رویای شیرین من!

این روزها در حال راه اندازی یک سیستم جدید هستیم و برای همین مغزم کشش ندارد که بتوانم یک مطلب بدرد بخور برای شما بنویسم. حالا یک چرت و پرتی می نویسم و شما آن را به خوبی خودتان قبول کنید.

من تا به حال مطالب زیادی در مورد اینکه بمانیم و یا برگردیم نوشته ام و سعی کرده ام که لااقل برنامه خودم را در مورد اقامت دائم در امریکا و یا بازگشت به ایران تشریح کنم. خلاصه کلام این است که من تصمیم گیری نهایی در این مورد را به زمانی موکول کرده ام که بتوانم پاسپورت امریکایی خود را بگیرم تا اگر زمانی خواستم از امریکا خارج شوم مجبور نباشم که هر شش ماه یک بار سختی سفر به امریکا را تحمل کنم.

ولی گهگاهی به یاد رویاهای شیرین خودم در زمانی که ایران بودم می افتم و برایم خیلی جالب است. البته آن رویاها دیگر اعتبار خود را از دست داده است ولی همچنان یادآوری آنها برایم خالی از لطف نیست زیرا که اغلب آنها برایم خنده آور است و من را می خنداند. من اصولا آدم رویابینی هستم و همیشه هم دوست دارم که رویاهای شیرین ببینم. اگر استرس داشته باشم و یا دچار هیجان و ترس از آینده شده باشم سعی می کنم که با رویاهایم خودم را تسکین دهم ولی گاهی هم رویاهایم از کنترل خارج شده و چیزهای عجیب و غریب و خنده داری می شود.

چند ماه به آمدنم به امریکا مانده بود و من دچار شور و شوق عجیبی شده بودم. بطور مداوم به خودم می گفتم که من دارم به امریکا می روم و از تکرار این حرف لذت می بردم. احساس اهمیت می کردم و هر جایی که می رفتم سعی می کردم که به یک طریقی موضوع صحبت را به امریکا ربط دهم و با بی تفاوتی ظاهری بگویم که اتفاقا من هم دارم تا دو ماه دیگر به امریکا می روم. اگر در آن زمان کسی به من می گفت آرش امریکایی, واقعا آن اسم, با وجنات فکری و عملی من جور در می آمد.

شبها قبل از خواب برای خودم یک فیلم سینمایی در ذهنم به نمایش در می آوردم و شخص اول آن فیلم هم من بودم که در امریکا به سر می برم و همه امریکاییها از دیدن من دهانشان باز مانده است و مشغول تعریف و تمجید من هستند. یک شب آرنولد می شدم و جان چند امریکایی را نجات می دادم. یک شب اسپایدر من می شدم و شب دیگر بیل گیتس. هر چه که بود, بودن خودم در امریکا را امری محیرالعقول می پنداشتم و با تکرار صحنه های خیالی آن لذت می بردم.

یکی از رویاهای دیگر من مربوط به بازگشت من به ایران بود و در رویاهای خودم می دیدم که من سالها در امریکا بوده ام و الآن با پاسپورت امریکایی به ایران یازگشته ام و پاسپورتم را به همه نشان می دهم. یا اینکه می دیدم در آژانس هواپیمایی هستم و می خواهم به دبی بروم. سپس خانم زیبایی که مسئول گیشه است از من پاسپورت را برای صدور ویزا می خواهد. من در حالی که مثلا اصلا برایم مهم نیست پاسپورت امریکاییم را روی میزش می گذارم و می گویم که من نیازی به ویزا ندارم! او هم با دهانی باز من را می نگرد و می گوید که هر موقعی که خواستی بیا تا شام با هم برویم بیرون. معمولا این شخصیتهای رویایی من کسانی بودند که در دنیای واقعی محل سگ هم به من نمی گذاشتند!!!

وقتی که استرس داشتم و یا اینکه فکرم درگیر مسائل جدی مهاجرت بود هرچقدر که زور می زدم نمیتوانستم رویای شیرین ببینم و رویاهایم یا قاطی می شد و یا اینکه تبدیل به چیزی شبیه به کابوس می شد. یک بار رویایم تبدیل به چیزی شد که من ناخواسته زدم زیر خنده و به خودم گفتم که تو رسما داری قاطی می کنی. معمولا شروع رویاهایم در مورد ایران از زمانی بود که مثلا من بعد از سالها اقامت در امریکا از فرودگاه مهرآباد وارد تهران می شدم و بستگانم به دنبالم می آمدند.

آن شب خیلی استرس داشتم و از لحاظ فکری واقعا خسته بودم. هرکاری می کردم نمی توانستم بخوابم و یا اینکه رویای شیرینی ببینم که کمی آرام تر شوم. سعی کردم که آن رویای همیشگی ورودم را به ایران ببینم. دیدم که از هواپیما پیاده شدم و چمدانهایم را گرفتم و به سمت سالن بیرون فرودگاه به راه افتادم. از دور دیدم که تعداد خیلی زیادی آدم به استقبال من آمده اند. شاید تمام کسانی که در سالن فرودگاه بودند به استقبال من آمده بودند. من به محض اینکه وارد سالن شدم. خودم را در سطحی بالاتر از بقیه حس می کردم طوری که می توانستم تمام جمعیت را ببینم.

در این هنگام رویای من دوباره قاطی کرد و از کنترلم درآمد. من دست کردم در جیب کتم و پاسپورت امریکاییم را درآوردم و آن را بالا بردم و در جلوی جمعیت گرفتم و گفتم این نشان حاکم بزرگ است تعظیم کنید!!! بعد همه تعظیم کردند! سپس از این رویای احمقانه خودم بلند بلند خندیدم. احتمالا اگر کسی در آنموقع شب بیدار می بود, فکر کرده است که من دیوانه شده ام و در خواب بلند بلند می خندم!

تا فردایی سبز