مناجات نامه در امریکا!

فکر کنم که در خانه خریدن من مشکل پیش بیاید چون بانک فروشنده دیگر حاضر نشد که مهلت خرید را تمدید کند و وام من هم هنوز آماده نشده است. بیخودی این همه وقت خودم را هدر دادم و احتمالا باید دوباره دنبال خانه بگردم. بهرحال مجبور هستم که به یک جای دیگری بروم چون مادرم تا دو ماه دیگر به پیش من می آید و این اطاق برای ما کافی نیست. اگر خریدن خانه به کل کنسل شد می توانم یک آپارتمان اجاره کنم تا فرصت بیشتری برای پیدا کردن یک خانه مناسب داشته باشم. البته آن فردی که به عنوان معاملات املاکی برای خریدن خانه با من کار می کند می گوید که هنوز ناامید نشده است و به دنبال این است که مهلت آن را تمدید کند و با بانک من هم مکاتبه می کند. اصلا گور پدر خانه. شاید مصلحت و تقدیر چنین بوده است که من در این شرایط خانه نخرم. فعلا تنها کاری که از دست من بر می آید این است که بنشینم و توکل کنم تا ببینم که خداوند باری تعالی چه آشی را برای من پخته است. ان شاءالله که هر چه خیر است همان شود و من الله التوفیق و توکل الله! بارالهی به حق پنج تن و ضامن آهو در رحمت خود را به روی من بگشا و من را برنده قرعه کشی بزرگ کالیفرنیا بگردان تا شبانه روز طاعت تو را بجای بیاورم و چنان پیشانی بر مهر بکوبم که در استخوان جمجمه ام فرو رود. خداوندا این در رحمت تو چه سخت باز می شود. لطفا لولاهای آن را روغن کاری بفرما. آمین یا رب العالمین.

حتما از مناجات نامه من تعجب کردید و از خود می پرسید که مگر آرش هم دین و ایمان دارد! بله که دارد. خوبش را هم دارد. راستش خداوند خیلی سعی کرد که من را به راه راست هدایت کند ولی زیاد افاقه نکرد. من وقتی دبیرستان بودم برای عکس دار کردن شناسنامه ام به ثبت احوال مراجعه کردم و آنها طبق معمول شناسنامه من را گم کردند. من به آنجا رفتم و اعتراض کردم و گفتم که من شناسنامه ام را احتیاج دارم. رئیس ثبت احوال باغ صبا دلش به حال من سوخت و گفت که برایت یک شناسنامه جدید صادر می کنیم و فردا بیا پیش من و آن را بگیر. فردا صبح به آنجا رفتم و شناسنامه جدید خودم را گرفتم و وقتی که به خانه آمدم دیدم که مذهب من را نوشته است شیعه دوازده امامی. از آنجا بود که شناسنامه من به دین مبین اسلام گرویست و خیلی هم به نفعم تمام شد. از آنجایی که به یک منطقه و مدرسه جدید رفته بودم هیچ کسی هم من را نمی شناخت و من تبدیل شدم به آیت الله آرش. همه از من در مورد مسائل شرعی استفتاء می کردند و من هم که انواع رساله ها و کتب مذهبی را خوانده بود به آنها پاسخ مناسب می دادم. بعد از دانشگاه به خدمت رفتم و محل خدمت من بخش ... عقیدتی سیاسی نمایندگی ولی فقیه در ... بود. هر کسی محسنات و تسبیه من را میدید دست به سینه خم می شد و می گفت سلام حاج آقا! من تنها کسی بودم که در آن بخش نماز جماعت نمی خواندم و خیلی صریح اعلام کرده بودم که من نماز فرادی می خوانم چون نمی توانم به امام جماعت اقتدا کنم و به آن شک دارم. هیچ کسی هم جرات نداشت به من حرفی بزند چون استعلام عقیدتی سیاسی همه دست من بود و اگر یک سرتیپ سپاه می خواست ترفیع بگیرد می بایست از من استعلام می گرفت!!!

در آنجا با آیت الله های زیادی آشنا شدم و با آنها درباره اصول خارج و حتی علوم خفیه اسلام بحث و تبادل نظر می کردم! در آنجا متوجه شدم که روحانیون انسانهای پخمه و بی دانشی نیستند که مغز آنها منجمد شده باشد بلکه بسیار باهوش و آگاه هستند. اعتقاد آنها به اصول مذهبی بیشتر جنبه کاربردی دارد و به آن به عنوان شیوه موثر اداره امور نگاه می کنند. برای آنها مهم نیست که مثلا واقعیت تاریخی امام حسین (ع) چه بوده است بلکه برای آنها مهم این است که چگونه آن واقعه را بیان کنند که بیشترین تاثیر را در ذهن عوالناس ایجاد کند به همین علت بسیاری از مستندات مورد تایید علما و حضرات آیات هرگز در مجامع عمومی مطرح نمی شود. روحانیت دروغ گفتن به مردم را مصلحت و مجاز می داند و به طور خاص خودی و ناخودی را در دسترسی به برخی از منابع اسلامی مشخص می کنند. نوع نگارش اکثر کتب مرجع نیز به زبان عربی و یا به نحوی ثقیل است که کسی از خواندن آنها سر در نیاورد. حرمت و خطوط قرمز محدوده هایی هستند که افراد عادی حق وارد شدن در آن را ندارند و آنجا همان آشپزخانه ای است که نخود و لوبیا با هم بر روی آتش می پزند تا آشی برای خوراک مردم تهیه گردد. آن آشپزخانه همان ساحت مقدسی است که ورود به آن برای عموم آزاد نیست. اگر کتاب یونیکامپ را خوانده باشید دقیقا متوجه منظور من خواهید شد.

ناگفته نماند که من برای اعتقادات مردم بسیار احترام قائل هستم. اگر در جایی احساس کنم که کسی گوش خود را می گیرد تا در مورد اعتقاداتش چیزی نشنود من هرگز دیگر با او در آن رابطه صحبت نخواهم کرد چون آن اعتقاد یک مسئله شخصی و منحصر به فرد است که در بیشتر موارد هیچ ارتباطی به سرچشمه آن ندارد. آن کسی که عاشق امام علی (ع) است تصوری از او در ذهن دارد که وقتی آن را وصف می کند من هم عاشق آن تعاریف می شوم. هیچکس نمی گوید من عاشق امام علی (ع) هستم چون آدم کشته است. همه می گویند چون جوانمرد بوده است او را دوست دارند و در واقع آنها جوانمردی را دوست دارند و تصویری که از فرد محبوب خود دارند کسی است که در شب راه می افتد و به فقیران و مستمندان کمک می کند. و یا مثلا اگر سر نماز به یک مستمندی که تقاضای کمک کرده بود انگشت نشان می دهد و آن مستمند انگشتر را از انگشت میانی او در می آورد و فرار می کند, آن کسی که عاشق حضرت علی (ع) است برایش اهمیت ندارد که چرا آن حضرت که عاشق مستمندان بوده است تا آن زمان چنان انگشتر با ارزشی را به دست داشته است. به نظر من اعتقادات شخصی هر فرد برای خودش محترم و یگانه است و نباید به آن بی احترامی کرد. ولی اگر صحبت از مسائل تاریخی شود من هم حق دارم بگویم که از کسی که حتی یک نفر را کشته باشد خوشم نمی آید حالا اگر تمام محسنات عالم را هم یکجا داشته باشد و منبع فضیلت و همای رحمت  و شافی کل بشریت باشد!

«وَلَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَكُوا أَذًى كَثِیرًا»
و از کسانی که پیش از شما به آنها کتاب (آسمانی) داده شده [یهود] و (همچنین) از مشرکان، سخنان آزاردهنده فراوان خواهید شنید.