خود بزرگ بینی در امریکا

یکی از مسائلی که بیشتر مهاجران به امریکا با آن مواجه می شوند این است که در عرض مدت کوتاهی, احساس می کنند که آن مقام و منزلتی را که در ایران داشته اند از دست داده اند. اگر شما یک مدیر موفق در یک مجموعه ای هستید, حتما عادت کرده اید که تمام پرسنل شما و یا کسانی که با شما در ارتباط کاری هستند به طور مداوم از شما تعریف کرده و بگویند که شما عجب آدم مهم و خوب و چنین و چنانی هستید.

بعد از یک مدت انسان عادت می کند که همه به او تکریم کنند و از بزرگواری ها و خوبی های او سخن بگویند. ممکن است بخشی از این تعاریف تملق باشد و بخش دیگری از آنها واقعیت ولی مهم این است که شما عادت می کنید که دیگران از شما تعریف کنند و همین امر باعث می شود که نوع رفتار و یا عملکرد شما به گونه ای باشد که اولویت اول آن, نگاه دیگران نسبت به شما باشد.

این پیش زمینه فکری به مرور باعث می شود که ما در پشت یک قالب شخصیت فرضی پنهان شویم و از خودمان فاصله بگیریم. به خودمان می گوییم که اگر من فلان کار را بکنم دیگران می گویند که دکتر فلانی و یا مهندس فلانی فلان کار را کرد و شخصیت من پایین می آید. در واقع ما برای ارزیابی خودمان همواره از رتبه ای که دیگران به ما می دهند استفاده می کنیم و همین امر باعث می شود که در بیشتر مواقع کاری را بکنیم که دیگران انتظار دارند و یا اینکه مطلوب آنها است.

مثلا اگر در برخی از سایتهای کامپیوتری که به مقالات افراد امتیاز می دهند دقت کنید, میبینید که بسیاری از کسانی که پستی را ارسال می کنند تنها هدفشان جمع آوری امتیاز است و بعد از اینکه امتیازشان به 100 رسید بر خود می بالند و به کارشان افتخار می کنند. ممکن است پست آنها فقط عکس یک قاطر باشد و بگویند که فلانی شبیه آن است و یا اینکه فقط چند بار کلمه سبز را به کار برده باشند. اگر واقعا پیام و یا عقیده خودشان باشد بسیار عالی است ولی در بیشتر موارد, این پستها بخاطر جلب نظر موافق دیگران و جمع آوری امتیاز است.

این فقط یک نمونه کوچک از جامعه ما است و این امر باعث می شود که ما احساس افتخار کاذب کنیم و خود را بسیار بزرگ تر از آن چیزی فرض کنیم که هستیم. ولی اگر در یک سایت امریکایی شما مقاله ای را بنویسید و یا پستی را بفرستید که ارزش آن کم باشد به میزان اعتبار واقعی آن به شما امتیاز می دهند و یا اینکه اگر مزخرف باشد, می گویند که این حرف شما به نظر من چرت و پرت است. برای همین شما میتوانید به امتیازاتی که مشتریان به اجناس مختلف در فروشگاههای اینترنتی می دهند اعتماد کنید.

وقتی ما بعنوان کسی که مثلا یک شخصیت تجاری, ادبی, فرهنگی, هنری, سیاسی و اجتماعی هستیم و نام ما با یک خروار دنباله همراه است وارد امریکا می شویم, میبینم که کسی برای ما تره هم خورد نمی کند و ما با آن فردی که یک کارگر ساده فروشگاه است از لحاظ موقعیت اجتماعی در یک سطح بسر می بریم. ما فکر می کنیم که شخصیت ما در امریکا خرد می شود در صورتی که فقط خودبزرگ بینی ما در امریکا خورد می شود. زیرا در اصل و واقعیت ما هیچ برتری نسبت به آن کارگر ساده نداریم و حتی بلکه مهارتهای اجتماعی و یا دانش عمومی او از ما هم بیشتر باشد.

اگر کسی به ما بگوید که شما باید برای تربیت فرزندان خود آموزش ببینید و کتاب بخوانید, باد به غبغب می اندازیم و می گوییم یعنی من که صاحب کمالات و فضولات هستم بروم برای تربیت فرزند خود کتاب بخوانم؟! اگر یک افسر رانندگی جلوی ما را بگیرد و بگوید که آقا شما چرا بد رانندگی می کنید, یک مشت پول از توی جیبمان در می آوریم و می گوییم بیا این رو بگیر و برو پی کارت.

در واقع محیط اجتماعی ما, فضایی را فراهم می کند که اغلب ما در آن فضا دچار توهم خود بزرگ بینی می شویم. یکی دیگر از عوارض خود بزرگ بینی این است که ما بیش از اینکه بشنویم, بخوانیم و یاد بگیریم میخواهیم فضولاتمان را به خورد مردم دهیم و خدا نیاورد آن روزی را که ما چهارتا مدرک داشته باشیم و پنج تا کتاب هم خوانده باشیم. خودبزرگ بینی به ما اجازه نمی دهد که هیچ سخنی را که بر خلاف عقیده ما باشد بشنویم و می خواهیم که همه آنها را در نطفه خفه کنیم و سر به تن مخالفانمان نباشد.

خوشبختانه وقتی مهاجران به امریکا می آیند فرصت دارند که خودشان را دوباره بشناسند و از قالب شخصیت فرضی خود بیرون بیایند. ما در ایران اگر عمویمان هم کاره ای باشد انتظار داریم که همه به ما احترام بگذارند و حرف ما را گوش کنند در صورتی که در امریکا خانواده کسانی که کاره ای هستند نیز مثل مردم عادی زندگی می کنند و چون دیگران هندوانه زیر بغلشان نمی گذارند آنها هم دچار خودبزرگ بینی نمی شوند.

ببخشید امروز دو تا پست فرستادم! دست خودم که نیست. همینطوری شروع می کنم به نوشتنن و چرندیات به خوردتان می دهم.