مردی که همه چیز را می دانست!

من از خواندن کامنت های شما خیلی حال می کنم و یکی از سرگرمیهای ثابت من این شده است که ببینم برای من چه نوشته اید. در یکی از کامنت های مطلب آیین نگارش یکی از دوستان به طنز نوشته بود این آرش که همه چیز را میداند و باعث شد که من از خنده منفجر شدم. الآن مدتی است که احساس آقای ووپی بودن به من دست داده است و فکر می کنم که همه چیز را باید بدانم.

البته من از اول این جوری نبودم ولی از زمانی که شروع به نوشتن کردم با سوالهایی مواجه شدم که به مرور این حس را در من ایجاد کرد! مثلا آرش خان میشه بگی توی باغ وحش های امریکا دندون اسب آبی رو چه جوری میکشن؟ میشه بگی سرآشپزهای امریکا چه جوری نخود رو توی آش میریزند؟ مشیه بگی حقوق یک جراح مغز توی امریکا چنده؟ میشه بگی معاون پارلمانی رئیس جمهور امریکا چکار میکنه؟ میشه بگی چه جوری میشه یه شیرینی فروشی توی امریکا باز کرد؟ میشه بگی برای دوره دکترای جغرافیا چه مدارکی میخوان؟ میشه بگی با سیصد هزار دلار چه بیزینسی میشه راه انداخت؟ من جوانی هستم خوش تیپ و 27 ساله با لیسانس زمین شناسی با یک زن و 4 تا بچه میشه بگی من چه جوری میتونم بیام امریکا؟

خود من هم زمانی که ایران بودم از هر کسی که حتی یک ماه هم به امریکا رفته بود این سوالها را می کردم و اگر طرف می گفت که نمی دانم توی دلم می گفتم که ای بابا این طرف چقدر بیغه! آخه مگه میشه آدم اونجا زندگی کنه و این چیزها رو ندونه! برای همین وقتی که آمدم امریکا سعی کردم که تا جایی که می توانم اطلاعات پراکنده ای را که از این و آن می شنوم و یا می خوانم جمع و جور کنم و نگذارم که کسی ناامید از این خانه برود! در ضمن وقتی من ایران بودم دوستان و آشنایانی داشتم که در امریکا بودند و من عاشق این بودم که جزئیات زندگی آنها را بدانم. مثلا چه غذایی می خورند؟ محل کارشان چه جوری است؟ چه جوری خرید می کنند و هزاران سوال دیگر که اغلب آنها هم بی جواب می ماند چون کسی حوصله تعریف کردن جزئیات را نداشت و می بایست با آچار و پیچ گوشتی از آنها حرف کشید.

ولی ما یک آشنایی داریم که بعد از چهل سال زندگی در امریکا به ایران برگشته بود و ماندگار شده بود. من عاشق داستانهای او بودم و همیشه یکی از سرگرمی های ما این بود که پای صحبت های او بنشینیم و جالب اینجا بود که هر دفعه هم یک خاطره جدید از امریکا تعریف می کرد. چیزی که یرای ما خیلی جالب بود این بود که او هیچوقت آدم خوبه داستانهایش نبود و هیچ ترسی از گفتن کارهای بدی که انجام داده بود را نداشت و همین مسئله به جذاب شدن و باورپذیرتر شدن داستان هایش کمک می کرد.

در لابلای داستان های او من خیلی از چیزها را در مورد امریکا یاد گرفتم و برای خیلی از سوالهایی که در ذهنم بود جواب پیدا کردم. او هم عادت کرده بود که بالاخره یک جوابی برای سوالهایی که از او می کردند پیدا کند و برای همین همیشه کتاب دانستنیها می خواند! آنها در یکی از روستاهای کوچک کوهستانی شمال یک خانه داشتند و او همیشه به آنجا می رفت و با اهالی آن روستا دوست شده بود. مردم آن روستا همیشه برای حل مشکلاتشان به سراغ او می آمدند و از او راه حل می خواستند. یک بار که من هم آنجا بودم دیدم که اهالی ده آمدند آنجا و گفتند که یک کامیون حمل پرتقال در کوچه سراشیبی چپ شده است و به دره افتاده است و از او می خواستند که به آنها بگوید چه طوری آن کامیون را بکشند بالا!

یک بار دیگر هم او به اهالی ده پیشنهاد کرده بود که به جای یک بار, دو بار در سال کرم ابریشم پرورش دهند و گفته بود که در امریکا مردم این کار را می کنند. البته این موضوع را درکتاب دانستنیها خوانده بود و نمی دانست که این کار نیاز به شرایط نگهداری و آب و هوای خاصی دارد. خلاصه مردم آن ده برای خریدن برگ توت و کرم ابریشم هجوم آوردند. به حرف فروشنده کرم هم که تعجب کرده بود توجهی نکردند و گفتند که تو بهتر میدانی یا آن آقایی که سال ها در امریکا زندگی کرده است؟! خلاصه آن سال همه کرم های ابریشم مردند و اهالی ده کلی ضرر کردند!

حالا من هم مثل او شده ام و هر روز به خودم می گویم که خدابا حالا من چه چیزی بنویسم که سر این همه مردمی را که به وبلاگم می آیند گرم کنم؟ چیزی که هم آموزنده باشد و هم سرگرمی باشد. آخر مگر زندگی روزانه من چقدر نکات جالب و سرگرم کننده دارد که در مورد آنها بنویسم. حالا جالب تر از همه این ها این است که من در شرکتی که در آن کار می کنم به این معروف هستم که اگر زلزله بیاید حتما یک نفر باید بیاید و من را آگاه کند اگرنه من در پشت کامپیوترم از وقوع زلزله آگاه نمی شوم! چند وقت پیش که جنگل های اطراف اینجا آتش گرفته بود, بعد از دو روز من تازه متوجه شدم و یکی از همکارانم می گفت که یعنی تو متوجه این همه دود در هوا و بوی خاکستر نشدی؟ حتی دو تا از شعبه های ما در آن مناطق تعطیل شده بود و من چیزی نمی دانستم. همیشه هم وقتی اتفاقی در شرکت می افتد و یا قرار است که کار خاصی بکنیم, مدیر شرکت چند نفر را مامور می کند که به من خبر دهند و مطمئن بشوند که من موضوع را درست فهمیده ام!!!

مشکل کار اینجا است که من از گفتن حرف های تکراری بدم می آید و دوست دارم که هر دفعه در مورد چیز جدیدی صحبت کنم و یا اینکه لااقل طوری آن را بیان کنم که زاویه جدیدی را به خواننده نشان بدهد. اغلب اوقات هم خودم نمی دانم که چه می خواهم بنویسم و بعضی موقع ها وقتی نوشته خودم را می خوانم به خودم می گویم که یعنی این چرندیات را من نوشته ام؟! مثلا وقتی یک نفر که استاد ادبیات است و یا نویسنده است مقاله ای را می نویسد, آن مقاله ممکن است حاصل چهل سال تحصیل و تجربه وی باشد ولی آن چیزی که من می نویسم فقط حاصل تراوشات مغزی است که در عرض نیم ساعت بیرون می ریزد و طبیعتا هیچ ارزش علمی و یا ادبی ندارد. شاید فقط بشود آن را در حد یک گپ خودمانی دانست که ممکن است مسائلی را مطرح کند و خواننده خودش بتواند در مورد آنها فکر کند و یا تحقیق کند.

امروز هم صبح شنبه است و من زودتر از همیشه از خواب بیدار شدم و بعد از دوش گرفتن رفتم به قهوه خانه سر کوچه و یک قهوه با کیک موزی گرفتم و جای شما خالی خوردم. بعد هم به فکرم رسید که این مطلب را برای شما بنویسم. من بخاطر مسائل هیچ و پوچی که برایم پیش آمده است, در زمان آقای خاتمی تا ابد الدهر ممنوع القلم شدم. برای همین در عکس هایی که برای شما می فرستم جلوی چشمهایم را سیاه می کنم که اگر زمانی دوباره گذارم به آن آقای بازجوی مهرورز افتاد, فسق و فجور را هم به جرایم نوشتاریم اضافه نکنند. البته فکر نکنید که من آدم مهمی بودم بلکه حکم ممنوع القلمی من هم مثل تعهدهایی است که از پسران و دخترانی که در خیابان دستگیر می کنند می گیرند و آنها امضاء می کنند که تا ابدالدهر دیگر با هیچ دختر و یا پسری بیرون نروند!

اگرنه من هیچ وقت آدم سیاسی نبودم و هر کس هم هر نظری را می گفت, در جواب او می گفتم که البته شما هم درست می گویید و نظر شما هم صائب است. و یا اینکه می گفتم که ان شاءالله همانطوری است که شما می فرمایید! فقط خیلی اتفاقی به کار ویراستاری چند تا روزنامه کمک می کردم و چون در آن زمان روزنامه نگاری در اوج بود و در قحطی مقاله نویس به سر میبردیم, کم کم کارم به مقاله نویسی و سرمقاله نویسی کشید و آن چیزهایی را که افراد می خواستند بگویند, برایشان بهتر از خودشان و به نام خودشان می نوشتم! چون اگر منتظر می شدم که آنها آن را بنویسند و من ویراستاری کنم بسیار دیر می شد و آنها نمی توانستند آن را برای چاپ فردا آماده کنند برای همین من در نوشتن برخی از آنها کمک می کردم و آنها فقط آن مقاله را اوکی میکردند!

ولی با این که من حتی یک نوشته هم به نام خودم نداشتم, فقط به خاطر چک هایی که به من پرداخت می شد آقای مهرورز اعظم ترجیح داد که برای خالی نبودن عریضه یک حالی هم به من بدهد. من خوب می فهمم که بسیاری از جوانانی که پایشان به بندهای اختصاصی باز می شود اصلا آدمهای سیاسی نیستند و فقط می خواهند بتوانند دست دوست دختر و یا دوست پسرشان را بگیرند و راحت بروند دربند و یا اینکه می خواهند آزادانه تفریح کنند و یا بتوانند کار و زندگی خوبی داشته باشند و یا می خواهند که به آنها بی احترامی نشود و غیره و غیره. آنها نه نویسنده کتاب ماتریالیسم دیالکتیک هستند و نه سراینده آفتاب کاران جنگل و نه قهرمان داستان خوشه های خشم و یا خرمگس. آنها نه مولوی شناس هستند و نه در مکتب شریعتی درس خوانده اند و نه شریعت شناس و حوزوی و یا عارف هستند. آنها فقط یک عده جوان هستند که مثل من معمولی هستند و می خواهند راحت زندگی کنند. به همین سادگی.

به همین خاطر من هم سعی می کنم که تا جایی که امکان دارد جزئیات چیزهایی را که می بینم و تجربه می کنم را برای دوست های جوان عزیزم بنویسم. بعضی موقع ها هم مثل فیلمهای کمدی یک زمین خوردن و یا یک چیز با نمک به آن اضافه می کنم که حوصله شان سر نرود. خیلی دلم می خواهد که تمام شما دوستان عزیزی که در ایران هستید بتوانید یک روز طعم آزاد زیستن را بچشید. و بتوانید مثلا سال نو را به یک مهمانی بروید و بدون ترس از دستگیر شدن و یا توسری خوردن برقصید و شادی کنید. این تنها آرزوی من است و اصلا هم برایم مهم نیست که چه نوع حکومتی بتواند این امکان را برای شما بوجود بیاورد که بتوانید سرافرازانه سرتان را بالابگیرید و بگویید که من یک ایرانی هستم. پاسپورت شما را در همه کشورها بپذیرند و همه بتوانند به مملکت شما بیایند و بدون ترس از ربوده شدن, مفاخر تاریخی شما را از نزدیک نگاه کنند.

امثال من که دیگر از نسل سوخته هستیم و باید به فکر آخرتمان باشیم! امیدوارم که لااقل نسل های بعد از من بتوانند طعم خوش زندگی را بچشند و از آن لذت ببرند. پس به امید آن روز.