استقلال شخصیتی و مهاجرت به امریکا

چند دقیقه وقت دارم که یک مطلبی را که در گلویم قلمبه شده بود بگویم. وقتی که صحبت از مهاجرت می شود باید دو موضوع اصلی را از یکدیگر جدا کرد. موضوع اول این است که آیا یک نفر اصلا می تواند جدا از خانواده بر روی پای خودش بایستد و موضوع دوم شرایط و مسائلی است که در ارتباط با مهاجرت پیش می آید.

موضوع اینجا است که کسی که در تمام عمرش در کنار پدر و مادر خورده است و خوابیده است و پول تو جیبی گرفته است و خرج تحصیل و دانشگاه او را داده اند اصلا اگر در همان ایران هم به جایی برود که حمایت پدر و مادر بر سرش نباشد مشکل دارد چه برسد به این که بخواهد در یک کشور دور زندگی کند. برای همین بسیاری از کسانی که به امریکا می آیند و بسیار ناراضی هستند نه به خاطر شرایط اینجا است بلکه به این خاطر است که دیگر شام و نهار آماده وجود ندارد و اگر یک موبایل جدید از راه رسید دیگر کسی نیست که پیشش سر خم کند تا آن را برایش بخرد. دیگر عمو و شوهر عمه برایش پارتی نمی شوند تا در یک جای خوب و بی زحمت کار کند و اصولا دیگر خودش است و خودش و برای اولین بار زندگی مستقل را در عمرش تجربه می کند.

متاسفانه در ایران به خاطر شرایط اقتصادی و همچنین به خاطر آیین های جدید اجتماعی جوانان ما از نظر استقلال شخصیتی دچار مشکل شده اند و اعتماد به نفس کافی را برای انجام امورات خودشان ندارند. وابستگی بیش از حد جوانان به پدر و مادرشان هم به خاطر مهر و محبت و این جور چیزها نیست بلکه بیشتر به خاطر عدم اعتماد به نفس و عادت به داشتن یک تکیه گاه مطمئن در زندگی است. الآن دیگر کمتر دانشجویی را در ایران می شناسم که بدون پول پدر بتواند تحصیل کند. در واقع دانشجویان ما به جای اینکه تن به کار بدهند و مثل امریکاییها در رستوران و کافی شاپ کار کنند ترجیح می دهند که بعد از کلاس درس با دوستانشان به کافی شاپ بروند و یا خیابانها را متر کنند. آنها فکر می کنند که با درس خواندن خود برای والدینشان تخم دو زرده می کنند و همیشه هم توقعاتشان بالا است. ولی همین دانشجویان عزیز وقتی که به امریکا می آیند تازه متوجه می شوند که زندگی دانشجویی یعنی چه و شروع می کنند به غر زدن و از زندگی نالیدن و اظهار پشیمانی کردن. بیشتر آنها حتی تا آن زمان یک تخم مرغ نیمرو هم برای خودشان درست نکرده اند و همواره دلشان می خواهد که به آغوش گرم پدر و مادر برگردند و زندگی دانشجویی را که در امریکا مثل خدمت سربازی است رها کنند.

البته این مسئله فقط برای دانشجویان نیست و جوانان دیگر هم که فارغ التحصیل شده اند و یا حتی به دانشگاه نرفته اند نیز شرایط کمابیش مشابهی دارند. 

اگر در ایران شرایط اقتصادی خوبی وجود داشت و جامعه سالم بود به همه جوان ها توصیه می کردم که حتما بعد از سن هجده سالگی از خانواده خودشان جدا شوند و مستقل زندگی کنند ولی متاسفانه چنین شرایطی در مملکت ما وجود ندارد و بچه ها دچار عدم استقلال شخصیتی می شوند که یک مشکل روانی بسیار جدی است و حتی تا بعد از ازدواج و در سنین میانسالی هم می تواند برایشان دردسر ساز شود.

در امریکا شما کمتر پزشک و یا مهندسی را می بینید که در زمان دانشجویی خودش در استارباکس و یا رستوران های مختلف کار نکرده باشد. همه آنها مجبور هستند تا برای خرج تحصیل خود کار کنند و پدر و مادر هزینه های تحصیلات دانشگاهی فرزندشان را به عهده نمی گیرند. حتی هزینه خوراک و پوشاک و مکان زندگی هم به عهده خودشان است. خوب حالا آقا پسری که با سلام و صلوات و شهریه چند میلیون تومانی سال سوم رشته پزشکی در ایران است و ماشین هم زیر پایش است و برای خودش با پول پدر جولان می دهد وقتی که برای ادامه تحصیل به امریکا بیاید مجبور می شود که برای ادامه تحصیل در یک رستوران گارسنی کند و تا مدت ها غر می زند و از شرایط گلایه می کند و به امریکا بد و بیراه می گوید. من دیگر باید بروم!