وطن پرستی

امروز آن واقعه ای که منتظرش بودم رخ داد و خانم مدیر اداره از قسمت ما رفت. حالا من دیگر واقعا بدون رئیس شدم و قرار است که یا یک نفر را استخدام کنند و یا اینکه مسئولیت ما را به یکی از مدیران موجود دیگر ادارات بدهند و یا اینکه همه ما را بیندازند بیرون و از شر ما راحت شوند. امروز قرار بود که یکی از مدیران کل بیاید و با من صحبت کند ولی الآن بعدازظهر است و هنوز خبری از کسی نشده است. شواهد امر این طور نشان می دهد که تا مدتهای طولانی به همین شکل باقی بمانیم چون دو سال پیش وقتی که رئیس من را که مدیر اجرایی اداره بود اخراج کردند قول دادند که یک نفر را استخدام کنند ولی این اتفاق هرگز رخ نداد. اتفاقی که دارد می افتد این است که بانک که بخش اعظم سهام این شرکتها را خریده است دارد مدیران سهامدار قبلی را یکی یکی از رده خارج می کند و آنها را به سهامداران غیر فعال تبدیل می کند تا بعدا از شر آنها هم خلاص شود. با اینکه من ارتقاء پیدا کرده ام و به دفتر جدید آمده ام ولی حتی نمی دانم که سیاست های کلی ما چیست و برای همین هم برای خودم برنامه ریزی می کنم و طبق آن پیش می روم. کسی هم از کار من سر در نمی آورد و وقتی به اطاق من می آیند آنقدر نمودار و چارت های آویزان شده به در و دیوار را می بینند که سرشان گیج می رود. با اینکه مدتی است ارتباط من با مدیریت به کل قطع شده است ولی ارتباط ما با واحدهای عملیاتی گسترش پیدا کرده است و تقریبا تیم ما با حدود سیصد نفر به طور پراکنده در ارتباط است. من هم در اطاقم نشسته ام و در عین حالی که وبلاگ می خوانم و می نویسم گوشه چشمم به کار است و نمی گذارم پشه از کنارم رد شود!

تنها چیزی که در اینجا خیلی خوب است و من عاشق آن هستم این است که هر دوهفته یک بار حقوقمان را به حساب بانکی واریز می کنند و من حتی یادم می رود که آن را چک کنم. من زیاد نگران پرداخت قسط خانه در صورت اخراج شدن نیستم چون حتی اگر هم  الآن اخراج شوم به ازای دو سال کار کردن دو ماه کامل حقوق را به من پرداخت می کنند و ماهی دو هزار دلار هم بابت حقوق بیکاری دریافت می کنم. البته این ماکزیمم پرداختی حقوق بیکاری است که نسبت به آخرین حقوق شما در شش ماه قبل از بیکار شدن محاسبه می شود. اگر تا شش ماه کار گیر نیاوردم می توانم آن را شش ماه دیگر تمدید کنم. البته به علت بحران اقتصادی و کم بودن کار حتی برای تمدید بیش از یک سال هم سخت گیری نمی کنند و من یک خانمی را در یک مهمانی دیدم که سه سال بود حقوق بیکاری دریافت می کرد. در ضمن من می توانم یکی از اطاق هایم را هم حداقل ماهی هشتصد دلار اجاره دهم بنابراین مشکلی در پرداختی هایم به وجود نخواهد آمد. حالا که هنوز اخراج نشده ام و حتی اگر هم چنین بشود وضعیت کاری خیلی بهتر از پارسال است و می توانم راحت تر کار پیدا کنم. ولی در ایران اگر کسی کار خودش را از دست بدهد از هیچ کجا مبلغی دریافت نمی کند. من خودم حدود ده سال پیش از شرکتی که پنج سال در آن کار کرده بودم آمدم بیرون و نه تنها بر خلاف قانون کار چیزی به عنوان سنوات به من ندادند بلکه تا چندین ماه هم به دنبال چهار ماه حقوق عقب افتاده خودم می دویدم! در مدتی که بیکار بودم هم مجبور شدم از این و آن قرض بگیرم تا دوباره به سر کار بروم و بدهی ها را پرداخت کنم. آدم تمام شخصیت و آبرو و حیثیت اجتماعیش به هم می ریزد وقتی که مجبور می شود از کسی پول قرض کند. حالا فرق نمی کند که این افراد پدر و مادر و برادر و خواهر باشند یا غریبه. 

ولی برخی از دوستان در مورد خریدن خانه و شرایط آن پرسیده بودند. واقعیت این است که من تا چند وقت پیش مخالف شدید خریدن خانه بودم چون افراد زیادی را دیدم که تمام داراییهای خودشان را صرف خریدن چند خانه کرده بودند و سپس با افت قیمت ناگهانی بیچاره شدند و همه خانه های خود را از دست دادند. مثلا یک فرد حدود صد هزار دلار پول پیش داده بود و یک خانه خریده بود به قیمت هشتصد هزار دلار. سپس به امید اینکه آن خانه به یک میلیون دلار برسد حدود پنجاه هزار دلار هم خرج آن کرده بود. سپس در عرض چند سال قیمت آن خانه شد سیصد هزار دلار در حالی که او هنوز ششصد هزار دلار به بانک بدهکار بود. در این جور مواقع خانه را به حال خودش رها می کنند و می روند و بانک با کلی صرر آن را خانه را به فروش می گذارد. این خانه ای که من دارم می خرم صد و نود هزار دلار پنج سال پیش به مبلغ ششصد هزار دلار خریداری شده بود و صاحب قبلی آن را رها کرد و رفت. ولی از زمانی که در مورد این مسئله تحقیق کردم دیدم که برای من و در شرایط فعلی خریدن خانه خوب است. البته فقط به قصد اینکه در آن زندگی کنم و اجاره خانه ندهم نه به قصد سودآوری و کاسبی. وقتی که به امریکا مهاجرت می کنید برای خریدن خانه حداقل باید چهارسال صبر کنید تا امتیاز کردیت شما به جایی برسد که به شما وام بدهند. امتیاز من در حال حاضر هفتصد و پنجاه است و برای گرفتن وام خانه بسیار خوب است. سپس شما باید درآمدتان طوری باشد که بانک قانع شود شما می توانیم اقساط ماهیانه را پرداخت کنید. وامی که من گرفتم سی ساله است و بهره آن 4.85 درصد است. قسط ماهیانه من هزار دلار می شود و حدود 400 دلار هم شارژ کاندو است که با 200 دلار بیمه و مالیات می شود 1600 دلار در ماه. حدود 850 دلار در ماه از طریق کسر مالیات به من برمی گردد و در واقع پرداختی خالص من برای خانه می شود ماهی 750 دلار که در مقایسه با هزار دلار اجاره ای که الان برای یک اطاق می دهم خیلی خوب است. البته حدود دویست دلار هم آب و برق و تلفن و گاز و این چیزها است که بهرحال الآن هم دارم آن را می پردازم. البته خوب بودن خرید خانه در این شرایط امریکا بر حسب فرضیات و محاسبات من است و برای گرفتن نتایج قطعی در مورد خرید خانه باید چند صباحی صبر کنید تا متوجه عاقبت این کار من بشوید.

اما در مورد وطن باید بگویم که من اصلا آدم ناسیونالیستی نیستم. برای من ایران و افغانستان و تاجیکستان و امارات متحده عربی هیچ فرقی نمی کند. این ها همه اش یک سری مرزبندی های مزخرفی است که انسانها را بر اساس آن طبقه بندی کنند و به جان هم بیندازند. شما در امریکا می بینید که تمام مردم جهان در کنار یک دیگر به خوبی و خوشی زندگی می کنند بدون اینکه بر اساس نژادشان مرزبندی جغرافیایی داشته باشند. آن چیزی که برای من مهم است مردم هستند که باید در رفاه و خوشبختی زندگی کنند. کوه دماوند بسیار زیبا است ولی نه به خاطر اینکه در ایران است اگر در مصر هم بود زیبا بود. متاسفانه حس ناسیونالیستی یک جور کلاس شده است و توی سر هر کسی که می زنید چهار تا وطن از دهانش می پرد بیرون. ولی من می گویم که گور پدر آب و خاک وقتی که مردم در آن عذاب می کشند و می میرند. گور پدر هرچی مرزبندی فیزیکی و تنبان بزرگ و کوچک وقتی که به زندانی برای جوان ها تبدیل می شود. من خیلی به صراحات می گویم که من ترجیح می دهم هر دهات ایران برای خودش یک مملکت باشد ولی مردم در آن راضی و خوشحال باشند و در رفاه زندگی کنند. مملکت ایران چه گلی به سر مردم آذربایجان و مردم کرد و مردم بلوچ و ترکمن زده است؟ آیا ایران خانم جوابگوی زندگی جوانی است که به جرم ترکمن یا کرد بودنش تحقیر می شود و زندگی اش به فنا می رود؟  متاسفانه یک سری کلمات کلیشه ای در زبان ما افتاده است که ما فقط آنها را قرقره می کنیم و حتی یک لحظه هم به آن فکر نمی کنیم. چیزهایی مثل تمامیت ارضی و عرق ملی و وطن پرستی و عشق آب و خاک و غیره. تمام جنگهای احمقانه ای که در طول تاریخ بشری باعث کشته شدن انسانها شده است به خاطر همین آب و خاک بوده است. یک احساس احمقانه ای که همیشه حاکمان از آن برای حفظ قدرت و مقام خود استفاده کرده اند و مردم بیگناه را به جان یکدیگر انداخته اند.

من کاملا موافق حذف هرگونه مرز فیزیکی در میان انسانهای کره زمین هستم. شما باید بتوانید هر زمانی که دوست دارید سوار هواپیما و کشتی شوید و به هر نقطه از جهان که می خواهید سفر کنید. آن چیزی که ما به نام وطن می نامیم در واقع زندان و قبر ما است که از بچگی در مخ ما فرو می کنند که ما چون در آنجا به دنیا آمده ایم باید همان جا زندگی کنیم و بمیریم. داستان آرش کمانگیر و دیگر سروده های ملی به ما آموزش داده است که جان ما در مقابل آب و خاک و وطن هیچ است. می دانید چرا؟ برای اینکه اگر یک روز آقای حاکم منافعش به خطر افتاد ما را مثل گاو و گوسفند بریزد جلوی هجوم دشمن که مبادا تنبان بزرگ از قلمروی او حذف شود. همه ما را شرطی کرده اند و اگر مثلا بگویند جنبش هسته ای یک جنبش ملی است همه ما رگ گردنمان بالا می زند و می گوییم بله این یک حرکت ملی است و گور پدر مردم که بخاطر غرور ملی از گرسنگی بمیرند. خود ما هم به خاطر وطن جان خود را فدا می کنیم! من یکی که حاضر نیستم به خاطر وطن حتی بگوزم چه برسد که جان خودم را فدا کنم! ولی عاشق مردم هستم. نه فقط مردم ایران بلکه مردم افغانستان و عراق و تاجیکستان و آذربایجان و روسیه و آلمان و ایتالیا. عاشق هر جنبنده ای هستم که نفس می کشد و به نظر من ارزش آن جوان بیگناهی که در خرمشهر کشته می شود به مراتب بیشتر از کل هیکل ایران با تمام تاریخ چند هزارساله خودش است. فقط کافی است کمی فکر کنیم. مرزهای کشوری ساخته خود ما است و ساخته تفکر تبعیض نژادی است.  نتیجه وطن پرستی این است که وقتی من به یک سیاهپوست می رسم بگویم که وقتی  من دارم حرف می زنم سابقه چند هزار ساله و کورش کبیر دارم پس تو که سیاه هستی و هفت پشتت برده و آدمخوار بوده اند خفه شو و حرف نزن.

امریکا نمونه کاملی است از یک دنیای بدون مرزبندی. از هر نقطه ای از جهان  که فکرش را بکنید یک نفر در امریکا و در کنار دیگر نژادهای انسانی زندگی می کند. هیچ کسی بر اساس رنگ پوست و نژاد خود در یک محدوده جغرافیایی اسیر نشده است و همه می توانند آزادانه به هر نقطه ای بروند و به اندازه دیگران از حقوق و منافع اجتماعی برخوردار باشند. حس نوستالوژی قابل احترام است و من مکان کودکی خودم را دوست دارم و به یاد خاطراتم می افتم ولی اگر آن مکان در بولیوی بود هم همین احساس را نسبت به آن داشتم. حالا بسیاری از ایرانی هایی که به امریکا می آیند خودشان را از شر آن مرزبندی جغرافیایی خلاص کرده اند و بعد برای همه روضه می خوانند که آی وطنم آی وطنم. بعد هم انتظار دارند که بقیه مردم بروند جلوی گلوله که یک تنبان از وطن کم نشود. بعضی ها هم برای ژست های ضد مذهبی وطن وطن می کنند ولی خبر ندارند که میهن پرستی هم یک برای خودش یک مذهب است. وقتی می گوییم که جانم فدای ایران این حرف با حکم جهاد در راه خدا هیچ فرقی ندارد. می دانم که بسیاری از شما خوانندگان عزیز از این حرف های من ناراحت می شوید و بسیاری از شما حتی نسبت به اسم ایران تعصب دارید. ولی من طبق معمول آن چیزی را که به آن عقیده دارمن می گویم و شما هم می توانید عقاید خودتان را بنویسید.