تولد زودرس

امروز صبح شنیدم که صدای خنده و هیاهو می آید و دیدم که اطاق برندا را تزئین کرده اند تا سورپرایز شود. ظاهرا فردا شرکت نمی آید و من خبر نداشتم ولی خوشبختانه از قبل کادویش را به شرکت آورده بودم و در کشوی میزم مخفی کرده بودم. بعد از مدتی که با خودم کلنجار رفتم بالاخره من هم کادوی او را برداشتم و به اطاقش رفتم. یکی دیگر از همکارانمان هم در اطاقش بود برای همین کادو را روی میزش گذاشتم و گفتم به خاطر اینکه به من کمک کرده است و با من مهربان بوده است خواستم از او تشکر کنم. سپس تولدش را تبریک گفتم و از اطاق آمدم بیرون. بسیار رسمی و خشک مثل دو همکار معمولی. پس از نیم ساعت او به اطاق من آمد و در حالی که گربه کریستالی را در دست داشت و غش و ضعف می رفت گفت که خیلی از کادویش خوشش آمده است و او عاشق گربه است و یک گربه هم در خانه دارد. چند بار آمد که من را در آغوش بگیرد و یا اینکه با من دست بدهد ولی من آنقدر سفت و محکم و رسمی در صندلی خودم نشسته بودم که حرکتش در جا خشک شد. زیاد حرف نزدم و هرچیزی که گفت من فقط گفتم خواهش می کنم. آخر سر هم وقتی که رفت به این نتیجه رسیدم که من اصلا این کاره نیستم. یک زره محکم و پولادین در اطراف من وجود دارد که اجازه نمی دهد بتوانم به راحتی احساساتم را بیان کنم. رفتارم من را به یاد شخصیت های داستان کلیدر می اندازد که مردان خشنی هستند که در بیابان ها زندگی می کنند. حالا باز خوب است که در کارتی که به همراه کادوی او است یک عبارت دوست عزیز نوشته ام!

در این مواقع یک چیزی مثل غریزه بر من غلبه می کند و من را به کنترل خود در می آورد. قوای مردانگی همراه با خشن و زمخت بودن. چیزی که اصلا با افکار و اندیشه من جور در نمی آید ولی برایم لذت بخش است. با غرور و صلابت ایستادن و مجسمه بلاهت شدن. مثل گاو نری که شاخ هایش را به جلو می آورد و در حالی که نفسش را با فشار به بیرون می راند با سم خود به اطراف خاک می پراکند. مثل خروسی که سینه سپر می کند و قوقولی قوقول می کند. در این زمان ها دوست دارم که به دریا بروم. البته نه اینکه در ساحل بنشینم و به صدای امواج گوش دهم. بلکه با قایق غراضه به دریا بزنم و با امواج سهمگین مقابله کنم. آنجا است که باید زور بزنم و این طرف و آن طرف بپرم تا نگذارم که قایقم واژگون شود. وقتی موج دریا به بدنه قایق می خورد و بر روی بدنم پخش می شود دست به کمر می ایستم و آن را نظاره می کنم. احساس دون کیشوت بودن به من دست  می دهد و با لبخندی بر لب, امواج دریا را به مبارزه دعوت می کنم. در اینکه این حالت ها مضحک و احمقانه است شکی ندارم. همانگونه که غرور خروس در زمان آواز خواندن خنده دار است. احتمالا این حالت ها هم مربوط به امورات تقویت کننده چشم می شود. 

امروز از آن روزهایی است که نوستالوژی به سراغم می آید. نمی دانم آن دو نفر فک و فامیل و آشنایی که وبلاگ من را می خوانند چه کسانی هستند. این آخر هفته تمام وسایلم را به اطاق جدید منتقل می کنند و از روز دوشنبه من به آنجا می روم. اگر این پروژه دیپلماتیک من به جایی رسید حتما شما را هم در جریان قرار می دهم. البته شما هم باید کمی قوه تخیل خودتان را ورزش دهید تا برای آن روز آماده شود! با اجازه شما من باید به نهانخانه دل بروم.