای مختلف برگزار میشود. معمولا امریکاییها به آداب و رسوم خودشان خیلی اهمیت میدهند و مثلا برای کریسمس حتما درخت کاج تزئین میکنند و یا برای هالوین لباس مناسب آن روز را میپوشند.

هر چند وقت یک بار مهمانیهای بزرگی برگزار میشود که معمولا مردم غذا و نوشیدنی خودشان را هم با خود میبرند. در این پارتیها در حالی که مست کرده اند, با یکدیگر صحبت میکنند و میرقصند و از وجود یکدیگر لذت میبرند

دیسکو بارها هم یکی دیگر از تفریحات امریکاییها است که تقریبا به آن معتاد هستند. بیشتر شبها و تا جایی که درآمدشان اجازه میدهد به این مراکز تفریحی میروند و مشروب میخورند. در ضمن دیسکو بارها یکی از مراکز مهم آشنا شدن دختر ها و پسرها با یکدیگر است و در آنجا با هم دیت میکنند.

3
-مراکز خرید و پارکهای تفریحی و شهرهای بازی
اگر هنوز پولی در بساط یک امریکایی مانده باشد حتما به یک مرکز خرید میرود و آن چیزی را که دوست دارد میخرد تا اینکه ته پولش بالا بیاید. البته شاپینگ مالها خیلی تفریحی نیست و بیشتر برای خرید روزانه از آنها استفاده میکنند و برای خرید تفریحی بیشتر به خیابانهایی میروند که در آنها مغازه های لوکس وجود دارد.

برای کسانی که خونه دار و بچه دار, زنبیل رو وردار و بیار هستند, پارکها مکان بسیار مناسبی است که بچه ها در آن بازی کنند و خودشان هم بر روی چمن و در زیر نور آفتاب چرت بزنند. در شهرهای امریکا پارکهای زیادی وجود دارد طوری که تقریبا از هر خانه ای بشود پیاده تا آنجا رفت.

در ضمن شهر بازیهای امریکا هم دیدنی است و معمولا پر است از امریکاییها و توریستهایی که از آن شهر دیدن میکنند. پارکهای آبی هم خیلی جالب است و میتوانید یک روز کامل را با خانواده و یا دوستانتان در آن سپری کنید و لذت ببرید. در ضمن آکواریومهای آبی بزرگ و موزه های متنوع هم در شهرها وجود دارد.

4
-ورزش, بدنسازی, دوچرخه سواری, فوتبال امریکایی!
در امریکا در هر زمینه ورزشی که دوست دارید میتوانید فعالیت کنید و معمولا خیلی هم گران نیستند. من وقتی وارد امریکا شدم در یک باشگاه فوتبالی که حدود 20 دلار در ماه بود ثبت نام کردم. مربی ما آلمانی بود و زمین چمنی که روی آن کار میکردیم ده برابر بهتر از استادیوم آزادی بود! هر زمانی هم که دوست داشتی میتوانستی بروی و بازی کنی ولی ساعتهای خاصی در آخر هفته مربی میامد و بازیها را نگاه میکرد و آموزش میداد. ورزشهای دیگر هم به همین صورت است و بهترین امکانات را در اختیار شما قرار میدهند.

تقریبا در هر چهارراهی یک باشگاه بدنسازی وجود دارد که شما میتوانید با گرفتن اشتراک هر موقع که دوست داشتید به آنجا بروید و ورزش کنید. جیم ها در امریکا بسیار متداول هستند و امریکاییها از دستگاههای بدنسازی و این مراکز استقبال زیادی میکنند. معمولا پنجره های قدی به بیرون وجود دارد که شما در ضمن ورزش کردن حوصله تان هم سر نرود!

دوچرخه سواری هم یکی از ورزشهای محبوب امریکایی ها است. در تمام خیابانهای شهر, راههای مخصوصی برای عبور دوچرخه ها وجود دارد و پیر و جوان و کودک در حال گذر از این مسیرها هستند. البته جاهایی هم که این مسیر ویژه وجود ندارد, همیشه حق تقدم با دوچرخه است و اتومبیلها بسیار با احتیاط از کنار آنها میگذرند. در ضمن معمولا در آخر هفته ها یک پل و یا خیابان را میبندند و مسابقات دوچرخه سواری در آن برگزار میکنند. مثلا گلدن گیت در سانفرنسیسکو یکی از این مکان ها است.

و اما یکی از محبوبترین ورزش امریکاییها فوتبال امریکایی و یا فوتبال خرکی است. زن و مرد و پیر و جوان, هر کدام طرفدار یک تیم هستند و زمانی که تیم محبوب آنها مسابقه دارد, یا به استادیوم میروند و یا اینکه از طریق تلویزیون آن را تماشا میکنند و معمولا هم هیجان زده شده و جیغ و داد راه می اندازند.

البته مراکز تفریحی و عشق و حال در امریکا بسیار بیشتر است ولی من فقط همین ها را یادم آمد. امیدوارم که مقبول واقع شده باشد.

دروغ گفتن در امریکا

امروز اصلا هیچ کس توی شرکت نیست چون خیلی ها مرخصی گرفتند و رفتند مسافرت. فردا روز شکرگزاریه و جمعه را هم شرکت تعطیل کرده بنابراین از فردا چهار روز تعطیل هستم.


راستش تعطیلی های اینجا برای من خیلی زیاد است و با وجود اینکه سه سال است به امریکا آمده ام هنوز به دو روز تعطیلی در هفته هم عادت نکردم و به نظرم زیاد می آید. شاید بخاطر این است که در ایران بعضی مواقع مجبور بودم جمعه ها را هم کار کنم.

مطلبی که میخواهم برایتان بگویم مربوط میشود به دروغ گفتن. حتما همه شما شنیده اید که در امریکا اصل بر راستگویی افراد است مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. در حالیکه در ایران شما زمانی میتوانید بر راست بودن حرفی مطمئن شوید که انواع و اقسام شواهد و مدارک بر راست بودن آن حرف دلالت کند.

ولی علت چیست؟ چرا در جایی که ارزشهای سنتی و حتی آموزه های مذهبی تاکید بر راستگویی دارد, دروغگویی اینچنین رواج دارد؟

من این مسئله را از دو دیدگاه زیر بررسی میکنم:

1- از دیدگاه روانشناسی بنظر میرسد که دروغ در کشور ما بعنوان یک وسیله دفاعی استفاده میشود. از زمان کودکی, مردم ما آموزش میبینند که چگونه با دروغ گفتن از مجازات و تنبیه خلاص شوند. متاسفانه چون این روش در مملکت ما کار میکند و همه ما تجربه های زیادی داریم که با گفتن دروغ, از مکافات رهایی پیدا کرده ایم, کم کم این روش بعنوان یک وسیله دفاعی ارزشمند برای ما در آمده است.

بعنوان مثال ممکن است در کودکی کار بدی کرده باشیم و یک بزرگتر به ما گفته است که اگر راستش را بگویی تو را تنبیه نمیکند. ولی پس از اینکه راستش را گفتید تجربه ای برای شما بدست می آید که دیگر تا آخر عمرتان راست نگویید. در ضمن شما متوجه شده اید که بزرگتر شما هم دروغ گفته است و برخلاف قولش شما را تنبیه کرده است. پس یاد میگیرید که با دروغ گفتن نه تنها میشود از مجازات فرار کرد بلکه میشود از آن برای فریب دادن انسانهای دیگر هم استفاده کرد.

کم کم کودکان آموزش میبینند که چگونه دروغهایی بگویند که باورپذیر باشد و هر کس که بهتر و راحت تر بتواند دروغ بگوید در کارهایش موفق تر خواهد شد. به کسی که جریمه شده است و با افسر پلیس چانه میزند دقت کنید. او تمام حربه ها و آموخته هایش را بکار میگیرد تا دروغی به افسر بگوید و او را از نوشتن برگه جریمه منصرف کند. در واقع راننده متخلف در یک حالتی قرار میگیرد که ناخودآگاه به عنوان اولین وسیله دفاعی به دروغ متوسل میشود تا بلکه از آن حالت ناخوشایندی که برایش پیش آمده است, نجات پیدا کند.

در جامعه امریکا چنین چیزی وجود ندارد و یا بسیار کمرنگ است. دروغ بعنوان یک کار زشت در جامعه جا افتاده است و خطایی نیست که از دروغ گفتن بدتر باشد. بنابراین ناخودآگاه شما برای پوشش خطایی که مرتکب شده اید از دروغ گفتن استفاده نمیکنید زیرا خود دروغ گفتن گناهی است بدتر از عمل مرتکب شده. مگر در مواردی مثل قتل و جنایت که اهمیت آن از دروغ گفتن بیشتر است و فقط مجرمینی که آب از سرشان گذشته است, تا جایی که میتوانند دروغ میگویند.

2- از دیدگاه جامعه شناسی, رواج دروغ در کشور ما علاوه بر عوامل روانی و فردی, از دو عامل مهم دیگر نیز سرچشمه میگیرد.

الف) عدم حمایت قانون از راستگویی و یا عدم وجود مجازات قانونی برای دروغ گفتن. همانطور که شما هم بخوبی میدانید, دروغ گفتن در ایران از نظر قانون جرم نیست. برای همین حتی مجریان قانون میتوانند براحتی از دروغ استفاده کنند و هیچ مرجعی از قانون نمیتواند آنها را به جرم دروغگویی مجازات کند.

در حالی که در امریکا, دروغ گفتن از نظر قانونی جرم است و هر فردی در جامعه اگر دروغ بگوید, از نظر قانون مجرم شناخته میشود. برای همین اگر شما در فرمهای رسمی چیزهایی را بنویسید که خلاف واقع است, میتوانند با آن مدرک, شما را مجازات کنند.

ب) عدم هماهنگی و یکسان بودن جامعه. در ایران جوامع مختلف, نوع عملکرد و ارزشهای خاص خودش را دارد و یک فرد برای اینکه بتواند در ایران زندگی کند مجبور است حتی بر خلاف میل باطنی اش دروغ بگوید.

بعنوان مثال ممکن است نماز خواندن در محل کار شما یک کار ارزشی و یا حتی اجباری باشد و نگاه کردن به برنامه های ماهواره کاری زشت و ناپسند باشد. در حالی که در خانواده نماز خواندن کاری غیر ارزشی باشد و نگاه کردن به ماهواره کاری مناسب باشد. و حتی ممکن است در جمع دوستان قدیمیتان هر دوی این اعمال خوب و یا بد باشد. شما تا جایی که امکان ابراز عقاید شخصی خود را دارید میتوانید طبق خواسته خودتان صحبت کنید ولی در بسیاری از این موارد مجبورید بخاطر عدم هماهنگیها دروغ بگویید.

مثال دیگر این است که شما در خانواده ای زندگی میکنید که در آن, دوست پسر داشتن دخترتان یک کار غیر اخلاقی و ناپسند است. در حالیکه در بین دوستان و همکلاسیان دخترتان نداشتن دوست پسر ناپسند تر است. بنابراین یک ارزش واحد برای فرزند شما وجود ندارد که طبق آن پیش برود و مجبور میشود برای تطبیق خودش دروغ بگوید. بنابراین اگر دوست پسر داشته باشد به شما میگوید ندارد, و اگر دوست پسر نداشته باشد به همکلاسیش میگوید دارد.

در حالی که در امریکا چنین نیست و ارزشهای جامعه تقریبا یکسان و هماهنگ است و یک فرد نیازی ندارد که برای تطبیق خود با جامعه دروغ بگوید. جوانان در سنین خاص نیازهای اجتماعی خودشان را بیان میکنند و همه هم تقریبا حالتهای آنها را میفهمند. پس نیازی وجود ندارد که یک نفر بخواهد به کسی دروغ بگوید.

ج) برخی سنتهای اخلاقی و تعارفات ویژه در میان ایرانیان, مردم را تشویق به دروغگویی میکند. بعنوان مثال شما اگر از کسی خوشتان نیاید, بنا بر عرف رایج به او دروغ میگویید که او را دوست دارید. یا اگر در مهمانی هستید و از غذایی خوشتان نمیاید, بخاطر خوش آمد صاحبخانه از غذا تعریف و تمجید میکنید.

در واقع ما با برخی از سنتهایمان, ارزشهای کاذب به دروغ گفتن میدهیم و حتی میگوییم که دیدید چقدر آدم با حیا و نجیبی بود, با اینکه غذایم مزخرف شده بود ولی هی خورد و تعریف کرد و گفت که خیلی آن را دوست دارد. و یا اینکه ما در کشورمان نه گفتن را بد میدانیم و اگر کسی از ما درخواست پول کند, شروع میکنیم به گفتن دروغهای مختلف و عجیب و غریب.

در امریکا چنین ارزشهایی برای دروغ گفتن وجود ندارد و هیچ کسی بخاطر احترام گذاشتن و یا خوش آمد فرد دیگری دروغ نمیگوید. آنها با صراحت در مورد احساسات و تمایلات خودشان حرف میزنند و دروغ گفتن دیگران را حتی اگر در جهت خوش آمدشان باشد, ناپسند میدانند.

متاسفانه برخی از ایرانیان مقیم در امریکا نیز همچنان دروغ گفتن را به عنوان یکی از خصایص لاینفک خودشان حفظ کرده اند.

امیدوارم که این اطلاعات بدردتان بخورد

۱۳۸۸ آذر ۳, سه‌شنبه

تفاوت امور خیریه درایران و امریکا

بالاخره آن موش را بردم و در کنار رودخانه آزادش کردم. از اینکه نکشتمش احساس خوبی دارم چون حس میکنم حق ندارم موجود زنده ای را بخاطر اینکه برای من ضرر دارد, بکشم. ما هم برای خیلی از موجودات دیگر و یا حتی انسانهای دیگر ضرر داریم. وقتی خوب فکر میکنم و به دور و برم نگاه میکنم میبینم که انسان خودخواه ترین و بیرحم ترین موجود روی کره زمین است و فکر میکند که زمین و زمان برای او آفریده شده است. البته شاید علت این باشد که عده ای دیوانه گفته اند که ما برترین موجودات خلقت هستیم و ما هم باور کرده ایم. در صورتیکه ما مخوف ترین و مکارترین موجودات کره زمین هستیم و همانطوری که بعضی افراد خاص با زور و حیله بر مردم حکومت میکنند, انسان هم با زور و حیله بر کره زمین حکومت میکند. بگذریم.

میخواهم در مورد کار خیر کردن در امریکا و تفاوت آن با ایران صحبت کنم.

متاسفانه در کشور ما مبنای عمل خیر و یا کمک به دیگران,در بیشتر موارد بخاطر یکی از انگیزه های زیر و یا ترکیبی از همه آنها صورت میگیرد:

1- عوامل مذهبی. در اینحالت کمک به دیگران یک معامله با خداوند است و فاعل انتظار دارد که در مقابل عمل خیرش ثواب دریافت کند. معمولا چون معامله, معامله است و بهرحال نقد بهتر از نسیه است, فرد معامله گر پس از جمع آوری اندکی ثواب از خیرش میگذرد و دنبال راههای ساده تری برای کسب ثواب میگردد. و یا اینکه اگر کج خلقی از جانب خداوند مشاهده کرد, برای تلافی, عمل خیرش را پس میگیرد.

2-عواملی که در چارچوب روانشناسی است. در این حالت کمک به دیگران بخاطر گدایی محبت و با جلب توجه و محبت دیگران انجام میشود و بقول آقای هلاکویی بر اثر مثلث نکبت (نیاز,نادانی و ناتوانی) صورت میپذیرد. در نتیجه اگر فرد کمک گیرنده به شما محبت نکند و یا بی اعتنایی کند, شما میگویید که بشکنه دستی که نمک نداره و دعا میکنید که کمک شما از حلقومش در بیاید بیرون.

3- عواملی که در چارچوب جامعه شناسی است. در این حالت عمل خیر بخاطر کسب موقعیت اجتماعی و یا پوشش کاستیها انجام میشود. عامل سعی میکند با انجام عمل خیر از جایگاه اجتماعی بهتری برخوردار شود. وی انتظار دارد که وقتی وارد جمعی میشود همه در گوش همدیگر بگویند این همان فردی است که خرج ده تا بچه را میدهد و یا این همان فردی است که فلان مدرسه را ساخت. البته معمولا این افراد از اعمال خیر خود سود و موقعیتهای مادی فراوانی کسب مبکنند. یا اینکه زندانی آزاد میکنند تا برای خودشان محبوبیت اجتماعی بخرند.

در امریکا شما چنین چیزی را فقط در هنرپیشه های هالیوود می بینید و حتی نمایندگان مجلس سنا هم برای کسب محبوبیت به ندرت عمل خیر انجام میدهند.

در امریکا مردم برای کمک به دیگران بیشتر انگیزه های شخصی دارند و هدفشان از هرگونه امر خیر احساس رضایتی است که به آنها دست میدهد. بسیاری از آنها هم بخاطر عقایدی که دارند خود را موظف میدانند که به دیگران کمک کنند. برای همین اصولا کمک به دیگران یا دونیت کردن بدون هیچ چشمداشتی صورت میگیرد مگر اینکه شما برای کسر مالیات دونیت کنید که آن مسئله اش فرق میکند.

در امریکا کمک کردن به بقای حیوانات هم عمل خیر و پسندیده به حساب می آید و امریکاییان اعتقاد دارند که باید یک حیوان هم از زندگی آنها و امکاناتی که دارند سهم داشته باشد.

البته چیزهایی که گفتم فقط کلیات جامعه است و شامل همه نمیشود.

۱۳۸۸ آذر ۲, دوشنبه

حیوانات خانگی در امریکا




امروز که خیلی سرم خلوته گفتم یک چیزی براتون تایپ کنم.
یکشنبه گذشته آقای حمید خان میزوری به من زنگ زد و کلی تلفنی با هم صحبت کردیم. ایشان آدم خوش مشربی است طوریکه از صحبت کردن با ایشان سیر نخواهید شد. حمیدخان به من سفارش داد که در مورد حیوانات خانگی در امریکا بنویسم و من هم چون کارم سفارش گرفتن است قبول کردم!

حیواناتی که در امریکا در کنار انسانها زندگی میکنند دو دسته هستند.
دسته اول حیوانات خانگی که با میل و اراده صاحبخانه در کنار آنها زندگی میکنند. مثل سگ و گربه.
و دسته دوم حیواناتی هستند که بهرحال در کنار انسانها زندگی میکنند. مثل موش, سنجاب, راسو, راکون و پرندگان وحشی.

اصولا ارتباط مردم امریکا با حیوانات خوب است و با آنها خشن برخورد نمیکنند. اصولا آنها اعتقاد دارند که هیچ موجود زنده ای از جمله انسان را تا جایی که میشود نباید کشت بنابراین حیوانات نیز نسبت به انسانها خوشبین تر هستند و از دو کیلومتری آنها فرار نمیکنند و یا حالت تهاجمی ندارند.

من بعضی مواقع که ظهرها میروم خانه در حیاطمان که مشرف به دریاچه است به پرنگان وحشی غذا میدهم. شاید باورتان نشود ولی مرغابی های وحشی, سیگال, حاجی لک لک, پلیکان و انواع و اقسام پرندگان دیگر که من آنها را نمیشناسم, مشتری غذاهای من هستند. دیروز یک مرغابی با هشت تا بچه کوچولو آمده بود و من به آنها بیسکوییت میدادم. انسان عشق و احساس محبت واقعی را میتواند در رفتار این حیوانات کوچک ببیند.

راسوها (اسکانک) هم در امریکا بخاطر بوی بدشان معروف هستند. البته من جزو معدود جانوران زنده ای هستم که از این بو خوشم میاید زیرا من را یاد جنگل می اندازد. ولی تقریبا همه انسانها و حیوانات از این بو فراری هستند و اگر تلنگش در برود تا مدتها کل محله را بو میگیرد.

راکونها هم خیلی موجودات بامزه ای هستند و با چشمان درشتشان به آدم زل میزنند. ولی آنها معروف به خرابکاری هستند و همیشه میروند توی انباریها و همه چیز را بهم میریزند. من در ریچموند که بودم خانه مان محل عبور و مرور راکونها بود و شبها بعد از ساعت یازده شب از سقف خانه می آمدند روی درخت روبروی پنجره من و از آنجا وارد حیاط میشدند و در حوض آبتنی میکردند. اگر هم بهشان نزدیک میشدی فرار نمیکردند و بسیار پررو بودند. فقط می ایستادند و زل میزدند به شما. بامزه تر آن است که بچه هایشان هم در کولشان است و در حالیکه گردن مادرشان را گرفته اند از پشتشان آویزان هستند. من که اصلا هیچ خطری در آنها ندیدم ولی میگویند به آنهایی که بچه همراهشان است نباید زیاد نزدیک شد و در ضمن راکونها میتوانند حامل بیماری هاری هم باشند.

سنجابها هم خیلی بامزه هستند و اغلب از درختها بالا و پایین میروند. اگر یک تکه نان دستتان بگیرید به شما نزدیک میشوند و از دستتان غذا میخورند. در ضمن آنها میتوانند از روی سیم برق عبور کنند و از این طرف به آنطرف بروند. پرش آنها هم دیدنی است و اصلا باورتان نمیشود که چقدر میتوانند بپرند. در واقع چون سبک هستند و دستان آنها هم وقتی باز میشود مثل باله است میتوانند بین دو درخت پرش آزاد کنند.

موشها هم که در کنار آدمها زندگی میکنند و کم و زیاد, یک لقمه غذا با هم میخورند و میخوابند. البته موشهایی که من در اینجا دیدم خیلی کوچک هستند و قابل مقایسه با موشهای تهران که اندازه خرس هستند نیست. در ضمن تک و توک در خانه ها پیدا میشوند و محل زندگی آنها بیشتر در کنار رودخانه ها و دشت هاست. من فکر میکنم از نوع موشهای صحرایی باشند.

اما بیشتر شما با سگ و گربه و خصوصیات آنها آشنایی دارید. در امریکا اصولا سه نوع آدم وجود دارد. دسته اول که عاشق گربه هستند. دسته دوم که عاشق سگ هستند و دسته سوم که بیشتر تازه مهاجران هستند و از حیوان خوششان نمیاید.
من خودم عاشق گربه هستم و وقتی یک بچه گربه میبینم برایش غش و ضعف میروم. در ساسالیتو که بودم همخانه ام یک گربه بسیار خوشگل و با کلاس داشت و این گربه بیچاره همیشه از دست من فراری بود چون اگر میگرفتمش دیگر رضایت نمیدادم که برود. البته او هم من را دوست داشت ولی اصولا چون در امریکا حیواناتشان را دستمالی نمیکنند, نحوه ابراز احساسات من برایش غیر عادی بود! از سگ هم بدم نمیاید ولی دوست ندارم که مرا لیس بزنند. و غیر از این هیچ مشکلی با آن ندارم. وقتی که لس آنجلس رفتم عموم یک سگ کوچک داشت که هر روز صبح وظیفه داشت با لیس زدن صورت افراد آنها را بیدار کند! من هم وقتی بیدار میشدم می افتادم دنبالش و او هم فرار میکرد.

اینجا سگها و گربه ها برای خودشان شخصیت دارند و هر کدامشان یک جور هستند. شاید اینکه میگویند رفتار آنها به صاحبانشان شبیه است خیلی بی ربط نباشد. بعضی از سگها که از ما بهتران هستند و اصلا به کسی محل سگ هم نمیگذارند! همین سگ عموم که اسمش گیزمو بود عاشق یک سگ همسایه شان شده بود که متعلق به یک پیرزن پولدار بود. آنطور که میگفتند آرایشگر مخصوص و پزشک مخصوص داشت که ماهی یکبار می آمدند و کارهای آن سگ را انجام میدادند. من یکبار آن سگ را دیدم و واقعا احساس حقارت کردم!
اولا که همچین سرش را بالا نگه داشته بود و مثل اسب در حالی که قر میداد راه میرفت. بی معرفت حتی سرش را هم کج نکرد که مرا نگاه کند چه برسد به گیزمو بیچاره که همیشه با لنگه دنپایی مورد محبت قرار میگرفت.

ارتباط امریکاییان با حیوانات خانگیشان دقیقا مثل یک عضو خانواده است و باید آنها را به دکتر ببرند و واکسن بزنند. در ضمن مثل ما آشغال غذا بهشان نمیدهند بلکه باید از فروشگاه برایشان غذا بخرند. برای سگها انواع و اقسام پوشاک هم وجود دارد مثل کفش, کلاه و کاپشنهای مختلف که وقتی میخواهند بروند بیرون تنشان میکنند. همه آنها جای خواب و ظرف غذای مشخص دارند و در ساعتهای خاصی از روز میروند بیرون که حاجتهای خودشان را اجابت کنند.

اگر شنیده اید که برخی از امریکاییها حیواناتشان را از فرزندانشان بیشتر دوست دارند شاید خیلی بیراه نباشد چون برای حیوانشان به اندازه فرزندانشان خرج میکنند و آنها را دوست دارند. هر روز هم آنها را به پارکهای مخصوص میبرند تا با سگهای دیگر آشنا شوند. و باید آنها را هفته ای یکبار هم حمام کنند.

خلاصه اگر در امریکا به کسی بگویید سگ, از این لغب خوشش آمده و به آن افتخار میکند. آن چیزی که در امریکا معادل گفتن سگ در ایران است, خوک است.

این چیزهایی بود که من در مورد حیوانات در امریکا میدانم و امیدوارم مقبول افتد.






بازداشتگاه در امریکا

سلام آقالی, گل باقالی
دیشب باز این همخونه من دسته گل به آب داد. حدود ساعت سه بعداز ظهر بود که مادرش زنگ میزنه و میگه که حالش بده. تریسا هم زود میپره توی ماشین و گازش رو میگیره به سمت خونه مادرش. دوست پسرش هم داشت توی آشپزخونه غذا درست میکرد و من هم توی اطاقم بودم. حدود ساعت شش بعدازظهر بود که من از زور گرسنگی و بوی غذا از اطاقم آمدم بیرون که ببینم چه خبره. دیدم تد داره برای خودش به زمین و زمان فحش میده. گفتم چی شده؟ گفت که تریسا رفته مادرش رو برسونه بیمارستان ولی اونجا نرسیده و به من هم زنگ نزده. جاتون خالی عجب غذایی هم درست کرده بود. من غذایم را خوردم و تد اولش گفت که منتظر میمونه ولی بعد طاقت نیاورد و اون هم غذایش را خورد. بالاخره تریسا زنگ زد و گفت که بخاطر سرعت زیاد و مستی هنگام رانندگی دستگیر شده و داره میره بازداشتگاه.

قرار شد ساعت یازده شب بریم از بازداشتگاه درش بیاوریم و چون تد از پلیس خیلی میترسه من گفتم که من هم باهات میام . در واقع اگر یک مست را موقع رانندگی دستگیر کنند باید حتما چهار ساعت در بازداشتگاه باشد. البته این شروع ماجرا است چون حدود دوهزار دلار جریمه باید بدهد, یک تا سه ماه محرومیت از رانندگی دارد و در ضمن باید یک کلاس آموزش رانندگی را هم طی کند. خلاصه ما ساعت یازده رفتیم بازداشتگاه و مجبور شدیم که تا ساعت دوازده شب معطل بشیم که تریسا از اون تو بیاد بیرون. تد هم در تمام این مدت به تریسا و مادرش و خودش و زمین و زمان فحش میداد. هرچی میخواستم هواسش رو به چیزهای دیگه پرت کنم دوباره یادش میومد و شروع میکرد به فحش دادن!

خلاصه بعد از یک ساعت از بازداشتگاه اومد بیرون و انگار که ده سال زندانی بوده! بغل و گریه و ماچ و بوسه و از این چیزها. میگفت که بازداشتگاهش یک اطاقک کوچک بود با کف سیمانی و هیچ پتو و بالش و یا صندلی هم توش نبود. درواقع این اطاقکها بازداشتگاههای موقت هستند و اجازه ندارند کسی را بیشتر از چهار ساعت در آن نگه دارند. برای همین اگر بخواهند برای چهار ساعت, پتو و بالش و صندلی بدهند که دیگر میشود خونه خاله.

بعدش هم رفتیم ماشین تریسا را از توی خیابان برداشتیم و زمانی که به خانه رسیدیم ساعت یک نصف شب بود و من نمیتوانستم چشمهایم را باز نگه دارم.
الآن هم که سر کار هستم با اینکه یک قهوه بزرگ خوردم ولی هنوز احساس خواب آلودگی دارم. یادش بخیر که قدیما ساعت سه نصب شب میخوابیدم و ساعت شش صبح راه میفتادیم به سمت جاده چالوس.

تا آنجا که من متوجه شدم در امریکا بازداشتگاهها (Jail) وزندانها (Prison) با ایران خیلی فرق میکنند. البته من هنوز از محوطه داخلی زندان بازدیدنکردم ولی بازداشتگاهها بسیار تمیز و مرتب است. در تمام سالنهای انتظار صندلیهای مرتب و کتاب و مجله و تلویزیون وجود دارد. قوانین و مقررات در اداره بازداشتگاهها حرف اول را میزند و اگر کسی قرار است چهارساعت بازداشت باشد نه پنج دقیقه زودتر و نه پنج دقیقه دیرتر آزاد میشود.

پلیسها بسیار با احترام با بازداشت شدگان و بازدیدکنندگان رفتار میکنند و حقوق شهروندی آنها را رعایت میکنند البته حتما استثناهایی هم وجود دارد ولی آنچه که اصل است, این است که خطاکار هم یک شهروند است و حقوقی دارد. متاسفانه آن چیزی که من از بازداشتگاه دیدم, هیچ شباهتی به بازداشتگاهها و یا حتی زندانهای ایران ندارد و آدم در اینگونه موارد فرق اساسی ایران و امریکا را با تمام وجودش احساس میکند. در ورودی بازداشتگاه, اعلامیه های مختلفی وجود دارد که شما را از حقوق خودتان آگاه میکند و شما را تشویق میکند تا کوچکترین بدرفتاری و یا عدم رعایت حقوقتان را گزارش دهید.

هر سوالی از هر کسی داشته باشید, با دقت به حرفهای شما گوش میکنند و با حوصله و نهایت ادب جواب میدهند. خوب واقعیت این است که حتی قیافه و چهره خندان آنها در مقایسه با زندانبانان و بازجویان ما مثل فرشتگان الهی میماند. من ناخودآگاه از بدو ورودم به بازداشتگاه تمام چیزهایی را که میدیدم با ایران مقایسه میکردم و آه از نهادم برمیخواست.

تریسا هی میگفت که کف بازداشتگاه سیمان بود. من میگفتم خوب؟ میگفت بابا کف بازداشتگاه سیمان بود. من میگفتم خوب که چی؟ مگه میخواستی پر قو باشه! بعدش در مورد بازداشتگاههای ما سوال کرد. من گفتم البته توی کلانتریها کف اطاق موکته و راحت میتونی دراز بکشی ولی خوب ممکنه چند ماه طول بکشه که وقت دادگاه بهت بدهند و اگر بخواهی آزاد شوی باید یک نفر سند خانه یا مغازه بیاورد. اگر نه که سه ماه توی بازداشتگاه میمانی. بعد هم دیدم که توضیح دادن بازداشتگاههای ایران خیلی سخته مخصوصا از نظر تمیزی و سرویس بهداشتی. برای همین گفتم بی خیال.

حالا اگر دوباره گذارم به بازداشتگاه و یا حتی زندان افتاد جزئیات بیشتری را برایتان مینویم

۱۳۸۸ آبان ۳۰, شنبه

رابطه تحصیل و شغل در امریکا

فردا صیح حتما میرم ماهیگیری! هر موقع که خلقم تنگ میشه و یا بی حوصله میشم, ماهیگیری علاج دردمه. البته ماهیگیری بهانه است و مهم این است که در آب باشم و از سکوت طبیعت وحشی و صدای پرندگان لذت ببرم. الآن که هوا یک مقداری سرد تر شده است, پرندگان مهاجر زیادی به این قسمت کوچ کرده اند و بعضی از آنها واقعا زیبا هستند. امروز ظهر یک مقداری بیسکوییت گرفتم و رفتم پشت حیاط تا به پرندگان غذا بدهم. جالبترینشان حاجی لک لک است که بسیار زیبا و دوست داشتنی است. دیدن حاجی لک لک مرا به یاد کتاب لک لک ها بر بام می اندازد. وقتی مرغابی های وحشی بدون ترس به من نزدیک میشوند و از دستم غذا میخورند احساس شور و شعف عجیبی به من دست میدهد و دوست دارم آنها را بگیرم و بغل کنم ولی خوب آنها هم خیلی زبل هستند و نمیشود آنها را گرفت.

و اما مطلبی که میخواهم برایتان بنویسم مربوط میشود به ارتباط میان تحصیل دانشگاهی و پیدا کردن شغل مناسب در امریکا.

قبل از هر چیز باید بگویم که تعریف ما از تحصیل با تعریف امریکاییها بسیار متفاوت است.

ما در ایران فکر میکنیم که ما در دانشگاه تحصیل میکنیم تا چیزهایی را یاد بگیریم و از بعضی از آنها را در کارمان استفاده کنیم.

مثلا اگر رشته شیمی خوانده ایم, یک سری تعاریف, فرمولها و روشهایی را یاد میگیریم که از طریق آن میتوان موادی را ساخت. یا اگر رشته مهندسی نرم افزار میخوانیم, با یادگیری برنامه نویسی انتظار داریم که در شغلمان از آنها استفاده کنیم و پول در بیاوریم. یا اگر مهندس برق هستیم, انتظار داریم که در کارمان از چیزهایی که در دانشگاه یاد گرفته ایم استفاده کنیم.

ولی در امریکا اصلا اینچنین نیست. تعریف تحصیلات دانشگاهی در امریکا این است که شما وقتی در دانشگاه تحصیل میکنید و از آن فارق التحصیل میشوید تازه ابتدایی ترین چیزها را یاد گرفته اید تا بتوانید کار اصلی خودتان را که تحقیق بر روی چیزهای جدید و نوآوری است شروع کنید.

در امریکا هیچ کس از شما درسهای دانشگاه شما را نمیخواهد. ساختن پلاستیک و یا پلی استر یک بار کشف شده است و نیازی ندارند که شما بروید دانشگاه و طریقه ساختن پلی استر را یاد بگیرید و بعد بیایید برایشان کار کنید. شما در واقع تحصیلات کرده اید تا بتوانید با پایه اطلاعاتی که دارید یک ماده جدیدی بسازید که بتوانند از فروش آن پول کسب کنند. برای همین است که وقتی در ایران یک جنس امریکایی و یا ژاپنی و یا آلمانی میخرید,انتظار دارید کیفیت آن متفاوت باشد. چون آنها از افرادی استفاده میکنند که از دیگران و از دروس دانشگاهی خودشان تقلید نمیکنند و همواره دنبال کشف و اختراع چیزهای جدیدی هستند.

اگر شما مهندس برق هستید, ساختن و طراحی یک مدار برق اصلا بدردشان نمیخورد چون یک تکنسین با یک نرم افزار کامپیوتری میتواند هر مداری را طراحی کند و اصولا آنچه در بازار کار است بسیار جلوتر از آنچیزهایی است که در دروس دانشگاهی تدریس میشود. آنها در عوض از شما انتظار دارند که یک مداری طراحی کنید که افت انرژی کمتری داشته باشد تا بتوانند از رقبای ژاپنی خودشان جلو بزنند. اصولا کار در امریکا حرفه ای است و کار تخصصی روتین در اینجا وجود ندارد.

حالا اگر شما لیسانس تغذیه, سیاسی, اجتماعی, مواد, معدن و چیزهای دیگر را دارید باید بدانید که فقط موقعی تخصص شما به درد کار در امریکا میخورد که شما مطالب و موضوعات بسیار جدیدتری را علاوه بر متون درسی که در دانشگاه تدریس میشود بدانید. کار در امریکا یعنی اینکه شما میخواهید بهترین و مرغوبترین کالای جهان را تولید کنید و مرجع تمام کشورهای دنیا در حرفه خودتان باشید.

اگر کار گرافیک میکنید و میخواهید در پیکسار کار کنید, شما باید کاری ارائه دهید که مورد توجه اولین و بهترین شرکت تولید کننده انیمیشن در جهان باشد. و یا اگر برنامه نویس هستید باید بدانید که تمام کمپانیهایی که در امریکا کار میکنند محصولاتشان در جهان به فروش میرسد و شما قرار است در نوآوری و پیشرفت این شرکتها نقش موثری داشته باشید.

تمام این حرفها را برای این گفتم که ما فکر نکنیم اگر لیسانس داریم و یا اگر دکترای یک رشته را داریم باید یک شغل خوب در امریکا پیدا کنیم. اصلا اینطور نیست و ما فقط زمانی میتوانیم یک شغل خوب پیدا کنیم که کار خوب و در حد یک کمپانی امریکایی ارائه دهیم.

امیدوارم که این اطلاعات بدردتان بخورد

باز هم شغل در امریکا

بدون مقدمه میگویم که ایران برای بعضی شغل ها بهشت روی زمین است. این ماشین را امروز بخر, فردا بفروش به خلق الله و 300 هزار تومان سودش را بزن به رگ. امروز 50 تا موبایل از قاچاقچی بخر مفت و فردا بفروش به یک دلال دیگه با ده هزار تومان سود روی هر کدام. امروز یک زمین معامله کن, بکوب, چهار طبقه بساز و در عرض یکسال 200 میلیون تومان کاسب شو. یا اینکه زمین بخر, سال دیگه بفروش با 30% سود. اصلا یکی از شغلهای خوب توی ایران اینه که چند تا خونه بخری و بدی اجاره. مغازه بگیر, هی بخر, هی بفروش. هی بخر, هی بفروش. نه سواد لازم داره. نه تخصص. اگر پارتی خوب داری که دیگه عالیه. یک پست کلیدی معاونی با حقوق و مزایا. فقط کافیه که یک لیسانس آبدوغ خیاری داشته باشی و بلد باشی امر و نهی کنی. از صبح تا غروب میشینی پشت میز و هی کاغذ امضاء میکنی. در واقع کل اون کاغذها هم هیچ ارزشی ندارد چه برسه به امضای شما. خلاصه اگر خوب دقت کنید بیشتر کسانی که در ایران هستند بجای تخصص, عرضه و لیاقت پول درآوردن دارند. نوش جونشون. انشاءالله که کاسبیشون دو برابر بشه.

ولی این خیال خام را از سر خود و دیگران دور کنید که از این جور کارها در امریکا انجام دهید. اگر شما مدیر کل اداره رسیدگی به امور فلان و بهمان هستید, بهترین شغلی که در امریکا برازنده شما است پیتزا دلیوری است. اگر در ایران یک شرکت تجاری دارید که جنس وارد میکنید و میفروشید, دو دستی ایران را بچسبید که شاید کار در رستوران هم در امریکا نصیبتان نشود. اگر مدیر روابط عمومی یک اداره هستید و یا کار خرید و فروش ساختمان میکنید, و یا اصولا در کار خرید و فروش هستید, از خیر زندگی در امریکا بگذرید. این را صادقانه خدمتتان عرض میکنم.

ولی اگر متخصص تعمیر ماشین هستید و شما کار میکنید و پولش را حاجی شکم گنده میخورد, اگر شما چهار سال دنبال ثبت اختراع خود هستید و آخر سر کاغذهای آن را در سبزی فروشی محلتان پیدا میکنید, اگر شما واقعا میخواهید که درستان را ادامه دهید و علم واقعی بیاموزید, اگر شما متخصص واقعی هستید ولی سرمایه راه اندازی یک شرکت را ندارید و مجبورید برای این و آن کار کنید, حتما آمدن به امریکا را به شما توصیه میکنم.

اصلا مهم نیست که چقدر سرمایه دارید. اول باید ببینید که آیا قابلیت کار و زندگی در امریکا را دارید یا خیر. اینجا بدرد کار خرید و فروشی و دلالی و مدرک قاب کردن و چسباندن به بالای اطاق کار نمیخورد. اینجا عاشق چشم و ابروی شما نیستند ولی اگر کار بلد باشید عاشق تخصص شما هستند. من الآن هر روزی که بخواهم میتوانم مرخصی بگیرم و حتی بگویم من از خانه کار میکنم و چون میدانند که کارم را انجام میدهم و کارم مورد نیازشان است, کوچکترین اعتراضی هم نمیکنند. خوب معلوم است اگر فروشنده بدون تخصص باشم در اولین اشتباه من را می اندازند بیرون و یک نفر دیگر را استخدام میکنند. چرا؟ چون متقاضی کار فروشندگی بسیار زیاد است و بسیار افرادی هستند که برای کار فروشندگی در امریکا از شما برتر هستند. مگر در ایران اگر مدیر شرکت, پسر خاله و یا دایی جانتان نباشد غیر از این است؟

بنابراین ببینید که شرایط و وضعیت شما در ایران چگونه است و بعد برای مهاجرت تصمیم بگیرید. اگر راحت پول در میاورید بدون اینکه تخصصی داشته باشید و یا تخصصتان در امور خرید و فروش از هر نوعی است, و یا پولتان را در بانک گذاشته اید و بهره اش را میخورید, در مورد مهاجرت به امریکا بسیار احتیاط کنید. ممکن است به راحتی تمام سرمایه تان را از دست بدهید زیرا در امریکا حتی سرمایه داشتن و سرمایه گزاری هم یک امر تخصصی است.

امروز خیلی سرحال نیستم, بنابراین اگر نوشته ام بدون جوک و شوخی است ببخشید. ولی امیدوارم که بدردتان بخورد چون صادقانه نوشتم.

۱۳۸۸ آبان ۲۸, پنجشنبه

بحر طویل مهاجرتی!

یک نیم ساعتی وقت مرده دارم. گفتم حالا که پیام و محمد نمایشنامه نوشتند من هم بحر طویل بنویسم. ولی مبادا همینجوری بخونید ها! اول بروید یک دنبک یا قابلمه و یا یک دبه بیاورید تا بتوانید رنگ بگیرید. اگر هم هیچکدوم از اینها را ندارید میتوانید روی میز رنگ بگیرید. این بحر طویل را باید با دنبک شش و هشت و خیلی آهسته و با آهنگ بخوانید.

(حالا شروع به دنبک زدن کنید و بخوانید.)

آمد به سرم بحر طویل از سر بیکاری و گفتم به خودم حال, کنم یادی ز احوال و نویسم کمی از قصه این فرد مهاجر که دهد خشتک خود جر که شود بلکه فرنگی و کند رقص به هر نغمه و آهنگی و در موقع دلتنگی زند زنگ به هر فامیل و پرسد که چه حال است تو را؟ گر خبری نیست ز من, هیچ ملال است تو را؟ گفتش آها! گفتش که تو از وقتی که رفتی که بمانی تو چه دانی ز گرانی و ز بدختی این بنده که هر ماه, کشم آه و شوم بنده تنخواه و کنم قرض و ندانم چه کنم موقع پس دادن آن پول و چو در خانه ما هر کس زند زنگ, ز رخساره پرد رنگ و بگویم که شدم ویلان و سرگردان که این صاحب خانه, شده از بهرم روانه و دگر عذر و بهانه نپذیرد ز من و بی چک و چانه, به اردنگی کند پرت مرا بیرون ز خانه و چه دانی که چه تنگ است ترافیک و چه لنگ است دو پایم که شده ناز و نوازش چو بگفتم که نزن آن پیرزن را که زند آب, به زخم کله شیرین و مهتاب و چه دانی که شدم یکسره بی تاب و به چشمم نرود خواب و چه دانی که ز نیرنگ و ز خالی و ز آن گنده باقالی شده ام منگ و به گوشم شنوم زنگ و ندانی که هوا یکسره وارونه شد و ممدعلی دیوونه شد و بهداری مردونه شد و .......

ببخشید دیگه باید برم خونه. وقت کارم تمام شد!

۱۳۸۸ آبان ۲۷, چهارشنبه

رفتن به آرایشگاه در امریکا

چند روزی میشود که یک مقداری سرم شلوغ است. چند تا از بچه های بخش طراحی سیستم همش توی اطاق من هستند و از بیخ گوش من جنب نمیخورند. ولی خوشبختانه همه چی خوب پیش رفت و سیستمهای جدید را مستقر کردیم. الان هم داشتم از آشپزخانه برمیگشتم و توی راهرو برای خودم بشکن میزدم و میخوندم بربری آی بربری. یکهو دیدم یک دختره که اسمش باربارا است جلوم سبز شده و داره بهم میخنده. بیچاره فکر کردم من دارم درمورد اون آهنگ میخونم! یک دختر کک مکی اسکاتلندی با موهای وزوزی قرمز.

اتفاق دیگری که توی این چند روز برایم افتاد این است که تفنگ اسباب بازیم خراب شد. دختر همخونه ام بردش که با دوستانش بازی کنه و بعد دیدم که شب اومده و هی من و من میکنه و یه چیزی میخواهد بگوید و رویش نمیشود. تا اینکه دیدم تفنگ نازنینم توی دستشه و قنداقش هم ازش آویزونه! هر چی بهش گفتم مهم نیست هی خودش را سرزنش میکرد. حالا دارم دنبال یک تفنگ اسباب بازی بهتر میگردم. درواقع چیزی که من میخواهم بخرم یک نوع تفنگ ساچمه ایه که تیرش پلاستیکیه ولی برای نشونه گیری خیلی خوبه. اینجا بهش میگن بی بی گان!

راستش از شما چه پنهان, دیگر کفگیر اطلاعاتم هم به کف دیگ خورده است و نمیدانم چه چیزی بنویسم که نه تکراری باشد و نه چرت و پرت. حجت یک اطلاعاتی در مورد سلمونی از من خواست که سعی میکنم برایتان بنویسم.

از آنجایی که من حداقل سالی دوبار به سلمانی میروم فکر کنم تا حالا در مجموع شش بار به سلمانی رفته باشم. دفعه اول که اوکلند بودم و یکی از آشناهای ایرانی که آرایشگاه داشت به زور هر چه تمام تر من رو برد به سلمانی خودش و بعد از سر و کله زدن با موهام, 50 دلار هم از من گرفت. بیچاره از اینکه یک آدم هالو و ببو و تازه به امریکا اومده پیدا کرده بود نمیدونست از خوشحالی چکار کنه. هر چی هم بهش گفتم که بالای موهام رو کوتاه کنه, نکرد و بعد از سلمونی کله ایم مثل هویج شده بود. مخصوصا زیاد کوتاه نمیکنند که زود به زود مجبور بشوید بروید آنجا.

دفعه دوم ریچموند بودم و یک سلمانی نزدیک خانه مان بود که یک خانواده مکزیکی آنجا را اداره میکردند. من قبل از اینکه بروم آنجا داشتم پیش خودم تمرین میکردم که وقتی رفتم سلمانی چطوری بگویم که چه مدلی بزند ولی خوشبختانه تمام کسانی که آنجا کار میکردند حتی یک کلمه هم انگلیسی بلد نبودند. من هم بصورت پانتومیم برای خانم آرایشگر توضیح دادم که چه مدل مویی میخواهم. مغازه های مکزیکی مثل خانه قمر خانم میماند و از بچه دو ساله گرفته تا پیرزن هشتاد ساله همینطور توی دست و پای همدیگر وول میخورند. خلاصه توی یک ساعتی که آنجا بودم آنقدر صدای داد بیداد و عرعر بچه و جر بحث زن و شوهری شنیدم که وقتی 15 دلار دادم و آمدم بیرون گفتم آخیش!

دفعه سوم ساسالیتو بودم که شهری است بسیار گران قیمت در شمال سنفرانسیسکو. این شهر دقیقا بعد از گلدن گیت است و روی یک تپه جنگلی و رویایی واقع شده است. در خیابان اصلی, یک مغازه ای بود که خیلی با کلاس بود و چندین تا دختر خانم آنجا کار میکردند. البته کار اصلی آنها در کنار کوتاه کردن مو, مدل دادن به مو و انجام آرایشهای زنانه بود مثل لاک زدن ناخن های دست و پای خانمها و چه میدونم بند انداختن و این چیزها. وقتی وارد مغازه میشوید, چهار پنج تا مبل راحتی سمت چپ و چهار پنج تا هم سمت راست بود و روی هر کدام یک خانمی دراز کشیده بود و یکی داشت به اموراتش میپرداخت.

من چون هیچ سلمونی دیگری اون دور و بر ندیده بودم دل را به دریا زدم و رفتم تو. اول از جلوی مبلهای راحتی سان دیدم و رفتم به ته سالن و گفتم که میخواهم موهایم را کوتاه کنم. یک دختر خانمی که موهایش را بنفش کرده بود و دور چشمانش هم بنفش بود و لپهایش را هم تتو کرده بود بهم گفت که بنشین اونجا. آقا من نشستم و داشتم پیش خودم فکر میکردم که با این اوضاع جوی حداقل باید یک صد دلاری پیاده بشم.

آن دختر خانم اول خودش را معرفی کرد و گفت اسمش مونیکا است. بعد یک چند باری موهای من را زیر و رو کرد و از من پرسید چه مدلی میخواهی برایت کوتاه کنم. گفتم تا جایی که میشه کوتاه کن چون میخواهم موهایم آنقدر کوتاه شود که سیخ بایستد. بعد رفت یک آلبوم آورد و داد به من. من ناخودآگاه شروع گردم به ورق زدن قسمت زنانه. مونیکا در حالی که میخندید یک نگاهی به من کرد و گفت اینها بدردت نمیخوره و بعد خودش قسمت مردانه را آورد. من هم از بین عکسها اون کسی را که موهایش از همه کوتاهتر بود انتخاب کردم و گفتم اینو میخوام.

خلاصه یک نیم ساعتی با موهای من ور رفت و آن را کوتاه کرد و شست و گلاب زد و روغن کرچک مالید و یک کم با ابروهام بازی کرد و بالاخره کارش تمام شد. من چون گیتار کلاسیک کار میکنم همیشه ناخنهای دست راستم بلنده. نمیدونم از کجا ناخنهای من رو دیده بود و گفت میخواهی برایت ناخنهایت را مانیکور کنم؟
گفتم نه مونیکا خانم من خودم هر روز سوهان میکشم که وقتی به سیم گیتار گیر میکنه صدای دلخراش ازش بیرون نیاد. خلاصه کارش تمام شد و من گفتم الآن صد دلار روی شاخشه ولی گفت که 40 دلار میشه و من با خوشحالی پولش را پرداخت کردم و آمدم بیرون.

دفعه چهارم از ساسالیتو به اینجایی که هستم نقل مکان کرده بودم و وقتی دیگه موهایم نمیگذاشت جایی را ببینم, تصمیم گرفتم برم سلمونی. یک سلمانی نزدیک خانه پیدا کردم که یک زن و شوهر ویتنامی در آنجا کار میکنند. البته انگلیسی شان خوب نیست ولی خانمه تمام زندگینامه من را از من پرسید و نگذاشت کوچکترین نکته مبهمی بماند. بعد هم گیر داد که چرا دوست دختر نمیگیری. من هم چون تازه از یک رابطه چند ماهه با دوست دختر فرانسویم خلاص شده بودم, برایش ماجراهایم را تعریف کردم و او هم قول داد که برایم دوست دختر پیدا کند. قیمت سلمانی هم شد 18 دلار که من بیست دلار بهش دادم و آمدم بیرون.

دفعه پنجم رفته بودم مغازه همخانه ام و بیرون مغازه روی صندلی نشسته بودم که دوستش از راه رسید و من را بزور برد توی مغازه اش و موهایم را کوتاه کرد و از من 30 دلار گرفت. از کارش هم اصلا راضی نبودم و دیگه اونجا نمیرم. مغازه همخانه من درواقع یک مغازه زنانه فروشی و مایو فروشی و بیکینی فروشی است البته لباسهای مخصوص هالوین و اینجور چیزها را هم میفروشد که هم زنانه است و هم مردانه. یک اطاقک هم پشت مغازه اش دارد که مخصوص فروش جیزهای بی تربیتی برای بزرگسالان است و بقول خودش فروش آنها از فروش کل مغازه اش بیشتر است. معمولا تینیجرهای جوان می آیند و التماس میکنند که بروند آنجا ولی از نظر قانونی اجازه ندارند و کسی هم آنها را به آن اطاق راه نمیدهد.

دفعه ششم هم که همین چند روز پیش بود دوباره رفتم پیش همون ویتنامیها و دوباره زندگینامه ام را برایشان تعریف گردم. ناقلا بعد از یکسال تک تک کلمات من یادش بود!

این تمام خاطرات و تجربیات من از سلمونی بود امیدوارم بدردتان بخورد.

۱۳۸۸ آبان ۲۵, دوشنبه

فردگرایی در امریکا

قبل از اینکه مطلب اصلی را بنویسم باید بگویم که من همه شما را دوست دارم و برایم مهم هستید. شاید بخاطر این است که شما هم میخواهید همان مسیرهایی را طی کنید که من طی کردم. اگر احیانا یادم برود سوالی را جواب بدهم و یا چیز اشتباهی بگویم که ناراحت شوید و یا هر چیز دیگری که هست حتما بهم تذکر دهید. باور کنید که من هیچ آدم مهم و یا فرهیخته و پیشکسوت و این چیزها نیستم و لااقل در این محیط مجازی دلم میخواهد که جز یک تایپیست پر حرف چیز دیگری نباشم. چون فقط اینطوری میتوانم خودم باشم و راحت بنویسم اگرنه همش باید مثل دنیای واقعی مواظب باشم که مبادا چیزی بگویم که از شخصیت شخیصم کاسته شود!

مطلبی که میخواهم برایتان بگویم در مورد یک تغییر بزرگ است که وقتی به امریکا مهاجرت میکنید, به مرور زمان در شخصیت شما روی میدهد. البته این تغییر در کسانی که مانند من از نسل سوخته هستند و یا نسل بعدی من که نیمسوز هستند, بسیار محسوس تر از نسل آب پز و نیم پز است. .

من زمانی که در ایران زندگی میکردم , هیچوقت یادم نمی آید که درست و حسابی به فکر خودم بوده باشم. زندگی ما یک زندگی اجتماعی بود و مسائل من گره خورده بود به مسائل دیگران. رفع مشکلات من هم همیشه در گرو رفع مشکلات دیگران بود. شادی و غم هم در زندگی ما یک امر اجتماعی بود. اگر برای کسی از نزدیکان ما مشکلی پیش میامد, میزدیم توی سر خودمان و میگفتیم آخ بیچاره شدیم و اگر اتفاق خوشی برای کسی می افتاد چنان از ته دل میخندیدیم که انگار آن اتفاق برای ما افتاده است.

سلسله حوادثی که برای ما اتفاق افتاده است به همراه نوع تربیتی که با آن بزرگ شده ایم ما را بجایی میرساند که ناگاه متوجه میشویم از وجود خودمان غافل شده ایم و در میابیم که زمان زندگی را برای خودمان صرف نکرده ایم و به خودمان کمتر از اطرافیانمان بها داده ایم. زمانی که من به امریکا آمدم با دیدن انسانهای اطرافم تازه به این مسئله پی بردم که من دارای یک شخصیت مستقل نیستم. مخصوصا زمانی که از همسرم جدا شدم آخرین رشته این زنجیر هم گسسته شد و من روزهای متوالی پیش خودم فکر میکردم که خوب حالا من چه برنامه ای برای خودم دارم.

واقعیت این بود که برایم مثلا بی معنی بود که بروم به یک مغازه خوب و برای خودم لباس بخرم و یا برای خودم یک چیزی بخرم که دوست دارم. البته این نشاندهنده این بود که من حتی برای احساسات خودم هم ارزش قائل نمیشدم و احساسات و تمایلات دیگری همیشه برای من ارجح بود.اگر کسی از من میپرسید کجا برویم میگفتم هر کجا شما دوست دارید برای من فرقی نمیکنه. و واقعا هم فرقی نمیکرد چونکه یاد نگرفته بودم که به صدای نیاز و احساسات خودم هم گوش کنم و فکر میکردم رضایت من در این است که دیگران راضی باشند.

ولی در امریکا محور تمامی ارتباطات بین انسانها تمایلات و نیازهای شخصی آنها است. در چنین سیستمی شما عادت میکنید که در درجه اول به خودتان اهمیت دهید و در درجه بعدی به اطرافیانتان. در واقع امریکا دارای یک سیستم فردگرا است و افراد بر پایه خواستهای فردی خود جامعه را تشکیل میدهند در حالی که ساختار اجتماعی ایران جامعه گرا است و نیاز و خواست جامعه همواره برنیازهای فردی مقدم است. بنابراین ما هم که به امریکا مهاجرت میکنیم به مروراحساس میکنیم که گرایشات فردی ما قویتر و مستحکم تر میشود.

در چنین حالتی معمولا کودک درون که سالیان سال توسط جامعه محبوس شده بود, دوباره جان میگیرد. به همین خاطر است که بسیاری از مهاجرانی که از ایران به امریکا می آیند بعد از مدتی احساس جوانی میکنند و حتی ممکن است حرکاتی از آنان سر بزند که به نظر جلف و سبک بیاید. شاید باور نکنید ولی من هفته پیش یک تفنگ اسباب بازی برای خودم خریدم و یا با ماشین کنترل دار بچه ها کلی بازی میکنم در حالیکه در ایران فقط زمانی با خیال راحت چیزی را میخریدم که بخواهم آن را به کسی هدیه دهم.

من هنوز دارم روی خودم کار میکنم که یاد بگیرم چگونه میتوانم در چنین جامعه ای به خودم بهاء دهم. البته هنوز خیلی مشکل دارم ولی نسبت به قبل بسیار بهتر شدم. تا اینجا یاد گرفتم که وقت و برنامه ریزی خودم در اولویتت اول قرار داشته باشد و مثلا اگر بخواهم بروم ماهیگیری و کسی به من بگوید فلان کار را انجام بده بگویم من نمیتوانم چون برای وقت خودم از قبل برنامه ریزی کردم. برای ما خیلی سخته ولی حتما باید یاد بگیریم که این کار را انجام دهیم.

اگر از ما سوال میکنند که چای میخوریم یا قهوه اصلا نباید برایمان مهم باشد که درست کردن چای سخت تر است یا درست کردن قهوه. بلکه باید خوب به درون خودمان گوش کنیم و ببینیم که چه چیزی را بیشتر دوست داریم و همان را بگوییم. اصولا بسیاری از تعارفات و رودربایستی های ما هم از همین طرز فکر نشئت میگیرد که دیگران بر ما اولویت دارند. البته این سیستم در ایران کار میکند ولی در امریکا به هیچ وجه کاربردی ندارد.
من دیگه میخوابم چون فردا صبح باید بروم ماهیگیری. در ضمن اگر خیلی چرت نوشتم ببخشید چون همه این تراوشات مغزی را در حالت خواب آلودگی نوشتم!

چگونه برای مصاحبه در سفارت امریکا حاضر شویم

اگر برنده لاتاری هستید و میخواهید برای مصاحبه به سفارت امریکا در آنکارا, ابوظبی و یا شهر دیگری بروید, نکاتی وجود دارد که ممکن است با رعایت آنها بتوانید بدون بکگراند چک ویزای خودتان را دریافت کنید.

در واقع من این اصول را رعایت کردم ولی نمیدانم تا چه حد در عدم بکگراند چک و دریافت سریع ویزایم موثر بوده است با اینحال دانستن این موارد ممکن است بدرد شما بخورد.

1- سالن انتظار سفارت یک محیط کاملا کنترل شده است که توسط دوربین و میکرفنهای مخصوص تمام اعمال و حرفهای مصاحبه شوندگان, دیده و شنیده میشود. سعی کنید از گفتن مسائل غیر ضروری و حرکات اضافی که باعث پایین آمدن وجهه شما شود خودداری فرمایید. مثلا اگر بچه شما شیطانی کرد توی سرش نزنید چون اینکار برای آنها بسیار زشت است و باعث دید منفی نسبت به شما میشود. از گفتن اینکه امریکاییها چنین و چنان هستند و یا گله و شکایت از تاخیر در امورتان خودداری کنید. فکر کنید که همواره تحت نظر و مقابل دوربین مخفی قرار دارید.

2- اگر مرد هستید از کت و شلوار, پیراهن و کراوات بسیار رسمی استفاده کنید. البته نه کت و شلوارهایی که دربانها میپوشند بلکه بهترین کت و شلواری که با آن به عروسی میروید. رسمی بودن لباس شما بسیار بسیار اهمیت دارد. سعی کنید ریش و سبیل خود را اصلاح کنید و موهایتان هم کاملا مرتب باشد. اگر خانم هستید باید از کت و دامن و یا کت و شلوار رسمی استفاده کنید. پیراهن شما باید حتما یقه دار باشد. البته باز بودن آن مهم نیست ولی نباید از یقه گرد و یا حلقه آستینی استفاده کنید. مدل موی شما و آرایشتان نباید مانند زمانی باشد که به مهمانی میروید بلکه باید کاملا رسمی و ساده باشد. رنگ لباسها هم باید طوسی, سرمه ای و یا یک رنگ رسمی باشد. اگر دامن میپوشید نباید بلندتر از زانوهای شما باشد و اگر مشکل حجاب دارید بجای دامن گشاد و چین چینی بهتر است شلوار بپوشید. از روسری به هیچ عنوان استفاده نکنید ولی اگر مانتوی شما رسمی باشد ایرادی ندارد.

3- موقعی که برای مصاحبه به پشت کابین میروید باید کاملا صاف و مرتب بایستید. نباید خم شوید و کله تان را به شیشه کابین نزدیک کنید. حتی دیده ام که مصاحبه شونده ها سرشان را تا مجرای زیر شیشه پایین می آورند و در حالی که تا کمر خم میشوند, روی یک پایشان تکیه داده و قمبل میکنند. در پایین شیشه کابین, بلندگو و میکرفنی نصب شده است که شما براحتی صدای او را میشنوید و برای اینکه او هم صدای شما بشنود, نیازی به جلو رفتن و یا هوار کشیدن نیست. بنابراین کاملا صاف و مرتب با فاصله کمی از جلوی پیشخوان بایستید و آهسته صحبت کنید.

4- هرگز سخن مصاحبه کننده را قطع نکنید و اگر دو نفر هستید هرگز وسط حرف یکدیگر نپرید. اگر از یکی از شما سوالی پرسیده شده است حتما اجازه دهید که خود او به سوال پاسخ دهد و وقتی تمام شد اگر واقعا نکته ای هست که شما باید اضافه کنید بگویید. وقتی سوالی از شما پرسده میشود کمی مکث کنیدد و بعد جواب دهید. شما باید بسیار خونسرد باشید و فکر کنید که دارید با یکی از همکارانتان صحبت میکنید. اگر از شما مدرکی میخواهد و آن مدرک درون پاکت همراه شما است, عجله نکنید و محتویات آن پاکت را نریزید بیرون. بلکه با آرامش و خونسردی آن مدرک را پیدا کنید و به او بدهید. حتی اگر مقداری طول بکشد هیچ مانعی ندارد. شما باید واقعا خونسرد و آرام باشید.

5- به سوالهایی که میکند دقت کنید و جواب مربوط بدهید وشروع نکنید به گفتن زندگینامه خودتان. اگر موضوعی نیاز به توضیح بیشتر دارد از او سوال کنید که میخواهید توضیح بدهم یا خیر. حتما فقط مدارکی را که از شما میخواهند ارائه دهید و نگویید اینم این و اینم این. مدارک بیشتر از آنچه خواسته اند, هیچ کمکی به شما نمیکند.

6- سعی کنید در تمامی وقت مصاحبه خود لبخند بر لبتان باشد و حتی اگر مصاحبه کننده چندان خوش اخلاق نبود شما به او لبخند بزنید. این عمل در امریکا نشانه احترام به طرف مقابل است.

زندگی در امریکا, تحقق رویاها

حتما همه شما در ذهن خودتان رویاهایی در مورد نوع زندگیتان دارید که برای رسیدن به آنها تلاش میکنید و یا لااقل با مرور آن در ذهنتان لذت میبرید. معمولا این رویاها دست نیافتنی به نظر میرسند مخصوصا با شرایط کشور ما.
میدانید رویای من چه بود؟ من همیشه وقتی که در ترافیک و دود و دم و بوق ماشینها گیر میکردم خودم را به دست رویا میسپردم و در ذهنم تصور میکردم که در یک کلبه زیبا در یک جای بسیار قشنگ زندگی میکنم که از کنار آن یک رودخانه میگذرد و من یک قایق چوبی دارم که هر موقع بخواهم با آن پارو میزنم و ماهیگیری میکنم و از سکوت طبیعت و صدای پرندگان لذت میبرم.
ولی هرچه زمان میگذشت و هر چه تلاش میکردم روز بروز از آنچه که در رویایم داشتم دورتر و دورتر میشدم. من همیشه میشنیدم که امریکا سرزمین فرصت ها و سرزمین تحقق رویاها است ولی هیچ وقت باور نمیکردم و این حرفها را مخصوص فیلمهای سینمایی و داستانها میدانستم. ولی من در این مدت سه سالی که به امریکا آمدم حتی به خیلی بیشتر از آنچه که در رویایم بود رسیدم.
اگر شما دوست دارید در میان جنگل و یا بالای تپه سرسبز زندگی کنید. اگر دوست دارید در یک خیابان شلوغ ولی تمیز و مرتب با مغازه های زیبا زندگی کنید. اگر دوست دارید بالای یک برج زندگی کنید و یا اگر دلتان میخواهد همچون سریال فرندز یا عده ای دختر و پسر همخانه شوید بدانید که با ورود به امریکا خیلی زود به رویاهای خودتان خواهید رسید.
شاید من در اینجا یک سوم ایران هم تلاش نمیکنم ولی کیفیت زندگیم حداقل ده برابر ایران است. محل کارم با خانه فقط 5 دقیقه فاصله دارد. ساعت 8 و نیم از خانه خارج میشوم و در یک کافه محلی که در پیاده رو صندلی دارد قهوه و صبحانه میخورم و ساعت 9 هم سر کارم هستم. از ساعت 12 تا یک برای نهار بیرون میروم و ساعت پنج هم تعطیل میشوم و بقیه وقتم برای خودم است. در این سه سال توانسته اتم آنقدر پول جمع کنم که بتوانم یک خانه کوچک در کرج بخرم چیزی که برای من در ایران از رویا هم رویاتر بود.
یک ویدیوی کوتاه که در روز چهارم جولای روز استقلال امریکا از پشت حیاطم گرفتم را برایتان میفرستم تا کمی حال و هوای زندگی در اینجا دستتان بیاید. متاسفانه دیر فیلم گرفتم و مراسم تمام شده بود چون دوستانمم آنجا بودند و زمانی که رفتند یادم آمد که فیلم بگیرم. بهر حال مهم نیست که تا چه زمانی بتوانم به این نوع زندگی ادامه دهم. برای من مهم این است که من به آنچه که همیشه آرزویش را میکردم رسیدم و از آن لذت میبرم. و مطمئنم شما هم میتوانید با آمدن به امریکا آنچه را که در رویایتان است تجربه کنید البته به شرطی که رویایتان منصفانه باشد!

امیدوارم که از متن و ویدیویی که برایتان فرستادم خوشتان آمده باشد.

گلاب بروتون رفتن دستشویی در امریکا!

قسمت اول:
الان شب شنبه است و پس از گذراندن یک روز تعطیل پرماجرا نشسته ام تا برایتان مطلب بنویسم.
امروز که برای ماهیگیری به اقیانوس رفته بودم موقع برگشتن موتور قایقم خراب شد. خوشبختانه یک موتور کوچک زاپاس داشتم ولی مسیری را که میبایست نیم ساعته برمیگشتم چهار ساعت و نیم طول کشید. این موتور قایق من ماجرا داره چون من اصولا این قایق رو بصورت خراب و خیلی ارزون خریدم بخاطر اینکه واشر سر سیلندرش سوخته بود. وقتی بردمش پیش مکانیک گفت که فقط 3000 دلار دستمزد میگیره که موتور را باز کند و ببندد.
من هم که کل قایق به اون بزرگی رو 2500 دلار خریده بودم بیخیال شدم و تصمیم گرفتم خودم درستش کنم. یه چیزهایی از موتور میدونستم و یه چیزهایی هم از روی یوتیوب یاد گرفتم و در عرض دو هفته فقط با 50 دلار درستش کردم. ولی نمیدونم کجاش یه ایراد برقی داره که دلکوی برقیش رو میسوزونه. خلاصه این چندمین باریه که وسط اقیانوس گیر میکنم و دیگه برام عادی شده. جایی که من زندگی میکنم تمام خانه ها در یک لگون یا دریاچه مصنوعی کوچک است و همه خانه ها اسکله اختصاصی دارند.
این دریاچه با یک رودخانه خیلی کوچک به اقیانوس وصل میشه و با یک گیت لاک که یه چیزی مثل آسانسور قایقه میتونید از دریاچه وارد رودخانه و سپس وارد اقیانوس بشید. اینجا جزر و مدهای خیلی زیادی وجود داره و خود من دو بار توی گل گیر کردم که یک بارش مجبور شدم توی کابین قایقم بخوابم و صبر کنم تا آب دوباره بیاد بالا. خلاصه دردسرهای امریکا هم کم نیست. من که تا قبل از اومدنم به امریکا اصلا نمیدونستم این چیزها خوردنیه یا پوشیدنی.
دیشب هم تازه ساعت دوازده و نیم بود و بعد از دیدن یه فیلم سینمایی تازه میخواستم بخوابم که همخونه ام زنگ زد و گفت من و دوستام توی بار کلاب هستیم و من مستم نمیتونم رانندگی کنم. خلاصه چون شب تعطیل بود رفتم که برسونموش خونه که چشمتون روز بد نبینه. مگه میشد این دخترها رو جمع و جورشون کرد. یکیشون رو میاوردم توی ماشین اون یکی دوباره میرفت توی کلاب. دو تا پلیس اونجا ایستاده بودند و از کارهای من مرده بودند از خنده. این سفیدها وقتی مست میکنند واقعا غیر قابل کنترل میشوند. وقتی برگشتم خونه ساعت چهار و نیم صبح بود. ولی با اینحال ساعت هشت صبح پاشدم و رفتم ماهیگیری که بقیه ماجرا را هم میدانید.

حالا بگذریم. موضوع اصلی که میخواهم برایتان بگویم گلاب برویتان روم به دیوار مسئله دستشویی رفتن در امریکا است. اگر نمیخواهید به امریکا بیایید و یا علاقه ای به دانستن ندارید و یا اینکه در حال خوردن غذا هستید خواندن ادامه این متن را بهتان توصیه نمیکنم.

ایرانیها و یا کلا مردمان خاور میانه که به امریکا میایند روشهای مختلفی برای برخورد با این معضل ابداع کرده اند. اول از همه بگویم که شما قادر نیستید در امریکا با خودتان آفتابه حمل کنید مخصوصا وقتی که به سر کار میروید مجبورید خود را با آنها انطباق دهید. البته در خانه میتوانید بجای آفتابه از آبپاش استفاده کنید ولی باید با قیچی آن را برای مصرف مورد نظر تنظیم کنید. حالا فرض میکنیم شما به یک شرکت امریکایی میروید و مجبورید از صبح تا ساعت پنج در آنجا باشید. و در این حین هم گلاب بروتون ممکن است تنگتان بگیرد و طاقت صبر کردن هم نداشته باشید. شما برای اجابت مزاج میتوانید از روشهای زیر استفاده کنید.

1- دستمال مرطوب. در اینجا دستمالهای مرطوبی هست که البته مصارف دیگری دارد ولی بعضیعا برای این مصرف از آن استفاده میکنند. ابتدا باید محل مورد نظر را با دستمال توالت پاک کرده و سپس با دستمال مرطوب محل مورد نظر را شستشو داده و سپس دوباره بادستمال توالت آنرا خشک کنید.

2- روش دوم که بسیار معمول تر و مقرون به صرفه تر است این است که بجای دستمال مرطوب دستمال توالت را چند لایه کنید و سپس آن را خیس نموده و دستورالعمل مربوط به دستمال مرطوب را ادامه دهید.

3- روش سوم روش خشک است که امریکاییها از آن استفاده میکنند و فقط با دستمال محل مورد نظر را پاک میکنند ولی در عوض هر روز دوش میگیرند.

در روزهای اول بخاطر مبتدی بودن ممکن است نصف رول دستمال توالت را برای هر وعده مصرف نمایید ولی به مرور زمان و ایجاد مهارت شما میتوانید تنها با چند تکه دستمال این کار را انجام دهید.

اگر سوالی در این مورد دارید خوشحال میشوم تا توضیحات بیشتری بدهم.

قسمت دوم:

دیشب جاتون خالی یک عدس کشمش پلو برای خودم درست کردم که محشر بود. اینجا زیاد عدس را نمیشناسند ولی در فروشگاهها میتوانید لنتیل سوپ بخرید که در واقع همان عدسی خودمان است. کشمش هم پیدا میشود انواع و اقسامش هست ولی هیجوقت باهاش غذا نمیپزند. کشمش پلویی خودمان در واقع رد رزین است که باید در قسمت خشکبار دنبالش بگردید. برنج هم انواع و اقسام هست ولی برنج آسیایی نگیرید چون آنها معمولا برنج را شفته میخورند و لعابش خیلی زیاد است که ما دوست نداریم. یک نوع برنج هندی توی گونی هست که واقعا محشره و هرطوری که بپزید خوب از آب در میاد. البته ببخشید این مسئله سنخیتی با موضوع تاپیک نداره.

تهرانی پور جان مرسی از لینکی که فرستادی. راستش من نمیدونستم که میشه آن لاین هم این وسیله را گرفت و به احتمال زیاد یکی برای خودم سفارش میدهم. چون هم بیده است و هم برای تمیز کردن کاسه توالت خیلی بدرد میخورد. البته حتما باید تیمم با دستمال را هم یاد بگیرید چون استفاده از آن در امریکا اجتناب ناپذیر است.

معماری جان امیدوارم قسمت باشه تشریف بیارید از همه مزایای اینجا استفاده کنید. راستش اگر آدم بخواهد در کنج خانه بشیند دیگر تهران و بندر عباس و سنفرانسیسکو چه فرقی میکند؟ بنابراین باید از همه امکاناتی که فراهم میشود استفاده کرد.

هوملس جان راستش اینجا برای آقایان دو نوع دستشویی وجود دارد. یکی کاسه های دیواری که در مراکز عمومی نصب میشود و بصورت ایستاده از آن بابت سیالات استفاده میکنند و معمولا اطراف آن خیلی هم تمیز نیست. دیگری هم همون توالت فرنگی خودمونه که معرف حضورتون هست. البته اگر مخصوصا در اوایل برای استفاده از کاسه های فرنگی مشکل دارید میتوانید به روش سنتی هم از آن استفاده کنید ولی باید حتما چند نکته زیر را رعایت کنید.

الف) حتما باید کفش خود را در بیاورید و یا از روکشهایی که مخصوص کاسه های فرنگی است استفاده کنید تا آن را کثیف نکنید چون نفر بعدی میخواهد روی آن بنشیند.

ب) در مراکز عمومی درهای آن با زمین حدود نیم متر فاصله دارد و شما با دیدن پای فردی که نشسته است میتوانید بفهمید که آن کابین اشغال است و به کابین دیگری مراجعه میکنید. اگر بصورت سنتی در کابین بنشینید افراد دیگر با ندیدن پای شما گمان میکنند که کابین خالی است و بزور هم که شده میخواهند وارد شوند. بنابراین باید مواظب این قضیه باشید.

ج) کاسه های فرنگی طوری طراحی شده اند که فشار را بطور مساوی تحمل کنند. اگر شما بخواهید بطور سنتی از آن استفاده کنید وقتی یک پای خود را روی آن قرار میدهید تا پای دیگر خود را بالا بیاورید فشار بیش از حد به یک طرف وارد شده و باعث شکستن و یا از بیخ کنده شدن کاسه میشود. برای اینکه از شکستن آن ممانعت کنید باید پشت به کاسه بایستید و پای خود را دوبرایر عرض شانه باز کنید خم شوید و دو دست خود را روی دو طرف کاسه قرار داده و مانند عمل بارفیکس پای خود را بالا بکشید و به روش سنتی بنشینید. البته بعد از مدتی عضلات دست شما قوی میشود و این عمل را راحت تر انجام میدهید.

پ) اگر از کاسه فرنگی به روش سنتی استفاده میکنید باید بطور مدام آن را فلاش کنید چون سطح شما با آب فاصله زیادی دارد و بخاطر قوانین فیزیکی شاهد پرش آب تا فواصل زیاد خواهید بود و اگر آب را فلاش نکنید اطراف و بیرون کاسه و حتی بدن خود را آلوده خواهید کرد.

بهرحال این تمام چیزهایی است که من در این رابطه میدانم و امیدوارم بکارتان بیاید.

پاورقی:

ولی واقعا دستشویی های عمومی امریکا تمیز و مرتبه و معمولا برق میزنه. من دفعه اول که رفتم توی یه دستشویی عمومی واقعا تعجب کردم. البته یک گندی هم زدم. آخه دستمال توالت دیسپوزال است و میتوانید آن را توی کاسه بیندازید و فلاش کنید ولی دستمالهای دیگر اینطوری نیستند و باعث گرفتگی آن میشوند. من میدانستم که دستمال توالت را باید همان تو انداخت ولی نمیدانستم که دستمالی را که باهاش دست را پاک میکنید را باید توی سطل مخصوص انداخت برای همین آن را هم توی کاسه انداختم و سیفون را کشیدم. آقا چشمتان روز بد نبیند. دیدم هر چه سیفون را میکشمم آب روی آب جمع میشود و اصلا فرو نمیرود. خلاصه دور و برم را گشتم و خوشبختانه یک دانه براش تمیز کردن گیر آوردم و با هزار بدبختی بخشی از دستمال را با آن کشیدم بیرون و همونجوری که ازش آب میچکید توی سطل انداختم.مابقیش را هم هل دادم تا برود تو. بعد دوباره دستم را شستم و اومدم بیرون دیدم چهار نفر توی صف ایستاده بودند و چپ چپ نگاهم میکردند.