مناظر تقویت کننده چشم

دبورا از سفر برگشت و دوباره آمد بیخ ریش من نشست. فردا قرار است که من به اطاق جدید اسباب کشی کنم. راستش زیاد از آنجا خوشم نمی آید چون در بخش مدیران است و همه پیر و پاتال هستند. یک بدی دیگر هم که دارد این است که مجبورم از در جلوی شرکت رفت و آمد کنم و زیادی توی چشم هستم در حالی که الآن از در پشتی پارکینگ با یک کلید مغناطیسی وارد و خارج می شوم و هیچکس رفت و آمد من را نمی بیند. اطاق فعلی من نقلی و کوچولو است و در کنار میز من فقط یک صندلی دیگر جا می شود در حالی که اطاق بعدی من بزرگتر است و یک میز گرد با چهار صندلی هم برای مراجعه کنندگان در گوشه آن است. من دو تا کامپیوتر و چهار تا مونیتور دارم که باید با خودم ببرم و دو تا هم سرور بدون مونیتور دارم که در اطاق سرور است و از راه دور به آن وصل می شوم. منظره اطاق فعلی من به سمت سالن بزرگی است که توسط پارتیشن جدا شده است و افراد زیادی در آن کار می کنند ولی منظره اطاق بعدی من به سمت پارکینگ و در ورودی اصلی اداره است و می توانم آدم هایی که وارد و یا خارج می شوند را نگاه کنم. من اصولا از تغییر زیاد خوشم نمی آید ولی سعی می کنم که هر چه زودتر خودم را با شرایط جدید هماهنگ کنم.

ظهرها به یک رستوران بار برزیلی می روم که همبرگرهای محلی خوشمزه ای دارد. در آنجا تلویزیونهای بزرگ گذاشته اند و فوتبال پخش می کنند. من هم در این روزها در زمان نهار به آنجا می روم و نیمه دوم آخرین فوتبال را تماشا می کنم. دخترهایی که در آن بار کار می کنند عاشق فوتبال هستند و من وقتی که می رسم نتایج فوتبال های قبلی را هم از آنها می پرسم. در آنجا حدود ده تلویزیون ال سی دی بزرگ هست که می شود یک کنج خلوت را پیدا کرد و با خیال راحت فوتبال تماشا کرد. بعضی از امریکاییان هم به فوتبال علاقه دارند و آن را نگاه می کنند ولی بیشتر کسانی که به آنجا می آیند از کشورهای امریکای لاتین و یا اروپایی هستند. یک پسر کره ای هم هر روز دقیقا همان موقعی که من به آنجا می روم می رسد و بعضی وقت ها با همدیگر بازی را تحلیل می کنیم. من دوست ندارم که در زمان فوتبال نگاه کردن عکس العملهای امریکایی را تقلید کنم برای همین وقتی به جاهای حساس می رسد به زبان فارسی و بلند می گویم اه بزن دیگه بابا شورش رو در آوردی! پاس بده دیگه! بزن! بزن! بقیه هم تعجب می کنند که من به چه زبانی صحبت می کنم. دیروز یک خانواده هندی در زیر تلویزیون نشسته بودند و همه آنها در تمام مدت زل زده بودند به من. مادر و عروس و پسر و پدر و دختر آنچنان من را نگاه می کردند که انگار دارند فیلم سینمایی تماشا می کنند. در امریکا معمولا کسی به دیگری خیره نمی شود و اینکار خیلی زشت است و باعث رنجش دیگران می شود ولی چون می دانستم که این کار در فرهنگ هندی نیز مثل فرهنگ ما کار بدی نیست خیلی سعی کردم که عکس العمل بدی از خودم نشان ندهم ولی واقعا تحمل آن سخت است و آدم معذب می شود.

برندا هم گهگاهی از جلوی اطاق من رد می شود و می خندد و دست تکان می دهد. احتمالا دل توی دلش نیست که زودتر تولدش برسد و بداند که چه کادوهایی برایش گرفته اند. گمان نمی کنم که هیچ کس به اندازه من تحویلش گرفته باشد. حالا ببینیم که این کادو کار می کند یا نه ولی اگر کار نکرد خسارت آن پنجاه دلار را از شما می گیریم! حالا تا جمعه که خیلی مانده است ولی دارم نقشه می کشم که چطوری آن کادو را در اطاقش بگذارم که کسی نبیند. اگر آن را زیر پیراهنم بگذارم که معلوم می شود. زیر بغل و یا توی شلوار هم که نمی توانم آن را بگذارم. زیر کلاه هم که جا نمی شود. می توانم آن را در یک زنبیل کوچک دسته دار بگذارم و به اطاقش بروم. واقعیتش این است که خجالت می کشم آن بسته کادو شده ای  که جنگولک از آن آویزان کرده ام را با خودم حمل کنم و همینطوری سرم را بیاندازم پایین و به اطاقش بروم. از کوچکی هم همینطوری بودم. اگر من را می کشتند حاضر نبودم که یک دسته گل و یا یک کیف یا زنبیل زنانه را حمل کنم. می دانم که اگر همکارانمان متوجه ورود من به اطاقش شوند چشمانشان تیز می شود که ببینند من چه کادویی را برای او خریده ام. روز ولنتاین که اصلا کوچک ترین حرکتی از خودم نشان ندادم و او هم نسبت به من بسیار خشمگین شد.

چند دقیقه دیگر دبورا به اطاقم می آید و لابد باز دوباره خودش را به من می چسباند. فکر کنم او هم به من نظر سوء دارد چون خیلی با من ور می رود. مثل اینکه با شوهرش هم مشکل دارد چون گفت که مسافرت اصلا بهش خوش نگذشت و فکر کنم که با هم دعوا هم کرده اند. من معمولا در مقابل حرکت های مشکوکی که او انجام می دهد هیچ عکس العملی نشان نمی دهم و کاملا بی حرکت و بی اعتنا به کارم ادامه می دهم و سعی می کنم که حواسم را متمرکز به کار کنم. بعضی وقتها که با او بر روی یک مانیتور کار می کنیم کله اش را بیش از حد به من نزدیک می کند و وقتی با او حرف می زنم به جای اینکه به چشمانم نگاه کند به لبهایم نگاه می کند. پر و پاچه اش هم که همواره به یک جای من چسبیده است. بعضی موقع ها که دامن کوتاه می پوشد اصلا نمی توانم حواسم را به کارم جمع کنم. البته من علت این کارهای او را می دانم چیست چون کاری که ما با یکدیگر انجام می دهیم بسیار پیچیده, خسته کننده و کسالت آور است و او سعی می کند در مدت زمانی که در کنار من نشسته است برای خودش سرگرمی ایجاد کند تا کمتر حوصله اش سر برود. اصولا آدم باحالی است چون در شرکت پابرهنه راه می رود و بعضی وقت ها هم روی صندلی چهارزانو می نشیند. یک دوچرخه تا شو هم در زیر میز کارش است که ظهرها آن را باز می کند و با دوچرخه به رستوران می رود. یک روز قبل از اینکه به مسافرت برود داشتم یک سیستمی را توضیح می دادم که باید چگونه انجامش دهیم و وقتی به او نگاه کردم دیدم که از یقه باز پیراهنش دستش را کرده است تو و دارد یکی از ممه هایش را بالا و پایین می کند. شاید داشت آن را وزن می کرد که ببیند سنگین تر شده است یا نه! وقتی چشمهای گرد شده من را دید خندید و دستش را در آورد.

ولی خدا وکیلی برندا یک چیز دیگری است. جمعه گذشته که به او گفتم برایش کادوی تولد گرفته ام آمده بود به آشپزخانه که غذایش را در یخچال بگذارد. او معمولا دامن کوتاه می پوشد و بعد از اینکه در یخچال را باز کرد دو زانو بر روی پاهایش نشست که غذا را در طبقه پایین یخچال بگذارد. من هم  داشتم با او حرف می زدم که یکهو مناظری در مقابلم پدیدار شد که هوش و حواس را از سرم برد و حرفم را یادم رفت. نمی دانستم ران های سفیدش را که زده بود بیرون نگاه کنم و یا سینه های زیبایش را که از زاویه بالا مشخص شده بود. خودش هم که چشمش بر روی غذایش بود و من می خواستم از آن فرصت کوتاه بیشترین استفاده را بکنم تا پرتوهای نور بیشتری وارد مردمک چشمهایم شود. یادم نیست در آن مقطع زمانی چه می گفتم ولی احتمالا چرت و پرت بود چون بدون اینکه سرش را تکان دهد چشمانش را بالا آورد و من را در لحظه چشم چرانی شکار کرد. او خندید ولی من به روی خودم نیاوردم و خیلی عادی به صحبتم ادامه دادم. احتمالا داشت در دلش و به زبان خودش می گفت که خوشم میاد که اینقدر بچه پررو هستی! البته زن های دیگر هم من را جذب می کنند ولی نمی دانم چه برق مخصوصی در برندا است که وقتی او را نگاه می کنم تمام اعضای بدنم اسپرم تولید می کنند.

دبورا آمد. من رفتم!