اگر قصد دارید به امریکا بیایید و یا تازه وارد امریکا شده اید ممکن است نکات ریز و ظریفی به شما کمک کند تا ارتباط بهتری با امریکاییها برقرار کنید.
من سعی میکنم بعضی از آنها را که یادم میاید در زیر بنویسم:
1- امریکاییها هیچوقت در مورد درآمد خودشان صحبت نمیکنند و از کسی هم سوال نمیکنند که چقدر درآمد دارد. اگر از یک امریکایی سوال کنید که چقدر حقوق میگیرد اول از سوال شما تعجب میکند و بعد میگوید که این یک مسئله خصوصی است و نمیگویم. این سوال مثل این است که رمز ورود بانکش را بپرسید. در مورد ایرانیان مقیم امریکا این مسئله کمی فرق میکند. چون در عین اینکه مستقیما به هم نمیگویند که چقدر درآمد دارند روشهایی را اختراع کرده اند تا از طریق مهندسی معکوس پی به درآمد همدیگر ببرند. مثلا حقوقشان را نمیگویند ولی میزان مالیاتی را که پرداخت کرده اند میگویند و شما باید در ذهنتان با محاسباتی که بعدا یاد میگیرید پی به درآمدشان ببرید.
2- برای امریکاییها تعارف غیر قابل درک است و نسبت به تعارفات رایج بین ایرانیان واکنشهای متفاوت و غیر قابل پیش بینی از خودشان نشان میدهند. چون هیچ تعریف خاصی برای تعارف ندارند تا بدانند چگونه باید عمل کنند. حالا من چند مثالی را که یادم میاید میزنم. مثلا اگر شما وارد جایی شوید و از شما سوال کنند که چای میخورید یا قهوه بدترین جواب این است که بگویید هر چی راحت تره. چون با این حرف برایشان یک معما ایجاد میکنید و میگویند هر دو راحته و شما کدام یکی را میل دارید؟ و تا یک جواب قطعی بین چای و قهوه نگیرند ول کن نیستند و برایشان هم قابل درک نیست که شما با اینکار میخواهید به او احترام بگذارید یا زحمت کمتری ایجاد کنید.
بنابراین مغزشان هنگ میکند. یا اینکه چه کسی زودتر از در وارد شود برایشان نشانه احترام نیست و اگر شما به کسی تعارف کنید که زودتر وارد جایی شود به فکر فرو میرود که چرا شما دوست ندارید جلوی او وارد شوید و شاید حتی فکر کند که شما او را پیشمرگ خودتان کرده اید. در مورد غذا خوردن هم نکته زیاده. من اوایلی که به امریکا آمده بودم و کار پیدا کردم برایم این چیزها خیلی عجیب بود و وقتی جلوی من غذا میخوردند و بفرما نمیزدند یک جوری ناخواسته بهم برمیخورد!
باید بطور خلاصه بگویم که میان غذا خوردن و احترام در امریکا هیچگونه رابطه خاصی وجود ندارد. اگر شما دارید غذا میخورید و به کسی تعارف کنید این نشانه احترام به او نیست و برای او نشانه این است که شما غذای خودتان را دوست ندارید و قبل از اینکه آن را به سطل آشغال بیندازید از او سوال میکنید. (اینجا به حرام نکردن مواد غذایی و انرژی اهمیت میدهند و چیزی را که قابل مصرف باشد تا حد امکان دور نمیریزند.) اگر به کسی دوبار تعارف کنید دیگر خیلی برایشان عجیب است و عکس العملهای متفاوتی از خودشان نشان میدهند. ممکن است فکر کنند که شما دفعه اول متوجه حرفش نشدید و دوباره تکرار میکنند. و یا ممکنه اصلا هیچ جوابی ندهند. اصولا تعارف کردن غذا به یک امریکایی اصلا خوب نیست مگر اینکه بی خانمان باشد و شما غذای خودتان را به او بدهید.
3- نمیدانم الآن در ایران اینجوری شده است یا نه ولی در امریکا شما باید زباله هایتان را بطور طبقه بندی شده در سه سطل مجزی بریزید. اول سطل مربوط به زباله های دیسپوزال که شامل پوست خربزه و لاشه مرغ و آشغالهای معمولی آشپزخانه است. سطل دوم مربوط به زباله های ریسایکلبل است که شامل بطری کاغذ مقوا و هر چیزی که روی آن علامت ریسایکل وجود دارد. سطل سوم مربوط به زباله های حیاط و باغبانی است مثل خاک و خاشاک و برگ و شاخه درختان. شما باید یک روز در هفته سطلهایتان را در خیابان بگذارید تا ماشینهای مخصوص آنها را ببرد. اگر به هر دلیلی سطلهای شما سنگین تر از حد معمول باشد و یا اشیای نامربوط در آنها باشد شما از ماشینهای آشغالانس قبض جریمه دریافت خواهید کرد که باید در اسرع وقت پرداخت کنید.
4- اینجا همانقدری که پوشش زنها در ایران اهمیت دارد, به پوشش مردها اهمیت میدهند. مثلا اگر یک خانم با لباس خواب بیرون برود و حتی بر حسب اتفاق جاییش هم معلوم شود خیلی اهمیت ندارد ولی مردها حتما باید در مورد پوشش بخشهای استراتژیک خود دقت خاصی به خرج دهند چون حتی میتواند زندانی داشته باشد. عادتی که مردهای ایرانی دارند و خود من هم داشتم این است که برای اینکه پیراهنشان را توی شلوارشان بکنند دستشان را تو شلوارشان میکنند تا پیراهنشان کاملا صاف بایستد. ممکن است در ایران یک مرد اگر وسط خیابان احساس کند که پیراهنش از توی شلوار در میاید این کار را در همانجا انجام دهد که یک کار عادی و رایج است. ولی به شما توصیه میکنم که اگر مرد هستید این کار را هرگز در امریکا نکنید. اگر شما در امریکا دستتان را وارد شلوارتان کنید که پیراهنتان را صاف کنید ممکن است همه رویشان را برگردانند و جلوی چشمشان را بگیرند. چون نمیدانند که شما چکار میخواهید بکنید!
5- ما ایرانیها زیاد عادت داریم که با دستمان صورتمان را لمس کنیم. یا با دماغمان ور میرویم یا با لاله گوشمان بازی میکنیم یا سرمان را میخاریم و خلاصه دستمان مدام دور و ور کله مان است. ولی امریکاییها مخصوصا وقتی که با کسی هستند به سر و کله خودشان دست نمیزنند و اگر شما اینکار را بکنید موجب دیسترکت شدن و یا پرت شدن حواسشان از آن چیزی که میگویند و یا میشنوند می شود. در ضمن موقع حرف زدن و یا شنیدن حرف آنها سعی کنید پایتان را بصورت هیستریک تکان ندهید. اگر اینکار را بکنید بهتان توصیه میکنند که به یک دکتر اعصاب بروید.
خوب فعلا برای این پست کافیه هرچند نکات زیاد دیگری هم هست که در پستهای بعدی براتون مینویسم. امیدوارم این نوشته های من بدردتان بخورد.
it was great sir
پاسخحذفاي ول باحال بود
پاسخحذفبا طنز پنهانی که توی نوشته هات هست خیلی حال می کنم و می خندم.
پاسخحذفHow do you compare your social life in here as opposed to iran? I have a great job; but that's about it. There's gotta be more to life than working
پاسخحذفاین وبلاگ شما کلی حال بی اعصاب منو خوب کرد ، خدا خیرتون بده کلی خندیدم ، شوهر من خارجیه همیشه ما مشکل تعارف کردنو داریم هر وقت هم یه چیزی می خوره به من تعارف نمی کنه منم کلی بهم بر می خوره ولی هیچی نمی گم فقط هرجا فرصت دست بده یه متلک بهش میگم ولی متاسفانه متلک هم برای اینها تعریف نشدست خلاصه بدجوری به مشکل خوردیم ما :))
پاسخحذفوبلاگتون خیلی عالیه!مرسی که وقت می ذارید برای هموطن هاتون!
پاسخحذف5- ما ایرانیها زیاد عادت داریم که با دستمان صورتمان را لمس کنیم. یا با دماغمان ور میرویم یا با لاله گوشمان بازی میکنیم یا سرمان را میخاریم و خلاصه دستمان مدام دور و ور کله مان است. ولی امریکاییها مخصوصا وقتی که با کسی هستند به سر و کله خودشان دست نمیزنند و اگر شما اینکار را بکنید موجب دیسترکت شدن و یا پرت شدن حواسشان از آن چیزی که میگویند و یا میشنوند می شود. در ضمن موقع حرف زدن و یا شنیدن حرف آنها سعی کنید پایتان را بصورت هیستریک تکان ندهید. اگر اینکار را بکنید بهتان توصیه میکنند که به یک دکتر اعصاب بروید.............
پاسخحذفاتفاقا برعكسه و اينطور نيست. شما به مصاحبه هنرپيشه هاي تلويزيوني و هاليوودي آمريكا با خبرنگاران دقت كنيد، دقيقا همين فرم رفتار رو در اونها ميبينين كه به نوعي نشان دادن فرم و ژست جلوي دوربين به حساب مياد.