۱۳۹۰ اسفند ۱۰, چهارشنبه

خاطرات بارانی



الآن حتما پیش خودتان می گویید که این بچه مغزش پاره سنگ بر می دارد. نه به این که یک ماه چیزی نمی نویسد و نه به این که هر روز می نویسد. خوب بعضی وقت ها ویرم می گیرد که بنویسم و بعضی وقت ها هم نوشتنم نمی آید. حیف که دیگر خیلی از چیزها را نمی توانم بنویسم چون تقریبا گاو پیشانی سفید شده ام و اگر اشاره ای به هر ماجرایی بکنم احتمال این که آن طرف خواننده این وبلاگ باشد زیاد است و نه تنها به او بر می خورد بلکه پته من را هم بر روی آب می ریزد. یکی از آشنایان ما خاطرات بسیار زیادی از دوران جوانی خود دارد و آن را با آب و تاب و زیبایی خاصی تعریف می کند. در ضمن چون خیلی شر بوده است در کلانتری ها و زندان ها با شخصیت های معروف زیادی هم برخورد داشته است. او نگارش زیبایی هم دارد و من همیشه به او می گفتم که ای کاش تمام این خاطرات را در یک کتاب بنویسی و آن را چاپ کنی. در این صورت کتاب او یک چیزی در مایه های خاطرات حاج سیاح می شد. ولی او می گفت که نمی توانم این کار را بکنم زیرا تمام برادران و خواهران و فامیل ما زنده هستند و دیگر با من حرف نمی زنند چون من اگر بخواهم خاطراتم را بنویسم مجبورم واقعیت را بگویم و مثلا بگویم که پدرم شیره کش بوده است و یا رئیس کلانتری عاشق مادر من بوده است برای همین من ننوشتن را به تحریف حقایق ترجیح می دهم. حالا من هم اگر بخواهم در مورد هر موضوعی بنویسم به خود می گویم که مبادا آن طرف امشب برود و وبلاگ من را باز کند و با تعجب ماجرای خودش را در وبلاگ من بخواند. اگر هم بخواهم این کار را بکنم باید به آن طرف بگویم که من یک وبلاگی دارم و می خواهم سرنوشت شما را در آن بنویسم آیا اشکالی ندارد؟ و این کار هم که عملا مقدور نیست چون من اصولا در مورد خودم هیچ اطلاعات غیر ضروری به اطرافیان نمی دهم مگر اینکه در حس و حال پز دادن باشم که آن قضیه اش فرق می کند اگر هم کسی به من پز بدهد و کم بیاورم ضد حال می زنم مثلا چند وقت پیش با یک دختر خانمی صحبت می کردم که در سنفرانسیسکو زندگی می کند و تازه با هم آشنا شده بودیم و او داشت از مفاخر خانوادگی خودش صحبت می کرد و می گفت که نوه چیچیه السلطنه و قوام الملوک و از این چیزها است و من هم گوش می کردم و بعد گفت خوب تو هم کمی در مورد خانواده ات بگو. من هم گفتم که من از لای بوته به عمل آمده ام و هیچ چیز مهمی در مورد خانواده ام وجود ندارد. حالا از شانس من همین الآن او هم خواننده این وبلاگ از آب در می آید و زنگ می زند و می گوید مرد ناحسابی حالا عرضه دختربازی نداری برای چه اسرار خانوادگی من را در وبلاگت نوشتی.


دیشب باران شدیدی گرفته بود و صدای باد و طوفان هم می آمد. معمولا ببوگلابی را شب ها در اطاقم راه نمی دهم ولی دیشب دلم به حالش سوخت چون مثل آدمیزاد آمده بود و کنار تختم خوابیده بود. ولی طبق معمول نصف شب از خواب بیدار شد و حوصله اش سر رفت و شروع کرد به ور رفتن با من تا از خواب بیدار شوم و به او خوراکی بدهم. من هم بلندش کرم و از اطاق انداختمش بیرون و در اطاق را هم بستم ولی دیگر خوابم نبرد و مدتی به صدای زوزه باد و برخورد باران با سقف خانه گوش کردم. من همیشه از صدای باد و باران خوشم می آمد و از دیدن تکان های شدید درختان لذت می بردم. صدای عبور آب از ناودان من را به یاد دوران کودکی انداخت. وقتی بچه بودم چند سالی را در روستاهای مختلف شمال کشور به صورت بی نام و نشان زندگی می کردیم. احتمالا از چیزی فراری بودیم که من خبر نداشتم چون خانه تهران ما همچنان بود ولی ما نمی توانستیم به آنجا برویم. وقتی که باران می آمد مادربزرگ من کاسه ها و قابلمه های مختلفی را در زیر چکه های آب قرار می داد. با اینکه صاحب خانه ما سقف را ترمیم می کرد ولی همیشه باران می توانست از میان سقف کاهگلی راه خودش را به درون خانه پیدا کند. حتی یک بار مجبور شدیم تشت آب بگذاریم چون باران بسیار شدید بود و آب شر شر به درون خانه می آمد و ما سریع تشت آب را عوض می کردیم و آن را در حیاط خالی می کردیم. بر عکس بزرگ تر ها که از این وضعیت ناراضی بودند من از دیدن این چیزها بسیار لذت می بردم و برایم هیجان انگیز بود. لااقل در این شرایط دیگر مجبور نبودم مشق بنویسم و فردا در مدرسه می توانستم بگویم خانم اجازه دیشب سقف خانه مان آب می داد و ما نتوانستیم مشق بنویسیم. دیدن قطره های آب و شنیدن صدای برخورد آنها با آب درون کاسه هم بسیار برایم لذت بخش بود. هیچ دو قطره آبی مثل هم نبودند و سقوط هر کدام و صدای برخورد آنها یگانه بود. همیشه بر روی زمین چمباتمه می زدم و دستانم را به زیر چانه ام می گذاشتم و به آنها نگاه می کردم. دیدن چراغ زنبوری و رقص شعله های فانوس هم بسیار جالب بود البته ما برق داشتیم و یک لامپ کم فروغ از وسط سقف خانه آویزان بود ولی اگر باران می آمد حتما همان برق زپرتی هم قطع می شد.


ولی خانه ما در تهران دو طبقه بود و ما در طبقه پایین زندگی می کردیم و هیچ وقت سقفش آب نمی داد. مستراح در گوشه حیاط بود و دستشویی هم در راهرو قرار داشت و همیشه در زمستان آبش یخ بود. معمولا در زمستان ها وقتی که با آفتابه خودمان را می شستیم کونمان از شدت سرما بی حس می شد و بعد هم دستمان یخ می کرد و مجبور بودیم پنج دقیقه آن را بالای چراغ علاءالدین بگیریم تا گرم شود. من یک پلیور قرمز داشتم که عکس گوزن داشت و تقریبا در تمام زمستان آن را می پوشیدم. آن پلیور متعلق به دایی بزرگم بود که وقتی برایش کوچک شده بود به دایی وسطی رسید و به همین طریق به کوچک ترین دایی که دوسال از من بزرگ تر بود رسید و بعد هم که برای او کوچک شد من آن را می پوشیدم. ولی چون جثه من کوچک بود آستین هایش از دستانم آویزان بود و پایین آن هم تقریبا تا زانویم می رسید. ولی من آن را خیلی دوست داشتم چون حسابی گرم بود و وقتی هم که می نشستم می توانستم پاهایم را هم در زیرش جمع کنم تا گرم شود و دستانم هم چون زیر آستینش بود از سرما یخ نمی کرد. ولی چه در تابستان و چه در زمستان همیشه پیجامه به پایم بود و دمپایی می پوشیدم. البته یک شلوار داشتم که از جنس کتان بود و البته چند وصله هم داشت. آن زمان برای اینکه شلوارمان خراب نشود در محل زانوها و پشت آن یک تکه پارچه اضافه می دوختند که دولا شود و دیرتر پاره شود. با این حال آنقدر با زانو به زمین می خوردیم که اگر ده لا هم پارچه می دوختند پاره می شد و دوباره می بایست وصله می زدند. تابستان ها هم همیشه یک زیرپیراهنی گشاد به تن داشتم و با دمپایی و پیجامه در کوچه بازی می کردیم. البته ناگفته نماند که یک هفته در سال را قبل از عید نوروز با لباس مهمانی می گشتیم و بعد از عید آن لباس ها دوباره به گنجه بر می گشت تا سال بعد دوباره از آن استفاده کنیم. در محله ما دو اسباب بازی فروشی وجود داشت که کعبه آمال ما بود. یکی از آنها اسمش ربه کا بود که بعد از انقلاب تعطیل شد. صاحب آن یک آدم بداخلاق سیبیل کلفت بود که مثل سگ از او می ترسیدیم و جرات نداشتیم به پشت شیشه مغازه او نزدیک شویم و با خیال راحت اسباب بازی ها را تماشا کنیم. برای همین از پشت جوی آب و از دور با بچه ها می ایستادیم و اسباب بازی ها را تحلیل و بررسی می کردیم. احتمالا قیافه و لباس ما طوری بود که فروشنده می دانست پولی در بساط نداریم و برای همین اصلا اجازه نمی داد به اسباب بازی ها نگاه کنیم. یک بار که عمه ام از امریکا آمده بود من را با خودش به داخل اسباب بازی فروشی ربه کا برد تا برایم یک اسباب بازی بخرد. او یک دامن کوتاه پوشیده بود در آن زمان بسیار زیبا بود و وقتی که من با او به سمت اسباب بازی فروشی می رفتم متوجه شدم که همه مردها و زنان با دهان باز به او چشم دوخته بودند. وقتی به اسباب بازی فروش رسیدیم من ترسیدم بروم تو ولی وقتی که صاحب آن مغازه عمه من را دید چنان دولا و راست شد و ما را تحویل گرفت که من هیچ زمانی او را چنین مهربان ندیده بودم. با این حال می ترسیدم و فکر می کردم که اگر عمه من برود آن آقای سیبیلو و ترسناک یک روز من را تنها گیر می آورد و یک فصل خدا کتک می زند. وقتی عمه ام از من پرسید که چه اسباب بازی را دوست دارم زبانم بند آمده بود و جرات حرف زدن نداشتم ولی بالاخره به سمت یک قطار ریلی اشاره کردم و او آن را برای من خرید.


واقعا که صدای باران آدم را به جاهایی نمی کشاند. ولی می بایست بخوابم که فردا صبح به سر کار بروم. در تاریکی به اطرافم نگاه کردم و پیش خودم گفتم ببین دست سرنوشت آدم را به چه جاهایی می کشاند. و بعد هم آن عبارت تکراری را پیش خودم گفتم که من کجا و اینجا کجا. بعد دستم را در زیر بالشم فرو کردم و در حالی که لبخندی از رضایت بر لبانم بود چشمانم را بستم و خوابیدم. خوب دیگر قصه بس است شما هم بگیر بخواب. شب خوش.



۲۲ نظر:

  1. دمت گرم آرش مثل همیشه عالی لذت بردم سلامت و موفق باشی عزیز دوست دارم هوارتاااااااااا

    پاسخحذف
  2. عالیه ارش. اینجوری خوبه که هر روز بنویسی .
    چیه 2 هفته نمینویسی ما هر روز میایم اینجا و میبینیم نوشته ی جدیدی نیست !!

    تازه اونم با این سرعت اینترنت داغون که فقط کلی طول میکشه صفحه باز بشه.
    اخه دلت میاد ما با این سرعت و با این فیلتر بودن همه چیز. و یه روز بسته بودن ایمیل ها و یه روز قطعی اینترنت و بسته بودن فیلتر شکن ها.
    هر روز میایم اینجا بعد تو مطلبی نمیگذاری ؟

    زودتر بنویس ارش جان. مرسی.

    پاسخحذف
  3. نمیدونم چرا اسم ادمین عوض شد و اونجوری شد !!

    در مورد پست قبلیت هم به هر کسی میگه که امریکا و ایران رو مقایسه میکنه . میگم شما فقط 2 روز بیا ایران.
    با این اینترنت کار کن و جزو کارهای ضروری روزانت باشه.
    اونوقت دیگه عمرا امریکا رو با ایران مقایسه نمیکنی و میری امریکا و پشت سرت هم نگاه نمیکنی.

    پاسخحذف
  4. خودمونیما بچگی عجب تیپ طوفانی داشتی! :))) دلم تنگ بود . اومدم این پستت رو خوندم کلی حال و هوام عوض شد رفیق. دم ببو گلابی گرم که سبب خیر شد :)))

    پاسخحذف
  5. وای نمیدونی با یک پست فوق العاده چه انرژی به من دادی .وقتی که خاطرات بچگیت رو مینویسی لذت می برم . عاشق بارونم . عاشقتم عاشقتم آرش . 2 سال که هر روز دارم میام وبلاگت و هر روزم لذت می برم . بابا تو دیگه کی هستی .......

    پاسخحذف
  6. راستی اگر می بینی تعداد نظرات کم شده بدون که وضعیت اینترنت خیلی خراب شده . من ADSL دارم سرعتش از دیال آپ پایین تره برای همین دوتا نظری که دادم نیم ساعت وقتم گرفته شد .

    پاسخحذف
  7. ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﻲ ﺩاﺭﻱ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺭﻭﺭاﺳﺘﻲ
    اﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ اﮔﻪ ﻳﻜﻲ اﺯ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻫﺎﻳﺖ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺩ ﺑﺮﻩ اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﻭﺑﻼﮔﺖ ﺭﻭ ﺧﻮﻧﺪﻩ.
    ﻧﺘﺮﺱ, ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮاﺩﺕ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻣﺮﺩﻱ اﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻦ
    ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ... ﺑﺒﻮتت ﻣﻦ ﺭﻭ ﻳﺎﺩ ﻳﻪ ﺑﺎﺑﺎﻳﻲ ﻣﻲ اﻧﺪاﺯﻩ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺭﻳﺶ ﺩاﺭﻩ و ﻭاﺳﻪ ﺭاﺣﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﻭ ﻧﺎﺭاﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ
    ﺑﻌﺪﺷﻢ اﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻲ پﻭﺷﻴﺪﻡ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﻗﻂﻊ ﺭاﺑﻂﻪ ﻛﻨﻪ
    اﺭﺵ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺯﻭﺩ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻲ
    ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﻪ
    اﺯ ﺧﺎﻃﺮاﺕ ﻣﺨﺰﻧﻴﺖ ﺗﻮ ﺩاﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ

    پاسخحذف
  8. سلام

    طفلکی ببو گلابی :(

    پاسخحذف
  9. آرش خان خوبه نیستی ببینی که ماکسیما شده 60 تومن.
    پیشنهادی دارم.اکه حوصله شو داری کمی برو سمت طرز برخورد هنگام خریدن چیزی تو انواع مغازه ها.منظورم اینه که چه فوتو فنایی داره یا هنگام اولین برخورد و یا طرز برخورد2 نفر که با هم قهر هستند و یا تا حالا تو آمریکا با کسی دعوا کردی؟و کلی مثال از رفتاراشون.
    راستی,خوشحالم که همخونه ایرانی داری.ازت ممنونم که به هموطنات کمک میکنی(البته اکه تا حالا مونده باشه).خیلی ارزش داره.!!
    .
    محسن

    پاسخحذف
  10. از نجف آباد تا آمریکای جهانخوار۱۲ اسفند ۱۳۹۰ ساعت ۱۴:۵۴

    آرش جان
    بقول اون سریال این وکالت تام که هرچی دلت میخواد از ما بگو و حیفه که نوشته هات بخاطر یه نگرانی از ناراحت شدن این و آن خالی از همون طنز و لطافت همیشگی باشه ... اینم امضا و اثر انگشت بنده ... آ... آ... آ :)) م

    فقط خواستم عرض ادب کرده باشم و با این خاطره ی بارونی که تعریف کردی، پیش پیشکی ایام خوب و خوشی رو برات آرزو کنم و تا میتونی از این هوای اسفند ماهی لذت ببر و از روی آتیش هم بپر که دنیا به یک دم ناراحتی نمی ارزه

    موفق و پیروز باشید ... درود و دو صد بدرود
    ارادتمند حمید

    پاسخحذف
  11. آقا به این فامیلت بگو هرچه دیده بنویسه... فقط اسم آدمها و شهرها رو عوض کنه، اول کتاب هم بنویسه شباهت داستن به شخصیتهای واقعی کاملا تصادفی! هست.

    پاسخحذف
  12. الانم مثل اون موقعها خوش تیپی ؟

    پاسخحذف
  13. ba salam,khili ziba nevshti,khili ziba,shad o hamisheh pirooz bashi

    پاسخحذف
  14. آرش اگه بازی قطره ها رو دوست داری این مجموعه عکسها رو ببین. قطعا خوشت میاد. هنر عکاسیش محشره.
    http://1x.com/artist/MarkusReugels

    پاسخحذف
  15. بقول يه نفر وقتي که ته احساس در کردنش بود مي گفت اوه اوه اوه ه ه بارووووووونننن

    بابا همه رو بردي تو حس

    شوخي شوخي همه رو جوگير کردي

    قشنگ بود

    رکسانا

    پاسخحذف
  16. پست قبليت منو ياد يه چيزي انداخته که شايد آدم واسه کلاس گذاشتن هرجايي نگتش
    اين که من که دبستان بودم اولاش دوست بابام يه آقاي مهندس با کلاسي بود که همش ميرفت آلمان و واسه بچه هاش ازونجا مداد شمعي و رنگيهاي 200 رنگ مياورد من همش دوست داشتم بعضي رنگاشو تو نقاشيام بمالم رو ورق و بعضي وقتا که ميرفتيم خونه شون تا مي تونستييم نقاشي در ميکرديم انقد ازوشون ميماليديم رو ورق بعد از بعضي رنگاشون که خيلي خوشم ميوممد که يادمه يه رنگ زرد زرچوبه اي خيل خوشگل بود کش رفتم و بعدش گندش درومد که اون دخره به باباش چغلي کرده بود

    اما خداييش بچگي اصلن آدم واسش هيچي اهميت نداره بشدتي که الان کوچکترين چيزا هم ناراحتش ميکنه مثل اينکه يه پسري به آدم بگه بيا خونه و فقط فکر سکس باشه و هي الکي گنده اش کنه


    رکسانا

    پاسخحذف
  17. اسباب بازي فروشي تكراري بود
    ali acc

    پاسخحذف
  18. قبلا هر از گاهی میزدی تو خط روانشناسی و یه چیزایی می نوشتی . دوباره بنویس دکتر روانشناس آرش ( رح )

    پاسخحذف
  19. سلام آرش.
    در راستای کامنت قبلی مربوط به پست قبلی اومدم اینجا هم فک بزنم.
    منم یاد خونه مادربزرگم افتادم که تو شمال بود. تازه اونجا بخاری هیزمی هم داشت. زمستونا بخاری هیزمی رو روشن می کردن.
    جات خالی thanks giving رفته بودیم خونه یکی از دوستان تو Malibu. توی پاسیو مشرف به دریا دو تا آتیش روشن کرده بودن و آهنگ Keep talking پینک فلوید داشت پخش می شد. خیلی خوش گذشت. اونجا هم گرمای بخاری هیزمی خونه مادر بزرگم یادم افتاد.
    منظورم اینه که این پستت به اندازه یه آتیش با منظره خوب بر خورد موج به ساحل صخره ای و موسیقی دلنشین (البته برای من) به هم حال داد
    مرسی
    ارادتمند
    یاشار و ماری

    پاسخحذف
  20. مستر آرش (m9780 مهاجرتسرایی)۱۸ اسفند ۱۳۹۰ ساعت ۳:۳۶

    سلام
    ارش جاااااااااان
    29 فوریه کجا و 8 مارچ کجاا !!!!
    تو نمیگی ما دل داریم؟ مردیم از بس اومدیم وبلاگت رو بدون آپدیت دیدیم

    پاسخحذف
  21. " الآن حتما پیش خودتان می گویید که این بچه مغزش پاره سنگ بر می دارد نه به این که یک ماه چیزی نمی نویسد و نه به این که هر روز می نویسد "

    خوشم میاد خودت همون اول اعتراف می کنی

    پاسخحذف

لطفا اگر سوال مهاجرتی دارید به تالار گفتگوی مهاجرسرا که لینک آن در پایین وبلاگ است مراجعه نمایید.
اگر جواب کامنت ها را نمی دهم به خاطر این نیست که آدم مهمی هستم و یا کلاس می گذارم و قیافه می گیرم بلکه فقط به خاطر این است که اعتقاد دارم آنجا متعلق به خوانندگان است و بدون دخالت و تصرف من باید هر چیزی را که دلشان می خواهد بنویسند.