چرا تاکنون اخراج نشده ام؟

نمی دانم چرا به دلم برات شده است که همین روزها من را با اردنگی از شرکت اخراج می کنند. یعنی الآن چهار سال است که منتظر چنین واقعه ای هستم و در عجبم که چطور افراد دیگری که نقش کلیدی داشتند رفتند و من همچنان مانده ام. معلم دینی ما در دبیرستان می گفت آنهایی که همه چیز در دنیا خیلی برایشان راحت پیش می رود و رنج و سختی نمی کشند به این خاطر است که حسابشان پیش خداوند آنقدر سنگین شده است که او می خواهد همه آنها را یک جا در آخرت بررسی کند و برای همین به آنها نعمت بیشتری در دنیا می دهد و راهشان را بیشتر هموار می کند تا بیشتر گناه کنند. احتمالا خداوند هم الآن دارد راه من را بیشتر هموار می کند تا در آن دنیا با بشکه های صد لیتری قیر داغ از من پذیرایی کند و در حالی که من را از تخم آویزان می کند به زبانم یک وزنه صد کیلویی آویزان کند تا فشار بیشتری بیاورد و زبانم از حدقه بیرون بیاید و تخمم هم کشیده شود. بعد دوباره نکیر می آید و آنها را به من می چسباند و دوباره من را آویزان می کند. این بار روی زبانم هم یک میله سرخ می گذارند تا جلز و ولز کند و یک بشکه قیر داغ هم اماله می کنند که جذابیت بیشتری پیدا کند. بعد نکیر که صورتش شبیه آیت الله جنتی است می آید و پایش را با جورابی که بو می دهد بر روی زبان من می گذارد تا دوباره زبانم از جایش کنده شود. می گویند که آنجا نکیر و منکر با هم شرط بندی می کنند که هر بار که آویزان می شوم زبانم زودتر از حلقوم در می آید و یا تخمم زودتر کنده می شود و هر بار کسی که برنده می شود یک امتیاز می گیرد. می گویند که این کار را آنقدر در یک روز انجام می دهند تا امتیاز یکی از آنها به هزار و پانصد و بیست و سه برسد. البته در مورد عدد دقیق این امتیاز بین علما اختلاف نظر وجود دارد. بعد نوبت سیخ کباب است که آن را از طول بدنم عبور می دهند و من را بر روی آتش می گذارند تا خوب کباب شوم. البته اول من را در آبلیمو و پیاز می خوابانند و کمی هم به من نمک می زنند تا گوشتم خوب به عمل بیاید. در این مرحله چشمانم باد می کند و از حدقه بیرون می زند و زبانم هم که توسط نکیر چسبانده شده است از دهانم آویزان می شود و چون به آتش نزدیک تر است زودتر کباب می شود. بعد کمی قارچ و گوجه فرنگی و فلفل سبز هم در دهان و زیر بغل و جاهای دیگر می تپانند تا گوشتم طعم بهتری پیدا کند. می گویند دنبلانم را همان اول نکیر می کند و می خورد و بقیه گوشتم هم نصیب جهنمیان می شود که به بوی کباب دورم جمع شده اند. بعد از اینکه تمام گوشت من را خوردند و ریدند نکیر می آید و عن همه آنها را جمع می کند و دوباره من را می سازد و دوباره کباب می کند. این عمل هم چهارصد و بیست و هشت بار در روز انجام می شود که باز هم عدد دقیق آن مورد اختلاف علما است. بعد از این مرحله نوبت به پخ کردن می رسد. در این مرحله من را بر روی زمین چهارمیخ می کنند و سپس نکیر با یک تراکتوری که می گویند فقط یک چرخ آن به اندازه کوه دماوند وزن دارد از روی من می گذرد و من را پخ می کند. سپس ورقه من را به هزاران قطعه مختلف می برند و از آن پازل درست می کنند. سپس جهنمی های دیگر را وادار می کنند که این پازل را درست بچینند و حل کنند چون اگر نتوانند این کار را بکنند خودشان پخ خواهند شد. و در نهایت نوبت مرحله ای می رسد که از همه مراحل قبلی سخت تر و زجر آورتر است. در این مرحله من دست و پای من را می بندند و من را به بهشت می برند تا یک نفر از حاج خانم های بهشتی مثل فاطمه رجبی که در تمام زندگی دنیوی خود کارهای ثواب انجام داده است خودش را به روی من بیاندازد و با دنبلانم بازی کند. البته قبل از این مرحله من را چهار روز از آلات دیپلماتیک آویزان می کنند تا چنان شود که وقتی من را به سمت بهشت می برند چندین ساعت قبل از من به آنجا برسد. بر طبق روایت هایی که در آن قول هایی به حاج خانم های بهشتی داده شده است این کار هم لااقل پانصد و بیست و هفت بار در روز انجام می شود و خوشبختانه تمام علما هم در این مورد بخصوص متفق القول هستند.

خلاصه کلام این که به اعتقاد معلم دینی من اگر الآن از کارم اخراج نشده ام به این خاطر است که خداوند برای من نقشه هایی کشیده است که وقتی به جهنم رفتم همه آنها را به یک باره عملی خواهد کرد. الآن دیگر گرسنه ام شده است و باید بروم.