جمعه بعدازطهر

امروز صیح گردهمایی بزرگ همه کارکنان اداره ما و دیگر ادارات مرتبط بود. از ساعت نه صبح آنجا بودیم تا ساعت دوازده ظهر. من هم چون طبق معمول دیر به آنجا رسیدم صندلی گیرم نیامد و مثل چندین نفر دیگر مجبور شدیم ایستاده به مزخرفات رئیس و روسا گوش دهیم.راستش یک مقداری هم حالم گرفته شد چون از همه بخش ها صحبت کردند و برای آنها کف زدند به غیر از بخش ما که خیلی هم حساس است. فکر کنم تقصیر خانم مدیر عامل اداره ما است که کمی بیغ تشریف دارند و هنوز هم معلوم نیست که می خواهد چکار کند و آیا خودش اخراج خواهد شد یا او برخی ها را اخراج خواهد کرد. البته برای من اصلا مهم نیست ولی بخاطر دبورا و بقیه بچه های بخش خودمان ناراحت شدم چون ما اصلا کار تبلیغاتی برای کار خودمان انجام نمی دهیم و بدون حاشیه سازی و در پس زمینه کار خودمان را انجام می دهیم. ولی مثلا مدیر فروش با آن وجنات و کت و شلوار و کراواتش اگر یک کار کوچک انجام دهند تمام آدم و عالم را با خبر می کنند و در بخش خودشان جشن می گیرند و شیرینی پخش می کنند. شاید ما هم باید همین کار را بکنیم تا سرمایه گزاران و مدیران دولتی گوشه چشمی هم به ما داشته باشند. اگر بدانید این قهرمانانی که از آنها تعریف و تمجید شد چه بادی به غبغب انداخته اند. و دیگر یادشان نمی آید که برای پیشبرد کارهایشان چگونه دست به دامان تیم ما می شوند.

یکی دیگر از مشکلاتی که بخش ما دارد این است که من اصولا آدم کم صحبت و بی ادعایی هستم و این اصلا در امریکا خوب نیست. البته آنقدر هم به زبان انگلیسی تسلط ندارم که بتوانم در زبان بازی و اجرای نمایش به پای آنها برسم بنابراین کارهایی که ما انجام می دهیم کمتر به گوش دیگران می رسد و بسیاری از کارمندان حتی نمی دانند که ما چکار می کنیم.البته در ایران هم همین طور بودم و بجای حرف زدن یک جزوه همراه با چارت و گراف های مختلف تهیه می کردم و می گفتم خودتان مطالعه کنید و یا اینکه آن را در جلسه توضیح می دادم.. خلاصه اینکه من اصلا به درد مدیریت نمی خورم و از زمانی که مدیر بخشمان اخراج شد و ظاهرا من کارهای او را انجام می دهم, بخش ما کم فروغ شد و حتی تا مرز تعطیلی هم پیش رفت. ولی هر دفعه که مدیران با ما جلسه می گذارند تازه یادشان می آید که ما داریم چکار می کنیم و ما را اخراج نمی کنند! قبلا مدیر بخشمان تمام گراف ها و چارت های بی ارزش و پیش پا افتاده ای را که من برای کار در داخل گروه تهیه می کردم  در جلسه ها بر روی پرده نمایش می انداخت و با آب و تاب توضیح می داد و دیگران هم که هیچ چیزی از آن نمی فهمیدند مثل بز سرشان را تکان می دادند و تعریف و تمجید می کردند.

نتیجه اینکه اگر در امریکا بخواهید واقعا به آن مرتبه مورد نظر خود برسید و در کارتان پیشرفت کنید علاوه بر مسائل علمی و کاری باید بتوانید کار خودتان را به بهترین نحو به نمایش بگذارید و حتی کمی هم  بزرگنمایی کنید. ولی چون ما مهاجران به اندازه آنها به زبان و تکنیک های ظریف محلی که در سخنرانی ها بکار می رود تسلط نداریم همیشه چند پله عقب تر از موقعیت مورد انتظار خود باقی خواهیم ماند.البته من از کار خودم راضی هستم و به نظرم نسبت به خیلی از کسانی که به امریکا مهاجرت کرده اند شانس آورده ام که در این مدت کوتاه سه سال و نیم توانسته ام لااقل در رشته خودم یک کار مناسب پیدا کنم ولی این مسائل را برای تجزیه تحلیل و بررسی مشکلات مربوط به کار در امریکا می گویم تا شما هم یک دید واقعی نسبت به کار کردن در امریکا داشته باشید. ولی هنوز نمی دانم که مثلا بعد از پنج سال و یا ده سال ماندن در امریکا آیا این وضعیت ادامه پیدا خواهد کرد یا خیر.یعنی در واقع نمی دانم که شرایط و مهارت های اجتماعی من با گذشت زمان تا چه حد افزایش پیدا خواهد کرد. 

آنطوری که من از اطرافیان امریکایی می شنوم لهجه ما نه تنها برای آنها آزاردهنده نیست بلکه بسیار شیرین است و از صحبت کردن با ما اصلا بدشان نمی آید ولی به شرط اینکه بتوانیم کلمات و حروف را درست ادا کنیم تا بتوانند ما را بفهمند. مخصوصا زمانی که شما در یک جایی کار می کنید لهجه شما برای آنها عادی خواهد شد و آنچیزی که اهمیت بیشتری پیدا می کند درک متقابل برای پیشبرد کارتان است. البته این اهمیت به نوع کار شما نیز بستگی دارد و مثلا اگر پزشک باشید میزان درک متقابل باید نزدیک به صد درصد باشد تا در کارتان کوچکترین خطایی از بابت کج فهمی روی ندهد.ولی در مجموع لهجه اصلا در امریکا مهم نیست و مردم فقط ممکن است کنجکاو شوند و از شما بپرسند که اهل کجا هستید. من معمولا نظر آنها را می پرسم و به آنها می گویم که خودتان حدس بزنید و البته هیچکس هم نمی تواند ملیت من را درست حدس بزند. نزدیکترین حدسی که در مورد خودم شنیده ام کرواسی است. حتی وقتی هم که می گویم ایرانی هستم با ناباوری به من نگاه می کنند چون من برای ایرانی بودن زیادی سفید هستم. در مهمانیهای ایرانی هم که می روم کسانی که برای اولین بار من را می بینند شروع می کنند به انگلیسی حرف زدن با من! همین اتفاق همیشه در فرودگاه هم برایم می افتاد و مهماندار ها با من انگلیسی حرف می زدند!

 راستش را بخواهید من از بچگی از رنگ سفید پوست خودم متنفر بودم و همیشه دلم می خواسته است که تیره تر باشم.حتی الآن هم با اینکه در امریکا هستم در مقابل سفید های اینجا خیلی سفید هستم و مخصوصا وقتی از حمام می آیم بیرون مثل کریستال برق می زنم. ظاهرا از تمام مشخصات روس ها فقط سفیدی پوستشان به من رسیده است و از قد و بالای آنها چیزی نصیب من نشده است.حتی اگر خودم را در آفتاب بسوزانم بجای سیاه شدن سرخ می شوم و پس از دو روز دوباره به حالت قبل خود بر می گردم. یکی از علت هایی که از سفید بودن خودم بیزار بوده ام این بوده است که فکر می کردم مرد باید تیره و دودی باشد و زنها از مردهایی که سفید هستند خوششان نمی آید. البته این فکر تا حدودی هم می تواند درست باشد ولی اکنون فهمیده ام که عوامل دیگری هم وجود دارد که در تمایل خانم ها به آقایان از اولویت بالاتری برخوردار است و رنگ پوست تا حدودی سلیقه ای است و در افراد مختلف فرق می کند. در ضمن من همیشه دوست داشتم که پشم سینه داشته باشم و آن را نشانه مرد شدن می دانستم ولی این یکی هم به رگ روس بودنم رفته است و به جز چند تا دانه مو بدنم کاملا بدون مو است. البته فقط بالاتنه ام مو ندارد و پایین تنه ام تا حدودی پشمالو است.

تازگی ها توی گوشم هم مو درآورده است که فکر کنم بخاطر بالا رفتن سن باشد و البته کمی هم روی انگشتان پایم که زیاد محسوس نیست.  دماغم هم زیاد مو ندارد ولی بعضی موقع ها یکی از موهای آن خیلی دراز می شود و من باید آن را کوتاه کنم. چند تا دانه از موهای ابروهایم هم به نظر می رسد که غیر عادی رشد می کند و اگر هر چند وقت یک بار آنها را کوتاه نکنم تا زیر چشمانم می آیند. موهای سرم هم خیلی بلند شده است و گمان کنم بیش از شش ماه باشد که به سلمانی نرفته ام. وقتی ایران بودم هر دفعه که به حمام می رفتم موهای زیر بغلم را کوتاه می کردم ولی وقتی به امریکا آمدم دیدم که همه مردها موهای زیر بغلشان بلند است و شنیدم که فقط همجنسگرایان مرد زیر بغلشان را می تراشند. برای همین من هم دیگر این کار را نکردم و فکر کنم که الآن بتوانم آنها را گیس کنم. در ضمن شنیده ام که خانم های امریکایی از هر گونه پشم و پیلی مردها خوششان می آید و حتی آقایان هرگز بعضی از جاهای خودشان را هم با تیغ نمی زنند و یا از پمادهای بکسباد کننده مورچه و یا ابزار خودکشی در زندان استفاده نمی کنند. ما هم نکردیم ولی اگر یک مدت دیگر بگذرد فکر کنم که باید آن را در جورابم فرو کنم تا از پاچه شلوار بیرون نزند!

 بگذریم! داشتم در مورد شرایط کاری در امریکا صحبت می کردم. خلاصه اینکه وقتی شما مهاجرت می کنید تا یک مدت طولانی به نظرتان می رسد که برخی چیزها برای شما هرگز دست یافتنی نیست ولی واقعیت این است که به مرور زمان شما به آن سمت حرکت می کنید و روز به روز به مهارت های اجتماعی شما افزوده می شود. من هم امیدوارم که یک روز بتوانم همان نقشی را که در شرکت ایران ایفا می کردم در اینجا ایفا کنم و همانقدر تسلط و اعتماد به نفس داشته باشم.. آخ جون امروز جمعه است و فردا و پس فردا تعطیل است. من می خواهم به آشپزخانه بروم و برای خودم قهوه بریزم. راستی امروز دوباره برندا آمد و در گردهمایی کنار من ایستاد. حدود چهارصد نفر آدم و این همه جا نمی دانم چه مرضی دارد که هی از جلوی دماغ من رژه می رود و در یک قدمی من می ایستد. حیف که از این بخارها ندارم اگرنه همان جا جلوی جمع می گرفتمش و یک ماچ آبدار می کردمش که دیگر اینقدر خودش را به من نزدیک نکند. هر دفعه هم که از جلوی اطاقم رد می شود به خودم می گویم که نگاه کن این نعمت خدا را ببین که همین طوری دارد برای خودش قر می دهد و به این طرف و آن طرف قل می خورد بعد هیچ بخاری از توی بی عرضه ساطع نمی شود. به خدا من آدم چشم چران و حیزی نیستم ولی در این یک مورد خاص شرمنده ام چون تمام اعضای بدنم ناخودآگاه به چشم تبدیل می شود.

مثل اینکه امروز هورمونهایم زیادی فعال شده است و هر چقدر کمتر بنویسم بهتر است! پس من رفتم دنبال کار و زندگیم.