مزخرف نامه

اول اینکه مشکل خانه حل شد و هفته دیگر آن را تحویل می گیرم.  دوم اینکه دیشب اتفاق عجیبی برای من رخ داد که قصد دارم آن را با شما در میان بگذارم. ولی قبل از آن که ماجرای دیشب را برای شما بنویسم باید بگویم که یادداشت امروز من حاوی هیچ گونه دانش مهاجرتی و یا نکته آموزنده نیست و فقط مطلب مفرحی است که جنبه علمی و یا منطقی ندارد. بنابراین خواندن این مطلب را به هیچ کس توصیه نمی کنم مگر اینکه وقت اضافه ای برای فراغت داشته باشد و یا این که خوره نوشته های من باشد! راستش نمی خواستم این پست را ارسال کنم ولی گفتم شاید کسی از آن خوشش بیاید.

من هیچ زمانی برایم مهم نبوده است که هدف خداوند از آفرینش خلقت چه بوده است. نیازی هم تا کنون احساس نکرده ام که بدانم آیا خداوند کائنات را آفریده است و یا این که آنها خودشان بر حسب اتفاق به وجود آمده اند. هر طوری که به وجود آمده اند خوش آمده اند و به قول معروف مبارک صاحبش باشد. ولی همیشه یک چیز برای من سوال بوده است و آن سوال این است که نقش من در جهان هستی چیست. از نظر علمی, ارگانیسم طبیعی بدن من برای این ساخته شده است که چند وظیفه را در طبیعت انجام دهم. اول اینکه بخشی از اکوسیستم باشم و موادی را که ما غذا می نامیم هضم کرده و آن را دفع کنم تا قابل استفاده موجودات دیگری باشد که بخشی از چرخه طبیعی هستند. وظیفه دوم من این است که برای امتداد این عمل و حفظ چرخه زیست محیطی باید تولید مثل کنم تا ژن مربوط به این حلقه از زنجیره طبیعی ماندگار بماند. هر زمانی هم که بدن من کارآیی خود را برای عمل بلع, هضم و دفع از دست داد و نتوانست تولید مثل کند باید از بین برود تا فضا را برای حلقه دیگری از موجودات ارگانیک که کارآیی بهتری دارند باز کند. ولی منطق و یا شعور آدمی در واقع یک نوع ضد سیستم برای از کار انداختن چرخه طبیعت است. همان طوری که هوش ویروس ها ویرانگر است و می تواند یک ارگانیسم طبیعی را نابود کند, هوش بشر نیز نقش ویرانگر خودش را لااقل در چرخه طبیعی کره زمین ایفا کرده است. اگر انسان باهوش نبود و همچون جهارپایان می زیست نه لایه اوزون سوراخ شده بود و نه منابع طبیعی آلوده و یا نابود شده بودند. پس به نظر من هوش انسان از ازل به قصد ویرانی طبیعت آفریده شده است ولی هیچگاه در طول تمدن بشری, انسان مانند امروز به نقش ویرانگر خود آگاه نبوده است.

پس بدن من آفریده شده است تا به چرخه طبیعت کمک کند ولی خرد و یا هوش من آفریده شده است تا طبیعت را نابود کند و به حیات ارگانیک کره زمین خاتمه دهد. اگر امروز من به دانشی برسم که بتوانم ذرات بنیادین اتم را جدا کنم فردا سلاحی بر اساس آن ساخته خواهد شد که می تواند کره زمین را متلاشی کند. پس فرق من با قاطر این است که او به علت اینکه وظیفه ویرانگری ندارد نیازی هم به هوش و ذکاوت ندارد در حالی که من برای انهدام محیط زیست ساخته شده ام و باید قوانین طبیعی را یکی پس از دیگری بی اثر کرده  و به قول معروف آنها را دور بزنم و برای همین مثل یک ویروس باید باهوش باشم اگرنه خیلی راحت توسط سیستم دفاعی طبیعت از بین می روم. تا کنون انسان موفق شده است که کره زمین را به یک مکان گندیده ای تبدیل کند که در حال از دست دادن منابع شکل گیری حیات است. ولی سلول های سرطانی هم گهگاهی از خود واکنش ها و رفتارهایی نشان می دهند که قابل پیش بینی نیست و من هم مدت زیادی است که تصمیم گرفته ام سلول سرطانی خوب باشم و بجای مغز و شعور و منطق از بدن و احساساتم پیروی کنم. نتایجی که گرفته ام باور نکردنی است و متوجه شدم که دیگر برای زنده بودن و خوردن و خوابیدن که مشغله بسیاری از انسانها است نیازی به فکر کردن و عقل و منطق ندارم و چون در جهت طبیعت حرکت می کنم همه چیز به طور باور نکردنی برایم سهل و آسان می شود. زیرا خوردن و خوابیدن و امور دیپلماتیک کار بدن است و در جهت چرخه طبیعت است در حالی که عقل و شعور و منطق برای نابودی آن ساخته شده است. برخلاف عقیده بسیاری از مردم کارهای خلاف و دزدی و قتل و غارت و فساد اخلاقی و اجتماعی هم نتیجه عقل و دانش و خرد آدمی است اگرنه یک قاطر که فاقد شعور و دانش است هیچگاه چنین کارهایی را نمی کند. 

پس من تصمیم گرفتم که هدف از زندگی کردنم کمک به چرخه طبیعت باشد. یعنی اینکه مواد غذایی را تجزیه کرده و آنها را دفع کنم تا موجودات ریزتری آن را به چرخه اکوسیستم ارسال نمایند. بنابراین سعی کردم به جای عقل به بدنم گوش کنم. پس از مدتی با کمال تعجب متوجه شدم که توانایی بدن من در ساختار طبیعت بسیار بیشتر از آن چیزی که من فکر می کرده ام. قبلا حتی نمی توانستم به غرایز طبیعی خودم توجه کنم ولی الآن یاد گرفته ام که آنها را بشنوم. دیگر نمی گویم که من این مقدار کالری باید بخورم و این هم وعده غذایی من است که علمی تهیه شده است بلکه وظیفه آن را به بدن خود سپرده ام و با کمال تعجب دریافتم که بدن من آن چیزهایی را که می خواهد فقط در حد نیاز خود مطالبه می کند. مگر قاطر برنامه غذایی علمی دارد؟ پس اگر بدن او می داند که چه چیزی را باید به چه اندازه بخورد حتما بدن من هم از چنین تواناییهایی برخوردار است. در ضمن متوجه شدم که بدن من به خوبی می داند که چگونه با طبیعت مراوده کند و موجودات زنده اطراف خود را درک نماید. حتما می خواهید بدانید که دیشب چه اتفاقی برای من افتاده است که امرور چنین حرف هایی را می زنم. 

قبل از اینکه به واقعه دیشب اشاره کنم باید بگویم که باز هم برخلاف باور عمومی, من روح و بدن را از یکدیگر جدا نمی دانم. روح در واقع همان ادراک خفته بدن انسان است که ما تبلور آن را در احساسات و رویاهای خود می بینیم. رویاها نیز همان دریافت های نابی است که از تعطیلی منطق و فلسفه و سفسطه بشری در زمان خواب استفاده کرده و شکوفا می گردد. ولی چون غیر منطقی و غیر عقلی هستند خیلی زود در زمان بیداری توسط سیستم شعور انسان فیلتر شده و شما نمی توانید احساسات خود را در زمان دیدن رویا به خاطر بیاورید. پس زمانی که من تصمیم گرفتم به بدن خودم گوش کنم رویاهایم نیز به اندازه احساساتم برایم اهمیت پیدا کرد ولی مشکل اینجا بود که بدن من به مرور زمان, قابلیت های خود را از دست داده بود و من می بایست دوباره ادراک خفته آن را همچون زمان کودکی خود زنده و بیدار کنم و این کار بسیار دشوار بود. متاسفانه آگاهی ما با منطق و تفسیر ما گره خورده است و محال است که ما چیزی را ببینیم و بشنویم و آن را هزار جور برای خودمان تفسیر نکنیم. اگر غروب آفتاب را تماشا می کنیم به جای اینکه با تمام وجود از آن لذت ببریم و روحمان شاد شود به این فکر می کنیم که ذرات نور چگونه در لایه های اتمسفر شکسته می شوند و تواتر مشخصی از آن به چشم ما می رسد. ما پیوسته با خودمان حرف می زنیم و پیوسته در حال تحلیل و بررسی و تفکر منطقی هستیم و حتی به بدن خود اجازه نمی دهیم که یک لحظه خودش باشد و خود را ذره ای از زنجیر به هم پیوسته طبیعت بداند.

ولی وقتی که رویا می بینید دیگر منطق و تفسیر شما خفته است و مجالی برای دخالت و تفسیر آنچه شما می بینید را ندارد. ولی مشکل دیگر اینجا است که به مرور زمان اراده ما از کنترل بدنمان خارج شده است و به دست منطق افتاده است. یک بچه اگر یک چیز ترسناک ببیند بدون اینکه فکر کند بدنش شروع می کند به فرار کردن ولی ما قبل از هر چیز آن واقعه را به دست منطق می سپاریم که تصمیم بگیرد که بدن ما چه حرکتی را باید انجام دهد. در نتیجه یا می خندیم یا عصبانی می شویم و یا اینکه مثل ماست بر سر جای خود می ایستیم. به هرحال معمولا کاری را انجام نمی دهیم که مورد تایید عقل و منطق و تفسیر ما نباشد و این هم یکی دیگر از تفاوت های کودکان و بزرگسالان است. برای همین عقل و منطق, اراده ما را از بدن دزدیده است و آن را کاملا در اختیار خود گرفته است. در نتیجه وقتی که در رویا, منطق ما خفته است نمی توانیم از اراده و قصد خود نیز استفاده کنیم در حالی که آنها در اصل متعلق به بدن ما هستند. در نتیجه رویای ما به هر سویی که دلش می خواهد می رود و ما هیچگونه اختیاری بر آن نداریم و فقط می توانیم نظاره گر آن باشیم.

من برای اینکه بتوانم قصد و اراده را به بدنم بازگردانم خیلی تلاش کردم که آن را در رویا تمرین کنم ولی تنها نتیجه آن فقط این بود که خوابهایم رنگی شد و پس از مدتی نیز توانایی این را پیدا کردم که در زمان بیداری جزئیات خواب های خودم را به یاد بیاورم و احساساتی را که در آن لحظه تجربه کرده بودم را بازسازی کنم. ولی هرگز موفق نشده بودم که خودآگاهم را به رویا منتقل کرده و مثلا بگویم که خوب من الآن اینجا ایستاده ام و می خواهم یک قدم به جلو بردارم. در ضمن خواب هایم کم کم آرام و آرامش بخش شدند و حتی گاهی از میزان خونسردی خودم در وقایع مختلفی که در رویا اتفاق می افتاد تعجب می کردم. ظاهرا بدن من می دانست که در آنجا اتفاق بدی برای من نخواهد افتاد و برای همین رویاهای من بیشتر لذت بخش بود. ولی یک صحنه برای من بارها و بارها اتفاق افتاد که به واقعه دیشب هم ربط دارد. ولی قبل از اینکه به واقعه دیشب اشاره کنم باید یک مقدمه کوچک هم بگویم.

وقتی که من پذیرفتم که خودم را بخشی از طبیعت بدانم به طور ناخودآگاه مرگ نیز برایم بخشی از نقشی شد که من باید در چرخه طبیعت ایفا کنم. پس بدن من بعد از مرگ به یاروری زمین و چرخه اکوسیستم و در نتیجه به ادامه حیات کره زمین کمک خواهد کرد. ولی همیشه شک داشته ام که چنین نقشی در چرخه طبیعت, ناقض ادامه بقا و موجودیت انسان باشد. زیرا که اگر بدن من متعلق به زمین, طبیعت و یا خداوند است پس حتی پس از مرگ نیز می تواند به شکل و یا مرحله دیگری از چرخه طبیعت به زندگی خود ادامه دهد. طبیعت فقط آن چیزی نیست که در چارچوب زمانی و مکانی که حاصل مغز و دانش بشری است محصور شده باشد. آن چیزی که از مجموعه طبیعت بر ما آشکار می شود فقط بخش کوچکی از آن چیزی است که در محدوده ادراک ما قرار دارد. به نظر من واقعیت این است که دنیای ما مجموعه ای از تخیلاتی است که در سیر زمانی مشخص به انسجام لازم می رسند تا بتوانند تعریف مکانی پیدا کنند. فرق تخیل یک سیب با یک سیب واقعی این است که سیب تخیلی مسیر زمانی لازم برای شکل گیری پتانسیل هستی یک سیب در جهت رسیدن به انسجام لازم برای کسب بعد مکانی را نگذرانده است. پس اگر بخشی از طبیعت فراتر از محدوده زمانی و مکانی باشد مرگ بدن نیز می تواند شروع مرحله دیگری از زندگی باشد زیرا طبیعت همواره از تمامی منابع خود در جهت آفرینش مجدد استفاده می کند.

ولی مشکلی که این تفکر برای من به وجود آورده بود این است که اگر فرض کنیم که بقای ما نیز همچون بقای خداوند از نوع وحدت در عین کثرت باشد دیگر انسجامی در کار نخواهد بود زیرا که انسجام چیزی است که ما دنیای خود را بر اساس آن ساخته ایم و من نوعی را نیز بر آن اساس تعریف کرده ایم. من عقیده داشتم که اگر قطره به دریا رسید دیگر قطره نیست چون انسجام خود را از دست داده است و ذرات آن به هزاران پاره تفکیک شده است. در واقع من وصال خداوندی را با فنای در راه خداوند یکی می دانستم چون تصور انسجام پس از مرگ برای من متصور نبود. ولی مدتی بود که با خود فکر می کردم که ممکن است که بقای غیر منسجم هم وجود داشته باشد. تا اینجای قضیه را داشته باشید تا به واقعه دیشب بپردازم!

تنها رویایی که می توانست من را از خواب بیدار کند رویای سقوط از ارتفاع بود. من این رویا را بارها و بارها دیدم و به محض اینکه افتادن من شروع می شد از ترس از خواب بیدار می شدم و چند ثانیه ای تپش قلب داشتم و سپس متوجه می شدم که خواب دیده ام و دوباره می خوابیدم. هر بار افتادن و معلق بودن من در هوا از بار قبل بیشتر طول می کشید ولی من همیشه قبل از اینکه به زمین سقوط کنم از خواب می پریدم. بارها از خودم سوال کردم که چرا در خواب به زمین نمی خورم و یا چرا مثلا یک چتر نجات باز نمی کنم و چرا همیشه تمام خوابهای سقوط من از ارتفاع به یک شکل و با پریدن من از خواب تمام می شود. ولی دیشب اتفاق عجیبی افتاد و من خواب دیدم که از ارتفاع یک صخره به درون یک ورطه پریدم. این بار بر خلاف دفعات گذشته ناخودآگاه از ارتفاع سقوط نکردم بلکه ظاهرا به آنجا رفته بودم که خودم را به پایین پرت کنم. در وسط راه و در حالی که در بین هوا و زمین معلق بودم به این فکر افتادم که یک کاری بکنم و ناگهان من خودم را در آنجا یافتم. با واقعی تر شدن خواب ترس من هم بیشتر شد ولی بجای اینکه از خواب بیدار شوم در یک حرکت عجیب تصمیم گرفتم که خودم را تجزیه کنم. اتفاق خیلی عجیبی افتاد و من خودم را تجزیه کردم و تبدیل شدم به صدها جزء کوچک که همچون قاصدک در هوا معلق ماند. معلق ماندن در هوا چیزی نبود که موجب تعجب من شود ولی واقعی بودن آن رویا و احساس وحدت در حین کثرت چیزی بود که من تجربه کردم و قابل تعریف کردن نیست. من از هر جزء به صدها جزء دیگر خودم نگاه می کردم و می دانستم که من مجموعه ای از تمام آنها هستم. برخلاف رویا که بسیار آرامش بخش بود وقتی که از خواب بیدار شدم  ترس تمام وجودم را فرا گرفت چون با اینکه می دانستم که دیگر خواب نیستم ولی  احساس کردم که بدنم انسجام لازم را ندارد و هر آن ممکن است که دوباره تجزیه شود. خیلی زود به دستشویی رفتم و به سر و صورتم را با آب شستم و مدتی طول کشید تا به حالت عادی برگردم. احساس می کردم که اگر اراده کنم دوباره می توانم خودم را تجزیه کنم ولی جرات آن را نداشتم که آن را دوباره تجربه کنم.

به هرحال برای من واقعه عجیبی بود و با اینکه ترسناک است ولی دلم می خواهد که دوباره آن را تجربه کنم.
البته شاید شامی هم که خورده بودم کمی غیر عادی بوده است!