روضه خوانی تمام شد

خوب روضه خوانی دیگر تمام شد. توی پست قبل با خودم گفتم که یک ذکر مصیبتی بگویم تا بلکه اشکی در بیاید و ما هم فیضی ببریم. از توصیه هایی که به من کردیم بسیار سپاسگزارم. راستش ورزش مورد علاقه من ماهیگیری است. البته فکر نکنید که ساده است ها! آدم از کت و کول می افتد و وقتی بر میگردم بدنم کاملا کوفته می شود. هم تفریح است و هم ورزش. خوب الآن هم از اینکه هوا بارانی است و نمیتوانم با قایقم بروم ماهیگیری کمی دلخور هستم و به صحرای کربلا می زنم!

با آدمها هم تا جایی که بشود ارتباط دارم. ولی خوب همه مثل خودم درگیر کار هستند و فقط آخر هفته ها می شود آنها را دید. در مورد زن گرفتن و دوست دختر گرفتن هم یک کمی سعی کردم. تجربه آخرم یک دختر خانم فرانسوی با مادر ایرانی بود که تجربه خوبی برایم نداشت و باعث شد که فعلا بی خیال این چیزها شوم.

اگر هم بخواهم دوست دختر امریکایی بگیریم, تازه اگر همه چیز بخوبی پیش برود و کسی از من خوشش بیاید, باید هر شب برویم رستوران و خرید و از این چیزها. در ضمن من چون یک اطاق اجاره کرده ام امکان اینکه بخواهم یک فرد دیگر را هم پیش خودم بیاورم ندارم مگر اینکه قضیه جدی باشد و یک خانه اجاره کنم. از طرف دیگر دختر خانم های امریکایی هم چندان تمایلی ندارند تا با کسی بیرون بروند که بقول خودشان نیتیو یا محلی نیست. بالاخره ارتباط کلامی و ضرایف آن نقش زیادی در برقراری ارتباط دارد.

فعلا منتظرم تا یک سال و نیم دیگر برای سیتیزن شیپی اقدام کنم و بعد اگر بخواهم ازدواج کنم به ایران بروم و آنجا ازدواج کنم. لااقل آن زمان می دانم که می توانم یک ساله کار او را درست کنم تا بیاید امریکا ولی فعلا تا آن زمان این امکان برایم وجود ندارد.

توی این دیتینگ های کامپیوتری هم ثبت نام کردم ولی هر کسی که جواب من را داد یا خیلی چاق بود و یا ده سال از من بزرگتر بود! ایرانی های این اطراف هم که اصلا جواب نمی دهند مگر اینکه طرفشان اکازیون باشد که من نیستم.

در ضمن اکثر آنها می خواهند آدم را صیغه کنند و فی المدت المعلوم با آدم دوست شوند و اگر مورد بهتری مشاهده شد می گویند عزت زیاد و می روند دنبال کارشان. سن و سال من هم طوری است که بیشتر در فکر زن و بچه و زندگی هستم تا خوشگذرانی و هر مورد ناموفقی ممکن است روحیه حساس و طبع لطیف مرا خدشه دار کند!!!

حدود یک سال پیش آن دختر فرانسوی که با اینترنت و تلفن با هم دل و قلوه رد و بدل می کردیم آمد پیش من تا یک ماه آزمایشی با هم سر کنیم و اگر همه چیر خوب پیش می رفت ازدواج کنیم. با اینکه می توانست فارسی حرف بزند ولی مشکل برقراری ارتباط داشتیم و خیلی از حرفهایمان به سوءتفاهم منجر می شد.

مثلا اگر می گفتم که بیا اینجا نازت کنم ناراحت می شد و می گفت مگه من سگ هستم که می گویی بیا اینجا نازت کنم! یا اینکه

همش به من می گفت که تو من را دوست نداری و تظاهر می کنی. و یا اینکه می گفت چرا وقتی من عصبانی میشوم تو هیچ چیزی نمی گویی و داد نمیزنی. ظاهرا خونسردی بیش از حد من او را بیشتر عصبانی می کرد تا جایی که بعضی موقع ها از شدت عصبانیت ظرف ها می زد به زمین و می شکاند. اگر شما می دانید که علت این کارهایش چه بود, من هم می دانم.

مشکل بعدی که ما داشتیم مشکل ارتباط دیپلماتیک بود! من از اول بهش گفتم که ببین من بیش از یک ساله که با کسی نبوده ام و باید بهم وقت بدهی تا عادت کنم. ولی نه تنها بهم وقت نداد بلکه روزها وقتی می رفتم سر کار از زور بیخوابی نمی توانستم چشمانم را باز نگه دارم و وقت نهار هم فقط می رفتم و توی ماشین می خوابیدم. در ضمن یک معجون هایی هم برای من خریده بود و به خوردم می داد که

دیپلماسی من همیشه فعال باشد. کارتون پلنگ صورتی یادتان می آید که از پله های یک آسمان خراش بالا می رفت و وقتی به پله های آخر می رسید روی پله ها کشیده می شد؟ من هم نزدیک های صبح همان شکلی بودم.

خلاصه شبهای آخر هم دعوایمان بالا گرفت و چند شب آخر ترجیح دادم اصلا توی ماشین بخوابم و بعد از اینکه او رفت با خودم عهد و پیمان بستم که فعلا از زندگی خودم لذت ببرم و از آسایش و آرامشی که دارم نهایت استفاده را بکنم. البته نه من آدم بدی هستم و نه او دختر بدی بود ولی یک جورهایی سیستم ما به هم نمی خورد و مثل این بود که بخواهید درب و پنجره ای را که در ابعاد درب و پنجره خانه شما نیست به زور در چارچوب آن جا بیاندازید.

ولی در مجموع از زندگیم راضی هستم و مشکلی ندارم. به نظر من آدم نباید برای ازدواج عجله کند و تصمیم نامناسبی بگیرد. ممکن است یک زمانی یک آدم خل و چلی مثل خودم پیدا شود و با هم ازدواج کنیم. که البته اگر پیدا شود, ماجرای آن را حتما برایتان خواهم نوشت.

این هم از ماجراهای من. از اینکه نتوانستم خیلی جزئیات را برایتان شرح دهم ببخشید.