مهاجرت و مریضی و تعادل روانی

چند روزی است که سرما خورده ام و به تر تر افتاده ام و ریپ می زنم.  امروز متوجه شدم که هفته دیگر تولدم است و اصلا باورم نشد که این قدر زمان زود گذشته است. اگر روزگار به همین سرعت بگذرد تا چند صباحی دیگر باید غزل خداحافظی را بخوانم و به دیار باقی بشتابم و ببینم که آنجا چه خبر است. احتمالا در آن دنیا هم تا بخواهم که دست چپ و راست خودم را پیدا کنم وقت آن خواهد رسید که آنجا را هم ترک کرده و به دنیای باقی تر بشتابم. حالا این که خداوند چند تا از این دنیا ها را بر سر راه ما کاشته است را دیگر خودش می داند. ممکن است که در آن دنیا هم در بدترین نقطه که همان جهنم است به دنیا بیاییم و تمام عمرمان را سعی کنیم که خودمان را به بهشت برسانیم و وقتی که با بدبختی خودمان را به آنجا رساندیم و مهاجرت کردیم تازه متوجه شویم که آن حوری هایی که تعریف آنها را شنیده بودیم بدترکیب هستند و همه شان ریش و سبیل دارند و زیر ممه شان هم پشم دارد و مثل زیر بغل برخی مسافران مترو که دستشان را بالا می برند تا میله را بگیرند بو می دهد. ای کاش لااقل به ما می گفتند که در آن دنیای قبلی چه خبطی از ما سر زده است که در ایران به دنیا آمده ایم تا دیگر آن اشتباهات را تکرار نکنیم و در دنیای بعدی در یک جای معقول تری به دنیا بیاییم. البته ایران کشور عزیزی است و چون من در آنجا به دنیا آمده ام ناچارا باید به آن افتخار کنم چون ملیت هر آدمیزادی مثل کنه به او چسبیده است و هر چه که در مورد آن بد بگویید مثل تف سر بالا می ماند. هر کجایی هم که بروید و هر کاری هم که بکنید محل تولد شما همچون مهری بر پیشانی است که هرگز تغییری نخواهد کرد و همان خواهد بود که از ازل بوده است. حالا کسانی که مثل من دیر مهاجرت کرده اند بسیار تابلو هستند و تا دهن باز کنند همه با یک لبخند مصنوعی می گویند که شما از کدام کشور آمده اید؟ من هم با افتخار سرم را بالا می گیرم و می گویم ایران و اصلا هم برایم مهم نیست که در کله پوک آن اجنبی ها چه افکاری در مورد من و زادگاهم شکل می گیرد. احتمالا در یک لحظه به یاد تمام بدبختی ها و گرفتاری هایی در دنیا می افتند که یک سر آن یک جورهایی به ایران ربط پیدا می کند و یا اینکه به یاد امریکایی هایی می افتند که در ایران زندانی هستند. 

آن دنیا هم اگر خودمان را بکشیم و تا قبل از پایان عمر اخروی خودمان را به بهشت برسانیم حتما در پیشانی ما نوشته اند که متولد جهنم هستیم و هر کسی که ما را ببیند یک لبخند ملیحی می زند و کونش را به سمت ما بر می گرداند. شاید هم به این نتیجه برسیم که همان جهنم برای ما بهتر است چون همه مثل هم بودیم و همان جا می خوردیم و همان جا هم می ریدیم و کسی هم کاری به کار ما نداشت. ولی در بهشت همیشه زیر ذره بین هستیم و اگر دست از پا خطا کنیم می گویند که نگاه کن از جهنم آمده است و می خواهد بهشت را هم تبدیل به جهنم کند. خلاصه اینکه خدا هم خوب می داند که چطور حال بندگان خطاکارش را بگیرد. اصلا شاید برای همین است که ما ایرانی ها و یا حتی اعراب که وضعشان از ما هم بدتر است آن قدر پاچه خواری خدا را می کنیم و در دعاهایمان ناله می کنیم که از سر تقصیرات ما بگذرد. احتمالا آن کسی که در بی آب و علف ترین نقطه جهان به دنیا آمده بود و زندگی می کرد آنقدر در دنیای گذشته گناه کرده بود و مثلا چهارصد تا زن گرفته بود که خداوند صحرای عربستان را برای تولد او در نظر گرفته بود. برای همین هم در تمام عمرش التماس می کرد که خداوند از سر تقصیراتش بگذرد تا بلکه در دنیای بعدی مثلا در شهر ونیز ایتالیا به دنیا بیاید. حالا ببینید آن کسی که قرار است در ته چاه فاضلاب قم به دنیا بیاید چقدر گناه کرده است که خداوند چنین جای خوش آب و هوا و مصفایی را برای او در نظر گرفته است. ما هم حتما یک گناه هایی را در دنیای گذشته کرده ایم که در شهرها و یا روستاهای ایران به دنیا آمده ایم اگرنه خداوند که مرض ندارد ما را بی خودی عذاب دهد. البته ما برای دهن کجی هم که شده به ملیت خودمان افتخار می کنیم و خیلی هم خوشحال هستیم که در ایران به دنیا آمده ایم و ایرانی هستیم. ما کوروش داریم داریوش داریم آرش کمانگیر داریم و خیلی چیزهای دیگری داریم که اجنبی ها از آن بی بهره هستند و الآن دارند از بابت آنها به ما حسودی می کنند.

من هم دلم برای جهنم خودمان خیلی تنگ شده است. دوست دارم لپ پلیسی را که می خواهد من را جریمه کند بکشم و بگویم الهی که قربان آن چشمان ورقلمبیده ات بروم بیا و برادری کن و کمتر بنویس. دلم برای رانندگی در لابلای خطوط و بوق زدن بی مورد تنگ شده است.  دلم برای استنشاق هوای آلوده تهران و دود و دم و سرفه و نفس تنگی آن تنگ شده است. دلم برای تماشای اخبار شبکه یک و شنیدن دروغ و دغل و پاچه خواری و دیدن آگهی های تجاری تهوع آور تنگ شده است. دلم برای تماشای صد باره فیلم آهنگ برنادت و محمد رسول الله تنگ شده است. دلم برای تنظیم دیش ماهواره در پشت بام و مخفی کردن آن با پارچه و ملافه های سفید رنگ تنگ شده است. دلم برای دیدن قیافه نحس برادران بسیجی تنگ شده است که می گویند شما با این خانم چه نسبتی دارید. همه اینها مثل همان بشکه های قیر داغی است که قرار است در جهنم به ماتحت آدمیزاد بریزند. ولی خوب ما به ریختن آن بشکه های داغ در ماتحت خودمان عادت کرده ایم و اگر روزی آن را قطع کنند به نظرمان چنین می آید که نمک از زندگی ما رفته است. همان طوری که دعواهای خانوادگی به قصد کشت و مشاجره های زن و شوهری که با الطاف ناموسی یکدیگر همراه است را نمک زندگی می دانیم و اگر یک خانواده چنین مشاجره هایی را نداشته باشد به نظرمان می آید که بی نمک و کسل کننده است. به هر حال کسانی که مثل من به بهشت برین مهاجرت کرده اند حتما خداوند در پرونده آنها یک بازنگری کرده است و در محکومیت آنها یک درجه تخفیف داده است. ولی خوب ما هم مثل زندانی هایی هستیم که پس از گذراندن حبس آزاد شده ایم ولی هنوز برگه زندان همراهمان است و دوران محکومیت در سوابق ما درج شده است. ولی یک زندانی که پس از سی سال آزاد می شود به دنیای آزاد بیرون تعلق ندارد و همیشه دلش می خواهد که به زندان برگردد و رفقای قدیمی و حتی زندانبان های خودش را ببیند. زندان برای او حکم خانه را دارد و در آنجا احساس امنیت بیشتری می کند. البته من از آن زندانهایی صحبت می کنم که در فیلم های سینمایی و سریال ها می بینیم نه از زندان هایی مثل اوین و کهریزگ و گوهر دشت که همیشه بوی تهوع می دهند.

اصلا یادم رفت که امروز می خواستم در مورد چه چیزی صحبت کنم و نوشته ام باز به سمت امور خداوندی کشیده شد. نمی دانم که اسم این پست را چه بگذارم و باید یکبار آن را بخوانم و ببینم که چه اسمی به غیر از چرت و پرت برازنده آن است. امروز معلوم نیست از چه دنده ای از خواب بیدار شده ام که اخلاقم مگسی است و به هر چه اجنبی است در دلم بد و بیراه می گویم و امورات ناموسی آنها را مورد لطف و عنایت خودم قرار می دهم. شاید تنهایی به مغزم فشار آورده است و آن را از حالت توازن خارج کرده است و یا شاید هم مریضی باعث به هم خوردن بیشتر تعادل روانی من شده باشد. شما که غریبه نیستید ولی وقتی که آدم مریض می شود دوست دارد که دور و برش شلوغ باشد نه اینکه مثل یک آدم غربتی بی کس و کار  در یک جایی افتاده باشد و یک نفر هم پیدا نشود که یک لگد به نعش آدم بزند تا ببیند که هنوز تکان می خورد یا نه. اینقدر هم هی به من نگویید که زن بگیر و از این حرف ها. اینجا برای ما لنگه کفش هم به پای آدم جور نمی شود چه برسد به همسر. در ایران و در کنار همان برادران بسیجی گیر بده ما همیشه دور و برمان پر بود از آدمهای رنگ و وارنگ و تا قبل از ازدواج اموراتمان با تمام سختی های موجود به خوبی و خوشی می گذشت. ولی در اینجا انگار که برای مردان مجرد مهاجر قحط النسوان و برای زنان مجرد مهاجر هم قحط الرجال است.  حکایت ما مثل این است که یک نفر پایین شهری مثل من به یک بازار بالای شهر برود و همه چیزهای رنگارنگ و مرغوب را در ویترین مغازه ها ببیند ولی هیچ چیزی که با جیب او همخوانی داشته باشد پیدا نکند و در نهایت دست از پا درازتر با نیاز خود تنها بماند. اصلا حیف که می خواهم تا گرفتن پاسپورت امریکایی خودم صبر کنم اگرنه.. اگرنه چی؟ هیچی! باز هم همین آش بود و همین کاسه که خداوند برای ما پخته است و یک وجب هم بر رویش روغن دارد. تا ببینیم که بعدش چه می شود.

تو هم اگر می خواهی غرغر های خودت را در کامنت بنویس یا ننویس. اصلا به من چه.