داستان زرد: نسرین در امریکا (قسمت آخر)!

هفته گذشته سرم بسیار شلوغ بود و این هفته هم شرایط به همین صورت خواهد بود. احتمالا چون قبل از تعطیلات کریسمس است همه دارند سعی می کنند که پروژه های ناتمام خودشان را تکمیل کنند. من هم ممکن است برای تعطیلات کریسمس به لس آنجلس بروم و فک و فامیل خودم را ببینم. درست است که از لس آنجلس زیاد خوشم نمی آید ولی بالاخره یک تنوعی در امورات آدم ایجاد می شود. چند تا آواز مرغ سحر با صدای نکره گوش می کنم چند تا آهنگ لس آنجلسی می شنوم و رقص و قر کمر می بینم و شاید خودم هم جوگیر شوم و چهار تا قر کمر بدهم. یک کمی هم غیبت می کنیم و دلمان باز می شود. البته من که هنوز چیز زیادی در چنته ندارم ولی خوب می توانم در حد خودم پز بدهم و ماشین و خانه خودم را به رخ آنها بکشم و از خودم قمپز در کنم. کمی هم خالی می بندم و همه چیز را دو برابر می کنم و یا شاید هم سه برابر. قبلا که هیچ چیزی نداشتم فقط در کار ضد حال بودم و هرکسی که صحبتی از دارایی و اموال می کرد می گفتم آدم باید شعور و مطالعه و آگاهی داشته باشد نه اموال! ولی خوب حالا یک مقداری جای مانور پیدا کرده ام و می توانم پز بدهم ولی اگر باز هم کم بیاورم دوباره از همان ترفند شعور و آگاهی استفاده می کنم! البته آن زمانی که آنها من را دیده بودند هنوز در باتلاق نظام سرمایه داری غرق نشده بودم و هنوز آدم روشن فکر و خاکی بودم ولی باید سعی کنم تا جایی که می شود ظاهر خودم را حفظ کنم و مثلا اگر می خواهم پز تلویزیون شصت اینچ خودم را بدهم باید بگویم آره اتفاقا من هم یک تلویزیون شصت اینچ خریده ام ولی اصلا نگاه نمی کنم چون آدم باید در وقت های اضافی مطالعه کند نه اینکه وقت خودش را در پای برنامه های مزخرف تلویزیون تلف کند. حالا آنها چه می فهمند که من همیشه بعد از کار بر روی کاناپه مقابل تلویزیون تلپ هستم و مسابقه های مختلف را نگاه می کنم. یا این که مثلا می گویم اتفاقا من مردد بودم که ماشینم را نقد بخرم و یا اینکه آن را قسطی بخرم بعد فکر کردم چه کاری است که آدم پولش را یکجا برای ماشین بدهد و بهتر است که قسطی بخرم. آنها که هیچوقت حساب بانکی افتضاح من را نگاه نمی کنند که متوجه شوند دارم خالی می بندم و اینقدر پول ندارم. البته بعدش هم برای پز روشنفکری باید اضافه کنم که راستش من اصلا نمی خواستم این ماشین را بخرم چون به نظرم آدمهای چیپ سوار ماشین گران قیمت می شوند برای همین احتمالا آن را پس می دهم و یک فولکس واگن قدیمی می خرم. با این حرف با یک تیر دو نشان زده ام هم به آنها که ماشینشان از من هم گران تر است تکه انداخته ام و هم اینکه ژست روشنفکری خود را حفظ کرده ام. و اما برویم به سراغ آخرین قسمت سریال تخمی تخیلی نسرین تا سر و ته آن را همین جا هم بیاوریم.

هنوز گیج بود و نمی دانست که چه اتفاقی دارد برایش می افتد. او بر روی صندلی نشسته بود و با خودش فکر می کرد. بله این نسرین بود که در خاطرات گذشته خودش غرق شده بود و قطره اشکی هم از گونه هایش آویزان بود. اشکی که به خاطر آینده ای بود که انتظارش را می کشید نه آنچه که بر او گذشته بود. البته نسرین دوران کاری سختی را گذرانده بود ولی پس از مدتی شرایط او بهتر شده بود و حتی توانسته بود برای خودش ماشین بخرد تا دیگر مجبور نباشد در روزهای سرد زمستانی با دوچرخه به سر کار برود. ولی ماشین مثل دسته گلش را همین دو روز پیش به یک نفر فروخت. نسرین وسایل زیادی نداشت ولی بخشی از انها را فروخت و بقیه را هم به دوستانش داد. از دست رون خیلی عصبانی بود چون اصلا عین خیالش هم نبود که نسرین دارد برای همیشه او را ترک می کند. شاید اگر او به جای رون بود به سوئیس بر می گشت و با او ازدواج می کرد و دو تایی می توانستند به خوبی و خوشی در آنجا زندگی کنند ولی رون اصلا حاضر نبود که دانشگاه خودش را به خاطر او ترک کند. وجود نسرین برای رون فقط ساعت های خوشی بود که با هم بودند و او اصلا خودش را وارد ماجراهای زندگی نسرین نمی کرد. هر چه بود گذشته بود و این فکرها هیچ فایده ای برای آنچه بر نسرین می گذشت نداشت. نسرین در هفته های گذشته خیلی فکر کرد که به یک شهر غریبه برود و غیر قانونی در آنجا زندگی کند ولی بعد از کمی تحقیق متوجه شد که حتی کوچکترین استفاده از کارت بانکی هم محل او را لو خواهد داد و پلیس مهاجرت به سادگی آب خوردن او را پیدا خواهد کرد. در ضمن کار پیدا کردن بدون یک مدرک معتبر و به صورت غیر قانونی در این شرایط اقتصادی بسیار دشوار و نشدنی بود. بنابراین نسرین تصمیم گرفت که خودش به صورت قانونی از امریکا خارج شود تا شانس های بعدی خودش را خراب نکند و شایط بتواند باز هم با شرایط بهتری وارد امریکا شود و یا شاید در قرعه کشی لاتاری گرین کارت قبول شود تقاضای تمدید گرین کارت نسرین به خاطر اینکه پیش شوهرش زندگی نکرده بود لغو شده بود و او می بایست تا قبل از مهلت گرین کارت موقت خاک امریکا را ترک کند. به او اخطار داده بودند که اگر در مدت تعیین شده امریکا را ترک نکند پلیس او را دستگیر خواهد کرد و در این صورت دیگر هرگز نمی توانست به خاک امریکا وارد شود. برای همین است که نسرین الآن بر روی صندلی هواپیمایی نشسته بود که تا چند ساعت دیگر قرار بود در فرودگاه تهران بر زمین بنشیند .نسرین روسری و مانتوی خودش را به دست گرفته بود تا به محض فرود آمدن بر تنش کند. این دو سال برای نسرین مثل یک رویایی بود که خیلی زود گذشت و دوباره باید به شهری برگردد که از آن متنفر بود. باز هم هوای آلوده و ترافیک و بوق و آدم های عصبانی و شهر کثیف و مهم تر از آن گیر دادن به روسری و لباس. نسرین منتظر بود که یک نفر در تهران به حجاب او گیر بدهد تا بپرد و خرخره او را بچسبد و تلافی تمام این بلاها را بر سر او خالی کند.

وقتی نسرین به خانه رسید حالش خیلی بهتر بود. دیدن پدر و مادر و خانواده و مهم تر از همه دیدن اطاق خودش با تمام وسایل شخصی برایش خاطره انگیز و جالب بود. دیگر نمی بایست صبح زود از خواب بیدار شود و به رستوران برود و دیگر مجبور نبود شب و روز کار کند تا قسط ماشین و اجاره اطاقش را بپردازد. اصلا گور پدر هر چه امریکا و رون و جمشید و گرین کارت. آدم پدر و مادر و خانواده به این خوبی داشته باشد که مثل پروانه به دورش می گردند مگر مریض است که مثل بچه یتیم ها و کوزت شب تا صبح برای لقمه ای نان کار کند. جای گرم و نرم و راحت به دور از هر گونه نگرانی و دلواپسی. آن شب همه دور نسرین جمع شدند و او سوغاتی هایی را که برای دیگران آورده بود تقسیم کرد. در آن شب همه متوجه شدند که نسرین عوض شده است و انگار که دیگر آن نسرین لوس و بچه ننه به یک زن پخته و جا افتاده ای تبدیل شده بود که کوله باری از تجارب را با خودش حمل می کرد. دیگر برای نسرین مهم نبود که دیگران در مورد او چه فکر می کنند و می خواست که برای زندگی خودش برنامه ریزی کند. نسرین پس از چند ماه نامه طلاق خودش را از جمشید دریافت کرد و در ایران هم که اصلا ازدواج او ثبت نشده بود چون از طریق ویزای نامزدی به امریکا رفته بود. به نظر نسرین می آمد که زن های اطرافش با چیزهایی سر و کله می زنند که اصلا اهمیت چندانی در زندگی آنها ندارد و پیش خود می گفت که اگر آنها هم تجربه های من را داشتند و مجبور می شدند برای امور اولیه زندگی خود کار کنند و بی پشت و پناه هم بودند حساب کار دستشان می آمد. نسرین پس از بازگشتش به ایران تازه فهمیده بود که پدرش برای تامین مخارج آنها در تمام این سالها چه مسئولیت سنگینی به عهده داشت و دیگر می توانست بهتر از هر کسی او را درک کند. ممکن است بچه ها در ایران کار کنند ولی هیچوقت نگران این نیستند که اگر بیکار شدند باید شب را در خیابان بخوابند و گرسنگی بکشند در حالی که من همیشه در خواب کابوس می دیدم که از کارم اخراج شده ام و در آخر ماه وسایلم در پیاده رو است و چیزی هم برای خوردن ندارم و کسی را هم ندارم که به او پناه ببرم. نسرین در ضمن فهمیده بود که روابط عاطفی و ازدواج چیزی نیست که آدم بتواند آن را برای رسیدن به اهداف دیگری وسیله قرار دهد. برای نسرین قبل از مسافرتش زندگی کردن با یک مردی که دوستش ندارد به نظر بسیار ساده می آمد ولی در عمل دید که این کار تقریبا غیر ممکن است. نسرین آن سال دانشگاه قبول شد و ادامه تحصیل داد. با رون در ارتباط بود و متوجه شد که رون هم پس از رفتن نسرین بسیار ناراحت بود و بی قراری می کرد. آنها پس از چند سال و پس از تمام شدن درسشان ازدواج کردند و نسرین و رون هر دو در سوئیس زندگی مشترک خودشان را آغاز کردند و صاحب دو پسر و یک دختر شدند. جمشید هم دوباره با دالی آشتی کرد و آن دو با هم ازدواج کردند. تد و انجلین هم فارغ التحصیل شده بودند و انجلین در همان دانشگاه برکلی مشغول به کار شد و تد هم به انگلیس رفت و ازدواج کرد. مادر جمشید و مادر نسرین و بقیه شخصیت های داستان هم بلانسبت شما همان گهی بودند که قبلا بودند و هیچ اتفاق تازه ای برای آنها نیفتاد.