صبح دوشنبه

امروز صبح هوا خیلی خوب بود و دلم می خواست که یا وسپا به سر کار بیایم. ولی چون یک سری کاغذ مربوط به بانک داشتم که می بایست برایشان فکس کنم مجبور شدم که با ماشین به سر کار بیایم. وقتی که از در خانه آمدم بیرون مگ را دیدم که دنبالم راه افتاده بود و غذا می خواست. مگ نام یک مرغابی وحشی ماده است که همراه با شوهرش مدتی است در حیاط خانه ما ماندگار شده اند و من هر روز به آنها آب و غذا می دهم. اسم شوهرش هم مگ است و من آنها را مگ مگ صدا می کنم. اینجا همه تعجب می کنند که چطور یک مرغابی وحشی از دست من غذا می خورد و می گویند که تا بحال چنین چیزی را در آن منطقه ندیده اند.

روز جمعه وقتی که به آشپزخانه رفتم تا برای خودم قهوه بریزم, برندا را دیدم و با هم سلام و احوالپرسی کردیم. در یک آن همه کامنت های شما از جلوی چشمم رژه رفتند. یکی می گفت مبادا خر بشی و چنین کاری را بکنی که ممکن است شغلت را هم از دست بدهی و دیگری می گفت که یالا برو جلو و بهش بگو که چه احساسی داری. خلاصه در همین شش و بش ها بودم که برندا گفت می بینمت و از آشپزخانه رفت بیرون. من هم توی دلم گفتم اصلا گور بابات سگ رید و قهوه ام را ریختم و از آشپزخانه رفتم بیرون. البته تقصیر خودم هم بود که ساکت بودم چون داشتم کامنت های شما را در ذهنم مرور می کردم و چون زیاد بود, طول کشید و او هم رفت. قبلش از عکس خانه ام که برایش فرستاده بودم خیلی تعریف کرد و گفت که یک روز می آید که خانه ام را ببیند.

اصولا من در این جور موارد بسیار بی عرضه و دست و پا چلفتی هستم و جایی که باید یک حرکتی از خودم نشان بدهم مثل هویج می ایستم و نگاه می کنم. البته همه اینها بخاطر شرایطی است که در آن بزرگ شده ام و استاد قورت دادن احساسات و عواطف خودم شده ام. آخرین باری که در دانشگاه خواستم عواطف خودم را بروز دهم حراست دانشگاه حسابی از خجالت هر دوی ما در آمد و من را به یاد حرف مادربزرگم انداخت که می گفت گرسنگی نکشیدی که عاشقی یادت برود. ولی در عوض زرت و زرت عاشق می شدم. در واقع فقط در دورانی که مزدوج بودم عاشق نبودم و در تمام دوران زندگی خودم بعد از نوجوانی بالاخره عاشق یک نفر بوده ام. ولی این عشق در لایه های درونی وجود من رشد می کند و بروز دادن آن برایم بسیار مشکل است.

مشکل اصلی من این بود که هر بار که عاشق کسی می شدم, حتی حرف زدن عادی نیز با او برایم سخت می شد و احساس خجالت و شرمساری می کردم. به پته پته می افتادم و رنگ از رخسارم می پرید. برای همین و به خاطر فرار از رفتار غیر معمول خودم در مقابل کسانی که به آنها علاقه داشتم, از آنها دوری می کردم و ترجیح می دادم که زیاد در جلوی آنها آفتابی نشوم که بند دل را به آب بدهم. حتی بعضی مواقع نیز دنده معکوس می کشیدم و خودم را به آن شخص بی توجه نشان می دادم و با کسی حرف می زدم که هیچ علاقه ای به او نداشتم. الآن هم کم و بیش همانطوری هستم و در حالی که مثلا با دبورا درباره همه چیز صحبت می کنیم و می گوییم و می خندیم, ولی وقتی که برندا را می بینم رفتارم شبیه پسر بچه های چهارده ساله خجالتی می شود و گلاب برویتان اسهال می گیرم.

حالا از همه این حرفها گذشته من هیچ برنامه ای برای ازدواج ندارم و می توانم با احساسات درونی خودم کنار بیایم. بعضی وقت ها وجود عشق در درون انسان به او کمک می کند که انگیزه لازم را برای زندگی داشته باشد و نیازی نیست که حتما مراودات دیپلماتیک آنهم از نوع سوم برقرار شود. حالا اگر یک روزی آمد و گفت که تو را به خدا بیا شوهر و یا دوست پسر من بشو یک فکری برایش می کنم اگرنه در این وضعیت فعلی نیازی به دردسر و یا ریسک از دست دادن کارم را ندارم و همینطوری هم به اندازه کافی برای خودم سرگرمی دارم. ضمن اینکه هنوز موتور قایقم را هم تعمیر نکرده ام! از طرف دیگر وقتی شما دوست دختر اختیار می کنید باید هر شب خدا از این رستوران به آن بار و از آن کلاب به یک محل تفریحی دیگر بروید. فکر می کنید که دوست دختر
امریکایی می آید و شب ها کنار شما تلپ می شود و برایتان چایی و گل گاوزبان درست می کند؟


فعلا هدف اصلی من این است که تا یک سال و نیم دیگر سیتیزن بشوم و پاسپورت امریکایی خودم را بگیرم. بعدش باید یک تصمیم اساسی برای زندگی خودم بگیرم و ببینم که چکار می توانم بکنم. راستش من خانواده را خیلی دوست دارم و نمی توانم همینطور عذب قلی خان باقی بمانم چون با طبیعت من اصلا سازگار نیست. مخصوصا اگر به خانه خودم بروم تنها تر خواهم شد و مطمئن نیستم که بتوانم از پس امورات روزانه خانه بر بیایم. برخی از دوستان به مشکلات زن گرفتن از ایران اشاره کردند و تجربیات بدی در این زمینه داشتند ولی بهرحال من اگر بخواهم ازدواج کنم دوست دارم که بتوانم با زنم در مورد چیزهایی صحبت کنم که نسبت به آن زمینه های فکری و تجربی و فرهنگی داشته باشم. تازه اگر از همه این حرفهای فلسفی هم که بگذرم از قرمه سبزی که دیگر نمی توانم بگذرم. در حالی که یک زن امریکایی نهایت هنرش در آشپزی پختن پیتزا و یا مرغ و سبزیجات پخته است!

حالا همه خانمهایی که نوشته من را می خوانند می گویند که این آقایان را هر کاریشان هم که بکنی باز هم شکمو هستند و هر تصمیمی که می گیرند و هر کاری که می کنند یا از روی شکم است و یا از روی زیر شکم! راستش حرف حساب که جواب ندارد و من هم گرچه کم غذا هستم ولی تصورم از یک زندگی خانوادگی با سماور چای و قرمه سبزی و خورش قیمه بادمجان درآمیخته است و اگر آنها را از خانواده مورد نظر من جدا کنید انگیزه کافی را برای تشکیل آن نخواهم داشت. در ضمن گمان می کنم در بیشتر مردان روابط دیپلماتیک هم به نوع غذا و میزان رضایت آنها از تغذیه شان وابستگی داشته باشد. لااقل من یکی که اینطوری هستم و تا زمانی که احساس گرسنگی کنم اعصاب دیپلماتیکم به درستی عمل نمی کنند و همه چیز را به شکل خورشت آلو و یا آلبالو پلو می بینم!


الآن هم که دارم این مطالب را برای شما می نویسم خیلی گرسنه ام است و برای همین هر چیزی که بگویم آخرش به یک غذا ختم می شود پس بهتر است که بروم و یک ساندویچ برای خودم بخرم. گمان کنم که بخت و طالع من را با ساندویچ به هم آمیخته اند و آن را به نافم گره زده اند.