روزهایی که گذشت

از این که مدتی نتوانستم یادداشت جدیدی را بنویسم شرمنده اخلاق ورزشکاری شما هستم. از دوستان عزیزی که در این مدت همواره به وبلاگ من سر می زندند و عبارات روح انگیز از خودشان در می کردند نهایت امتنان را دارم و به درگاهشان سپاس می نهم. هنوز کلید خانه را تحویل نگرفته ام و قرار شده است که امروز آن را به من تحویل بدهند. حیف که اجنبی ها زبان فارسی نمی فهمند اگرنه به آنها می گفتم همی وعده کنی امروز و فردا, ندونم ما که فردای تو کی بید! در اداره ما هم مدیران جدید آمده اند و بالاخره مجبور هستم کمی خودشیرینی کنم تا بتوانم خودم را در دل آنها جا کنم و عزیز بابا شوم. برای همین سعی می کنم که کارهای محوله را خیلی زود انجام دهم و تمام وقتم را صرف آن کنم. یک مدت که بگذرد آبها از آسیاب می افتد و هم آنها و هم من به حالت عادی خود بر می گردیم و دوباره زمان کافی را برای نوشتن پیدا خواهم کرد. آنقدر در ایران پاچه خواری کرده ام که دیگر این خصلت وارد خونم شده است و دست خودم نیست. دیروز داشتم از مدیر جدیدم که از طرف بانک به این سمت منصوب شده است تعریف می کردم و می گفتم که الحق که فرد شایسته ای را برای این کار انتخاب کرده اند. بیچاره فکر کرد که دارم مسخره اش می کنم و گفت که قبول دارم که من از نظر فنی سوادی ندارم ولی می توانم به شما کمک کنم که کارهایتان بهتر انجام شود. 

در این چند روز که مادرم به پیش من آمده است جاهای زیادی رفتیم و از مناطق دیدنی شهر و اطراف آن بازدید کردیم. هر روز ظهر برای نهار به خانه می روم و مادرم اولین سوالی که می پرسد این است که آیا کلید گرفتی؟ جواب من هم طبق معمول این است که نه, فردا می گیرم! عصرها هم با هم به فروشگاههای مختلف می رویم و وسایل خانه را قیمت می کنیم ولی چون هنوز کلید را نگرفته ام نمی توانیم آنها را بخریم. البته صندوق عقب ماشین پر است از جعبه های وسایلی که خریده ایم و منتظر هستیم تا آنها را به خانه جدید ببریم. پریشب که برای خرید رفته بودیم در زمان برگشتن استارت زدم و ناگهان برق ماشین کاملا قطع شد. می دانستم علت چیست چون باطری ماشین را خودم عوض کرده بودم و یادم رفته بود که سرباطری آن را کاملا سفت کنم و برای همین در زمان استارت زدن برق قطع شده بود. این مسئله به نظر خیلی راحت و ساده می آید چون شما در یک ماشین معمولی درب جلوی ماشین را بالا می زنید و سرباطری را سفت می کنید و می روید. ولی ما برای همین کار ساده در ماشین من نزدیک به سه ساعت در پارکینگ آن فروشگاه گیر کرده بودیم. ممکن است برای شما عجیب و باور نکردنی باشد ولی عجله نکنید الآن برای شما توضیح می دهم!

ماشین من خیر سرش بی ام دابلیوی اکس تری است و باطری آن در صندوق عقب ماشین قرار دارد. یعنی اینکه شما باید درب صندوق عقب را بزنید بالا و بعد دربی را که در کف صندوق عقب است بلند کنید تا به محفظه باطری و ابزارهای مختلف دسترسی داشته باشید. درب صندوق عقب هم جای کلید ندارد و برقی باز می شود یعنی اگر برق باطری قطع باشد شما نمی توانید درب آن را باز کنید. در مواقع معمولی خیلی راحت می شود از بالای صندلی عقب ماشین به صندوق عقب ماشین دسترسی داشت. یک بار دیگر که من تازه موتور گازی خریده بودم و به مدت دو هفته ماشین را روشن نکرده بودم این اتفاق افتاده بود و من از طریق صندلی عقب یک باطری زاپاس را به عقب بردم و ماشین را روشن کردم. ولی این بار مسئله فرق می کرد چون صندوق عقب تقریبا جای سوزن انداختن نداشت. ما قبلا یک مجموعه سیزده قطعه ای تابه و قابلمه های مختلف را خریده بودیم که جعبه بزرگی داشت و آن را در صندوق عقب گذاشته بودیم. و یک گرمکن برقی هم خریده بودیم که به زور آن را در کنار جعبه بزرگ قابلمه ها چپانده بودم. من می دانستم که صندلی های عقب به سمت جلو خم می شود ولی دستگیره آن در پشت بود و من به هیچ وجه به آن دسترسی نداشتم. جعبه ها هم بزرگ بود و نمی شد آنها را از بالای صندلی بیرون آورد. بالاخره بعد از یک ساعت دیگر کلنجار رفتن به این نتیجه رسیدم که باید جعبه ها را تکه تکه کنیم و از بالای صندلی بیرون بکشیم. این عمل هم حدود یک ساعت دیگر به طول انجامید و من و مادرم پس از تکه تکه کردن جعبه ها آنها را از بالای صندلی عقب بیرون کشیدیم تا فضا باز شود و من بتوانم درب کف صندوق عقب را بالا بکشم. سپس یک ذره سیم باطری را سفت کردم و مشکل حل شد! البته بعدا سرباطری را کاملا سفت کردم که دوباره این مشکل پیش نیاید. جعبه های پاره شده را هم که خیلی زیاد بود همانجا در پارکینگ فروشگاه به امان خدا رها کردیم و از صحنه متواری شدیم چون آنها در هیچ سطلی جا نمی گرفتند!

به سزای این عمل بدی که انجام داده بودیم یکشنبه در وسط آب خدا زد پس کله ام و موتور قایق بادیم در وسط آب خراب شد. البته وقتی طناب آن را می کشیدم روشن می شد ولی چون مدت زیادی آن را روشن نکرده بودم ظاهرا آب وارد مخزن بنزین آن شده بود و خاموش می کرد. البته پارو داشتیم و مادر من هم اصرار می کرد که پارو بزنیم ولی من طبق معمول لج کرده بودم و حتما می بایست موتور را روشن کنم چون با پارو چند ساعت طول می کشید که به خانه برسیم. آنقدر طناب را با دست راست و چپ خود کشیدم که نه تنها بازوهایم درد گرفت بلکه انگشتان هر دو دستم هم تاول زد. بالاخره موتور را روشن کردم و وقتی که داشتیم برمی گشتیم مادرم گفت که احساس می کنم لبه های بادی قایق نسبت به زمانی که می آمدیم خیلی شل تر شده است و احتمالا بادش دارد خالی می شود. وقتی من آن را امتحان کردم دیدم خیلی شل شده است و باد قایق دارد خالی می شود. خوشبختانه پنچری آن طوری بود که نیم ساعت دیگر هم دوام آورد و وقتی که به اسکله خانه رسیدیم قایق در آستانه غرق شدن بود. الیته در زیر کفه آلومینیومی قایق هم یک محفظه بادی قرار دارد ولی آنقدر بزرگ نیست که بتواند وزن مسافران را تحمل کند. وقتی موتور را از قایق جدا کردم و آن را بالا کشیدیم دیدم که چسب یکی از پچ های عقب قایق باز شده است و برای همین باد آن خالی شده بود. به هرحال می بایست برای اسباب کشی قایق را از آب بیرون می آوردم و تمیز می کردم. آب شور همه چیز را به مرور از بین می برد و و چون دریاچه ما نیمه شور است نباید قایق را در آب رها کرد چون هم موتور آن را خراب می کند و هم بدنه را از بین می برد. ولی من دو سال تمام آن را در آب نگه داشتم چون سنگین بود و من نمی توانستم هر بار پس از استفاده از قایق آن را به تنهایی از آب به بیرون بکشم.

دیگر خبر خاصی نیست به غیر از اینکه معده من هم کم کم دارد گشاد می شود. روز اول که مادرم یک دیس بزرگ کشمش پلو را در حلق من فرو کرد داشتم خفه می شدم و زمین و زمان در برابر دیدگانم تیره و تار شد. ولی الآن دوباره دارم عادت می کنم و معده ام دارد حسابی گشاد می شود و سیستم جهاز هاضمه ام دارد خود را برای تولید مفتول های نیم متری با ملاط نشاسته آماده می کند. بله دیگر آخر و عاقبت عمل بخور بخور خیلی بخور همین است و بس. دو سال پیش که مادرم از پیش من رفت, من را با یک معده گشاد تنها گذاشت و چند ماه طول کشید تا من دوباره به خوردن یک وعده غذا در شبانه روز عادت کنم. به هرحال این هم از خصلت مادران است که همیشه بر روی غذا و لباس گرم فرزندانشان حساسیت دارند. صبح ها هم که به سر کار می آیم جیب هایم قلمبه است و می بینم که بدون اینکه به من بگوید میوه و ساندویچ درون آنها چپانیده است. البته من هم با اینکه غر می زنم ولی در نهایت همه چیزهایی را که با من ارسال کرده است را می خورم. همخانه ام هم غذاهای مادرم را خیلی دوست دارد و مخصوصا عاشق سالادهایی است که او درست می کند. او از اینکه ما به زودی آنجا را ترک می کنیم خیلی ناراحت و افسرده است ولی دیگر زندگی همین است و کاریش نمی شود کرد.

خوب دیگر دوستان عزیز, سعی می کنم که هر چه زودتر به روال عادی خودم بازگردم و مطالب مفیدی را برای شما بنویسم. پاینده باشید.