دفترچه خاطرات

من از بچگی عاشق این بودم که دفتر خاطرات یک نفر را یواشکی بخوانم. این کار برای من خیلی جالب بود و می فهمیدم که آن طرف واقعا چطوری فکر می کند و یا نظرش راجع به حوادث مختلف چگونه است. در ضمن من می توانستم به دفتر خاطرات شخصی یک نفر اطمینان داشته باشم و می دانستم که کسی برای خودش دروغ نمی نویسد. چند بار هم در حین خواندن دفتر خاطرات مچم را گرفتند و کلی دعوایم کردند. الآن هم خیلی دوست دارم که دفتر خاطرات یک نفر را بخوانم چون می دانم که وقتی یک نفر برای خودش می نویسد چیزی را سانسور نمی کند و سعی نمی کند که خودش را در مقابل دیگران خوب نشان دهد. بعضی موقع ها خواندن خاطرات شخصی دیگران خیلی برایم مفید بود و نظرم نسبت به آن شخص عوض می شد چون می فهمیدم که در درون ذهن او چه می گذرد و مثلا من در مورد او اشتباه می کرده ام.

متاسفانه وقتی که یک نوشته خواننده دارد هیچوقت مثل یک نوشته خصوصی, خوب از آب در نمی آید. چون ناخودآگاه فکر می کنیم که اگر یک نفر این نوشته را بخواند چگونه در مورد ما فکر می کند. مثل این است که وقتی شما به حمام می روید و لباس خودتان را در می آورید به راحتی می توانید به تمام اعضای بدن خودتان نگاه کنید. نه شرمگین می شوید و نه سعی می کنید که عضوی از بدن خودتان را بپوشانید. اگر دختر باشید ممکن است بیشتر به بدن خودتان توجه کنید و در مقابل آینه حالتهای مختلف به خودتان بگیرید تا ببینید که چه شکلی می شوید. ولی اگر شخص دیگری در حمام باشد حتی اگر به شما نزدیک هم باشد شما دیگر نمی توانید کاملا راحت باشید. اصولا در زیر نگاه قرار گرفتن بر روی انسانها تاثیر می گذارد و ما نمی توانیم نسبت به آن بی تفاوت باشیم.

من خیلی دوست داشتم که نوشته هایم مثل دفتر خاطرات باشد ولی هر کاری که کردم نشد. نه به این خاطر که بخشی از خوانندگان من خانه دار و بچه دار, زنبیل را بردار و بیار هستند و من بخواهم که مراعات آنها را بکنم. چون که می شود حتی جزئیات یک خاطره را طوری نوشت که قابل خواندن برای همه باشد. بلکه بخاطر این که وقتی خواننده ای وجود دارد اصولا توانایی این کار از من سلب می شود و من بطور ناخودآگاه همواره نگران شخصیت مجازی خودم هستم. هر چه که نوشته از درون من فاصله بگیرد کمتر به دل می نشیند و مصنوعی تر می شود. البته نوشتن من هیچ ربطی به هنر ندارد ولی در این نکته با هنر مشترک است.

وقتی که من دفتر خاطرات دیگران را گیر می آوردم و می خواندم به طور ناخودآگاه بر رفتار و فکر من تاثیر زیادی می گذاشت. شاید اگر صدها نفر در مورد یک موضوع من را نصیحت می کردند آنقدر در من تاثیر نداشت که یواشکی خواندن چند خط از خاطرات پنهانی یک نفر تاثیر گذار بود. مثلا وقتی دفتر خاطرات دختر همسایه مان را گیر آوردم و خواندم فهمیدم که از عباس دماغو خوشش می آید و این برای من خیلی جالب بود. خود عباس دماغو چیزی در این رابطه نمی دانست ولی من کاری می کردم که معصومه بیشتر بتواند او را ببیند. در ضمن فهمیدم که او من را فرد مهربانی می داند در حالی که من کاری جز آزار و اذیت دیگران نداشتم و فکر می کردم که همه از من فراری هستند.

از زمانی که دفتر خاطرات الکترونیکی شد و همه بجای آن وبلاگ می نویسند دیگر مزه خودش را از دست داده است و دیگر آن اصالت را نمی توان در نوشته ها پیدا کرد. من خودم هیچوقت دفتر خاطرات نداشتم و تصمیم داشتم که از زمانی که به امریکا آمدم این کار را شروع کنم. ولی در این کار موفق نبودم و خاطراتم آن چیزی نشد که انتظار داشتم.

امروز دوباره جمعه است و فردا و پس فردا تعطیل است. به نظر شما زمان خیلی زود نمی گذرد؟