مشق نوشتن یا مشق ننوشتن

امروز چهارشنبه است و هوا مه آلود و خنک است. برای همین به جای موتور گازی با ماشین به سر کار آمدم چون پیش خودم فکر کردم که ممکن است باران بیاید و گرفتار شوم. با این حال هوای مه آلود و ابری به من احساس شادی می بخشد. نمی دانم چرا ولی احتمالا ریشه در کودکی من دارد که در روزهای زمستان چشم به آسمان می دوختم تا بلکه ابری در آن پیدا کنم و امیدوار باشم که فردا صبح برف خواهد آمد و مدرسه ها تعطیل خواهد شد. بعضی وقت ها هم به جای مشق نوشتن ترجیح می دادم که به خودم اطمینان بدهم که فردا برف می آید و مدرسه ها تعطیل می شود ولی خوب این معجزه به ندرت رخ می داد و فردا صبح طبق روال همیشگی با ناامیدی به مدرسه می رفتم و معلم های ابله هم من را به خاطر مشق ننوشتن به دفتر مدیر می فرستادند. حتی یادم می آید که یک بار در جواب خانم مدیر که می گفت این دفعه دیگر چرا مشق ننوشته ای گفتم که آخر خانم اجازه فکر می کردم که امروز برف می آید و مدرسه ها تعطیل می شود برای همین مشق ننوشتم! شاید یکی از علت هایی که من در امر داستان پروری مهارت پیدا کرده ام این است که من در زمان کودکی هر شب قبل از خواب یک داستانی درست می کردم که فردا برای معلم و یا مدیر تعریف کنم و مشق ننوشتن خودم را توجیه کنم و سپس با خیال راحت می خوابیدم! آنها هم همیشه از شنیدن داستان های من دهانشان باز می ماند و می گفتند پس چرا برای بچه های دیگر هر روز این اتفاق ها نمی افتد؟!

من هم با قیافه حق به جانب شانه هایم را بالا می انداختم و می گفتم نمی دانم! قیافه خانم مدیر هرگز یادم نمی رود که معمولا در زمانی که کلاس شروع می شد در دفتر خودش در حال لاک زدن به ناخن های دست و پا و یا آرایش صورتش بود و پس از دیدن من پشت چشم نازک می کرد و لب هایش را به هم فشار می داد و می گفت باز هم که تو اینجایی! یک سرمه دان بنفش داشت که همیشه روی میزش بود و آن را بر می داشت و در حالی که پشت چشمانش را با توتیا سیاه می کرد زیر چشمی به من نگاه می کرد و می گفت خوب بگو! من هم انگشت اشاره ام را بالا می گرفتم و می گفتم خانم اجازه دیشب از شهرستان برایمان مهمان آمده بود و من مجبور بودم کمک کنم که شام بپزند برای همین نتوانستم مشق هایم را بنویسم! بعد هم وقتی سرم را پایین می انداختم نگاهم اتوماتیک به سمت پر و پاچه تپل خانم مدیر جلب می شد و به آن زل می زدم. خانم مدیر دامنش را جابجا می کرد و دست از آرایش می کشید و می گفت حالا الآن که زنگ زدم مادربزرگت آمد معلوم می شود که چرا مشق ننوشتی! من خیالم راحت بود چون تلفن نداشتیم و معمولا اگر کسی با ما کار ضروری داشت به همسایه بالایی زنگ می زد و آنها هم پیغام تماس گیرنده را به ما می رساندند. البته بعدها که تکنولوژی پیشرفت کرده بود یک سیم به طبقه پایین کشیدند و اگر کسی با ما کار داشت چند بار روی گوشی می زدند و ما گوشی را بر می داشتیم. به هرحال خانم مدیر زیاد هم نمی خواست که به خودش دردسر بدهد و پس از تهدیدهای همیشگی من را دوباره به سر کلاس بر می گرداند. زنیکه ابله می گفت تو که معدلت همیشه بیست است برای چه مشق نمی نویسی؟!

حالا دارم تلافی مشق ننوشتن هایم را در می آورم ولی از قدیم گفته اند که کم بنویس و همیشه بنویس! فعلا امورات معوقه دارند من را صدا می کنند و باید بروم.