آخر هفته ای که گذشت

سلام بچه های خوب من. باز هم با یک داستان قشنگ دیگر به خانه های شما آمدم تا مدتی را با هم باشیم. خوابتان که نمی آید؟ گشنه و تشنه تان که نیست؟ دستشویی که نباید بروید؟ پس سر جای خودتان بنشینید و نوشته من را بخوانید. اینقدر هم پایتان را تکان ندهید! امروز دوشنبه است و همه ما می بایست با لباس رسمی به سر کار می آمدیم زیرا که قرار است بخش بازاریابی برای تهیه فیلم بازرگانی از همه ما فیلم برداری کند. بنابراین من هم همان کت و شلوار معروف عروسی خودم را پوشیدم و با یک پیراهن سفید و کراوات طوسی چهارخانه به سر کار آمده ام. اگر کسی نداند و من را ببیند فکر می کند که من رئیس کل همه ادارات اینجا هستم. به قول شما ترکانده ام. ولی این کراوات بستن هم خیلی سخت است چون گردن آدم را فشار می دهد و زندگی را سخت تر می کند. تازه امروز صبح فهمیدم که شلواری هم که قبلا به تنم لق لق می زد به زور به پایم می رود و برای بستن دگمه کمرش باید شکمم را به درون فشار دهم. هنوز هم برای تهیه فیلم و یا عکس کسی به سراغ من نیامده است و اگر نیایند حسابی خیط می شوم و دماغم می سوزد. بهرحال من آن کاری را که از دستم بر می آمد انجام دادم و صلاح مملکت خویش خسروان دانند!

این آخر هفته خیلی کارها انجام دادم. شب جمعه همه ما در گاراژ جمع شدیم و تا دیروقت ورق بازی کردیم. اگر یادتان باشد همخانه ام گاراژ را برای دخترش درست کرده و اطاق او را به یک خانم مسن اجاره داده است تا بتواند از پس اقساط خانه اش بر بیاید. ولی آخر شب جمعه آن دو با هم دعوایشان شد و آن خانم مسن گفت که تا آخر ماه جاری بیشتر نمی ماند و از اینجا می رود. اول فکر می کردم که او مرده شور است ولی تازه فهمیدم که او مرده سوز است یعنی جسدها را می سوزاند و خاکستر آن را در کوزه می ریزد و به صاحبش می دهد. حدود ده هزار دلار هم برای این کار می گیرد. (قابل توجه کسانی که دنبال شغل نان و آب دار در امریکا می گردند!) دقیقا نمی دانم برای چه دعوا کردند ولی می دانم که هر دوی آنها به شدت مست بودند و جفنگ می گفتند. من هم هیچوقت خودم را در این دعواها قاطی نمی کنم. یا می خندم و یا اینکه خودم را به نفهمی می زنم و کار خودم را می کنم. اگر هم کسی با من صحبت کند و از یک نفر دیگر بد بگوید به او می گویم که ببخشید من یک کلمه از حرفهای شما را هم نفهمیدم! بیچاره دختر همخانه ام خیلی ترسید چون همیشه می داند که این دعواها عواقب خوشی برای او و آینده اش ندارد. اگر همخانه ام نتواند یک نفر دیگر را به جای آن خانم مسن پیدا کند خانه خودش را از دست خواهد داد چون من هم تا ماه آینده به خانه خودم می روم.

من حدود یک هفته منتظر گرفتن نامه اعتبارم از بانک بودم و در آن مدت یک نفر دیگر خانه چهار اطاق خوابه ای که قرار بود بخرم را خرید! من هم یک خانه دیگر پیدا کردم که سه خوابه است و دیگر آن را قطعی کردم و قراردادش را هم بستم. امیدوارم تا قبل از رسیدن مهمانهایم آن را تحویل بگیرم. خوبی این خانه این است که رنگ شده و تر و تمیز است و موکت های آن هم نو است. فقط باید پنجره ها و حمام و دستشویی آن را تمیز کنم. این خانه را صد و نود هزار دلار خریدم که نوزده هزار دلار پیش می دهم و بقیه آن قسط سی ساله است. حدود صد و بیست و پنج متر است و آشپزخانه آن هم باز است و نسبت به خانه چهار خوابه قبلی خیلی روشن تر و دلباز تر است. سالن اصلی و نهارخوری و آشپزخانه در پایین است و سه اطاق خواب هم در طبقه بالا است. یک حیاط خیلی کوچک هم دارد که می شود میز و صندلی در آن گذاشت و در مقابلش هم دو تا جای پارک ماشین سقف دار است. بدی این خانه این است که یک حمام و دو دستشویی دارد و اگر بخواهم یک زمانی یکی از اطاق هایش را اجاره دهم حمام ما مشترک می شود. ولی خوبی آن هم این است که در یکی از اطاقها یک حمام است که نیمه کاره است و فقط  سینک دستشویی آن نصب شده است و بعدها اگر بخواهم آن اطاق را اجاره دهم می توانم در آنجا دوش و کاسه توالت نصب کنم. عکس های آن را در آخر پست گذاشته ام که اگر دوست داشتید ببینید.

شنبه بعد از ظهر دختر همخانه ام با دوستانش بر روی اسکله خانه بازی می کردند که عینکش افتاد در آب. همه ما جمع شدیم تا بلکه بتوانیم آن را از آب در بیاوریم. عمق آب در کنار اسکله حدود دو متر است و بدی آن این است که آب کدر است و حتی در آفتاب شما نمی توانید در عمق دو متری چیزی را ببینید. کف آب هم با خزه و گیاهان دریایی پوشانده شده است و بعضی از آنها هم مثل خارپشت تیز هستند و نمی شود به راحتی آنها را لمس کرد. دختر همخانه ام گریه می کرد و نگران این بود که پدرش او را دعوا کند چون اگر بیمه پول عینک را پرداخت نکند هزینه آن حدود دویست دلار می شود که برای آنها خیلی زیاد است. کم کم دختران همسایه هم به ما پیوستند و همه به داخل آب شیرجه می زدند که بلکه عینک را پیدا کنند. مشکل اینجا بود که چون کف آب برنده بود نمی شد به راحتی در عمق پایین شنا کرد و اگر هم از کف آب فاصله می گرفتیم چیزی دیده نمی شد. بالاخره من پیشنهاد کردم که من کفش پایم می کنم و دستم را به لبه اسکله می گیرم و همزمان با آنها به زیر آب می رویم. سپس من کف پایم را به زمین فشار می دهم که آنها بتوانند پای من را بگیرند و خودشان را به پایین برسانند و آنجا را با دست دیگرشان بگردند. خلاصه اگر بدانید آن پایین چه وضعیتی شده بود و به جای اینکه پای من را بگیرند و دنبال عینک بگردند دستگیره من را چسبیده بودند. بالاخره با آن وضعیت عینک پیدا نشد که نشد و من هم کمی شنا کردم که آبها از آسیاب بیفتد و سپس از آب خارج شدم! بهرحال جای شما خالی خیلی خوش گذشت!

یکشنبه بعدازظهر به خانه یکی از همکاران امریکایی خودم رفتم و در آنجا یک مهمانی خانوادگی بود. خیلی خانواده جالبی بودند و همه آنها از مادربزرگ گرفته تا نوه همه شان هیپی بودند. البته بچه کوچک در آن مهمانی وجود نداشت و من از همه کوچک تر بودم. همه شان هم از دم ماریجوانا می کشیدند و و آن را به یکدیگر رد می کردند. من تنها کسی بودم که آن را نمی کشیدم ولی در چند ساعتی که آنجا بودم آنقدر دود خوردم که سر درد گرفتم و گلویم هم می سوخت. بعد از اینکه نهار را استعمال کردیم گفتند که باید دور هم جمع شویم و بازی کنیم. آنها یک بازی جدید به نام may I را خریده بودند و برای اولین بار قرار بود که آن را یاد بگیریم و بازی کنیم. اول دستورالعمل آن را خواندند و بعد هم از اینترنت توضیحات اضافی را دانلود و پرینت کردند. وسط بازی هم دو بار به کمپانی زنگ زدند که مثلا بپرسند وقتی یک نفر یک کارت دارد می تواند آن را بیاید پایین و یا اینکه باید بازی کند! یک چیزی شبیه پوکر و رامی بود که قوانین خاص خودش را داشت. هر کسی هم که برنده می شد یک پنی جایزه می گرفت که بیشتر فرمالیته بود. ولی برای من خیلی جالب بود که امریکاییها چطور از بزرگ و کوچک دور هم جمع می شوند و سر خودشان را گرم می کنند. حالا ما در ایران آنقدر مشکلات و بدبختیهای مختلف داریم که وقتی دور هم جمع می شویم یا بحث سیاسی می کنیم و یا اینکه از گرانی و مشکلات روزمره حرف می زنیم. البته آنها با چیزهایی که می کشند و می خورند دیگر مغزشان برای این حرفها یاری نمی کند.

این هم از ماجراهای آخر هفته من.

عکسهای خانه: