بدون عنوان!

امروز صبح تقریبا خواب ماندم و 10 دقیقه دیر رسیدم سر کار. البته اینجا کسی کاری به رفت و آمد کارمندان ندارد ولی من خودم سعی می کنم که همیشه منظم باشم. وقتی وبلاگم را باز کردم دیدم که چه بحث داغی در تاپیک سیاسی در گرفته است. خودم هم قبول دارم که از سر کم آوردن مطلب چرت و پرت نوشتم ولی لااقل از کامنت های شما چهار تا چیز یاد گرفتم و این برای من کافی است. قرار نیست که هر چیزی که من می نویسم درست باشد و بعضی وقت ها من مطالبی را عنوان می کنم که دوست دارم در موردشان اطلاعات بیشتری به دست بیاورم. ولی چون شما به طور معمولی حوصله نوشتن ندارید من مجبورم مطلب را طوری بنویسم که اعصاب شما تحریک شود و نظرات کارشناسی خودتان را بنویسید!

گرچه در این جایی که من زندگی می کنم هیچ گاه برف نمی آید و دمای هوا به ندرت به صفر می رسد, ولی ابری و بارانی است و هوای آن مثل شمال ایران می ماند. با وجود اینکه سرد نیست ولی سرما در استخوان آدم رخنه می کند و آدم بی حال و کرخت می شود و مخصوصا صبح ها که آدم دلش نمی خواهد که از رختخواب بیرون بیاید. معمولا به خاطر قیمت بالای برق مردم اینجا کمتر از بخاری و یا تهویه مطبوع منزل استفاده می کنند و سعی می کنند که لباس زیاد بپوشند و یا می روند به زیر لحاف. ولی تا یک یا دو ماه دیگر هوا خوب می شود و دیگر به ندرت باران می آید. وقتی که هوا بهتر شد می خواهم که یک گزارش صوتی و تصویری از ماهیگیری خودم برای شما تهیه کنم. البته ممکن است که ماهی نگیرم ولی دیدن مناظر اطراف اینجا واقعا جالب است.

یک همکار جدید استخدام کرده اند که قرار است با من کار کند. یک خانم مو سفید است که شوهر هم دارد. دفعه اول که از پشت او را دیدم چون موهایش سفید بود فکر کردم که هفتاد سالش است و با دیدن صورتش جا خوردم. فکر کنم حدود سی سال داشته باشد. خوشبختانه همانطوری که شما در عکس دیدید اطاق من کوچک است و او در یک پارتیشنی که در سالن است و پیش بقیه افراد گروه می نشیند. با اینکه الآن از نظر چارت سازمانی هفت نفر با من کار می کنند ولی من تقریبا کاری به کار آنها ندارم چون آنها بخش دیگری از کار در دستشان است و من فقط در مورد کار آنها کوردینیتور و یا هماهنگ کننده هستم. ولی این کارمند جدید مستقیما با من کار می کند و من باید حدود دو ماه در مورد کارش به او آموزش دهم. او متخصص تجزیه و تحلیل داده های ماهواره ای است و دکترای فیزیک هم دارد. کار او در اینجا مدل سازی و بهینه سازی مدلهای قدیمی خواهد بود.

می خواهید بدانید که ناتاشا گادوین کیست؟ خوب بخواهید که بدانید. مگر هرچیزی که بخواهید بدانید باید بدانید؟ ولی آنقدر می گویم که بدانید که دختر رئیس شرکتمان نیست. مگر اینجا مثل ایران است که آدم با دختر رئیس شرکتش دوست بشود تا موقعیت کارش را تثبیت کند! اینجا ممکن است که خود دختر رئیس شرکت هم دارد در به در دنبال کار می گردد و یا اینکه در یک رستوران کار می کند. در واقع شرکت ما اصلا رئیس ندارد و نصف بیشتر آن مال سرمایه گذاران است و استراتژی کاری آن هم توسط شهرداری مشخص می شود. ما در این بخش حدود چهارصد نفر کارمند داشتیم که هشتاد نفر آنها در همین چند ماه گذشته از کار بیکار شدند و رئیس من هم یکی از آنها بود.

خوب دیگر چه بنویسم؟ من در این مدت درمورد هر چیزی که فکر کنید نوشته ام و دیگر کفگیرم دارد به ته دیگ می خورد. از روانشناسی و جامعه شناسی و سیاست گرفته تا بحر طویل و فال گیری و گلاب به رویتان رفتن به دستشویی. می خواهید برایتان قصه دنباله دار تعریف کنم؟ مثلا عشق نافرجام شیرین؟ خوبی داستان نویسی این است که شما هرچقدر که بخواهید می توانید زمین و زمان را به هم بچسبانید ولی وقتی که می خواهید از چیزهای واقعی حرف بزنید مانور شما برای خالی بندی بسیار محدود است و فقط ممکن است بتوانید که بعضی از جزئیات را تغییر دهید تا آن را کمی شیرین تر و قابل هضم تر کنید. آن هم با خواننده های فهیمی که مو را از ماست می کشند بیرون و اگر به شعور آنها کوچکترین توهینی شود شما را به چهار میخ می کشند.

من هم شده ام مثل مادری که هر روز صبح که از خواب بیدار می شود به این فکر می کند که برای نهار فرزندانش چه بپزد و به محض اینکه بچه هایش غذا خوردند به این فکر می کند که خوب حالا شام چه بپزم؟ مشکل نوشته های من این است که پیوسته نیست و من در حالی که کار می کنم پنج دقیقه مینویسم و مثلا بعد به تلفن جواب می دهم و دوباره پنج دقیقه دیگر می نویسم و بعد به یک جلسه می روم و برمی گردم و ده دقیقه می نویسم. برای همین اکثر نوشته هایم پیوستگی لازم را ندارد و فقط ارزش آن در حد یک گپ خودمانی است. ولی واقعا فرصت نمی کنم که جواب کامنت ها را بنویسم و اگر بخواهم این کار را بکنم دیگر فرصت مطلب نوشتن را از دست می دهم. من فقط در صورتی یک کامنت می نویسم که بخواهم از اشتباهی که کرده ام عذر خواهی کنم.

راستی یادم رفت بگویم که من یک همکار خانم ایرانی داشتم که در شرکتمان کار می کرد و چند ماه پیش بازخرید شده بود. ولی دوباره او را استخدام کردند و دیروز به سر کارش برگشت. من خیلی خوشحال شدم چون لااقل یک نفر پیدا می شود که گهگاهی با او فارسی حرف بزنم. در ضمن دیروز هم مادرش برای من خورشت بادمجان فرستاده بود که من مثل وحشی هایی که ده سال در جنگل آمازون بوده اند آن را بلعیدم. البته حدود سه ماه دیگر هم مادرم به پیشم می آید و ممکن است دو ماهی اینجا بماند. معمولا در مدتی که او اینجا است من چندین کیلو چاق می شوم و با اینکه اصلا آشپزیش خوب نیست ولی برای من بسیار غنیمت است. آخرش هم ترشیده شدم و باد کردم بر روی دست مادرم! هفته قبل از پای تلفن به من گفت یعنی از دو سال قبل تا حالا عرضه نداشتی که یک دوست دختر برای خودت پیدا کنی؟!

وقتی من کوچک بودم و برایمان مهمان می رسید مادرم یک غذای الکی درست می کرد و می گفت امروز این را بخورید تا فردا به شما غذای خوب بدهم. حالا من هم امروز برای شما چرت و پرت نوشتم ولی قول میدهم که فردا برایتان یک مطلب بهتری بنویسم. راستی امروز جمعه است و فردا و پس فردا تعطیل هستیم. الآن هم گرسنه هستم و ماشینم هم یک قطره بنزین ندارد. راستی سوال کرده بودید که ماشینم چیست. راستش من سه سال پیش یک تویوتای سال نود و هشت خریدم ولی زمانی که این کارم را پیدا کردم آن را فروختم و یک بی ام دابلیوی اکس تری سال دوهزار و پنج خریدم. البته نو نبود ولی خود کمپانی آن را می فروخت و تا صد هزار مایل هم گارانتی کامل داشت و الآن بعد از دوسال حدود پنجاه هزار مایل را نشان می دهد.

راستش خریدن ماشین هم ماجرایی دارد چون من اصلا نمی خواستم این ماشین را بخرم. یک روز یکی از آشنایان دور به من زنگ زد و در میان صحبت هایش گفت که بی ام دابلیوی سنفرانسیسکو حراج کرده است و اگر دوست داشتی یک سری به آنجا بزن. من هم یک روز که برای کاری به شهر رفته بودم خیلی اتفاقی آن کمپانی را دیدم و وارد آن شدم تا ببینم که شرایط فروش ماشین چگونه است. سپس یک آدم فروشنده سمج به من چسبید و نتیجه آن شد که من ماشینم را آنجا گذاشتم و با این ماشین آمدم بیرون! تا آخرین لحظه هم می گفت که تو اصلا مجبور نیستی که بخری فقط اینجا را امضا کن و فقط این کار را بکن و آن کار را بکن. در نهایت هم گفت که اگر تا سه روز پشیمان شدی می توانی ماشین را برگردانی و ماشین خودت را ببری. خوب وقتی که من از ایران آمده ام و تمام عمرم را هم ماشین غراضه سوار شده ام معلوم است که پشیمان نمی شوم و ماشین را بر نمیگردانم!

در ضمن چون قرار بود که دوست دختر جدیدم از فرانسه بیاید پیش خودم فکر کردم که شاید بهتر باشد که یک ماشین درست و حسابی داشته باشم. ولی می دانید وقتی که در فرودگاه به دنبالش رفتم و او ماشین من را دید چه گفت؟ گفت که من از این ماشینها متنفرم و عاشق فولکس غورباغه ای قدیمی هستم! نمیدانم چرا در تمام مدت عمرم که من ماشین غراضه قدیمی داشتم کسی عاشق ماشین من نمی شد! و حالا پس از این که سه روز از خریدن یک ماشین خوب گذشته بود کسی پیدا شد که عاشق ماشین قدیمی بود!

من دیگر می روم که غذا بخورم. گشنمه!