هاجرنامه

کنم این حکایت به تو وصف حال,

نه از بهر پند است و نه از ملال

که شاید تو هم روزگارت چنین,

بماندست در میان هوا و زمین

بگویم ز روزی که آرش عیان,

قلم شد به دستش چو تیر و کمان

به در می شد آن تیر از کف گهی,

فرودش بیامد کسی را نشیمنگهی

بگفتند که این تیر از کجا آمدست؟

چنین زوزه کش از هوا آمدست

چو بلوا و غوغا همی چیره گشت,

به آرش همی چشمشان خیره گشت

کمی گرز بر سر و تازیانه به پا,

گرفتند سر به پایین و پایش هوا

که ای بی خرد گوشه ات بهر چیست؟

کجا ریشه داری نخت دست کیست؟

بگو آن زر و سیم که پرداختست به تو؟

چمدان پر پول کجاست در دست تو؟

به مهر ورزی بنازیدنش جملگی,

به ابرو همی نقش بنشاندنش پارگی

بگفتا که ای بی مروت به آنجا مزن,

آگر فرق خواهی میان مرد و زن

گذشت آن زمان و به در شد ز بند,

ببردش همی هوش, یک ابرو کمند

چو یک تیر بگذاشت در میان کمان,

بزد با همان تیر چندین نشان

که پاس فرنگی همی دست اوست,

گرین کارت آرش هم دگر روبروست

چو پایش رسید عاقبت بر فرنگ,

بدید یار خود را هزاران رنگ رنگ

برفت او و آرش همی شد بدر,

میان دغل کاران قر در کمر

جمع می گشتند همی بر پای میز,

نقل مجلس هایشان بود شب خیز

یکی دست می کردش به سوراخ دماغ,

دیگری هی میزدش هش ای الاغ

چون که آرش دید بر خود روزگار,

فکرش افتاد که چرا ترک دیار؟

تا که آمد بار و بندیلش ببست,

کاری از بهر او آمد به دست

این چنین شد که به امریکا بماند,

روزها کار و شبان وبلاگ خواند

چون که شد آشنا با هاجر سرا,

پند دادندش که از عزلت درآ

او سر خویش بیرون کرد ز لاک,

گشت خرسند و مهیا کرد بلاگ

چون که وقتم شد فزون از انتها,

سر این را خود هم آرید بچه ها!

توضیح: به علت هاله ای از ابهام, هر گونه شعر بودن این پست شدیدا تکذیب می شود!