تصورات من از امریکا

برای من امریکا بسیار بسیار بهتر از آن چیزی بود که تصور می کردم. اصولا من آدم خوشبینی نیستم و قبل از آمدنم خودم را برای خوابیدن در پارک هم آماده کرده بودم! ولی هر چه زمان بیشتر می گذرد متوجه می شوم که فرصتهایی که در اینجا پدید می آید بسیار زیاد است طوری که شما نمی توانید از همه آنها مطلع شوید و یا از آنها استفاده کنید. طبیعتا اگر کسی در ایران مسئولیتی برای خرج در آوردن و اداره یک خانواده نداشته باشد و از توان مالی نسبتا خوبی برخوردار باشد نمی تواند متوجه شود که یک فرد متوسط در ایران چه فشاری را برای گذران امور عادی خود متحمل می شود.

من تازه در امریکا دارم متوجه می شوم که اصلا از هیچکدام از فرصتهایی که دارم درست استفاده نکرده ام و آنها را نادیده گرفته ام. مثلا بعد از دو سال متوجه شدم که از پول مالیاتی که می دهم می توانم برای 401k اقدام کنم و برای دوران بازنشستگی 2000 دلار ماهانه دریافت کنم و با 1000 دلار سوشال سکوریتی حدود 3000 دلار بدون مالیات درآمد داشته باشم. در حالی که الآن فقط ماهی 200 دلار از درآمد خالصم کسر می شود.

دیروز مسعود (ادمین مهاجرسرا) ایمیلی به من داد در مورد مالیات که من را به فکر فرو برد. تازه تحقیق کردم و فهمیدم که من در این دو سال و خورده ای که در این شرکت کار می کنم بیش از هشتاد هزار دلار مالیات پرداخته ام و اگر یک خانه کوچک می خریدم حداقل نصف آن برایم مجانی در می آمد. خوب این یک فرصت بود که من از آن بی خبر بودم و حالا می خواهم بیشتر در مورد آن تحقیق کنم ولی آیا در ایران بدون پول والدین و با صد سال کار کردن هم چنین فرصتی برای کسی بوجود می آید؟ در حالی که الآن خرید خانه برایم به اندازه خرید یک دوچرخه در ایران راحت است!

در امریکا هیچ کس من را از نظر روانی آزار نمی دهد. هیچ کس نمی گوید چرا طلاق گرفتی؟ چرا ازدواج نمی کنی؟ چرا دوست دختر نمی گیری؟ این دختره کی بود؟ چرا موتور خریدی؟ چرا به این و اون کمک می کنی؟ چرا و چرا... در ایران شما هر جایی که می روید باید تمام زندگینامه خودتان را تعریف کنید و به همه جواب پس بدهید. بعد هم به مزخرفات آنها گوش کنید و بگویید که بله شما درست می فرمایید تا بلکه نگویند عجب آدم بی تربیت و بی جنبه ای بود!

در ایران کسی شما را آدم حساب نمی کند و اگر ماشین خوب و خانه ای در بالای شهر نداشته باشید به زور جواب سلام شما را می دهند. همه هر جایی که می روند زود سوییچ ماشین و موبایلشان را می گذارند جلوی خودشان که طرف بداند چقدر باید برایش احترام قائل شود. توی رستوران و مغازه و بانک و هر اداره ای که می روید طوری رفتار می کنند که انگار شما نوکر و کلفت آنها هستید. اگر در یک رستوران بگویید که آقا غذای شما شور و یا بی مزه است طرف با حالت طلبکاری می گوید که به درک که خوشت نمی آید و بعد دستش را به طرف بیرون اشاره می کند و می گوید هرری! مغازه دار زورش می آید که جواب سوال شما را بدهد و باجه دار بانک طوری شما را نگاه می کند که انگار تمام سرمایه پدرش را خورده اید.

وقتی که در ایران جایی کار می کنید صاحبکار فقط به فکر این است که کارش را با کمترین پول انجام دهد و اصلا برایش مهم نیست که آیا شما می توانید با آن حقوق زندگی کنید یا خیر. اگر اجاره خانه تان زیاد شود و نتوانید آن را بپردازید به شما می گویند که این مشکل خودتان است. ولی در امریکا صاحبکار مطمئن می شود که شما از نظر مسکن و از نظر روحی و روانی مشکلی نداشته باشید تا بتوانید بهتر برای او کار کنید و بازدهی مناسبی داشته باشید. یعنی رضایت شما از زندگی و کار درایران اصلا مهم نیست در صورتی که در امریکا بسیار اهمیت دارد.

البته من هم دلم برای عمه و خاله و دایی و عمو تنگ می شود ولی این خاله بازیها که برای ما نان و آب و اجاره خانه و خرج ماهانه زندگی نمی شود. حرف در مورد امریکا و ایران زیاد است ولی در مجموع وقتی من به امریکا آمدم اصلا تعریفم نسبت به زندگی کردن و کار کردن عوض شد و اگر با چشم خودم نمی دیدم و تجربه نمی کردم هرگز باورم نمی شد که می شود اینقدر با آرامش و بدون ناهنجاری زندگی کرد.