عقده گشایی به سبک امریکا زده ها

معده من در این مدت آنقدر گشاد شده است که با وجود خوردن صبحانه دقیقا راس ساعت دوازده گشنه ام می شود و هر چقدر که پلو و خورشت به درون آن می ریزم دوباره ساعت هفت گرسنه ام می شود و باید آن را با مواد گوشتی و نشاسته پر کنم. بعدازظهر ها هم مثل آدم های خمار خمیازه می کشم و چرت می زنم و منتظر هستم که ساعت کاری تمام شود تا دوباره معده خود را پر کنم. دیروز برندا را برای نهار با خودم به خانه بردم و به او پلو با خوشت قیمه بادمجان خوراندم. او از خانه من و غذا و مادرم خیلی خوشش آمد و مادرم هم با همان انگلیسی دست و پا شکسته به او گفت که می تواند هر روز برای نهار به خانه ما بیاید! البته منظورش این بود که هر روزی که دوست داشت می تواند بیاید. با هم مقادیری عکس یادگاری گرفتیم که بعد از سیاه کاری آن را برای شما هم می گذارم تا مستفیض شوید. گمان می کنم که غذا به سیستم مغزی من هم نشت کرده باشد چون تازگی ها تبدیل به یک آدم خنگ و تنبل و بی حوصله شده ام و همیشه در حال هضم غذا و پرداختن به توده های انباشته شده در معده گشاد خود می باشم. هفته ها بسیار زود سپری می شود و من هم دیگر نمی دانم که چه چیزی می توانم برای شما بنویسم که هم تکراری نباشد و هم اینکه با خواندن وبلاگ من سرتان گرم شود. 

من حدود شش ماه دیگر می توانم برای گرفتن پاسپورت امریکایی خود اقدام کنم و هر چه به آن زمان نزدیک تر می شوم احساس می کنم که باید خودم را برای یک تصمیم گیری بزرگ آماده کنم. گرفتن پاسپورت امریکایی برای من قویترین و قاطع ترین انگیزه  برای زندگی کردن در امریکا بوده و همچنان نیز هست. این مرحله برای من مثل فارغ التحصیل شدن از دانشگاه است و پس از آن باید شرایط خودم را مرور کنم و دوباره بر اساس کیفیت زندگی برنامه ریزی کنم. همان طوری که قبلا هم نوشتم هدف اصلی برنامه پنج ساله اول من گرفتن پاسپورت امریکایی است و پیش نویس تقریبی برنامه پنج ساله دوم من نیز در جهت تشکیل خانواده است که برای زندگی در ایران طرح ریزی شده است. ولی همچنان تمامی گزینه ها بر روی میز توالت است و رویدادهای زیادی می تواند در جهت گیری تصمیم های احتمالی من نقش داشته باشد. حالا بیایید فرض کنیم که من همین فردا رفتم به محضر قاضی القضات امریکایی و قسم خوردم که جز به منافع امریکا به هیچ چیز دیگری فکر نمی کنم و آنها هم من را به تبعیت خود پذیرفتند. من به قسم خوردن حساسیت زیادی ندارم و قسم را هم مثل پلو و خورشت بادمجان دو لپی می خورم. از بچگی هم همین طور بودم و هر زمانی که می خواستم دروغ بگویم قسم می خوردم و همه می دانستند که اگر بگویم به خدا من این کار را نکرده ام یعنی اینکه حتما کار من بوده است. ولی اگر خیلی عادی می گفتم که من این کار را نکرده ام حرف من را قبول می کردند!

وقتی پاسپورت امریکایی خودم را گرفتم دوست دارم که بروم ایران و بعد هی بروم دوبی و در فرودگاه دوبی پاسپورت امریکایی خودم را به آنها نشان بدهم و بگویم تعظیم کنید احمق ها! خوب هر کسی یک سری عقده هایی دارد و این هم یکی از عقده های من است. هر دفعه که به یک کشور خارجی رفتم, وقتی که در صف بازرسی فرودگاه می ایستادم مواظب بودم که جلد روی پاسپورتم به سمت بیرون نباشد و سعی می کردم که مثل یک خشتک پاره آن را از نگاه دیگران پنهان کنم. شاید باور نکنید اگر بگویم که این یکی از قوی ترین انگیزه های مهاجرت من به امریکا بود تا بتوانم پاسپورت امریکایی بگیرم و به راحتی به کشورهای دیگر رفت و آمد کنم. با پاسپورت ایرانی گذشته از دردسرهای گرفتن ویزا, در فرودگاه ها نیز طوری با آدم رفتار می کنند که انگار ارث هفت پشت خود را از شما طلب دارند. در زمان بازرسی هم به تمام جاها سرک می کشند و حتی وزن گردوهای انسان را هم می سنجند که مبادا یکی از دیگری سنگین تر باشد. من در ایران که بودم در یک شرکت بین المللی کار می کردم و یکی از همکارهای من که زیر نظر من کار می کرد گذرنامه کانادایی داشت. او چند سالی را با بدبختی در کانادا گذرانده بود و پس از گرفتن پاسپورت کانادایی خود به ایران بازگشته بود ولی همان گذرنامه او باعث شده بود که به راحتی می توانست به ماموریت های خارجی برود در حالی که من چند بار برای همراهی با او به سوئیس تقاضای ویزا کردم و به من ویزا ندادند. شاید شنیدن این مسئله در ایران بسیار عادی باشد ولی برای من بسیار سنگین بود و هربار که این اتفاق می افتاد دچار سرخوردگی کاری و اجتماعی می شدم.

در همان دوران به خودم قول دادم که من حتما به یک کشور خارجی می روم و پس از اینکه گذرنامه آنجا را گرفتم به ایران بازمی گردم. خوب ظاهرا من آدم بسیار یک دنده و مصممی هستم و برای همین است که الآن در اینجا هستم! البته در این مدت اتفاقات زیادی افتاد که خارج از کنترل من بود و شما هم در جریان ازدواج و طلاق من هستید ولی اگر انگیزه گرفتن پاسپورت نبود من به احتمال بسیار زیاد در همان ماه های اول به ایران بر می گشتم. حالا اگر پاسپورت خودم را بگیرم دیگر نمی دانم که روند زندگی من به چه سمت و سویی خواهد رفت. خریدن خانه در امریکا و داشتن کار و زندگی خوب هم چیزی نیست که بشود به سادگی از آن برای رفتن به ایران چشم پوشی کرد. یکی دیگر از چیزهایی که من خیلی دوست دارم پز دادن است. اصولا پز دادن در ایران خیلی حال می دهد. راستش من که هیچ وقت در ایران چیز به درد بخوری نداشته ام که بشود با آن پز داد و شاید برای همین است که این مسئله هم برایم عقده شده است و همیشه پزهای دیگران را خورده ام و دم بر نیاورده ام! البته من هم مثلا همیشه می گفتم که این آدم هایی که این همه پول برای خریدن ماشین می دهند مغز خر خورده اند ولی دیگر خودم هم این حرف خودم را باور نمی کردم و می دانستم که اگر من هم امکان آن را پیدا می کردم حتما یک ماشین خوب می خریدم. البته قبل از اینکه به امریکا بیایم یک دل سیر به همه پز دادم و از خجالت همه درآمدم! من که همیشه در حسرت رفتن به کانادا بودم دیگر وقتی که به کسی می رسیدم که یکی از فک و فامیل هایش در کانادا بود می گفتم  که آخر کانادا هم شد جا؟!

من می روم دامن کشان شما رنج تنهایی چشان!