مهاجرت و مرگ, مهاجرت و مرض, مهاجرت و درد بی درمان!

امروز جمعه صبح آمدم سر کار و وقتی که کامنت ها را خواندم همینطور برای خودم می خندیدم. کامنت های شما را خیلی دوست دارم و احساس می کنم که بر روی صحنه تئاتر ایستاده ام و می توانم به طور مستقیم چهره تمام تماشاگران خودم را مشاهده کنم. دیروز بعد ازظهر یک اتفاقاتی بین من و برندا افتاد که فعلا تعریف نمی کنم فقط سربسته بدانید که ظاهرا آن کادو کار خودش را کرد. از من پرسید برای چه برای من کادو گرفتی و من همه چیز را برایش گفتم. حتی گفتم که در وبلاگم در مورد کادو نظر خواهی کردم و همه خوانندگان وبلاگم تو را می شناسند. خلاصه اینکه فعلا یک پله دیگر به جلو رانده شدیم تا ببینیم بعدا چه پیش می آید. ولی امروز دیگر نمی خواهم در مورد این مسئله برایتان صحبت کنم بلکه می خواهم چیز دیگری بنویسم. راستی اجاره اطاقم را هم یک ماه دیگر تمدید کردم چون اگر هم تا هفته دیگر کار خرید خانه تمام شود من دوست ندارم که با عجله و هول هولکی اسباب کشی کنم. همخانه ام و دخترش خیلی خوشحال شدند و من را در آغوش کشیدند. چند روز پیش رکل دختر همخانه ام گریه می کرد و از من می خواست که از پیش آنها نروم. به او اطمینان دادم که همیشه آخر هفته ها به آنها سر بزنم و به او گفتم که هر موقع به کمک من نیاز داشتی حتما به من زنگ بزن و من در کوتاهترین زمان خودم را به تو می رسانم. گرچه همیشه قانون از کودکان حمایت می کند ولی احساس می کنم که بعضی چیزها در مورد آنها بی رحمانه است. امشب برق دوربین پشت حیاط را وصل می کنم که بلکه شما هم چشمتان به جمال آنجا آشنا شود. گرچه فعلا هوا ابری و بادی است و مردم در حال شنا کردن نیستند. یکی از دوستان وبلاگی خوبم آقای حمید میزوری نجف آبادی در پست جدید خود خبر از فوت یکی از دوستانش را در ایران داد. من هم می خواهم در این رابطه مطلبی بنویسم که امیدوارم مقبول افتد.

وقتی که بچه بودم خیلی فضولی می کردم و همیشه با سوالهای پی در پی خودم باعث رنج و عذاب اطرافیان می شدم. عاشق این بودم که منطق بزرگترها را به زیر سوال ببرم و به قول خودم آنها را به چهارمیخ بکشم. یکی از مواردی هم که همیشه روی آن دست می گذاشتم اعتقادات افراد بود و سوالهایی می کردم که طرف دیوانه می شد و در جواب می گفت خفه شو بچه! خفه شو! خفه شو! خفه شو! برخی از این سوالها به مرور زمان برای من به عنوان یک پروژه تحقیقاتی درآمد. البته هدف من این نبود که پاسخی برای سوالهای خودم پیدا کنم بلکه هدف اصلی من این بود که چگونه می توانم با طرح یک سوال یک نفر را آزار دهم و کاری کنم که او در جواب دادن بماند و منطق او به زیر سوال برود. برای این کار حتی مطالعه می کردم و مجبور بودم که دامنه اطلاعات خودم را افزایش دهم تا بتوانم بهتر بر روی پروژه مردم آزاری خودم کار کنم. اصولا من کودک غیر عادی بودم و مشکلات روانی من ریشه در دوران کودکی دارد. یکی از عوامل اصلی آن هم این بود که من کمی استثنایی بودم و هیچکس در آن دوران این مسئله را درک نمی کرد و این مسئله باعث بروز اختلالات روانی در من می شد. به عنوان مثال من دو سال قبل از مدرسه خواندن و نوشتن را کامل بلد بودم و کتاب می خواندم و در عوض در پنج سال دبستان با اینکه معدلم بیست بود ولی حتی یک صفحه مشق هم بدون زور ننوشتم و بخاطر همین هم همیشه در دفتر مدیر بودم و والدین من را به مدرسه احضار می کردند. بارها نیز به خاطر مشق ننوشتن از دست معلمان کنک خوردم. همه در خانه به من التماس می کردند که مشق بنویسم و حتی بالای سر من می نشستند و من را تشویق و تنبیه می کردند. ولی من از سر لج مشق نمی نوشتم و می خواستم ببینم که بالاخره آخرش چه می شود! درسهای دبستان برایم مسخره بود و بدون اینکه بخوانم از آنها نمره می آوردم. برای همین به درس نخواندن عادت کردم و بعدها در دبیرستان برایم مشکل زا شد و نمره های درسی من به شدت افت کرد.

همیشه فکر می کردم که بزرگ ترها با زور کردن من به مشق نوشتن می خواهند من را آزار دهند و برای همین من هم با پروژه هایی که می ساختم آنها را آزار می دادم. بعدها که بزرگتر شدم برخی از این پروژه های مردم آزاری نتایج و تجربه های جالبی را برای من به همراه داشت که می توانستم آنها را مبنای شخصیت و اندیشه خودم قرار دهم. این پروژه ها زیاد است و من امروز فقط می خواهم در مورد یکی از آنها برای شما صحبت کنم و آن مرگ انسان و زندگی پس از از آن است. تعریف این پروژه از زمانی آغاز شد که پدر بزرگ من فوت کرد و این اولین باری بود که من با مرگ از نزدیک آشنا می شدم و فهمیدم که این مسئله چقدر برای دیگران با اهمیت است. من چهارم دبستان بودم ولی در آن زمان نه تنها کتاب بهشت و جهنم دستغیب بلکه کتاب ماتریالسیم دیالکتیک را هم خوانده بودم! در آن زمانی که همه در سوگ بودند و چنگ بر صورت می زدند و خاک بر سر می کردند من زیرکانه سوالهای خودم را طرح می کردم و عکس العمل آنها را بررسی کرده و نتایج آن را در مغز کوچک خودم ثبت می کردم. اولین نکته ای که توجه من را جلب کرد این بود که همه سعی می کردند غمگین بودن خودشان را بیشتر به دیگران نمایش دهند. من وقتی که کتک می خوردم و گریه می کردم در آن لحظه از همه چیز بدم می آمد و فقط به ناراحتی خودم فکر می کردم و آنقدر گریه می کردم تا زمانی که دیگر ناراحت نباشم و گریه نکنم و یا از یک مسئله ای بخندم و ناراحتی خود را به کل فراموش کنم. ولی وقتی بزرگترها گریه می کردند در بین آن به دیگران امر و نهی می کردند و یا اینکه به حالت معمولی صحبت می کردند و بعد دوباره گریه می کردند. مثلا مادربزرگم وقتی که در حال شیون و زاری بود در وسط آن گریه اش را قطع می کرد و به خاله ام می گفت که مگه نگفتم آن شکرها را استفاده نکن؟ اون پشت توی انباری یک کیسه خاک قند هست اون رو بریز توی شربت! و بعد دوباره شروع می کرد به گریه و زاری.

من خودم را کم کم به یک نفر نزدیک می کردم و سرم را به بازویش می چسباندم و مثلا می گفتم خاله پدربزرگ کجا رفت؟ می گفت رفت آسمان آرش جون. رفت. از پیش ما رفت. می گفتم آسمون یعنی کجا یعنی بهشت؟ می گفت چه میدونم شاید! می گفتم خوب اونجایی که رفته جای بهتریه؟ می گفت آره خوب حتما جای خیلی بهتریه. می گفتم خوب پس برای چی ناراحتی باید خوشحال باشی. خاله یک نگاهی به من می انداخت و می گفت یعنی چی میگی باباجون مرده خوشحال باشم؟ می گفتم آره خوب باید همه خوشحال باشند و بزنند و برقصند چون باباجون رفته یک جای بهتر. خاله با بی حوصلگی من را هل می داد و می گفت اه چقدر تو زر می زنی بچه, پاشو برو یه جای دیگه بشین. سپس همه را زیر نظر می گرفتم تا قربانی بعدی را پیدا کنم. بعد می رفتم پیش مادربزرگ و خودم را به او می چسباندم. او من را بغل می کرد و می بوسید و در کنار گوش من گریه می کرد. من می گفتم مادر بزرگ الآن باباجون توی بهشته؟ مادربزرگ می گفت آره آرش جون الآن توی بهشته. می گفتم یعنی الآن او کنار حوری ها و پری های خوشگل نشسته و داره حال می کنه بعد ما اینجا نشستیم و داریم برای او گریه می کنیم؟ او در حالیکه با چشمان گرد شده من را می نگریست یک پس گردنی به من می زد و می گفت خفه شو بچه! مشق هاتو نوشتی؟ سپس می رفتم و زیر چشمی دیگران را می پاییدم. یک شوهر خاله کمونیست داشتیم که دیدم نشسته است یک گوشه و زانوی غم در بغل گرفته است. سر و کله زدن با او خیلی مشکل بود زیرا او خیلی خوب می توانست از پس سوالات من بر بیاید. می رفتم کنار او می نشستم و مثلا می گفتم وقتی آدم می میره چی میشه؟ میگفت هیچ چی, خاکش می کنند زیر زمین. میگفتم خوب بعدش چی میشه؟ نگاهم میکرد و می گفت بعدش هیچ چی نمیشه, همه چیز تموم میشه. می گفتم خوب حالا اینکه همه چیز تموم میشه خوبه یا بده؟ می گفت من چه می دونم, خوب و بدیش که مهم نیست مهم اینه که تموم میشه. میگفتم یعنی باباجون به کل تموم شد؟ می گفت آره متاسفانه! می گفتم خوب پس شما الآن برای چه کسی ناراحت هستی؟ می گفت خوب, خاطراتش که هنوز توی ذهن ما هست و ما دلمون براش تنگ میشه. می گفتم آهان پس برای خودت ناراحت هستی که دلت تنگ می شود اگرنه او که دیگر وجود ندارد. می گفت ببین آرش جون پاشو برو یه سر به ماشینم سر کوچه بزن, چقدر سوال میپرسی اه!

بعدها وقتی که بزرگ تر شدم جنون مردم آزاری من از بین رفت ولی همچنان به پروژه های تحقیقاتی خودم بر روی اطرافیان ادامه می دادم. نتیجه تحقیقاتم بر روی مسئله مرگ چنین شد که فهمیدم ما انسان ها موجودات مستقلی نیستیم و ماهیت و هویت ما از دنیای پیرامون ما شکل می گیرد. اگر کسی به ما بگوید که خودت را به طور کامل تعریف کن, به این نتیجه می رسیم که تعریف ما وابسته است به انسانها , حیوانات و اشیایی که به هر شکل ما با آنها در تماس بوده ایم. یک بچه گربه ای که در یک زمان به پیش من آمده است و من به او غذا داده ام بخشی از خاطرات من است و بنابراین بخشی از تعریف وجودی من محسوب می شود. اگر بشنوم که آن بچه گربه رفته است زیر ماشین احساس بدی به من دست می دهد چون صورت او را مجسم می کنم که چقدر معصومانه به من نگاه می کرد و الآن دیگر او وجود ندارد. من یک واحد کوچکی از سازنده خاطرات خودم را از دست داده ام و این برای من ناراحت کننده است. به همین نسبت هرچقدر که اشیاء و یا انسانهای پیرامون ما در ساخته شدن تعریف ما نقش داشته باشند, فقدان آنها برای ما دردناک تر خواهد بود تا جایی که مرگ عزیزان نزدیک به ما می تواند ساختار ذهنی ما را ویران کند زیرا آنها سازندگان اصلی ذهن ما و آنچیزی بوده اند که ما آن را من نوعی می نامیم. واقعیت این است که اصلا برای ما مهم نیست که بر سر رفتگان پس از مرگ چه خواهد آمد. برای ما مهم نیست که آیا آنها تمام شده اند و یا در بهشت و یا جهنم به سر می برند. آنچیزی که برای ما مهم است این است که چگونه خلاء بوجود آمده در ذهن خود را پر کنیم و یا آسیب های خودمان را برطرف کنیم.

حالا وقتی که مهاجرت می کنیم این آسیب ذهنی حاصل از مرگ عزیزان چند برابر می شود زیرا خاطرات در مهاجرت نقش پررنگ تری را ایفاء می کنند و تنها پیوند دهنده ما با گذشته مان است.

اه که چقدر زر می زنم. من رفتم!