باز هم روزنوشتی دیگر

دو مسئله وجود دارد که من را سخت به خود مشغول کرده است. اول اینکه رئیس من با اردنگی اخراج شد و کار من از قبل هم بیشتر شد و دوم این که یک سری بادکنک از یک مسیرهای پیچ در پیچ باریک به سمت پایین می آیند و من باید در مسیر آنها انواع و اقسام سلاح ها را قرار بدهم تا آنها را بترکانند ولی بودجه من محدود است و فقط به میزان بادکنک هایی که ترکانده ام می توانم تجهیزات و ادوات جنگی تهیه کنم. بادکنک ها هم به مرور زمان محکم تر می شوند و سخت تر می ترکند و مستلزم تجهیزات جنگی قوی تری هستند. الآن به مرحله ای رسیده ام که بادکنک ها حتی با بمب هسته ای هم نمی ترکند و خودشان را به قلعه من می رسانند و آن را منفجر می کنند و این برای من مشکل بزرگی شده است که پس چگونه می شود آنها را ترکاند. یک جلیقه برای ببو خریده ام که بالای آن یک حلقه فلزی دارد و می شود به آن طناب وصل کرد و او را مثل سگ ها برای قدم زدن به خیابان برد. وقتی جلیقه را تن ببو کردم عقب عقب راه می رفت و می خواست آن را از تن خودش در بیاورد. بالاخره هم آنقدر خودش را به این طرف و آنطرف کوبید که جلیقه را از تنش در آوردم. خیلی خنگ است و جز خوردن هیچ چیز دیگری را یاد نمی گیرد. باید یک جلیقه برایش بگیرم که بالایش دسته داشته باشد و او را مثل سبد خرید بلند کنم و با خودم برای گردش به بیرون ببرم. آخر دلم برایش می سوزد که همیشه در خانه است و با حسرت بیرون را نگاه می کند. متاسفانه وقتی که ببو بچه بود پنجه هایش را از ته کشیده بودند و برای همین الآن نمی توانم بگذارم که از خانه به بیرون برود. وقتی که او را از یتیم خانه به فرزندی قبول کردم به من گفتند که اجازه ندارم او را به بیرون از خانه بفرستم. دیروز صبح با موتور گازی به سر کار آمدم و یخ کردم. هوا به نظر خوب می آمد ولی نگو که بادش سرد بود و تا اعماق استخوانهای آدمیزاد نفوذ می کرد. برای همین الان کمی ریپ می زنم و امیدوارم که در روزهای آینده گریپاچ نکنم.

هنوز خبری از پاسپورت امریکایی من نشده و احتمالا دارند سوابق من را زیر و رو می کنند تا بلکه نقطه تاریکی در آن پیدا کنند. البته هنوز زود است و باید یک ماه دیگر هم صبر کنم تا به من وقت مصاحبه بدهند. یک جزوه هم به من داده اند که باید آن را بخوانم و امتحان بدهم. بیشتر در مورد تعریف دموکراسی و حقوق بشر و تاریخ امریکا و از این چرت و پرت ها است. شاید هم کف دستم تقلب نوشتم که اگر اسم رئیس جمهورهای امریکا یادم رفت یواشکی به آن نگاه کنم. در امتحان گواهینامه امریکا هم تقلب کردم و چندین سوال را که گزینه ای بود دو گزینه و یا بیشتر را که احتمال می دادم درست باشد با هم سیاه کردم. وقتی به پیشخوان آمدم پیش خودم گفتم که الآن آن خانم تیره پوست زیبا مچم را می گیرد و باعث شرمنگی می شود برای همین تا رسیدم حواس او را پرت کردم و گفتم که من می دانم رد می شوم و دوباره باید امتحان بدهم. می خواستم مقدمه چینی کنم که اگر او متوجه تقلب من شد بگویم که چون من می دانستم رد می شوم همین جوری همه را سیاه کردم ولی خوشبختانه همین حرف من باعث شد که او به جای ورقه به من نگاه کند و زمانی به ورقه من نگاه کرد که اشل جواب های درست را روی آن گذاشته بود و بعد به من گفت اتفاقا قبول شدی و لازم نیست دوباره امتحان بدهی. بعد هم برگه من را به کناری انداخت و فرم های قبولی من را امضاء کرد. در آزمایش چشم هم تقلب کردم و وقتی که گفت یگ چشمت را ببین و بگو که آن علامت ها به کدام سمت است چون با چشم چپم خوب نمی دیدم یواشکی چشم راستم را هم باز کردم و از لای انگشت هایم نگاه کردم و جهت درست را گفتم. البته من هیچ وقت در زندگی متقلب خوبی نبودم و مخصوصا در مدرسه و دانشگاه اصلا جرات تقلب کردن نداشتم و اگر کسی برگه پاسخ های صحیح را هم به من می داد چنان رنگم می پرید که خواجه حافظ شیرازی هم متوجه تقلب من می شد. برای همین هم بعدها بخر و بفروش خوبی نشدم و موقع خرید هر چیزی را که فروشنده می گفت باور می کردم و چیزهایی را هم که لازم نداشتم یا می بخشیدم و یا به پایین ترین قیمت ممکن می فروختم. برای همین وقتی آمدم امریکا یک مرتبه در میان امریکایی ها احساس زرنگ بودن به من دست داد و تقلب کردم!

یکی از فرق های زندگی در ایران و زندگی در امریکا این است که در ایران وقتی که آدم می خواهد از خانه به بیرون برود شال و کلاه آهنین می پوشد و چند تا کشیده به خودش می زند و نعره می کشد و مثل کسانی که می خواهند وارد رینگ بوکس بشوند خودش را برای مواجهه با وقایع مختلف آماده می کند ولی در امریکا آدم همین طوری از خانه به بیرون می رود و همین طوری هم بر می گردد بدون این که هیچ اتفاقی افتاده باشد. فوقش این است که از ناکجا آباد یک تیری می آید و به مغز آدم می خورد که احتمالش هم خیلی کم است و اصلا متوجه آن نمی شوید که بخواهید نگرانش باشید. شاید محله و شهر من این طوری است و در جاهای دیگر امریکا این طوری نباشد. بالاخره یک دادی بیدادی دعوایی چاقوکشی چیزی که آدم قدر آسایش زندگی خودش را بیشتر بداند و کمی هیجان داشته باشد بد نیست. اگر نه مثل این است که به دیدن یک فیلم سینمایی بروید که در آن یک آدم هر روز به سر کار می رود و بر می گردد بدون این که هیچ اتفاق خاصی بیفتد. آن زمانی که قایق داشتم خوب بود و خراب شدن موتور قایق در وسط دریا و یا گیر کردن آن در آب های کم عمق خودش ماجراهای جالبی خلق می کرد که حتی بازگو کردنش هم جالب بود. البته خودم مقصر هستم و باید برای آخر هفته های خودم یک برنامه جالب و سرگرم کننده بچینم تا زندگی کسل کننده نشود. مثلا تابستان می خواهم به کلاس قایق بادبانی بروم و راندن آنها را یاد بگیرم و یا این که باید شروع کنم به مسافرت کردن و با تورهای تفریحی به نقاط مختلف امریکا بروم و آنها را ببینم. ولی در ایران شما اصلا نیازی به اضافه کردن هیجان به زندگی خود ندارید و همه چیز با هیجان و دلهره آغاز می شود و تا انتها ادامه پیدا می کند. البته می دانم که دارم چرت و پرت می گویم و هیچ کسی دلش نمی خواهد که به خاطر داشتن هیجان در زندگی خود مشکلات فراوان داشته باشد و در آن دست و پا بزند. شاید هم بروم کلاس خلبانی هواپیمای کوچک و یا هلی کوپتر. البته کمی گران است ولی تجربه خیلی خوبی است و ممکن است که بعدها هم به درد آدم بخورد. از آسمان به زمین سقوط کردن هم جالب است و شاید یک بار آن را آزمایش کنم. احتمالا در زمان سقوط آزاد فقط به این مسئله فکر خواهم کرد که آیا چتر نجاتم باز خواهد یا خیر. ترسو هم هستم و حتی وقتی که برای اولین بار می خواستم سوار رولوکاستر بشوم خیلی تلاش کردم که در مقابل دختر همخانه سابق خودم کم نیاورم ولی بالاخره اعتراف کردم که می ترسم و می خواستم از صف خارج شوم و او هم به زور من را گرفته بود و نمی گذاشت که فرار کنم. ولی دفعات بعدی ترسم ریخت و حتی در شهرک دیسنی لند و یونیورسال مادرم را هم به زور سوار قطارهای هوایی کردم که در هوا حرکات دورانی و جانگوله انجام می داد.

دیگر گرسنه ام شد و باید بروم. راستی خوب شد یادم آمد که در خانه هم غذا نداریم و امروز باید بروم ساندویچ بلمبانم. وقت به خیر.