امان از دست کلاهبرداری سیاسی.

اگر حرفی زدید و کسی به شما گفت که الآن زمان گفتن این حرف نیست, میدانید یعنی چه؟ خیلی محترمانه یعنی این که شما اجازه حرف زدن ندارید. آوردن قید زمان به عنوان پیش شرط حرف زدن شما فقط یک بازی زیرکانه است چون آن زمان هرگز نخواهد رسید و زبان شما همیشه در بند آن قید خواهد بود. اگر به سابقه این افراد نگاه کنید می بینید که تمام عمر خودشان این حرف را به دیگران زده اند و اگر هر زمانی که فرصتی رخ داده است تا حرفی زده شود آنها گفته اند که فعلا زمان این حرف نیست و فعلا فقط آن حرفی را بگویید که من می گویم و هر موقع که زمان آن رسید تو هم می توانی سخن خودت بگویی.

امروز می خواهم برای شما از کلاهبرداری سیاسی صحبت کنم و بگویم که چگونه برخی از روشنفکران با استفاده از واژه های نامفهوم سیاسی شعبده می کنند و من و شما را به سمتی سوق می دهند که هیچ اطلاع دقیقی از آن نداریم. پس بیایید آن واژه ها که ابزار شعبده آنها است را به زبان ساده و به قول معروف, زیر دیپلم ترجمه کنیم تا بتوانیم خیلی راحت تر سر از کار آنها در بیاوریم.

روشنفکران سیاسی هم مثل بانک های امریکایی نمی خواهند که شما سر از این واژه های قلمبه و سلمبه آنها در بیاورید و اگر از آنها سوال کنید که مثلا دموکراسی یعنی چه, چنان جواب پیچیده ای می دهند که چهار تا سوال دیگر هم برای شما ایجاد شود. در واقع شما مسحور تردستی و فن بیان آنها می شوید و مجبور می شوید که خواسته های بنیادین خود را کنار بگذارید و به آنها فکر نکنید.

خوب اول از همه بیایید به واژه وزین و گران سنگ سوسیالیسم بپردازیم. سوسیالیسم یعنی جامعه گرایی. یعنی چه؟ الآن به شما می گویم. از نظر من یعنی اولویت جامعه به فرد. یعنی قربانی کردن خواست افراد برای مصلحت جامعه و برای دیگران و به حرف دیگران زندگی کردن. یعنی مطیع جامعه بودن و هم رنگ جماعت شدن. یعنی خفه کردن نیازهای فردی در صورت عدم تطابق با جامعه و خیلی ساده یعنی این که اول جامعه و دوم فرد. اگر شما دنبال این هستید که هر جوری که خواستید لباس بپوشید و هر طوری که خواستید زندگی کنید, بهتر است که بی خیال سوسیالسیم شوید چون قبل از هر کاری باید ببینید که آیا جامعه به شما اجازه این کار را می دهد یا خیر.

من سوسیالیسم را به سه قسمت تقسیم می کنم:

1 - سوسیالیسم دموکراتیک. در این سیستم که بهترین نوع سوسیالیسم است اکثریت مردم توسط صندوق رای بر جامعه مسلط می شوند و دیگران باید از آنها پیروی کنند. در سیستم سوسیالیسم دموکراتیک اگر اکثریت بگویند که در یک ماه مشخص شما نباید در خیابان از دستشویی های عمومی استفاده کنید و یا به رستوران بروید, شما با هر نوع سلیقه و عقیده ای موظف هستید که به آن عمل نمایید. قانونهایی که بر اساس سوسیالیسم دموکراتیک وضع می شود, از یک جامعه با خواست اکثریت مردم آغاز می شود و تا کوچکترین جزء آن که یک فرد است امتداد پیدا می کند. به عبارت دیگر خواسته های فردی شما اصلا ارزش ندارد و شما فقط در قالب گروه و جامعه ارزش پیدا می کنید. نمونه کامل این نوع حکومت چین است. (کشور دیگری به ذهنم نرسید ولی چین بر طبق گفته صحیح دوستان نمونه کامل سوشال دموکراسی نیست) در این سیستم, حکومت اجازه دارد که بخاطر منافع جامعه حتی افراد را بکشد. یعنی اگر در یک حکومت سوسیالیسم دموکراتیک شما به هر علتی در جهت مخالف منافع اکثریت قرار بگیرید به سادگی حذف خواهید شد زیرا اولویت اصلی جامعه است.

2- سوسیالیسم دیکتاتوری. در این نوع جامعه گرایی, بجای اینکه قوانین جامعه با رای اکثریت مشخص شود, یک نفر به عنوان حاکم و یا پادشاه زمام امور را به دست می گیرد و بر جامعه حکم می راند. حاصل کار چندان فرقی با سوسیالیسم دموکراتیک نخواهد داشت و تنها فرق آن این است که ممکن است قوانینی که دیکتاتور برای جامعه وضع می کند مطابق با خواست اقلیت جامعه باشد. در برخی موارد در این سیستم حتی آزادی های فردی بیشتری هم نسبت به سوسیالیسم دموکراتیک وجود دارد. صدام حسین و جامعه عراق در آن زمان نمونه بسیار خوبی از یک سیستم سوسیالیسم دیکتاتوری بود. زن ها در آن جامعه از آزادی فردی نسبتا خوبی برخوردار بودند ولی اگر یک سیستم سوسیالیسم دموکراتیک در عراق پیاده شود ممکن است که آنها بنا به خواست اکثریت جامعه, آن آزادی های فردی خود را هم از دست بدهند.

3- سوسیالیسم ایده آلیسم. در واقع همان جامعه آرمان گرا و یا مدینه فاضله خودمان است. در این سیستم قوانین جامعه بر مبنای یک ایدئولوژی خاص شکل می گیرد. کشورهای مذهبی مانند عربستان و یا کشورهای کمونیستی سابق دارای چنین ساختاری هستند. در این نوع از سوسیالیسم, آرمان های یک جامعه قوانین را شکل می دهند و شما مانند هر نظام سوسیالیستی دیگر موظف هستید که بر پایه قوانین جامعه حرکت کرده و خواسته های فردی خود را فراموش کنید. مدینه فاضله همیشه زیبا و قشنگ است. مذهب بسیار زیبا است و من عاشق کمونیسم هستم. بخاطر این که تعاریف زیبایی دارند و بسیار دلپذیر هستند. ولی ترکیب این آرمان ها با سوسیالیسم بسیار بدترکیب و ناگوار می شود. اگر اعتقاد دارید که دین یک فریضه شخصی است و یا اگر اعتقاد دارید که عدالت اجتماعی باید بر مبنای آزادی های فردی باشد, شما نمی توانید با سوسیالیسم آیده آلیسم کنار بیایید.

و اما فرد گرایی یا ایندیویجوالیسم فرآیندی است که بر اساس نیازهای یک انسان و حقوق شهروندی شکل می گیرد. سیستم پیشرفته و امروزی فردگرایی بر مبنای اعلامیه جهانی حقوق بشر وضع می شود و اولویت اصلی تمامی قوانین آزادی های مشروعی است که در آن اعلامیه ذکر شده است. اگر کسی به شما گفت که در یک سیستم سوسیالیسم می شود قوانین حقوق بشر را اجرا کرد فقط گوش کنید و در دلتان به آن بخندید. چنین چیزی محال است و اولویت جامعه بر فرد هرگز اجازه نخواهد داد که یک فرد در آن جامعه ارزش لازم را پیدا کند. دموکراسی در یک جامعه فردگرا تنها قوانینی را بر پایه رای اکثریت وضع می کند که در حریم خصوصی افراد وارد نشده و آزادی های مشروع او را نادیده نگیرد. بنابراین در یک جامعه فردگرا کسی نمیتواند به شما بگوید که این حرف را بزن و آن حرف را نزن. این چیز را بخور و آن چیز را نخور. آین چیز را بنویس و آن چیز را ننویس.

به خاطر ماهیت ساختاری یک نظام فردگرا, آرمان گرایی, پادشاهی و یا دموکراسی تاثیر چندانی بر زندگی مردم نمیگذارد چون سیستم بر مبنای آزادی های فردی ساخته شده است. برای همین شما در برخی از کشورهای اروپایی, نظام پادشاهی را می بینید که فرق چندانی با نظام دموکراتیک امریکا ندارد. علت آن است که پایه آن نظام ها فرد گرا است نه جامعه گرا. در تمام آن کشورها حقوق شهروندی شما پای بر جا است و شما دارای تمام حقوقی هستید که در اعلامیه جهانی حقوق بشر ذکر شده است. حتی سرمایه داری در آن کشورها با کمونیسم تلطیف شده است و اگر شما سیستم سرمایه داری را در یک کشور فردگرا مثل امریکا با یک سیستم سرمایه داری در یک کشور جامعه گرا مثل ایران مقایسه کنید, متوجه می شوید که عدالت اجتماعی و کمونیسم در جامعه امریکا بسیار پر رنگ تر است.

در امریکا شما با داشتن صد میلیون دلار نمیتوانید آدم بکشید, تجاوز کنید, وزیر و سفیر شوید, رشوه بدهید و همه را بخرید و یا اعتبار و مقام نامشروع کسب کنید. در حالی که در کشوری مثل ایران که سرمایه داری خالص در آن حکم فرما است شما می توانید با آن مقدار پول, تمامی آن کارهای ذکر شده را بدون کوچکترین مشکلی انجام دهید. بدبختی تمام کشورهای متلاشی شده کمونیستی هم فقط این بود که راه حلی برای اجرای کمونیسم در یک جامعه فردگرا وجود نداشت و همه آنها گرفتار ناهنجاریهای ناشی از سوسیالیسم شدند. تامین زندگی سالمندان, غذای مجانی برای تهی دستان در امریکا و درمان رایگان در کشورهای اروپایی و مهم تر از همه این ها اتحادیه های کارگری و صنفی از بقایای بجای مانده از آرمان کمونیسم است که توانسته است در اقتصاد سرمایه داری یک نظام فردگرا رخنه کند.

بسیاری از این عزیزانی که پرچم رنگی به دست گرفته اند و بدون اینکه به پشت سرشان نگاه کنند می دوند, زمانی قرار بود که در کشور سوسیالیسم دیکتاتوری ما یک سوسیالیسم دموکراتیک پیاده کنند. بعد گروهی آمدند و ایده آلیسم را هم به آن اضافه کردند و یک سیستم من در آوردی بدترکیبی ساختند که پر از تناقضات بود. کم کم دموکراسی در اثر فشار دوطرفه سوسیالیسم و ایده آلیسم لیز خورد و افتاد پایین و ما تبدیل شدیم به یک سیستم اجتماعی مذهبی سرمایه داری. حالا همان عزیزان می خواهند آرمان گرایی و یا دیکتاتوری را حذف کنند و جایش دموکراسی بگذارند. ولی نتیجه اش همان آش خواهد بود و همان کاسه. چون رای اکثریت هرگز ضامن آزادی های فردی نخواهد بود.

خوشبختانه جوانه های سبزی که در حال رویش است, اعتنای چندانی به این سفسطه ها ی روشنفکران نمی کنند. آنها فقط رویش می کنند. آنها می خواهند دست دوست دخترشان را بگیرند و به دیسکو بروند. آنها می خواهند که بخاطر مذهب و عقیده شان

مجازات نشوند. آنها می خواهند هر زمانی که دلشان خواست در مورد هر چیزی صحبت کنند و کسی نتواند به آنها بگوید خفه شو. آنها می خواهند مدل مو و رنگ لباسشان را خودشان مشخص کنند. آنها می خواهند هر چیزی را که دوست دارند بخورند و بیاشامند. آنها می خواهند که مبنای تمام قوانین کشورشان همان اعلامیه حقوق بشری باشد که بر پایه منشور نیاکانشان ساخته شده است. رویش جوانه ها همان معمولی بودن و معمولی زندگی کردن است و همان عوامی است که برخی ها آن را مسخره می کنند. رویش جوانه های سبز همان فرد گرایی است که راه خودش را باز کرده است. دیگر جوانه های سبز ما با بازی مسخره انتخاب از میان بد و بدتر روشنفکران, خواسته های واقعی خود را سرکوب نخواهند کرد.

من تاکنون چیزهای زیادی را از نظرات شما یاد گرفته ام بنابراین آن را از من و دیگران دریغ ندارید.