امتیازهای بالا

بالاخره یاد گرفتنم که چطور نوشته هایم را دسته بندی کنم. بعضی از شما به نوشته های مهاجرتی و اطلاعات بیشتر در مورد امریکا علاقه دارید و برخی دیگر به مقایسات و مسائل اجتماعی و برخی دیگر نیز ادیب هستید. البته می دانم که شما لطف دارید و هر چیزی که من بنویسم را می خوانید و مثل غذایی است که مادر خانواده می پزد و دیگران با کمی غرغر و ایراد از نمک و ترشی آن را می خورند. ولی لااقل اگر کسی تازه به جمع ما پیوسته باشد و بخواهد مطالب مهاجرتی را دنبال کند می تواند فقط به موضوع مهاجرت مراجعه کند. خود من وقتی که ایران بودم عاشق هر نوشته ای بودم که رنگ و بوی مهاجرتی داشت. اگر فیلم و یا عکسی از آشنایانمان در خارج از ایران به دستم می رسید بیش از اینکه به آنها نگاه کنم به زمینه عکس نگاه می کردم و جزئیات پشت سر آنها را بررسی می کردم. البته به قول مادربزرگم همه چیز از توی فیلم و عکس قشنگ تر از خودش است و مثلا من الآن نمی توانم متوجه زیبایی دریاچه پشت خانه مان شوم چون هر روز آن را می بینم و پس از دو سال منظره آن برایم عادی شده است. ولی وقتی که یک عکس از آن را نگاه می کنم تازه به یادم می آید که چه منظره زیبایی است. روزها و ماه های اولی که به این خانه آمده بودم همیشه در پشت حیاط و یا در قایقم می نشستم و به آب نگاه می کردم. مخصوصا غروب خورشید بسیار زیبا است و مناظری پدید می آورد که بسیار دیدنی است. ولی اکنون حتی یادم می رود که پشت حیاط ما به آب وصل است و قایق بادی من هم در اسکله پارک شده است. زندگی کردن در کنار آب یکی از آرزوهای دیرینه من بود و همیشه خودم را در خانه ای مجسم می کردم که ایوان آن در بالای یک رودخانه است و من از آن بالا دارم ماهیگیری می کنم. شاید وقت آن رسیده باشد که به خانه جدید بروم و کمی از آب دور باشم تا دوباره قدر آن را بدانم.

تقریبا تا یک ماه دیگر مادرم می آید و امیدوارم که تا آن زمان خانه را تحویل گرفته باشم. وقتی که دو سال پیش به امریکا آمد خیلی به او خوش گذشت و گفت که بهترین سفری بوده است که در طول زندگی اش رفته است. او مثل گزارشگران فیلم های مستند از همه جا و از تمام وقایع فیلم برداری می کرد و این موضوع بعضی وقت ها اعصاب من را خرد می کرد و می گفتم که بابا آن لامذهب را یک دقیقه ولش کن! برای همین فیلم مستند سفر او بسیار جذاب و طبیعی شده است مخصوصا آنجایی که با قایق به دریا رفتیم و در گل گیر کردیم. فکر می کنم اگر یک پلنگ هم ما را دنبال کرده بود مادرم تا آخرین لحظه از او فیلم برداری می کرد! شبی که در فرودگاه سنفرانسیسکو به دنبال او رفتم در آنجا چند دختر و پسر جوان لباس دلقک ها را پوشیده بودند و برای استقبال از کسانی که تازه می رسیدند می رقصیدند. می خواستم در زمانی که مادرم بیرون می آید به میان آنها بروم و با آنها برقصم که او سورپرایز شود ولی او خیلی زودتر از انتظار بیرون آمد و نقشه من به هم ریخت. سپس او را که خیلی خسته بود برای شام به یک پیتزا فروشی بردم و هر کدام از ما یک پیتزا با یک لیوان بزرگ آبجو خوردیم. در واقع قصد داشتم که او را با آبجو ریست کنم که ساعت درونی اش درست شود و جت لگ نگیرد. اتفاقا آن شب در آن پیتزا فروشی یک نفر از دخترانی که کارگر آنجا بود در دانشگاه قبول شده بود و همه به افتخار او جشن گرفته بودند و می رقصیدند. تازه بعد از چند روز مادرم گفت که من قبل از اینکه به اینجا بیایم همش نگران تو بودم و فکر می کردم که تو الآن در سختی زندگی می کنی و از دلتنگی رنج می بری در حالی که زندگی تو از همه ما خیلی بهتر است. روزها من به سر کار می رفتم و او هم برای خودش به فروشگاههای مختلف می رفت و ظهرها و عصرها هم به دنبال من می آمد. با همخانه من هم دوست شده بود و با یکدیگر ساعت ها صحبت می کردند. خوشبختانه همخانه من زبان آلمانی را متوجه می شود چون مادرش آلمانی است و زمانی که او را حامله بوده است به امریکا مهاجرت کرده اند.

امسال که مادرم بازنشسته شده است کلاس زبان انگلیسی فشرده می رود که در اینجا راحت تر بتواند با مردم حرف بزند. هفته پیش که با او صحبت می کردم می گفت که همه دخترهای کلاس زبان که می دانند من پسرم در امریکا است دور من جمع می شوند و خودشان را برای من لوس می کنند. بعد هم گفت که اتفاقا یکی از آن دخترها خیلی دختر خوبی است و اگر خواستی با هم آشنا شوید. گفتم آخر مادر من چه فایده ای دارد که تلفنی با او صحبت کنم؟ به فرض اینکه خیلی هم دختر خوبی بود و یک دل نه صد دل هم عاشق او شدم. اگر من همین الآن بخواهم برای او اقدام کنم که حداقل هفت سال طول می کشد تا او بتواند به اینجا بیاید. مگر دیوانه ام که خودم را به هچل بیندازم. او هم برای اینکه به امریکا بیاید می خواهد با من آشنا شود اگرنه اگر خوش قیافه است حتما یک عالمه جوان رعنا و خوش تیپ دور و بر او ریخته است و دیگر چه نیازی به آشنایی با من دارد. حالا اگر سال دیگر سیتیزن شدم و پاسپورت امریکایی خودم را گرفتم یک سر به ایران می آیم تا شرایط را بررسی کنم. بعد هم اینکه من پارتی بازی نمی کنم و فقط فرصت را در اختیار کسانی که برای تو خودشیرینی می کنند قرار نمی دهم. بلکه یک روز را به عنوان روز مناقصه اعلام می کنم تا هر کسی که می خواهد به امریکا بیاید و با من زندگی کند از قبل ثبت نام کند و از شانس یکسانی نسبت به دیگران برخوردار باشد!  تازه باید سه نوبت هم در روزنامه های کثیرالانتشار آگهی بدهم تا هیچ کس بدون اطلاع نماند!

من خودم وقتی که در ایران مجرد بودم و می شندیدم که قرار است یکی از آشنایانمان که دختر هم دارد به ایران بیاید از قبل نقشه ها می کشیدم که یک جوری خودم را به او برسانم و تا جایی که امکان دارد خودشیرینی کنم. ولی وقتی برای استقبال به فرودگاه می رسیدیم آنقدر جوان های خوش تیپ و قد بلند و پولدار در صف انتظار ایستاده بودند که من حتی به زور می توانستم خودم را به جلوی تازه واردین برسانم و سلام کنم. آنقدر هم هول می شدم که همان چهار کلمه انگلیسی هم از ذهنم می پرید و به پته پته می افتادم. این فرودگاه رفتن و استقبال کردن از مهمان خارجی هم یکی از آیین های خانوادگی ما شده بود و هر کسی که لباس شیک تری می پوشید و بیشتر آرایش می کرد از امتیاز بیشتری برخوردار می شد. برنده اصلی هم کسی بود که موفق می شد چمدان آن خارج نشین را بگیرد و او را به زور با خودش به خانه اش ببرد. در واقع چمدان مهمان خارجی برای ما جعبه اسرار بود و می دانستیم که اگر دیر برسیم چیزی نصیب ما نخواهد شد ولی همیشه ما را دو دره می کردند و می گفتند که مهمانمان خسته است و باید استراحت کند ولی فردا شب شام بیایید خانه ما. این جمله برای ما به این معنی بود که خامه و سرشیر چمدان تا فردا کشیده خواهد شد و فقط آب زیپوی آن برای ما باقی خواهد ماند. اگر هم دختری داشتند که دیگر تا فردا صد تا ماجرای عاشقانه برایش پیش می آمد. البته هیچ زمانی داستانهای عاشقانه در میان آشنایان ما به سرانجامی نرسید که منجر به خارج رفتن کسی شود ولی همچنان تلاش ها در این جهت ادامه داشت. احتمالا اگر من هم به ایران بروم حلقه های گل به گردنم انداخته خواهد شد و بازگشت پیروزمندانه من را به وطن تبریک خواهند گفت! حالا مشکل اینجا است که یک سری از دخترهایی که تا ده یا پانزده سال پیش کوچک بودند بزرگ شده اند و برای خودشان خانمی شده اند. آن زمانها اگر یک پسر از امریکا به ایران می آمد دخترهای فامیلمان چنان برایش عربی می رقصیدند که جمیله می بایست رقصیدن را از آنها یاد بگیرد. حالا قرار شده است که من یک دفترچه درست کنم و اسم همه دخترها را در آن بنویسم و به آنها امتیاز دهم و هر کسی را که در پایان سفر از امتیاز بیشتری برخوردار بود با خودم به امریکا بیاورم. مثلا استقبال در فرودگاه ده امتیاز! لباس و آرایش ده امتیاز! رقص ده امتیاز! پذیرایی ده امتیاز! میزان حضور و جلوی چشم بودن ده امتیاز! تعریف و تمجید کردن از من ده امتیاز! مسافرت بردن ده امتیاز! کارهای هنری و شیرین کاری ده امتیاز! خودشیرینی ده امتیاز! تملق و پاچه خواری ده امتیاز! کشتی گرفتن و از گردن من آویزان شدن و زرت و زرت تفاله به لپ هایم چسباندن ده امتیاز!

هر موقع که خواستم به ایران بروم تاریخ و شرایط ثبت نام را در وبلاگم هم اعلام می کنم که شما هم بی نصیب نمانید!