یک شب در اورژانس بیمارستان

امروز اتفاق عجیبی افتاد و وقتی که چشمانم را باز کردم و به ساعت نگاه کردم با کمال تعجب دیدم که ساعت ده صبح است و من تازه از خواب بیدار شده ام. هر کاری که کردم به عقلم نرسید که چرا من صدای رادیو را نشنیده ام و خواب مانده ام آن هم به مدت سه ساعت. خلاصه زود پریدم و کارهایم را انجام دادم و بیشتر در این فکر بودم که مبادا جلسه ای در صبح داشتم و یا کسی سراغ من را گرفته باشد. وقتی که از کوچه فرعی وارد اتوبان شدم تا در خروجی بعدی خارج شوم دیدم اتوبان شلوغ است و تعجب کردم که چرا این موقع روز اتوبان ترافیک دارد. تازه آن موقع به ساعت ماشین نگاه کردم و دیدم که ساعت هفت و پانزده دقیقه است! برای همین من الآن حدود یک ساعت و نیم زودتر از وقت معمول به سر کار آمده ام. دیشب هم یک اتفاق دیگری افتاد که سر از بیمارستان در آوردم و خیلی ترسیده بودم. وقتی عصر رفتم خانه همخانه ام داشت به کلاس زبلانش می رفت و معمولا حدود یک ساعت زودتر از خانه راه می افتد و پیاده به آنجا می رود. من طبق معمول گفتم که اگر بخواهد می تواند یک دقیقه او را برسانم ولی او گفت که هوا خوب است و می خواهد قدم بزند. من هم لباسم را عوض کردم و جلوی تلویزیون تلپ شدم و بعد غذایم را گرم کردم و خوردم. داشتم بر روی کاناپه غذایم را هضم می کردم که تلفن خانه زنگ زد و دیدم که شماره آن تبلیغاتی نیست و برای همین به آن جواب دادم. همخانه ام گفت که من زیاد حالم خوب نیست و از من خواست که اگر زحمت نمی شود بروم دنبالش. صدایش عادی بود و من گمان کردم که شاید مثلا سرما خورده است و یا پایش خسته شده است ولی از طرف دیگر چون می دانستم که او بیخودی زنگ نمی زند یک مقداری شک کردم و بلافاصله شلوارم را عوض کردم و از خانه خارج شدم. وقتی که چند چهارراه آن طرف تر به او زنگ زدم که کجا است دیدم اصلا نمی تواند صحبت کند و گفت که فقط زودتر خودت را برسان. من طبق معمول وقتی که هول می شوم خیلی خنگ و گیج هم می شوم و حتی راه خانه خودم را هم گم می کنم برای همین از جلوی او گذشتم و او را ندیدم در حالی که او روی زمین افتاده بود و حتی نمی توانست تکان بخورد. خوشبختانه من متوجه شدم که او را رد کردم و از کوچه بغلی خودم را به او رساندم.

وقتی او را پیدا کردم یک زن و مرد مکزیکی بالای سر او بودند و من هم فلاشر ماشین را روشن کردم وآن را در کنار خیابان گذاشتم و به سمت او رفتم. او گفت که تمام بدنش بی حس شده است و اصلا نمی تواند راه برود و از درد هم به خود می پیچید. آن زن و مرد کمک کردند که او را بلند کنیم و به عقب ماشین بگذاریم و کیفش را هم به من دادند و من تنها کاری که به عقلم رسید این بود که او را به بیمارستانی که چند چهارراه آن طرف تر بود برسانم. او خیلی حالش بد بود و مدام می گفت که من دارم می میرم و من هم فکر کردم که آپاندیسش پاره شده است و برای همین وارد اتوبان شدم و با سرعت زیاد از خروجی که به بیمارستان می رفت خارج شدم. او همچنان از درد به خود می پیچید و می گفت که دیگر نمی تواند تحمل کند و دارد می میرد و من هم خیلی ترسیده بودم وقتی از اتوبان خارج شدم دیدم چراغ قرمز شد و ماشین های مسیر متقاطع راه افتاده بودند. من که فلاشرم روشن بود بوق زدم و به سمت آنها رفتم و آنها هم ایستادند تا من رد شوم. آنها تا متوجه شدند که من یک مورد اورژانسی دارم سریع راه را برای من باز کردند و من هم به خیابان بیمارستان وارد شدم و داخل بیمارستان شدم. زود به داخل ساختمان پریدم و گفتم که یک مریض بد حال دارم و آنها هم گفتند که باید به بخش اورژانس که در پشت ساختمان است بروی. من دوباره به سمت ماشین دویدم و با کمی گیج بازی خودم را به اورژانس رساندم. همخانه ام هم می گفت که من دیگر نمی توانم تحمل کنم و دارم می میرم و گهگاهی هم هذیان می گفت که من را ترک نکن و من را تنها نگذار و من دارم می میرم و از این حرف ها. من زود داخل بخش اورژانس دویدم و گفتم که یک مریض بد حال دارم که نمی تواند حرکت کند. مسئولی که پشت باجه بود اول گفت خونسردی خودت را حفظ کن و بعد گفت که ماشینت را ببر جلوی در بعدی که مخصوص آمبولانس است. من دوباره به سمت ماشینم دویدم و آن را به جایگاه آمبولانس بردم و دیدم که یک خانمی با ویلچر سریع خودش را رساند. من که ترسیده بودم در عقب را باز کردم و آن خانم او را از ماشین بیرون کشید و بر روی ویلچر گذاشت. ولی اولین چیزی که به من گفت این بود که چرا خودت او را آوردی و حتما می بایست به پلیس زنگ می زدی. سپس او را به داخل بردند و به او مسکن و سرم وصل کردند و من هم دوباره به بخش بعدی به پشت باجه رفتم و تنها چیزی که از من خواستند آدرس و مشخصات و سن مریض بود. او هم به من گفت که در چنین مواقعی حتما باید به پلیس زنگ بزنی تا آمبولانس بفرستند چون آنها تجهیزات دارند و زود خودشان را می رسانند در حالی که تو ممکن است برای خودت و دیگران هم خطرساز بشوی. ولی راستش من در آن زمان و شرایط تنها چیزی که به ذهنم نرسید این بود که به 911 زنگ بزنم. البته اگر زمانی که در خانه بودم می فهمیدم که حالش اینقدر بد است حتما به پلیس زنگ می زدم چون آنها حتی زودتر از من به او می رسیدند.

خلاصه پس از چند ساعت او حالش خوب شد و با معاینات و آزمایشات مختلفی که کردند متوجه شدند که یک چیزی است که مربوط به امور زنانگی او است و آپاندیس نبود و در ضمن چون از درد زیاد ترسیده بود باعث شده بود که حتی نفس کشیدن هم برای او سخت شود و بدنش هم بی حس شود. بعد هم دکتر آمد و به او اجازه مرخصی داد. همخانه ام هی می گفت که من پول بیمارستان را می دهم و خبر نداشت که وقتی در امریکا یک مریض اورژانسی دارند هیچ کسی هیچ صحبتی از پول نمی کند. و در آخر سر هم ما همین طوری از بیمارستان آمدیم بیرون. البته چند ماه دیگر صورت حساب بیمارستان را به خانه ما می فرستند ولی حتی اگر من یک اسم و آدرس اشتباهی هم می دادم هیچ کسی در رسیدگی به او کوتاهی نمی کرد. به هرحال این اولین تجربه اورژانسی من بود و چون در ایران هم تجربیات مشابهی داشتم باید بگویم که از زمین تا آسمان وضعیت فرق می کند. حالا وقتی که صورت حساب بیمارستان رسید می تواند به اداره سوشیال سکوریتی برود و بگوید که درآمدی ندارد و آنها هم احتمالا به او کمک می کنند ولی گمان نمی کنم که مخارج او بیش از چهارصد دلار شده باشد و به نظر من ارزش دارد. ولی اگر آمبولانس می آمد فقط هفتصد دلار هزینه آمبولانس می شد. کسی که بخواهد در امریکا زندگی کند حتما باید بیمه درمانی داشته باشد اگرنه مخارج درمانی بسیار کمرشکن است و هر کسی از عهده پرداخت آن بر نمی آید. از طرف دیگر هم پرداخت بیمه درمانی بدون داشتن کار هزینه سنگینی است که باز هم پرداخت آن مشکل است. این هم از ماجراهای جدید من. بقیه داستان آبدوغ خیاری را هم بعدا می نویسم.