مژده مژده که دوباره آمدم!

پس از یک استراحت کوتاه می رویم که دوباره نوشته هایی را در این وبلاگ به دور هم داشته باشیم. گمان کنم اگر نویسنده های قدیمی هم چاره داشتند کتاب هایشان را از دست مردم جمع می کردند و پس از اضافه کردن صفحاتی دوباره آن را پخش می کردند ولی چنین چیزی در دنیای کتابت کاغذی آن روزگار شدنی نبود در حالی که در دنیای وبلاگ امروز همچون صحنه های ویژه و تخیلی سینمای هالیوودی هر کاری شدنی است. راستش هر بار که به اینجا می آیم و می بینم که یک وبلاگ گل گرفته شده روزی چند صد نفر بازدید کننده دارد از خودم شرمنده می شوم و به خودم می گویم که خدا را خوش نمی آید که دل این همه آدم که برای خواندن چرندیات من به اینجا می آیند را بشکنم. از آنجایی که اعتیاد به نوشتن به این سادگی قابل معالجه نیست یک وبلاگ دیگر راه انداختم که به نظر خودم خیلی چرند بود چون حتی خودم هم از خواندن آن مزخرفاتی که می نوشتم لذت نمی بردنم چه برسد به آدم های دیگری که به آنجا می آمدند. تازه به این نتیجه رسیدم که آدم وقتی یک نوشته ای را می خواهد بنویسد باید یک جورهایی از درونش سرچشمه بگیرد که به دل خواننده بچسبد اگرنه آن نوشته و یا وبلاگ مثل تاپاله ای می شود که آدم بخواهد با تزئینات مختلف آن را زیبا و دلنشین کند و با اسپری ضد بو و عطر و ادکلن به آن رایحه خوش ببخشد. آدمیزاد مخصوصا اگر چیزی می نویسد نباید هرگز شعور مخاطبان خودش را دست کم بگیرد اگرنه حاصل آن مثل بیشتر فیلمهای ایرانی می شود که عملا بر روی شعور بینندگان خود قضای حاجت می کنند. اگر یک فیلمی به شعور بیننده احترام بگذارد نتیجه اش همچون کار اصغر فرهادی می شود که در حین سادگی و بی آلایشی بر دل بیننده می نشیند.

روزگار من از زمان آخرین نوشته ام تغییر چندانی نکرده است و این خودش می تواند یک خبر باشد. خوب و یا بد بودن این خبر هم از دیدگاه هر کسی متفاوت است. اصولا در جایی مثل ایران که در هر روز صدها حادثه برای آدم اتفاق می افتد بی خبری می تواند خودش خبر خوشی باشد چون در بهترین حالت تعداد خبرهای خوب و خبرهای بد با هم برابر است. در حالی که در کشوری مثل امریکا بی خبری نشان دهنده ملالت و روزمرگی در زندگی است چون اصولا خبر خاصی در زندگی وجود ندارد و همه خبرها شبیه همان خبرهای روز قبل است. خبرهای مهم زندگی در امریکا ممکن است فقط چند بار در سال رخ دهد که مهم ترین آن هم در مورد پیدا کردن کار و یا اخراج شدن از محل کار است و اگر این اتفاق ها رخ ندهد به این معنی است که هیچ اتفاق مهم و قابل ذکری هم در زندگی رخ نداده است. خوشبختانه از زمانی که من با اقدامات مقتضی ازدواج کرده ام زندگی برایم شیرین تر شده است اول به این خاطر که دیگر تنها نیستم و احساس داشتن یک خانواده را دارم و دوم به این خاطر که به چالش های مالی برخورد کرده ام که این خودش می تواند بر طرف کننده ملالت و یکنواختی زندگی باشد. البته اقدامات مقتضی بسیار اقتصادی است و چالش مالی به این معنی نیست که او زیادی خرج می کند بلکه این چالش های اقتصادی به خاطر تفاوت نگرش به زندگی است که بر روی من هم تاثیر مستقیم گذاشته است. مثلا من تا قبل از ازدواج نمی دانستم که کابینت و لوازم آشپزخانه من بسیار قدیمی و مندرس است و یا نمی دانستم که کف پوش خانه مثل جگر زلیخا ورقلمبیده شده است و نیاز به تعویض دارد. اصولا من قبل از ازدواج به آشپزخانه زیاد کاری نداشتم و به کف پوش هم توجهی نمی کردم در حالی که الآن هر دوی این ها بر روی مخ من است و باید آنها را درست کنم.  همین مسئله بی اهمیت هم برای خودش یک انگیزه زندگی است چون ما باید پول جمع کنیم و یا منابع مالی جدیدی پیدا کنیم تا بتوانیم این تعمیرات را انجام دهیم. اگر ایران بود خیلی راحت می شد با یک فقره اختلاس و یا قبول رشوه منبع مالی را تهیه کرد. حتی می توانستم با یک بخر و بفروش به وجه مورد نظر دست پیدا کنم در حالی که در امریکا منابع مالی هم مثل زندگی یکنواخت و ثابت است و باید برای همان برنامه ریزی کرد.

دیروز خودکار و کاغذ و متر برداشتم و به جان خانه افتادم تا بتوانم نقشه آن را تهیه کنم. خوشبختانه در زمینه نقشه کشی بد نیستم و توانستم ابعاد و زوایای پنهان و آشکار طبقه اول خانه و آشپزخانه را با دقت چند سانتی متر به تصویر بکشم. وقتی که سر متر را در یک نقطه می گذاشتم و به نقطه دیگری می رفتم تا اعداد را بنویسم ببو به سراغ سر متر می آمد و با آن بازی می کرد. هی می گفتم ببو نکن ولی گوشش بدهکار نبود و حتما می بایست بلند شوم و بگویم ای بر پدر و مادرت لعنت تا فرار کند ولی چون فکر می کرد دارم بازی می کنم دوباره می آمد و سر متر را شوت می کرد. چند هفته پیش هم نقشه خانه را کشیده بودم که البته آن را گم کردم و احتمالا در زیر انبوه کاغذهایی که به طور روزانه و به صورت نامه دریافت می کنم دفن شده است. در ایران که بودم شاید تعداد کاغذها و اسناد مهمی که می بایست نگه دارم به تعداد انگشتهای یک دست نمی رسید ولی در امریکا اگر آدم کاغذهایش را سر و سامان ندهد به مرور خودش هم در زیر آنها غرق می شود. حالا فقط کافی است که شما بخواهید به دنبال یک برگه بگردید و آن زمان است که عمق فاجعه خودش را نشان می دهد. روزهای اول که به امریکا آمده بودم حتی از دریافت یک نامه تبلیغاتی به اسم خودم خیلی ذوق می کردم و آن را نگه می داشتم و چند بار هم از روی آن می خواندم. مثلا یک نامه از بانک می گرفتم که در آن نوشته شده بود شما برای گرفتن یک اعتبار ده هزار دلاری صلاحیت دارید و من هم تمام فرم های آن را پر می کردم و می فرستادم و پس از یک هفته جواب می گرفتم که شما برای گرفتن اعتبار واجد صلاحیت لازم نیستید. دوباره فردای آن روز یک نامه دیگر دریافت می کردم و دوباره آن را پر می کردم و می فرستادم و دوباره همان جواب را می گرفتم. بعد تعداد این نامه ها به مرور بیشتر و بیشتر می شد چون ظاهرا مشخصات و آدرس من در میان تمام موسسات مالی رد و بدل می شد و آنها هم به طور اتوماتیک برای من نامه می فرستادند. طوری شده بود که هر روز بیست تا نامه از بانک های مختلف دریافت می کردم و اگر می خواستم به همه آنها پاسخ بدهم هشت ساعت در روز وقت من را می گرفت. کم کم اعتبار من فقط برای سیصد دلار ساخته شد و در مدت کمی یک چیزی در حدود ده تا کردیت کارت گرفتم که البته هر کدام از آنها بیشتر از پانصد دلار اعتبار نداشت و در ضمن برایم هم خیلی سخت بود که حواسم به حساب و کتاب همه آنها باشد. بعدها که فهمیدم کارت اعتباری زیاد چیزی جز دردسر نیست همه آنها را بستم و فقط یکی از آنها را نگه داشتم که الآن هم از همان یکی استفاده می کنم.

در فرستادن رزومه هم به همین اندازه سماجت داشتم و تا قبل از این که در امریکا کار پیدا کنم رزومه ام را تقریبا به تمام شرکت های موجود در امریکا فرستادم. اصلا برایم مهم نبود که آیا آن کار به درد من می خورد یا نه و یا این که آیا اصلا آنها به کارمندی مثل من  احتیاج دارند. شاید در روز حدود سیصد رزومه به اطراف می پراکندم و حتی برای بعضی از شغل ها چندین بار رزومه ام را می فرستادم که هر روزی که ایمیلشان را باز می کنند یک نسخه از رزومه من به چشمشان بخورد. احتمالا خیلی از آنها هم من را به لیست اسپم خودشان اضافه کرده بودند که دیگر رزومه ای از من دریافت نکنند. هر روز هم دایره شغل هایی که برای آن اقدام می کردم را گسترش می دادم و مثلا در یک شرکت هم برای تکنسینی اقدام می کردم و هم برای مدیر عاملی و پیش خودم می گفتم که این دیگر بستگی به کرم و تشخیص خودشان دارد که ببینند کدام شغل بیشتر برای من مناسب است!  حالا اگر اخراج شوم دوباره باید موتور جستجوی خودم را به کار بیندازم و رزومه ارسال کنم. البته فعلا جای نگرانی نیست و از این بابت ملالی به خود راه ندهید.

گمان کنم که نوشتن یک جورهایی برای من بهتر از ننوشتن باشد چون ظاهرا وقتی که می نویسم حالم بهتر از زمانی است که نمی نویسم.