خاطرات مهاجرتی

  

یک کار مسخره ی که من می کنم این است که هربار که درگیر امورات روزانه خودم می شوم و خسته می شوم و یا اینکه از بیکاری آخر هفته حوصله ام سر می رود از یک تکنیک قدیمی استفاده می کنم که در کمال تعجب هنوز هم بسیار خوب کار می کند و ناگهان روحیه من را عوض می کند و من به ناگاه بدون اینکه کاری انجام داده باشم برای خودم خوشحال می شوم. این تکنیک بدین صورت است که من یک لحظه تمرکز می کنم و یک نفس عمیق می کشم. سپس تمام انرژی خودم را جمع می کنم و در ذهن خودم فریاد می زنم که آخ جون من در امریکا هستم! نمی دانید که در یک لحظه چه شور عجیبی من را فرا می گیرد و در درونم احساس خوشبختی و شادمانی می کنم و حتی ممکن است که با صدای بلند بخندم و اگر کسی من را در آن حالت ببیند حتما در هر دادگاه صالحه ای به دیوانه و سرخوش بودن من قسم می خورد. زمانی که تازه به امریکا آمده بودم آنقدر گرفتار و مضطرب امورات معلقه و مطلقه خودم بودم که مجال کافی برای لذت بردن از وصال رویای دیرینه برایم پیش نمی آمد.  برای همین آن را در جای امنی در سینه نهادم تا لگدمال نشود و بتوانم در فرصت های مقتضی آن را از گنجه بیرون بکشم و استفاده کنم.  الآن به خودم می گویم که ای آرش تو الآن باید در محوطه های اطراف بندر عباس در بالای  یک دکل مخابراتی باشی و با بشقاب گیرنده ور بروی تا شبکه اینترنت باباقوری آنجا قطع و وصل نشود و بتوانی ایمیل ها را بفرستی. به خودم می گویم اصلا هیچ فکرش را می کردی که یک روز پایت را از دوبی به آن طرف تر بگذاری؟ تازه دوبی را هم که از طرف شرکت می رفتم اگرنه خودم وسعم به آن سفرها نمی رسید. اصلا من کجا و امریکا کجا؟ من اگر تا شاه عبدالعظیم هم می خواستم بروم باید جیبم را نگاه می کردم که پول کم نیاورم چه برسد به آن سوی کره زمین. خلاصه الکی الکی زد و ما هم همین طوری کشکی کشکی امریکا نشین شدیم. حالا امریکا نشین شدم که هیچ تازه امریکا شناس هم شده ام و در مورد جامعه امریکا برای خودم همین طوری نظریه در می کنم.

خلاصه الآن شما دارید نوشته یک جوان بدبخت از جامعه عقب افتاده ای را می خوانید که روزگار بر او چنین رقم زد تا یک سوم باقی مانده از عمرش را در امریکا بگذراند. البته خانه و ماشین و کار خوب داشتن در امریکا هم بسیار عالی است و در خشنودی من نقش به سزایی دارد ولی هیچکدام از آنها به اندازه خودآگاهی از حضور فیزیکی من در جایی به نام امریکا نمی تواند درون من را شاد کند. خودم هم علت این امر را نمی دانم و احتمالا در طول سالیان متمادی زندگی در ایران نسبت به این مسئله شرطی شده ام و کلمه امریکا در درون مغز من حک شده است. در دوران نوجوانی به غیر از دویدن به دنبال توپ به چیزهای دیگری هم توجه می کردم و تازه در آن دوران بر حسب اتفاق و برای اولین بار ویدیو را دیدم و ناگهان عاشق دلخسته آن شدم. آن جعبه رویایی برای من آرزو شده بود و کم کم داشتن ویدیو برای من نشانه کلاس اجتماعی و شخصیت آدم ها شد و برای هر کسی که ویدیو در خانه اش داشت احترام زیادی قائل می شدم. در رویاهای کودکی خودم می دیدم که پولدار شده ام و به خانه هر کسی که می روم یک جعبه کادو می برم و وقتی که آن را باز می کنند می بینند ویدیو است و خوشحال می شوند و هورا می کشند. حتی برای کسانی که خیلی دوستشان داشتم دو تا جعبه ویدیو هدیه می بردم و گمان می کردم که دو برابر خوشحال می شوند! خوب راستش را بخواهید هیچوقت هم ویدیو نداشتیم و اولین بار در زمانی دانشجویی پولی به دستم آمد و یک ویدیو برای خودم خریدم که البته در آن زمان دیگر نسل آن در حال انقراض بود! با اینحال اگر آن زمان این کار را نمی کردم الآن در امریکا به یک غراضه فروشی می رفتم و یک ویدیو بتاماکس پیدا می کردم و آن را می خریدم تا عقده ام فروکش کند! در آن دوران ما یک فامیل داشتیم که چون ویدیو داشتند من آنها را پولدار می نامیدم. البته زیاد به خانه آنها رفت و آمد نمی کردیم ولی هرباری که به خانه آنها می رفتیم من چشم از دستگاه ویدیوی آنها بر نمی داشتم و از اول تا آخر مهمانی به آن زل می زدم. فردا صبح هم در مدرسه به بچه های هم کلاسی خودم پز آنها را می دادم و از چیزهایی که در ویدیو دیده بودم تعریف می کردم که البته کمی هم آب نمکش را زیاد می کردم و چیزهای محیرالعقولی از خودم می ساختم و با آب و تاب می گفتم.

بعد از یک مدت فهمیدم که داشتن گرین کارت از ویدیو هم با کلاس تر است و کسانی که گرین کارت دارند خیلی از ما دور از دسترس هستند و ما فقط اسم آنها را می شنویم. یک بار هم فامیل های امریکا نشین ما به ایران آمدند و من که آن زمان تازه صدایم کلفت شده بود از چند ماه قبل برنامه ریزی کردم که توجه دختر عمه ام را به خودم جلب کنم ولی زمانی که انها آمدند آنقدر پسرهای خوش تیپ و قد بلند فامیل دورش را گرفته بودند که گمان نمی کنم حتی توانسته باشم اسم خودم را هم به گوشش برسانم. ماجرایش را قبلا در یکی از پست های قدیمی نوشته ام و برای همین دیگر اینجا تکرارش نمی کنم ولی به هر حال تمام این اتفاقات باعث شد که امریکا جایگاه خاصی در مغز من پیدا کند به طوری که اگر همین الآن هم که در امریکا هستم به خودم بگویم که فردا می خواهم بروم امریکا به طور ناخودآگاه خوشحال می شوم و دست خودم که نیست! نمی دانم چند نفر از شما هم که این نوشته های من را می خوانید این مدلی هستید ولی فکر می کنم همین مسئله خودش می تواند یکی از مهم ترین انگیزه مهاجرت جوان های ما و یا حتی بزرگ تر ها باشد. الآن اگر به یک روستا بروید و به یک مرد کهنسال بگویید که پدر جان اگر کارت را درست کنم به امریکا می روی؟ ممکن است بگوید چرا نمی روم! آنجا شنیده ام کشاورزی خیلی راحت است و همه کارها را با ماشین انجام می دهند. گاوهای آنجا هم چهار برابر گاوهای ما شیر می دهد. اگر کارم درست شود می روم پیش پسر دختر خاله عمه خانم زن برادر مشتی عباس که می گویند وضعش هم خیلی خوب است و خانه خریده است و دو تا هم ماشین دارد. آنجا که اینجوری مثل ما کشاورزی نمی کنند و همه کارهایشان بر روی اصول است! تلویزیون نشان می داد در امریکا یارو گوجه فرنگی به عمل آورده بود قد یک هندوانه این هوا! ماشین کشاورزی دارند از آن چپر گرفته تا آن طرف زمین عرضش است و یک ساعته می آید خودش درو می کند خودش هم تمیز می کند و خودش هم بسته بندی می کند و محصول آماده را می اندازد بیرون. آن وقت دولت هم می آید و آنها را به قیمت تضمینی می خرد و می برد و کشاورز هم عشق می کند. نه اینکه مثل ما از صبح تا شب بلانسبت بلانسبت مثل قاطر دو دو بزنیم و آخرش هم محصول را با هزار هزینه برداشت می کنیم و می بینیم که ای داد بیداد محصولی که برای ما تمام شده مثلا کیلویی هزار تومان توی بازار دارند کیلویی هشتصد تومان بهترش را می فروشند. حالا ما باید هی تو سر خودمان بزنیم و هی چه کنم چه کنم کنیم و سال بعد هم اگر همین برنامه نباشد بدترش هست.

خلاصه هر کسی که در هر رشته ای در ایران باشد پیش خودش فکر می کند که استعدادش حرام شده است و اگر در امریکا می بود خیلی می توانست پیشرفت کند. یعنی همین الآن خود من را ببینید بعد فکر کنید که اگر زودتر به امریکا آمده بودم دیگر چه می شدم! می شدم یک هلوی پوست کنده! خوب دیگر این هذیان ها مربوط به ساعت آخر کاری در روز جمعه است و دیگر باید به خانه بروم.