گل و بلبل و قمبل و چمبل

سلام بر خوانندگان عزیر و گل و بلبل و قمبل و چمبل. من از زمانی که به امریکا آمدم هر سال به عنوان یک آیین عبادی سریال های ماه رمضان را نگاه می کنم امسال هم شروع کردم به نگاه کردن آنها ولی حتی با دور تند هم حوصله ام سر رفت و نتوانستم تا آخر آن را نگاه کنم. شاید قسمت اول هر چهار سریال را در یک ساعت مرور کردم. حالا شاید قسمت های بعدی بهتر شود. این آخر هفته باید بنشینم و کاغذهای مربوط به خانه را مطالعه کنم. البته قصد دارم که به ماهیگیری هم بروم چون دیگر هوا کم کم دارد خنک می شود و بارانهای فصلی هم آغاز می شود. گهگاهی به یاد قایق بزرگم می افتم. با این که همیشه ایراد فنی داشت ولی هر وقت که عکسش را نگاه می کنم دلم برایش تنگ می شود. امروز جمعه است و من از یک جلسه خیلی خسته کننده برگشتم. البته جلسه با مقام رهبری و مجلس خبرگان و سران استکبار در جهت تشویش افکار عمومی نبود بلکه یک جلسه عمومی بود که از طرف کارگزینی برگزار شد و همه ما مثل بز نشسته بودیم و به چرت و پرت های یک خانمی که به تازگی ریاست آن بخش را به عهده گرفته است گوش می دادیم. اول جلسه هم یک بازی برایمان ترتیب داد که به ما نشان دهد کار گروهی همیشه بهتر از کار فردی جواب می دهد. یک چیزی در مایه های پیرمردی که فرزندانش را جمع می کند و به هر کدام یک چوب می دهد و می گوید بشکنید بعد همه چوبها را یکی می کند و دیگر کسی نمی تواند آن را بشکند! در دلم می گفتم که نگاه کن تو را به خدا من کارهای کشوری و لشکری را رها کرده ام و دارم یک تخم دارم چند می خری بازی می کنم! من چون خیلی ریزه میزه هستم و صورتم هم جوان است همه فکر می کنند که من بیست سالم است و آن خانم هم همش موهای من را ناز می کرد و طوری با من صحبت می کرد که انگار نوه گوگولی مگولی اش هستم!

دیشب همخانه ام یک نامه از دکترهایش گرفته بود که بتواند برای از کارافتادگی اقدام کند و پول بگیرد. خیلی جالب بود که آمده بود پیش من و در حالی که ورقه ها را در دستش گرفته بود از من سوال می کرد که افسردگی عمیق یعنی چه؟ یکی از مرض هایی که دکترها برایش نوشته بودند افسردگی عمیق بود و او می گفت که می دانسته که افسردگی دارد ولی نمی دانست که عمیق است. در واقع او پنج ماه پیش مغازه اش را از دست داد و در این مدت فقط در خانه نشسته بود و فکر می کرد که چکار کند تا خانه اش را هم از دستش ندهد. با رفتن من و آن خانم مسنی که اطاق دیگرش را اجاره کرده است شرایط او به مراتب بدتر خواهد شد و بانک خانه را از او خواهد گرفت. مشکل اینجا است که به خاطر حالت های خاص روحی اش زیاد حرف می زند و یک حرف را هم چندین بار تکرار می کند. صدایش هم بلند است و چون زیاد مشروب می خورد متوجه نمی شود که چقدر بلند صحبت می کند. آن خانم مسن چندین بار به من گفت که دارد از دست او دیوانه می شود و الآن هم شب ها را بیشتر در خانه دوستش می گذراند و کمتر به اینجا می آید. متاسفانه دائم الخمری هم به بقیه مشکلات وی اضافه شده است و دیگر حتی نمی تواند درست فکر کند. دوست پسرهایش هم رفته اند دنبال کار خودشان و فقط ممکن است برای امور دیپلماتیک به او سر بزنند و قبل از اینکه او شروع به خواندن روضه رضوان کند زود جیم می شوند. تنها کسی که به حرف هایش گوش می کند من هستم آن هم به این خاطر است که نمی خواهم احساس تنهایی شدید کند و احتمالا خودکشی کند. البته یک بار می خواست خودش را بکشد و چون مست بوده نتوانسته است اسلحه را پیدا کند و زنگ می زند به دوستش و سراغ اسلحه اش را از او می گیرد. دوستش هم که متوجه اوضاع وخیم او می شود به پلیس زنگ می زند و خوشبختانه پلیس به خانه ما می آید و اسلحه را پیدا می کند و با خودش می برد. او را هم با خودشان به بیمارستان می برند تا یک مشاور روانی با او صحبت کند.

کامنت های شما در دو یادداشت اخیر خیلی جالب و آموزنده بود. در واقع هم مفرح بود و هم قابل تفکر. همان طوری که یکی از دوستان به خوبی اشاره کرد من آدمی هستم که به همه چیز گیر می دهم. محال است شما به من یک چیزی بگویید و من آن را به چالش نگیرم چه بسا موافق نظر من باشد! حتی اگر حرف من را بعد از خود من تکرار کنید با آن مخالفت خواهم کرد تا طرف مقابل مجبور شود در مورد آن فکر کند. اگر به من بگویید قند سفید است من می گویم نخیر قند سفید نیست بلکه هم قرمز است هم سبز است هم آبی و رنگ های دیگر. ولی چون همه آنها با هم به چشم ما وارد می شوند ما گمراه می شویم و خیال می کنیم که قند سفید است! خلاصه آخر گیر سه پیچ دادن به تمامی تعاریفی هستم که ما به عنوان پیش فرض و واضح و مبرهن آنها را می پذیریم و طرف مقابل مجبور می شود برای اولین بار در عمرش فکر کند که راستی برای چه این طور است؟ وطن پرستی و عشق به میهن هم از آن دسته چیزهایی است که ما فقط می دانیم چیز خوبی است و هر کسی که آن را نفی کند آدم بدی است. بنابراین من همه جا باید خودم را وطن پرست معرفی کنم تا دیگران بگویند به به عجب آدم خوبی هستم. ولی اگر کسی به من بگوید که حالا آقا و یا خانم وطن پرست شما تا کنون چه کاری انجام داده اید که نشانه وطن پرستی شما باشد سرمان را می خارانیم و می گوییم که این یک عشقی است که در اعماق قلب من نهفته است و شیره جانم است و تمام زندگیم است و ال است و بل است. دقیقا مثل اینکه یه یک نفر می گوییم الهی تمام درد و بلایت از آسمان فرود بیاید و به وسط سر من بخورد ولی در عمل حاضر نیستیم یک هزار تومانی کف دستش بگذاریم.

من ایندرا گاندی و یا نلسون ماندلا را یک وطن پرست و عاشق میهن می دانم چون در عملکرد آنها چنین چیزی را می توانم مشاهده کنم ولی آقا جان من وطن پرست نیستم. خوب اگر من وطن پرست باشم پس آنها چه چیزی هستند. یک فردی مثل آقای درویش که تمام زندگی او صرف حفظ محیط زیست و منابع طبیعی ایران گذشته است و برای نگهداری آنها به آب و آتش می زند و برای دریاچه ارومیه گریه می کند و به طور مستمر به نقاط دورافتاده سفر می کند که مانع نابودی آثار تاریخی و طبیعی شود عاشق وطن و آب و خاک است. یعنی او که زندگیش را گذاشته است عاشق وطن است و من هم که فقط با شنیدن اسم ایران رگ گردنم بالا می زند عاشق وطن هستم؟ نخیر عزیزان من. اگر من بگویم که وطن پرست هستم فقط به خاطر این است که دیگران بگویند این آرش عجب آدم فهمیده و روشن فکری است! مرحبا به این کمالات و جمالات و جبروت و عقلش. ولی من ترجیح می دهم که به من بگویید مزدور و خائن و وطن فروش ولی کلمه وطن پرستی را با نسبت دادن آن به خودم به گند نکشم. نیازی هم نیست که من به عنوان یک فرد عادی و عامی وطن پرست باشم و اگر کسی از من چنین انتظاری داشته باشد ابله است. من فقط ایران را دوست دارم ولی آن را نمی پرستم و حتی حاضر نیستم ذخیره بانکی خودم را برای آن خرج کنم چه برسد به اینکه جان خودم را هم برای آن فدا کنم. حالا یک لحظه درست فکر کنید و چرت و پرت ها را از مغزتان دور کنید و ببینید آیا همه شما وطن پرست هستید؟ کسی که می خواهد جانش را فدای ایران کند نباید برای پرداخت کل داراییش برای ساختن یک مدرسه در ایران مشکلی داشته باشد. پس چرا یکی یکی جا می زنید؟ من با وطن پرستان واقعی مشکلی ندارم و با اینکه من اصولا با پرستیدن مخالفم ولی آنها را خیلی هم دوست دارم. مشکل من با مدعیان دروغین وطن پرستی است که ماشاءالله کم هم نیستند و اعتقاد دارم که آنها هم مثل من وطن پرست نیستند و فقط حرف مزخرف و الکی می زنند. همان داستان معروف فدایت شوم و قربانت بروم و درد و بلایت به جان من بیفتد.

عزیزان دوست داشتن وطن با وطن پرستی خیلی فرق دارد. من هم کشور ایران و مردم ایران را دوست دارم ولی نفسم برایشان در نمی رود. من خودم و زندگی خودم را خیلی بیشتر از ایران دوست دارم و برای همین است که برای بهتر شدن زندگیم از ایران خارج شدم. حتی فامیل هایم, پولهایم, دارایی و کارم را هم بیشتر از ایران دوست دارم. اگر این طور نبود در عمل به خاطر همه این چیزها کشورم را ترک نمی کردم حتی اگر حکومت آن مقبول من نباشد. اگر خودم را بیشتر از وطن دوست نمی داشتم که الآن مثل خیلی از عزیزان دربند بودم و محال بود که اجازه دهم افراد نامناسب بر کشورم حکومت کنند. خیلی از دانشجویان جوان و مردم عزیزی که هم اکنون در زندان ها هستند اگر آزاد شوند و امکانی هم داشته باشند از آن کشور خارج می شوند چون آنها متوجه شده اند که یک عده آدم فقط بلف می زنند و خالی می بندند و عرضه هیچ کاری ندارند و بیشتر آن بلف زن هایی که گلوی خودشان را جر می داده اند هم اکنون در کنار خانواده نشسته اند و از زندگی خود لذت می برند و سریال ماه رمضان و یا ماهواره نگاه می کنند درحالی که آنها در زیر بدترین فشارها و رنج و دردها هستند. من خودم در این شرایط بوده ام و می دانم که چه احساس بدی به آدم دست می دهد وقتی شما خودت را در زیر مهرورزی می بینی ولی فکر و ذکر دیگران فقط این است که به زبان برره ای با یکدیگر صحبت کنند. همان جا به خودم گفتم که بر گور پدرت می خندی اگر دیگر ایران پرست باشی. به خودم گفتم که ای احمق این ها یک مشت حرف های مفت و توخالی و چرت و پرت است که یک عده آدم از روی باد معده می زنند آخر توی خر چرا باور کردی و زندگی خودت را به باد دادی؟ این شد که من دیگر نه میهن پرست هستم و نه عاشق ایرانی هستم. من همان طوری که گفتم فقط ایران را دوست دارم و مردم ایران را هم مثل مردم کشورهای دیگر و یا شاید کمی بیشتر دوست دارم. من هم با خودم راستگو هستم و هم با شما ولی اگر شما فکر می کنید که واقعا وطن پرست هستید باید با عمل خود آن را ثابت کنید نه با حرف های مزخرف و الکی.

الآن می خواهم به سلامتی همه شما و به سلامتی ایران به یک پیتزا فروشی بروم و یک پیتزا با یک لیوان بزرگ آبجو بخورم. برخی جمعه ها هوس می کنم که آبجو بخورم و این جمعه از آن روزها است که می خواهم یک حالی به خودم بدهم. از فردا برایتان داستان های قشنگ و خنده دار تعریف می کنم که حوصله تان از این حرف های صد من یک غاز سر نرود. 

سلامت و پاینده باشید.