مزه زندگی آزاد و طعم تمشک وحشی

امروز صبح یک جاده فرعی در پشت خانه مان کشف کردم که پر است از بوته های تمشک. با دیدن آن خیلی ذوق زده شدم و یک نخ به بند انگشتم آویزان کردم که یادم بماند سال دیگر در فصل تمشک باید به سراغ آن بیایم. قبلا جاهای دیگری را هم پیدا کرده بودم ولی نمیدانستم که درست بیخ گوش من هم این همه بوته تمشک وجود دارد. امروز خیلی زودتر از خواب بیدار شدم چون صبح خیلی زود غازهای وحشی از بالای سر من پرواز می کردند و همه هم با هم حرف می زدند. این غازها وقتی در حال چریدن هستند صدایشان در نمی آید ولی وقتی پرواز می کنند همه با هم بوق می زنند. فکر کنم دارند به سمت جنوب مهاجرت می کنند. حاجی لک لک ها و پلیکانها هم خیلی وقت است که رفته اند و قوها هم فقط مدت کوتاهی اینجا ماندند. همین الآن یک گند اساسی زدم. از بخش خدمات یک ایمیل به تمام پرسنل اداره زدند که عمله ها امروز در اداره هستند تا هر کسی اگر کاری دارد انجام دهند. از آنجایی که تخته اعلاناتی که برای من نصب کرده اند لق می زند جواب دادم که یک نفر را بفرستند که آن را درست کند ولی اشتباهی ایمیلم را به همه فرستادم و فکر کنم که چند صد نفر آن را گرفتند. حالا هر کسی که از اینجا رد می شود به من متلک می گوید و می آید لق بودن تخته اعلانات را بررسی کند! افراد زیادی هم با ایمیل اعلام آمادگی کردند که به من کمک کنند. خلاصه مضحکه خاص و عام شدیم و رفت پی کارش.

دیشب خیلی غمگین بودم. راستش من همیشه سعی می کنم که در نوشته هایم شوخی کنم و شما را شاد کنم ولی بعضی وقتها نمی توانم غم خودم را پنهان کنم. هر زمانی که خبرهای ناخوش آیندی از ایران می شنوم غمگین می شوم. البته نه به خاطر آب و خاک و نمی دانم وطن و این مزخرفات. بلکه فقط به خاطر شما عزیزانی که در آن کشور زندگی می کنید و به خاطر جوانهایی که عمرشان مثل جوانی من در آن مملکت به باد می رود. واقعا دلم می خواست که همه شما اینجا بودید و یا اینکه شرایط شما هم جوری بود که وقتی وبلاگ شما را می خواندم به زندگی شما غبطه می خوردم. هر آماری را که می خوانم اگر مربوط به چیزهای خوب باشد ایران در قعر آن است و اگر مربوط به چیزهای بد باشد ایران در رتبه های اول آن است. ایران تبدیل شده است به زباله دانی کره زمین و یکی از بدترین جاهایی که یک آدمیزاد می تواند زندگی کند. دریاچه ها و رودخانه ها دارند خشک می شوند. درختان یا می سوزند و یا قطع می شوند. آلودگی و ترافیک روز به روز گسترش پیدا می کند و روح و جسم آدم ها را آزار می دهد. مشکلات اقتصادی و امنیتی هم که برای هیچ کسی تازگی ندارد. هر روز مردم منتظرند ببینند که چه زمانی جنگ می شود تا بمب ها بر سرشان فرود بیایند. همه کشورها به عنوان یک کار نیکو و پسندیده روابط خودشان را با ایران قطع می کنند. دقیقا همانگونه که در قدیم جزامی ها را در یک گوشه می انداختند تا برای خودشان زندگی کنند. کسی نمی داند که آیا ماه دیگر قطره ای بنزین گیرش خواهد آمد یا خیر. خریدن گوشت و میوه برای مردم ما روز به روز سخت تر می شود و کارگران و کارمندان دیگر نمی دانند چگونه از پس مخارج خود بر بیایند. دانشگاه ها آشغال و بی ارزش شده اند و فقط مواظب هستند که مبادا پاچه شلوار کسی کوتاه باشد و یا گوشه ای از موهای دختری معلوم باشد.

قبلا که در ایران بودم چندین بار شاهد دزدیده شدن کیف های مردم در خیابان بوده ام ولی هیچ وقت برای من این اتفاق نیفتاده است. ولی از پارسال تا کنون خبرهای زیادی از نا امن بودن خیابان ها می شنوم و حتی شنیده ام که در مناطقی از خیابان پیروزی لات ها به صورت گروهی و با چاقو و زنجیر به مردم حمله می کردند و اموال آنها را می ربودند. متاسفانه از آنجایی که پول های دولت تمام شده است و دیگر نمی توانند روزی صد هزار تومان به آنها پول بدهند که برایشان کار کنند به آنها گفته اند که خودتان خرج خودتان را در بیاورید و برای همین آنها هم به کار سابق خودشان که زورگیری و چپاول مردم است روی آورده اند. حتی در سایت های دولتی هم بارها به این زورگیری های دسته جمعی اشاره شد ولی پلیس طبق معمول آن را تکذیب کرد و گفت که همه جا امن و امان است. از آنجا که پلیس و آن چماق به دستان زمانی جهت کتک زدن مردم همکار بوده اند این احتمال وجود دارد که اکنون نیز پلیس با آنها همکاری کند و بخشی از درآمدی که چماق بدستان به دست می آورند نیز به آنها برسد. معمولاوقتی اقتصاد یک مملکت سقوط کند فساد به درون نیروهای پلیس نفوذ می کند. ولی در کشور ما برعکس است و فساد از بالا به درون پلیس نزریق شده است و آنها هم آن را به گنده لات هایی که سالیان پیش بازنشسته شده بودند تزریق کردند و حالا همه آنها فعال شدند. زیرا پلیس نیاز به کمک های مردمی دارد و آنها هم زحمت می کشند و اموال اضافی مردم را جمع آوری می کنند. یک زمانی در سازمان مرحوم برنامه و بودجه کار کوچکی می کردم و در آن زمان به تمام ادارات ابلاغ شده بود که باید کم کم در زمینه مالی خودکفا شوند و از دولت پول نگیرند. گمان کنم که اکنون آن ابلاغیه به دست پلیس رسیده است و آنها هم در حد امکان تلاش می کنند که بار مالی را ازدوش دولت بردارند و خودشان با کمک برادران زورگیر هزینه ها را جبران کنند.

تنها چیزی که من به آن مطمئن هستم این است که حق شما عزیزان نیست که در چنین محیطی زندگی کنید. حالا اسم این محیط ایران باشد یا آنگولا برای من هیچ فرقی نمی کند. شما باید در جایی زندگی کنید که در شان یک انسان متمدن قرن بیست و یکمی باشد. من در اینجا خجالت می کشم که برای کسی تعریف کنم در روز امتحان دانشگاه به خاطر شلوار لی معمولی من را به درون دانشگاه راه ندادند. خجالت می کشم که بگویم به خاطر گرفتن جزوه از یک همکلاسی دختر یک هفته تمام به انتظامات دانشگاه می رفتیم تا ثابت کنیم در لحظه تبادل جزوه دستمان به یکدیگر اصابت نکرده است. این آدم ها حتی در فیلم هایی که مربوط به دوران پارینه سنگی است نیز چنین چیزهایی را ندیده اند. یکی از امریکایی ها می گفت که این حرف ها چیزهایی است که مدیاهای امریکایی برای ما می زنند و فکر می کنند که ما خریم و باور می کنیم! حالا من چگونه می توانستم برای او توضیح دهم که واقعیت حتی از آنچه که برای آنها می گویند نیز بدتر است. حق هم دارند که باور نکنند چون سال های زیادی از دوران رنسانس و جهالت بشری گذشته است.

من زمانی که در ایران بودم تسلیم سرنوشت شده بودم و پذیرفته بودم که زندگی همین است و من باید فقط تلاش کنم که بتوانم امورات روزمره خودم را بگذرانم و از دردسر دوری بجویم. رویاها و آرزوهای زیادی در سر داشتم که همه آنها به مرور زمان پوچ و بی ارزش شد. روزی پنج ساعت در ترافیک بودم و حداقل ده ساعت هم کار می کردم. نگرانی پرداخت اجاره خانه جزوی از زندگی من شده بود و داشتن یک زندگی خوب برایم فکری عبث و بیهوده بود. خیلی ها سوال می کنند که برای چه من در این وبلاگ می نویسم و هدفم چیست و یا اینکه چه منافع مادی از آن می برم. الآن برای شما می گویم که تنها انگیزه من انگیزه روانی است. بله من سی و شش سال در زندان به دنیا آمدم و با اعمال شاقه زندگی کردم. حالا که آزاد شده ام تازه فهمیده ام که چه بلاهایی در طول این مدت بر سر من آمده است و نمی توانم نسبت به آن بی تفاوت باشم. این وبلاگ برای من وسیله ای است که با شما ارتباط داشته باشم و بتوانم طعم زندگی آزاد را برای شما وصف کنم. کسانی که در امریکا به دنیا آمده اند و بزرگ شده اند این چیزها را نمی فهمند. وقتی به من می گویند که امریکا جای مزخرفی است و باید تکس بدهیم و غیره و غیره می خواهم بپرم و گلویشان را فشار دهم. آخر به چه زبانی به آنها بگویم که مشکلات جوانان در ایران اصلا با مشکلاتی که مردم در امریکا دارند قابل مقایسه نیست. متاسفانه من نمی توانم در مورد برخی از چیزهایی که برایم پیش آمده است در اینجا صحبت کنم ولی در ایران کسانی در قدرت هستند که کوچکترین نشانه هایی از انسانیت در آنها وجود ندارد. انسانهای کثیف و هرزه ای هستند که به خاطر پول دست به هر کاری می زنند. مریض های روانی هستند که از آزار و شکنجه مردم لذت می برند و کیف می کنند. وقتی کارتان در جایی گیر کند دیگر حرف حساب و منطق محلی از اعراب ندارد و فقط پارتی و پول به داد شما می رسد.

بهرحال من امیدوارم که شما هم هر چه زودتر طعم زندگی راحت و آزاد را بچشید. حالا یا در ایران و یا در هر کجای دیگری از این کره خاکی.