چه کسی بچه سوسول است؟

امروز جمعه است و بالاخره بین ساعت دوازده تا دو بعدازطهر قرار است که به خانه من بیایند و تلفن و اینترنت و تلویزیون را نصب کنند. حدود صد دلار در ماه می دهم و هر سه سرویس را می گیرم. سرعت اینترنت حدود سه مگابایت در ثانیه خواهد بود و تلفن هم نامحدود و مجانی است. حدود صد و پنجاه کانال تلویزیونی هم نصب می کنند که همه آنها مزخرف است. من زمان زیادی است که دیگر تلویزیون نگاه نمی کنم چون از تبلیغات آن بیزار هستم. ولی اگر بخواهم فیلم ببینم می توانم از طریق اینترنت آن را نگاه کنم. به جای پخش ویدیو و سیدی هم یک پلی استیشن سه خریدم که هم فیلم پخش می کند و هم می شود با آن به اینترنت وصل شد و فیلم تماشا کرد. بازی هم می شود کرد ولی من هنوز هیچ بازی برای آن ندارم و قرار است که دختر همخانه قدیمی من این آخر هفته بیاید و آن را برایم تنظیم کند و به من یاد بدهم که چگونه اسم خودم را در شبکه آن ثبت کنم. دیروز مادرم غذای گیاهی و سبزیجات پخته بود و برای همین من دبورا که گیاهخوار است را هم برای نهار با خودم به خانه بردم. سه شنبه هفته آینده نیز قرار است که برندا را با خودم به خانه ببرم.

راستش من در طول چند سالی که در امریکا هستم  تبدیل به یک مرفه بی درد و سوسول شده ام و میزان تحمل من بسیار پایین آمده است. از آنجایی که تقریبا همه چیز من بر روی سبیل مراد می چرخد ناملایمات خیلی کوچک می تواند من را بی تحمل کند در حالی که اگر واقعا این ناملایمات را بخواهم با مشکلاتی که در ایران داشته ام مقایسه کنم خنده ام می گیرد. تمام کسانی که بیش از چند سال است که در امریکا زندگی می کنند به همین صورت هستند ولی با این تفاوت که شاید آنها متوجه میزان بزرگی مشکلات خود با مردمی که در ایران زندگی می کنند نباشند. من در حال حاضر به خاطر اینکه از فشارهایی که در ایران وجود دارد دور هستم لیاقت و شایستگی اظهار نظر در مورد مسائل ایران را ندارم. هر زمانی که به ایران بازگشتم و دوباره توانستم شلوغی ترافیک و دود مینی بوس را تحمل کنم تازه دوباره لیاقت و شایستگی آن را پیدا خواهم کرد که در مورد رفتار و یا تصمیم هایی که مردم ایران می گیرند قضاوت کنم. در امریکا افرادی هستند که اگر یک ذره خاک بر روی کفششان بنشیند حتما باید بایستند و با یک پارچه مرطوب و تمیز آن را پاک کنند و سپس می گویند که مردم ایران باید فلان کنند و بهمان کنند. ممکن است تعجب کنید اگر بگویم که بیشتر کسانی که به پایبوسی رئیس جمهور محبوب خود در نیویورک رفته بودند کسانی هستند که زمانی از ترس اعدام شدن از ایران گریخته بودند. آنها بسیار بسیار بیشتر از آن چیزی هستند که در آنجا جمع شده بودند و بسیاری از آنها پس از ماجراهای انتخابات علاقه قلبی خودشان را نسبت به وی پنهان می کنند و نمایش های مضحکی می دهند که بلکه دیگران را گمراه کنند.

آنها عاشق سیاست های ضد امریکایی هستند و دست و پای هر کسی که بر ضد امریکا حرف بزند را می بوسند حتی اگر از روی جنازه های جوانان ایرانی رد شده باشد. آنها جوانان ایرانی را یک مشت بچه قرطی و سوسول می نامند و اعتقاد دارند که سرکوب آنها به خاطر مسائل جهانی و مبارزه با امریکا نه تنها هیچ مشکلی ندارد بلکه باعث می شود که آنها آدم شوند. بعد از اتفاقاتی که در انتخابات سال گذشته رخ داد بسیاری از این ایرانیان مقیم امریکا در لاک خود فرو رفتند و یا برای شهادت ندا سینه دریدند ولی اکنون دوباره سر از لاک خود درآورده اند و گهگاهی از سیاست های آقای رئیس جمهور هم دفاع می کنند. باید باشید و ببینید که چگونه از سخنان وی در سازمان ملل و یا مصاحبه با خبرگزاری ها مشعوف می شوند و ذوق می کنند. البته مطمئن هستم که بیشتر آنها ایران و مردم ایران را دوست دارند ولی نادان هستند. علت نادانی آنها هم این است که از داخل ایران و فشارهایی که بر روی مردم ایران است خبر واقعی ندارند و نمی توانند آن را درک کنند. من هم با اینکه فقط چند سال است که از ایران خارج شده ام ولی نسبت به فشارهای اخیری که بر روی مردم ایران وارد شده است نادان هستم. بنابراین هرچیزی که در آن رابطه بگویم از روی شکم سیری و باد معده است. اگر قرار باشد کسی سوسول باشد آن من هستم که در امریکا و بر روی میز صبحانه ام حتما باید آب پرتقال باشد نه آن جوان بیکاری که برای دلخوشی موهایش را بلند می کند و بابت آن صد تا توسری می خورد و تحقیر می شود.

از آنجایی که من سیاستمدار نیستم و یک شهروند عادی هستم برایم  اهمیت چندانی ندارد که سیاست دولت امریکا با کشورهای امریکای لاتین چگونه است. آن چیزی که برای من مهم است این است که این دولت به من اجازه داده است که در خاک او راحت زندگی کنم و نفس بکشم. یک حق عادی و اولیه ای که مردم ایران از آن برخوردار نیستند. جوانان ایرانی می خواهند که کار و درآمد داشته باشند و از زندگی خود لذت ببرند. مردم ایران می خواهند در بین کشورهای جهان آبرو داشته باشند و همه جا با افتخار از آنها یاد کنند و گذرنامه آنها نیز در هر کشوری اعتبار داشته باشد. من زمانی که در ایران بودم دلم می خواست که یک زندگی آرام و بی دردسر داشته باشم و آزاد باشم که هر جوری که می خواهم لباس بپوشم و موهایم را درست کنم. این مسئله اصلا سیاسی نیست ولی چون دولت با آن مبارزه می کند اگر کسی چنین حرفی را بزند او را به عنوان معاند و یا مفسد فی الارض به زندان می اندازند تا آب خنک بنوشد. کسی که در امریکا زندگی می کند این را نمی فهمد. یک ایرانی مقیم امریکا نمی فهمد که اگر زمانی که با یک خانم راه می رود  یک نفر از راه برسد و در مورد نسبت آنها با یکدیگر سوال کند چه مزه ای دارد. برای همین اگر شما این مسئله را به عنوان یک مشکل برای او تعریف کنید به شما می خندد و شما را سوسول می نامد و می گوید من دارم از مسائل و سیاست های جهانی می گویم آنوقت تو داری از یک مشت بچه قرطی حرف می زنی؟! یک بار یکی از همین آقایان که به عنوان یک فعال سیاسی در همه جا سخنرانی می کرد, برای یک سفر سه ماهه به ایران برنامه ریزی کرد و همه جا اشک شوق ریخت که من بعد از بیست و سه سال می خواهم به آغوش وطن بروم و روی دامن وطن بنشینم و از این حرف ها. سپس پس از هجده روز برگشت و تا یک مدتی هم کمتر آفتابی شد تا در مورد مشکلاتی که برایش پیش آمده است با کسی صحبت نکند. بالاخره پس از چند ماه او را دیدم و از او سوال کردم که پس چرا زود به امریکا برگشتی؟ گفت خوب من کارم طوری بود که مجبور شدم زود برگردم و یک مقدار هم فرهنگ مردم ایران هنوز پیشرفت نکرده است!!! من هم گفتم که اتفاقا فرهنگ مردم ایران خیلی هم پیشرفت کرده است ولی شما نمی توانید آن را درک کنید.

کسی که می خواهد به آغوش وطن برگردد اگر به روستا می رود نباید نگران خاکی شدن کفشش باشد و اگر پایش در تاپاله هم فرو رفت باید به راه خودش ادامه دهد. و اگر به شهر می رود باید دود و آلودگی هوا و ترافیک را تحمل کند و در مقابل رفتار کارمند بانک هم از کوره در نرود. کسی که به آغوش وطن بر می گردد اگر بازپرس فرودگاه به او گفت که شما با این سن و سال خجالت نمی کشی که موهایت را دمب اسبی درست کرده ای باید آن را به جان دل بشنود و اگر هم در خیابان باطوم به سرش خورد و یا موهای دمب اسبی او را قیچی کردند دم بر نیاورد. شما که در امریکا نشسته ای و برای رئیس جمهور محبوبت کف می زنی و از حاضر جوابی او ذوق می کنی خیلی خوب است که کمی هم از دیگر کارهای او مستفیض شوی و بقول معروف پی او به بدن شما هم بخورد.

من دیگر باید بروم پس فعلا وقت بخیر