زن در امریکا

گرچه این روزها سرم خیلی شلوغ است ولی یک مطلب کوتاه برایتان می نویسم تا مشمول الذمه شما که هر روز سر مبارک را به این پاتوق سرا کج می کنید نباشم. مخصوصا شما کوچک تر ها و نوجوانان گوگولی که نوشته های من را می خوانید و به اینجا علاقه دارید. معمولا نوجوانان آنقدر پر انرژی و پر جنب و جوش هستند که نگهداشتن آنها حتی برای چند دقیقه هم کار حضرت فیل است و خود من وقتی که نوجوان بودم اصلا در یک جا بند نمی شدم و پیوسته در پی این بودم که به جاهای مختلف سرک بکشم و ببینم که در آنجا چه خبر است. البته الآن دیگر در چهاردیواری های بسته شهرهای ما کار خاصی هم نمی شود کرد و بیشتر نوجوانان و جوانان ما مجبور هستند که در یک گوشه تلپ شوند و به صفحه نمایش نگاه کنند تا بلکه انعکاس رویاهایشان را در آن ببینند. وقتی که آدم در یک گوشه تلپ می شود نه پولی خرج می کند و نه به او گیر می دهند و نه اتفاقی برایش می افتند و به همین خاطر متاسفانه خانواده ها هم ترجیح می دهند که نوجوانان آنها به جای بیرون رفتن از خانه مثل بنگی ها در کنج خانه کز کنند و میخ نمایشگر رایانه هایشان شوند. مخصوصا دخترها که از هر طرف در زیر فشار هستند و به جای راحت زندگی کردن باید بیست و چهارساعته مواظب این باشند که مبادا در دیزی باز بماند. آموزه های اجتماعی ما هم مفعولی است یعنی در اکثر موارد به جای گیر دادن به فاعل ماجرا اتهام را به گردن مفعول می اندازند و او را به بی مبالاتی متهم می کنند. مثلا اگر یک پسر بچه به خانه بیاید و بگوید که با یک موتوری در پیاده رو تصادف کرده است پدرش هم یک چک به گوش او می خواباند و می گوید مگر صد بار به تو نگفتم که موقع راه رفتن حواست جمع باشد. یا اگر یک دختری در محل کارش مورد آزار قرار بگیرد خانواده او می گویند که اصلا دیگر حق نداری کار کنی و باید در خانه بمانی و به مادرت کمک کنی. اگر کیف کسی را در خیابان بدزدند همه از او ایراد می گیرند که چرا مواظب نبودی. این ضایعه فرهنگی در کشور ما آنقدر شدت پیدا کرده است که به زن ها می گویند تو اصلا کاری به دیگران نداشته باش و فکر کن که همه اطرافیانت حیض و متجاوز و فاسد هستند ولی تو باید دو دستی جلو و عقب خودت را بچسبی و طوری خودت را بپوشانی که هیچ کسی به تو نگاه نکند. در واقع کسی نمی گوید که اصلا چرا باید تجاوز کرد و به نظرشان می آید که تجاوز کردن و دزدی و کلاهبرداری یک امر عادی و طبیعی در جامعه است در عوض تاکید فرهنگ اجتماعی ما بر این است که چرا تو مورد تجاوز قرار گرفتی و حتما یک جای کارت شیشه خرده داشته است که این اتفاق برای تو رخ داده است.

در امریکا این مسئله دقیقا برعکس جامعه ما است و این فاعل است که مورد سوال و بازخواست قرار می گیرد. مثلا اگر یک نفر به یک خانه برود و به یک زن تجاوز کند هیچ کسی نمی گوید که اگر آن زن در خانه خود عفاف داشت و با چادر می خوابید و یک شورت آهنی قفل دار هم پوشیده بود هرگز این اتفاق برایش نمی افتاد. در امریکا جامعه و خانه فرق چندانی با هم ندارد و شما هر طوری که در خانه خود راحت هستید می توانید در جامعه هم راحت باشید. اگر یک دختر خانمی یک دامن کوتاهی بپوشد که یک مقداری از لبه کونش هم معلوم باشد و یا گردی سینه اش معلوم باشد این مسئله هیچ حقی را برای کسی ایجاد نمی کند که دستش را به زری برساند و زیارت کند. یا اگر یک مردی پیراهن نپوشد و هیکل عضلانی داشته باشد هیچ زنی این حق را ندارد که در خیابان بدن او را لمس کند. در واقع یک خلافکار باید خودش را با جامعه همخوان کند نه اینکه تمام افراد جامعه خودشان را به خاطر خلافکاران تحت فشار قرار دهند. این فرهنگ مزخرف در ایران به قدری جا افتاده است که دیگر در تاکسی و خیابان و اتوبوس و مراکز خرید هیچ زنی امنیت ندارد و پیوسته مورد تعرض بدنی و یا کلامی قرار می گیرد. یعنی اگر یک زنی در یک تاکسی نشسته باشد و کمی از پایش معلوم باشد فردی که در کنار او نشسته است  حق خودش می داند که دستش را بر روی پای او بگذارد و گمان می کند که این عمل مثل گرفتن یارانه و یا انرژی هسته ای حق مسلم او است و اگر لاس نزند و تعرض نکند سرش کلاه رفته است. در حالی که در امریکا اگر یک زن کاملا برهنه هم در کنار شما نشسته باشد ممکن است که او را به خاطر نقض قوانین شهری جریمه کنند ولی لخت بودن او اصلا توجیهی برای تعرض نیست و کوچک ترین تماسی از جانب دیگران محکومیت سنگینی را برایشان به همراه خواهد داشت.

متاسفانه زن ها در جامعه ما آنقدر دستمالی می شوند که مجبور هستند خودشان یک راهی برای آن پیدا کنند و خیلی ها از نوک مداد و خودکار و سوزن برای دفاع از خودشان استفاده می کنند دقیقا مثل یک جنگلی که پر از حیوانات وحشی است و هر کسی باید از خودش در مقابل دیگران با هر وسیله ای که می تواند دفاع کند. حتی کسانی هم که تا خرخره خودشان را می پوشانند از تعرض در امان نیستند و شاید حتی بیشتر انگولک شوند. این یک مرض اجتماعی است که بسیار جدی و نگران کننده است و  حاصل مدیریت افرادی است که افکارشان از ریشه فاسد است و جامعه را هم با خودشان به فساد کشانیده اند. آنها یک عبارت معروف دارند که می گویند زن و مرد مثل آهن ربا می مانند و هرجایی که تنها در کنار یکدیگر باشند و کسی هم نباشد عمل دیپلماتیک اتفاق می افتد. در این عبارت هیچ جایی برای انسانیت و شعور و عواطف واحساسات بشری و عقل و تمدن دیده نشده است و زن و مرد همچون دو موجود وحشی بدون تمدن دیده می شوند. حتی قاطر نر و ماده را هم اگر در یک طویله تنها بگذارید بلافاصله روی هم نمی پرند و مقدمات و موخراتی برای خودشان دارند چه برسد به انسان. ولی جامعه ما دارد به سمتی می رود که ذهن ها فاسد شود و مثلا یک پسر گمان کند که اگر یک دختری را در جایی تنها گیر آورد باید تا جایی که می تواند از او بهره ببرد. این عمل دقیقا مثل دزدی است و مثل این است که ما یک چیزی را بدون اجازه صاحبش از او بدزدیم. بعد هم بر طبق فلسفه آقایان شخص متجاوز پیش خودش فکر می کند که خوب می خواست تنها به آن مکان نیاید و یا می خواست مواظب مالش باشد تا من آن را ندزدم! ولی در امریکا اگر هر عملی بدون رضایت طرفین انجام بگیرد تجاوز محسوب می شود و مجازات سنگینی در پی خواهد داشت. یک دختر و پسر در هر زمانی می توانند آزادانه رفت و آمد کنند و نیازهای دیپلماتیک خودشان را برآورده کنند و لذت هایشان را به اشتراک بگذارند بدون این که به شخصی بدون میل خودش تعرض کنند. در ایران همیشه می گفتند که اسمش را نیاور ولی خودش را بیاور و مثلا می بینید که طرف دارد درس اخلاق می دهد ولی دستش زیر کون بغل دستی است. یک زن را که می بیند سرش را پایین می اندازد و از خدا طلب بخشش می کند ولی وقتی در کنار آن زن راه می رود دستش را به باسن آن خانم می زند و بعد هم به خود می گوید که آن خانم یک شیطان است که خواسته است او را از راه مستقیم به در کند و غافل از این است که ذهن خود او فاسد است و دست هر شیطانی را از پشت می بندد. یک بار در وبلاگ یکی از برادران مهروزر دیدم که نوشته است امریکا جای بسیار کثیفی است و من دو نفر از آشنایانم که احتمالا از مسئولان هم بوده اند برای یک مسافرت دو ماهه به آنجا رفتند و هر دو بیماری مقاربتی گرفتند! احتمالا تمام حق ماموریت خودشان را در فاحشه خانه های امریکا خرج کرده اند ولی با این حال باز هم گمان می کنم که این بیماری ها را در کثافت کاری هایی که در ایران انجام داده اند گرفته اند و بعد آن را به گردن امریکا انداخته اند. 

حالا هیچ اشکالی ندارد که این دوستمان بیاید و آمار تجاوزات در امریکا را بنویسد ولی نباید فراموش کنیم که بسیاری از چیزهایی که در امریکا تجاوز و یا تعرض جنسی محسوب می شود در کشوری مثل ایران اصلا دیده نمی شود. اگر معیار تعرض جنسی را بر طبق قوانین امریکا بدانیم هر زن ایرانی از زمانی که از خانه خارج می شود تا زمانی که به خانه بر می گردد ده ها بار مورد تعرض جنسی قرار می گیرد در حالی که اگر برای یک زن در امریکا فقط یکی از آن موارد در طول زندگی پیش بیاید به پلیس زنگ می زند و آن مسئله را به دادگاه می کشاند و آنها هم آمار آن را به عنوان تعرض جنسی به یک زن ثبت می کنند. در نتیجه زن ها آزادانه و به تنهایی می توانند برای خودشان در جامعه زندگی کنند بدون اینکه احساس عدم امنیت اجتماعی داشته باشند. در امریکا هیچ دختری از گفتن روابط دیپلماتیک خودش نمی ترسد و باکره بودن یک دختر تا چند سال پس از سنین بلوغ نشانه هیچ چیزی نیست جز عقب مانده بودن او از نظر روابط اجتماعی و یا روابط جنسی و معمولا کارشناسان و مشاوران به او کمک می کنند تا بتواند روابط برقرار کند. همه ما در جامعه ای بزرگ شده ایم که پر از عقده های جنسی و مزخرفاتی بوده است که در مغز ما فرو کرده اند و متاسفانه خیلی از ما حتی پس از مهاجرت و رفتن به کشورهای متمدن مشکلات ذهنی و عقده های جنسی و روانی خودمان را هم با خودمان می بریم. در همین محله ای که من هستم مادران تنها با فرزندانشان زندگی می کنند و کوچک ترین مشکلی هم از نظر اجتماعی ندارند. البته طبیعی است که امریکا هم مثل سایر کشورها از نظر خانوادگی و یا اجتماعی مشکلات زیادی دارد ولی از من قبول کنید که این مشکلات اصلا قابل مقایسه با ایران نیستند زیرا آن چیزی که دارد در ایران اتفاق می افتد یک بحران و یک فاجعه بزرگ اجتماعی است نه مشکلات عادی یک جامعه.

خوب من دیگر باید بروم و به اموراتم بپردازم.