مهاجرت و سنگ صبور الکترونیکی

شنبه بعدازظهر است و من از خرید هفتگی به خانه بازگشته ام. امروز صبح هوا کمی سرد بود ولی با این حال من نتوانستم که از خیر ماهیگیری بگذرم و البته طبق معمول هیچ صیدی هم نصیبم نشد. هرگاه که به ماهیگیری می روم به یاد داستان ماهیگیر پیر و دریا می افتم و کنجکاو هستم که ببینم آیا یک ماهی به قلاب من می چسبد یا خیر.

هفته پیش خوشبختانه اخراج نشدم ولی یک اتفاق جالب دیگر افتاد که برایتان می نویسم. اگر یادتان باشد گفتم که همزمان با شنیدن خبری که بوی اخراج شدن من را می داد و فکر من را مشوش کرد, به تکاپو افتادم و برای چند شرکت رقیبی که آنها را می شناختم رزومه ام را فرستادم و درخواست شغل کردم. دیروز یکی از آنها با من تماس گرفت و گفت که تمایل دارد با من صحبت کند. این شرکت نسبتا بزرگ است و در شهر سنفرانسیسکو قرار دارد.

هفته دیگر باید یک روز را برای مصاحبه کاری به آنجا بروم تا در مورد تجربیات کاری و نحوه قرارداد صحبت کنیم. خوشبختانه آنها من و کار من را می شناسند و نیازی به داستان سرایی نیست. بهرحال من تصمیم خودم را گرفته ام و حتی اگر شرکتی که در آن کار می کنم اصرار به ماندن من بکند این کار را نخواهم کرد و به جای جدید خواهم رفت. در امریکا کسی که مشغول به کار باشد و کار خود را عوض کند بسیار بهتر از این است که اخراج شود و سپس به دنبال کار بگردد. بنابراین بهتر است قبل از این که مورد عنایت آنها قرار بگبرم صحنه را ترک کنم.


نکته دیگری که من را تعجب زده کرد این بود که چقدر شما به من و زندگی من نزدیک هستید. راستش هیچ کسی در اطراف من به اندازه شما من را نمی شناسد و از روحیات و اندیشه من خبر ندارد. هیچ کس از حقوق و مخارج و یا مشکلات خانوادگی و احساسات من خبر ندارد. شاید بسیاری از ماجراهایی را که برای شما تعریف کرده ام از خاطر خودم هم رفته باشد. در روزگاران قدیم مردم حرفهای خود را برای سنگ صبور می گفتند و همین کار باعث می شد که یک رابطه عاطفی میان آنها و آن تخته سنگ و یا درخت برقرار شود. امروز این سنگ صبور الکترونیکی شده است و نه تنها حرفهای شما را می شنود بلکه به شما پاسخ هم می دهد.




از دید من فقط دو نفر از نوشته های من آگاه هستند و برایشان مهم است. یکی از آن دو نفر من هستم و دیگری مخاطب است. گرچه مخاطب چندین نفر و یا چند صد نفر است ولی برای من نقش سنگ صبور سخنگو را بازی می کند که حرفهایم را می شنود و به آن واکنش نشان می دهد. در واقع یک رابطه عاطفی میان من و شما که مخاطب من هستید برقرار شده است و به طور اعجاب برانگیزی شادی ها و غم ها و خاطرات خود را با شما به شراکت گذاشته ام. در اصل من این کار را برای خودم انجام می دهم چون نیاز دارم که حرفهایم را بگویم و از طرف دیگر هم خوشحال هستم که شما این حرفها را می شنوید و نوشته هایم را می خوانید.

مهاجرت به خاطر تحولاتی که در روال زندگی پدید می آورد انسان را عاطفی تر می کند و البته آسیب پذیری روانی و عاطفی او را هم بیشتر می کند. سنگ صبور الکترونیکی یکی از پناهگاه های امنی است که اغلب کسانی که در مسیر مهاجرت قرار دارند به آن پناه می آورند. البته بسیاری از ما شیوه استفاده از این سنگ صبور را بلد نیستیم و با لباس مهمانی به بستر می رویم در حالی که باید کاملا برهنه باشیم.

نمی خواهم بزرگنمایی کنم ولی گمان کنم که شما در حال حاضر یکی از بهترین دوستان من هستید و به من کمک می کنید که این راهی را که آغاز کرده ام به سرانجام برسانم. پیامهای شما هم چون نوشته های من از ناکجا آباد می آید و به ناکجا آباد می رود ولی سیگنالهایی که سرگردان و آواره در گرد جهان می چرخند حاوی چیزهایی است که نه وزن دارند و نه بعد و تنها چیزی که دارند اهمیت است.

گفتم بستر یاد یک خاطره افتادم که می خواهم برایتان تعریف کنم. من از وقتی که به امریکا آمدم و مستقل شدم همواره در خانه هایی زندگی کرده ام که یک بچه در آن بوده است و برای همین بسیاری از لغات و اصطلاحاتی را که یاد گرفته ام مربوط به بچه ها می شود. یکی از این اصطلاحات وقت رختخواب است و زمانی که بچه خواب آلود می شود به او می گویند که وقت رختخواب است و معنی آن این است که زمان خواب او فرا رسیده است. ولی خوب اگر شما این حرف را به یک فرد بزرگسال بگویید معنی دیگری دارد.

دیروز بعدازظهر به آشپزخانه رفتم تا برای خودم قهوه بیاورم و دیدم که دو تا از خانمهای نسبتا زیبا روی داشتند با خانم مدیر عاملمان صحبت می کردند. من هم بعد از ریختن قهوه ایستادم و خودم را نخود آش آنها کردم. صحبت آنها در مورد این بود که جمعه بعدازظهر بسیار خسته کننده است و اگر غذای سنگین هم خورده باشید کاملا خواب آلود می شوید و باید قهوه بنوشید تا بیدار شوید. در همین زمان من هم بزنگاه پریدم وسط حرفشان و گفتم که اتفاقا من هم غذای سنگین خوردم و الآن دیگه وقت, وقت رختخواب است.

هر سه تای آنها چشمانشان گرد شد و من خواستم کمی منظورم را بهتر برسانم و گفتم الآن فقط تجسم کنید که یک رختخواب گرم و نرم و لحاف و بالش نرم اینجا باشد و بپریم توش و بخوابیم. بعد دیدم که چشمانشان گردتر شد! بعد گفتم آخر خانه من نزدیک است و من گهگاهی زمان نهار به خانه می روم و یک چرتی می زنم. شما هم اگر خواستید می توانید به خانه من بیایید و در رختخواب من بخوابید. بعدش که دیدم چشمانشان دارد از حدقه بیرون می آید گفتم آخر هفته خوبی داشته باشید و از آشپزخانه آمدم بیرون.

فردا روز ایستر است و تنها چیزی که از آن می دانم این است که تخم مرغ رنگ می کنند و می خورند. الآن هم همخانه من آمد و یک دانه تخم مرغ پخته برایم آورد. البته زرده آن را با کره و مایونز و پوره سیب زمینی قاطی می کنند و دوباره توی آن می گذارند. جای شما خالی بد نبود و من را از گرسنگی مفرط نجات داد. گفتم تخم مرغ یاد چشم حسود افتادم. راستی بیایید دیگر هرگز نگوییم که چشم حسود کور و یا بترکد چشم حسود. بلکه بگویید آرزو می کنیم که حسود هم همیشه آسوده باشد. اگر قرار بود که اینگونه دعاهای بد در مورد حسودان مستجاب شود الآن تقریبا همه ما باباقوری بودیم چون بهرحال ما هم حسودی کرده ایم و می کنیم.

من می روم آشپزخانه تا بلکه یکی دیگر از آن تخم مرغها را به مصرف برسانم.