تقویت روحیه تیمی

صبح زیبای شما خوش باد. هر روز که به شرکت می آیم همکارانم به من سخنان محبت آمیز می گویند تا من خوشحال شوم و روحیه بهتری پیدا کنم. یکی می گوید عجب کلاه قشنگی داری و دیگری از تعطیلات آخر هفته من می پرسد و یکی دیگر از مدل موی من تعریف می کند. اوایلی که به امریکا آمده بودم خجالت می کشیدم که از کسی تعریف کنم ولی اکنون من هم عادت کرده ام و هر کسی را که می بینم یک جمله خوب و خوشحال کننده به او می گویم. چند وقت پیش که به یک فروشگاه رفته بودم یک دختر خانم لبنانی با مقنعه و لباس پوشیده خودش پشت پیشخوان ایستاده بود. من پس از اینکه اجناسم را برای حساب کردن به او دادم از مقنعه او تعریف کردم و گفتم که رنگ و طرح آن خیلی زیبا است. خیلی خوشش آمد و خندید و مطمئن هستم که این حرف روحیه و اعتماد به نفس او را در انجام کارهایش بالا می برد. ولی ما در ایران چنین چیزی را در جامعه خود کمتر می بینیم و اگر مثلا من آن فرد را در ایران می دیدم هرگز از مقنعه و یا لباس او تعریف نمی کردم چون این کار در فرهنگ ما جا افتاده نیست و واکنش های منفی همچون پارس کردن و پاچه گیری به همراه دارد. اگر هم مثلا از شلوار یک مرد تعریف کنید می گوید قابل ندارد و همانجا می خواهد شلوارش را از پایش در بیاورد تا آن را به شما بدهد. خانم ها هم اگر از چیزی تعریف کنند می خواهند که قیمت آن را بدانند و مثلا می گویند عجب روسری قشنگی است چند خریدی؟ از کجا خریدی؟

انرژی و روحیه دادن به یکدیگر اساس یک کار گروهی در جامعه است و با اینکه بسیار بی اهمیت به نظر می آید ولی نقش بسیار مهمی را در پیشرفت و بالارفتن کارآمدی یک جامعه دارد. اگر به فوتبال بازی کردن چند ایرانی نگاه کنید بعد از یک مدت که گرم بازی کردن شده اند می بینید که همه آنها در حال داد و بیداد کردن بر سر یکدیگر هستند که چرا چشمهایت را باز نمی کنی؟ چرا پاس نمی دهی؟ و همه آنها پس از بازی به خاطر فریادهایی که بر یکدیگر کشیده اند گلویشان پاره شده است و نمی توانند حرف بزنند. ولی اگر به فوتبال بازی کردن چند امریکایی نگاه کنید می بینید که همیشه همدیگر را تشویق می کنند حتی اگر اشتباه کرده باشند. در واقع سعی می کنند که روحیه یکدیگر را بالا ببرند و نگذارند که یک نفر به خاطر اشتباهی که کرده است اعتماد به نفس خودش را از دست بدهد و راندمانش پایین بیاید. این مسئله در جامعه هم کاملا مشهود است و شما در کوچه و خیابان هم متوجه این تفاوت برخورد می شوید. در رانندگی کردن در سطح شهر تهران اگر دچار اشتباه و یا کندی در حرکت شوید آنچنان شما را به باد متلک و ناسزا می بندند که دیگر حتی جای ترمز و کلاج را هم فراموش می کنید. بعد از یک مدت شما هم به همان شکل با دیگران برخورد خواهید کرد. 

اگر این مسئله را ریشه یابی کنیم در خواهیم یافت که در کشوری مثل ایران مردم موفقیت و پیشرفت خودشان را در گروی موفقیت و پیشرفت دیگران نمی دانند در صورتی که در امریکا چنین نیست و مردم تلاش می کنند تا جایی که می توانند به اطرافیان خودشان روحیه دهند تا تیم خودشان را بالاتر ببرند و در نهایت خودشان هم از شرایط بهتری برخوردار گردند. مردم در امریکا مانند یک زنجیر به هم پیوسته هستند و با اینکه حتی یک دلار آنها هم حساب و کتاب دارد ولی سعی می کنند که از نظر روحی به دیگران کمک کنند. در ایران ما این شرایط را فقط در زمانهایی تجربه می کنیم که یک اتفاق خاص افتاده باشد و مردم همدل و هم زبان باشند مثلا بعد از بازی ایران و استرالیا و یا پس از ماجراهای انتخابات که مردم با یکدیگر مهربان بودند و سعی می کردند که یکدیگر را بالا بیاورند. ولی متاسفانه این حالت موقتی و زودگذر است و خیلی زود شروع می کنند به سرکوب روانی یکدیگر.

در امریکا مهم نیست که چه چیزی باعث تقویت روحیه دیگران خواهد شد و فقط سعی می کنند که او را خوشحال کنند و از اشاره به مسائلی که روحیه وی را سرکوب کند بپرهیزند. مثلا اگر من یک فرد مذهبی هستم هرگز چیزی به من نمی گویند که باعث ویرانی روحیه من شود چون می دانند که آن مسائل برای من مقدس است و باعث تخریب روحیه من خواهد شد و حتی سعی می کنند با سوال کردن و یا مشتاق نشان دادن خودشان در مورد جزئیات آن به فرد مورد نظر روحیه دهند و او را خوشحال کنند. البته در جای خودش هم که لازم بدانند نظر خودشان را می گویند و کسی هم نمی تواند مانع آنها شود ولی هدفشان از گفتن اندیشه واقعی خود آزار دادن دیگران نیست. مثلا اگر به دین اعتقاد نداشته باشند به راحتی می گویند و اهمیت نمی دهند که کسی ناراحت شود ولی در ضمن بدون لزوم به هیچ دین خاصی هم اشاره نمی کنند که فرد خاصی ناراحت شود چون هدف آنها از بیان عقایدشان نیش و کنایه و یا آزار نیست. آنهایی هم که به مسائلی حساسیت دارند قبول می کنند که آن مسائل برای دیگران اهمیت و تقدس ویژه ای ندارد و حتی از اینکه رعایت حال آنها شده است قدر دانی و تشکر می کنند.

به قول عادل فردوسی پور ما همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید! به همبن علت فضاهای گفتگوی مجازی ما نیز از تعامل و تسامح کافی برخوردار نیست. به عنوان مثال اگر یک مرد ایرانی به یک مرد دیگری بگوید که خواهر تو چقدر خوشگل و خوش هیکل است, ممکن است که حرف بدی نزده باشد و واقعیت هم داشته باشد, ولی این حرف آن مرد دیگر را آزار می دهد. به نظر من ما باید از تعصبات خودمان کاسته و از طرف دیگر به عقاید و اندیشه های یکدیگر احترام بگذاریم. من خودم هم از این امر مستثنی نیستم و باید سعی کنم که دیگران را با نوشته های خودم آزار ندهم. مثلا استفاده از کلمه لجن برای جامعه ایرانیان مقیم امریکا بسیار نامناسب و آزار دهنده بود حتی اگر رنگ و بویی از واقعیت هم داشته باشد. چون این کلمه به قصد آزار دادن و از روی بدجنسی آورده شده بود و چه بسا یکی از همان افراد آزرده ممکن است دروازه بان تیمی باشد که من در آن بازی می کنم و تخریب روحیه او باعث باخت همه ما شود.

وقت من تمام شد.