خانم عسلی و بوبول طلایی در امریکا

یک خانه دیگر دیدم که خوشم آمد و خوبی آن این است که به محل کارم نزدیک است. قیمت آن 210 هزار دلار است و الآن دارم برای کارهای بانکی و وام اقدام می کنم. دیگر با بانک آف امریکا کار نمی کنم چون خیلی کند و تنبل هستند و هر دفعه آدم مجبور است با یک فرد جدید صحبت کند و تمام زندگی نامه اش را تعریف کند. بانکی که فروشنده خانه قبلی بود حتی 10 هزار دلار قیمت خانه را پایین تر آورد و به من گفت که اگر اقدام کنم این بار بلافاصله کارهای آن انجام می شود ولی من دیگر قبول نکردم چون در این مدتی که کارهای بانکی را انجام می دادم خیلی تحقیق کردم و به این نتیجه رسیدم که شب ها در آن منطقه امنیت وجود ندارد. اگر من خودم می خواستم قرارداد را فسخ کنم دو هزار دلارم می پرید ولی خوشبختانه بانک من گیر داد که قیمت خانه بالاتر از ارزش واقعی است و آنها مجبور بودند که پیشنهاد من را فسخ کنند تا من پیشنهاد جدیدی با قیمت پایین تر بدهم ولی رو دست خوردند چون من دوباره پیشنهاد ندادم و چون خود آنها قرارداد قبلی را فسخ کردند باید پول من را برگردانند.

کارهای بانکی خیلی دردسر دارد ولی من دارم سعی می کنم که غرغر نکنم. این مسئله باعث می شود که برخی دوستان فکر کنند که من دارم توصیف بهشت را می کنم در حالی که من سعی می کنم که نود درصد نیمه پر لیوان را هم ببینم و مثل برخی دوستان غرغرو فقط ده درصد خالی را نبینم و به آن گیر ندهم. حالا فرض کنید که من بگویم اه اه! امریکا هم شد جا؟! یا بگویم که دیشب دو بار به صدای پارس سگ همسایه از خواب پریدم و اصلا آدم توی امریکا آسایش ندارد! خوب شما هم می گویید که به درک اسفل السافلین که از خواب پریدی! ما اینجا داریم با بدبختی و بدهی و توسری و نداری زندگی می کنیم آنوقت تو می گویی از صدای پارس سگ از خواب پریدی؟ به گردالی چپم که از خواب پریدی! یا اینکه برای شما بنویسم که اه اه اه اه من نمی دانستم که مردم امریکا اینقدر بی فرهنگ هستند دیروز دیدم یک نفر دست کرد توی دماغش و محتویاتش را شوت کرد توی خیابان حالم بهم خورد! اه اه اه اه! خوب برای آن شاهزاده ها و پرنسس خانم هایی که توی بالای شهر تهران و در لای پر قو زندگی می کنند و هر آخر هفته با پول ددی به سفر اروپا می روند اصولا امریکا برایشان افت کلاس دارد. هر چیزی را که می بینند پشت چشمشان را نازک می کنند و می گویند ایش! من هیچوقت در خیابان شانزالیزه پاریس چنین صحنه چندش آوری را ندیده بودم!

ولی برای آدم یک لاقبایی مثل من که آرزو داشت یک روز آنقدر پول جمع کند که بتواند به دوبی و یا مالزی برود معلوم است که اینجا بهشت است. همین که کارمند بانک من را آدم حساب می کند و می خواهد به من وام بدهد برای من از بهشت هم بهتر است چون من در ایران بعد از دو هفته دوندگی نتوانستم حتی دویست هزار تومان وام ازدواج بگیرم چون دو نفر آدم می خواستند که کارمند دولت باشند و در آن بانک بخصوص حساب داشته باشند و تازه ضمانت من را هم بکنند. حالا من بیایم اینجا و برای شما غر بزنم که اه اه اه اه بانک یک روز دیرتر جواب ایمیل من را داد! یا اینکه دوستان می گویند که چرا من امریکا را با ایران مقایسه می کنم. خوب علت آن روشن است برای اینکه من جز ایران و امریکا هیچ جای دیگری زندگی نکرده ام. فقط چند بار دوبی رفتم و در امریکا هم از زمانی که وارد اینجا شده ام هنوز پایم را به ایالت دیگری نگذاشته ام و نمی دانم حتی چه شکلی هستند. من آنقدر در ایران سختی کشیده ام که هنوز هم باورم نمی شود که نگران اجاره خانه و یا مخارجم نیستم. یعنی اصلا چنین تصوری در ذهن من وجود نداشت که در جایی از کره خاکی زمین حقوق ها را سر وقت پرداخت کنند. من در ایران هر سه ماه یک بار و بعضی وقت ها هم شش ماه یک بار حقوق می گرفتم و همیشه در حال پاچه خواری و التماس برای گرفتن مقداری مساعده بودم تا بتوانم اموراتم را بگذرانم. ولی در امریکا حتی یک روز هم در پرداخت حقوق من تاخیر ایجاد نشده است. من که برای شما دوربین گذاشته ام و عکس و فیلم هم به اندازه کافی فرستاده ام. خودتان ببینید که آیا یک ذره آشغال پیدا می کنید؟ من به جرات قسم می خورم که در این دو سالی که در کنار دریاچه زندگی می کنم هرگز ندیده ام که حتی ذره ای زباله مثل ته سیگار و یا قوطی پلاستیکی و یا هر چیز دیگری بر روی آب شناور باشد و یا در ساحل خانه ما کناره بگیرد. به خدا اگر در ایران بودم و کسی به من چنین حرفی را می زد محال بود که باور کنم!

یا مثلا در مورد کار کردن در امریکا باید بگویم که برخلاف گفته برخی از دوستان و به نظر من کار کردن در امریکا به مراتب ساده تر از ایران است. کجا در ایران می توانستم ساعت نه صبح بروم سر کار یک ساعت نهار بخورم و استراحت کنم و بعد ساعت شش تعطیل شوم و به خانه بروم؟ تا جایی که یادم است همیشه در ایران تا بوق سگ و تا جایی که توان داشتم کار کردم و وقتی به خانه می رسیدم جلوی تلویزیون خوابم می برد و حتی نمی توانستم شام بخورم. همیشه در محیط کار داد و بیداد و اعصاب خرد کنی بود و مدام می بایست تکه و کنایه انداخت و یا شنید. زیرآب زنی و پاچه خواری هم که اساس کار کردن در ایران است. در ضمن در ایران همیشه از من انتظار داشتند که هر کاری را بتوانم انجام دهم و به قول خودشان آچار فرانسه باشم. ولی در امریکا کار خیلی مشخص و تعریف شده است و شما با خیال راحت و آرامش کار خودتان را انجام می دهید و اگر یک کاری را هم خارج از وظیفه خود انجام دهید صد بار از شما تشکر می کنند. در ایران در گوش ما فرو می کردند که کار از جان شما هم واجب تر است! مثلا اگر می بایست یک شبکه ایجاد شود دیگر مهم نبود که تو به بالای برجک بروی و از آن بالا سقوط کنی و سقط شوی. فقط مهم این بود که آن کار هر چه زودتر و با کم ترین هزینه و بیشترین سوددهی انجام شود. ولی در اینجا کارمندانشان را لای پر قو نگه می دارند که مبادا در دستشان خراشی ایجاد شود و آنها را سو کنند.

دیگر از چه بگویم؟ از ماشین غراضه ای که می بایست هل دهم تا روشن شود؟ از ترافیک و فرار از دست پلیس در محدوده طرح ترافیک؟ از شلوغی اتوبان کرج و له شدن در متروها و بوی گند عرق و گرما و سرما؟ خوب اگر در ایران به من می گفتند که به نظر تو بهشت باید چطور جایی باشد من چیزهایی را وصف می کردم که شاید نصف شرایط الآن من هم نیست. ولی آنهایی که در پر قوی خودشان در آپارتمان نیاوران لمیده اند تصورشان از بهشت خانم عسلی و چه می دانم اگر خانم باشند بوبول طلایی است! برای آنها خانه و ماشین خوب داشتن و در یک جای تمیز زندگی کردن عادی است. هیچوقت هم کار نکرده اند که بدانند محیط کار چگونه است و یا حقوق گرفتن چه طعمی دارد. البته هیچ ایرادی هم ندارد و من خیلی خوشحال هستم که لااقل یک عده کمی از جوانان کشورم در راحتی زندگی می کنند ولی مشکل آنجا است که اغلب کسانی که دستشان به دهنشان می رسد و می توانند مهاجرت کنند از آن قشر پولدار هستند و وقتی که پایشان به امریکا می رسد به یاد خانم عسلی و بوبول طلایی می افتند و وقتی دیدند که خبری از آن نیست شروع می کنند به غر زدن و از همه چیز ایراد گرفتن. کسانی که در ایران مثل من هستند و خیلی هم زیاد هستند تا شاه عبدالعظیم هم به زور می توانند بروند چه برسد به امریکا! فقط یک بخش ناچیزی مثل من شانس می آورند و پایشان به این جور جاها باز می شود و چون ندید و بدید هستند شروع می کنند مثل من از همه چیز تعریف کردن. من اگر در ایران تا آخر عمرم هم کار می کردم و مثل مرتاض ها هیچ خرجی هم نمی کردم بعد از صد و بیست سال هم نمی توانستم یک ماشین نو بی ام دابلیو بخرم! حتی فکر کردن به آن هم برایم مسخره و خنده دار بود! چون نه خودم حاجی بازاری بودم و نه از تخم و ترکه آنها بودم!

حالا من اینجا را همان طوری که می بینم برای شما توضیح می دهم. اگر کسانی هم واقعا بر مبنای اوصاف من ترغیب می شوند که به امریکا بیایند بهتر است که تمام مطالب من را بخوانند. مخصوصا آن یادداشت هایی را که در مورد کار پیدا کردن نوشته ام و تاکید کرده ام که در امریکا دیگر مدرک پولی و پسرخاله رئیس فلان اداره بودن و یا بچه پولدار بودن فایده ای ندارد. در اینجا اگر شما کار واقعی انجام دهید می توانید زندگی به مراتب بهتر از من را هم داشته باشید. اینجا هیچ کاری به عنوان پشت میز نشستن و امضا کردن وجود ندارد. اینجا اگر شما هشت تا مدرک دکتری قاب کرده هم داشته باشید فقط زمانی به شما کار می دهند که بتوانید از پس انجام دادن یک کار واقعی بر بیایید. در اینجا کار واقعی انجام می شود و بر اساس آن پول تولید می شود و به کارمند داده می شود. اینجا دیگر پول نفت در اداره ها بین افراد آشنا و فک و فامیل جناب رئیس پخش نمی شود. در اینجا به نظر من عدالت واقعی برقرار است و کسی که سزاوار زندگی خوب است و لیاقت آن را دارد به آن می رسد نه کسی که هیچ خاصیتی ندارد و فقط پول در جیبش قلمبه شده است. یک دسته دیگر از افراد مهاجر کسانی هستند که خودشان را در ایران هنرمند می دانند و وقتی به امریکا می آیند سرخورده و بیکار می شوند! زیرا هنر آنها آبدوغ خیاری و یا هنر آخوند پسند است و هیچ کاربردی در دنیای خارج از ایران ندارد. هنرپیشه هایی که لودگی می کنند و فکر می کنند خیلی باهنر هستند و یا فیلمنامه نویسهایی که نوشته هایشان به درد سبزی فروشها می خورد و در ایران موفق هستند و پول در می آورند ولی وقتی به خارج از ایران می رسند تازه می فهمند که آن هنری که نزد ایرانیان است و بس فقط به درد همان داخل ایران می خورد و نه هیچ جای دیگر. ولی آن هنرمندهایی که واقعی هستند وقتی که به امریکا می آیند بسیار موفق می شوند و تازه ارزش هنر آنها نمود پیدا می کند.

حالا اگر این حرفها کسی را اغفال می کند دیگر تقصیر من نیست. من از زمانی که به امریکا آمدم خیلی چیزهای جدید یاد گرفتم. خیلی از رفتارها و عادت های بد خودم را اصلاح کردم و یا لااقل سعی کردم که اصلاح کنم. دیدگاه من نسبت به کار و زندگی عوض شد و مهم تر از آن تازه فهمیدم که چقدر مشکلات روانی در من وجود دارد که در ایران حتی متوجه آنها هم نبودم. حالا اگر کسی از من بپرسد که مهاجرت به امریکا خوب است یا خیر بر پایه تجربیات شخصی خودم می گویم که خوب است و مثلا اگر در قرعه کشی لاتاری برنده شده ای حتما به امریکا بیا و شانس خودت را برای ایجاد یک زندگی بهتر از دست نده. من نمی توانم به کسی بگویم که به امریکا نیا چون خانم و یا آقای فلانی آمد و دست از پا درازتر برگشت و یا اینکه از وضعیت خودش راضی نیست. یا اینکه بگویم به امریکا نیا چون اینجا از آلمان کثیف تر است! هرکسی دیدگاه و شرایط و وضعیت خاص خودش را دارد و یکی از علت هایی که من در مورد زندگی خصوصی خودم و جزئیات آن نوشته ام این است که خواننده بداند که من از چه شرایط و با چه روحیه ای مهاجرت کرده ام تا بتواند آن را با شرایط و روحیه خودش مقایسه کند و برای زندگی خودش تصمیم بگیرد. اگر هم کسی به امید خانم عسلی و بوبول طلایی به امریکا آمد و زپرتش غمسول شد دیگر مشکل خودش است.

شاد باشید دوستان