ماهی که گذشت

اینجا که هیچ وقت اتفاق خاصی نمی افتد و همه چیز مثل قبل است. صبح از خواب بیدار می شوم و به سر کار می روم سپس ظهر به خانه می آیم و غذا می خورم و دوباره ساعت یک به سر کار بر می گردم و تا ساعت پنج کار می کنم. یک تبلت خریدم که می توانم با آن کتاب بخوانم ولی خوب بازی های آن هم جالب است و گهگاهی میخ آنها می شوم. خلاصه این که همه چیز همچون قبل است ولی اتفاقات در ایران آنقدر سریع رخ می دهد که انگار از نوشته قبلی من تا کنون چندین سال گذشته است. در این مدت حقوق من به ریال دو برابر شده است چون دلار از مرز دو هزار تومان هم گذشته است, نفت و گاز و بانک ایران تحریم شده است, گلشیفته لخت شده است, همه چیز در ایران گران شده است و خلاصه کلی اتفاقات مختلف رخ داده است که آدم انگشت به دهان می ماند. وقتی پنج سال پیش به امریکا می آمدم هشت هزار تومان پول در کیفم گذاشتم تا وقتی بر می گردم ایران اگر کسی به دنبالم نیامد خودم تاکسی بگیرم و به خانه بروم. الآن وضعیت قیمت ها طوری شده است که اگر روند آن به همین صورت ادامه پیدا کند می ترسم دیگر با آن پول من را به اتوبوس هم راه ندهند.  ای بابا حالا کو تا شرایطی پیش بیاید و من بخواهم به ایران بروم. آن زمانی که ایران بودم آنقدر گرفتار کار بودم که تا شاه عبدالعظیم هم نمی توانستم بروم و حالا اینجا هم آنقدر گیر کرده ام که نمی توانم تا دو تا شهر آن طرف تر بروم. خوشبختانه گرین کارت مادرم هم دارد درست می شود و تا چند ماه دیگر می آید. ای کاش جوان ها هم می توانستند به یک طریقی خودشان را از آن وضعیت بحرانی نجات دهند و یک زندگی راحت و آرامی داشته باشند. من و بقیه کسانی که یک جوری خودمان را به خارج از ایران رساندیم خیلی شانس آوردیم اگر نه من هم همین الآن داشتم توی سر خودم می زدم که چطور کرایه خانه ام را پرداخت کنم. حتی بعضی از شما که در ایران وضع مالی خوبی داشتید باز هم شانس آوردید که در خارج از ایران زندگی می کنید. گلشیفته هم شانس آورد که در ایران نیست. گرچه ممکن است غر بزنیم ولی خودمان هم می دانیم که شانس آورده ایم.

یک شعر شفیعی کدکنی برایتان می گذارم که بخوانید و کلاستان برود بالا و لااقل اگر فردا یک نفر از شما پرسید بگویید که یک شعر در عمرتان خوانده اید. این شعر مورد علاقه درویش است و من هم چون او را دوست دارم این را اینجا می گذارم.

درین شب‌ها
که گل از برگ و
برگ از باد و
باد از ابر می‌ترسد

درین شب‌ها
که هر آیینه با تصویر بیگانه‌ست
و پنهان می‌کند هر چشمه‌ای سر و سرودش را

چنین بیدار و دریاوار
تویی تنها که می‌خوانی.

تویی تنها که می‌فهمی
زبان و رمز آواز چگور ناامیدان را.

بر آن شاخ بلند ای نغمه‌ساز باغ بی‌برگی
بمان تا بشنوند از شور آوازت
درختانی که اینک در جوانه‌های خرد باغ در خواب اند

بمان تا دشت‌های روشن آیینه‌ها،
گل‌های جوباران

تمام نفرت و نفرین این ایام غارت را
ز آواز تو دریابند.

تو غمگین‌تر سرود حسرت و چاووش این ایام،
تو بارانی‌ترین ابری که می‌گرید

به باغ مزدک و زرتشت،
تو عصیانی‌ترین خشمی که می‌جوشد
ز جام و ساغر خیام.

درین شب‌ها
که گل از برگ و
برگ از باد و
باد از ابر و
ابر از خویش می‌ترسد

و پنهان می‌کند هر چشمه‌ای سر و سرودش را

درین آفاق ظلمانی
چنین بیدار و دریاوار

تویی تنها که می‌خوانی.

ولی از شعر و گرانی و این چیزها که بگذریم چند وقت پیش گلشیفته به صدر اخبار ایران آمده بود چون یک عکس برهنه گرفته بود که در آن دو تا دستش را بر روی جوجوی خود گذاشته بود. یک عکس دیگر هم نیم تنه بود که یک دستش را بر روی جوجو گذاشته بود. من که خیلی از این عکس های او خوشم آمد چون اصولا به نظر من و یا شاید بقیه مردها زن لختش قشنگ تر است. گلشیفته را هم دوست دارم چون هم هنرپیشه خوبی است و هم اینکه وقتی بچه بود او را دیده بودم و او هم من را می شناسد. اگر یادتان باشد یک خاطره از زمان دبیرستان خودم برایتان تعریف کرده بودم که در آن به طرح کاد می رفتیم و جک های هیدرولیک روغنی را تعمیر می کردیم. روزهای اول تمام فکر و ذکر ما این بود که دست و یا بدنمان روغنی نشود و برای همین نمی توانستیم هیچ کاری را درست انجام دهیم تا اینکه یک روز استاد کارمان گفت که هر روز که به اینجا می آیید قبل از هر کاری باید دست هایتان را تا آرنج درون ظرف روغن سوخته بکنید و بعد به کارتان برسید. از آن زمان به بعد دیگر خیالمان از بابت روغنی شدن راحت شد و تمام فکرمان را مشغول کار می کردیم. حالا گلشیفته هم دستهایش را تا آرنج درون ظرف روغن سوخته کرده است تا با خیال راحت در نقش های مختلف بازی کند و نگران این نباشد که آی فلان جایم معلوم شد و الآن در و همسایه مادرم اینا در ایران چه می گویند. حالا جوجویش هم اگر زمانی معلوم شد دیگر برای کسی خیلی عجیب و نگران کننده نیست. بعضی ها این کار گلشیفته را یک حرکت انقلابی و جنبشی می دانند و برخی دیگر هم این کار او را فتنه دشمن و ضربه به حیثیت نظام می دانند. آخر اندام زیبای او که حتی جوجویش هم معلوم نبود چه ربطی به نظام و جنبش و این چیزها دارد. به قول کولی عشقش کشید و دلش خواست عکس خودش را به این صورت چاپ کند تا دیگران ببینند و از زیبایی او لذت ببرند. 

ولی از گرانی و گلشیفته و شعر هم که بگذریم باید بگویم که ببو گلابی هم خوب است و روز به روز تپل تر می شود. یک پدرسوخته ای شده است که دومی ندارد و توانسته است به خوبی رگ خواب من را به دست بیاورد تا بیشتر به او خوراکی های خوشمزه بدهم و او هم بخورد و خپل تر شود. وقتی فیلم جدایی نادر از سیمین را دیدم پدر نادر من را به یاد ببو انداخت چون او هم مثل ببو نمی توانست خیلی از چیزها را درک کند. مخصوصا در آن صحنه ها که می خواست از هر فرصتی استفاده کند تا از خانه به بیرون برود من را به یاد ببو می انداخت که همیشه در جلوی در منتظر می ایستد تا در باز شود و او بتواند قدم به دنیای بیرون بگذارد ولی متاسفانه چون پنجه ندارد من هم نمی توانم بگذارم که او به بیرون از خانه برود و این مسئله برای او تبدیل به یک آرزو شده است. آرزوی آزادی و رهایی چیزی است که هر موجود زنده ای در پی به دست آوردن آن است ولی همیشه محدودیت هایی وجود دارد که او او را از رسیدن به آن باز می دارد. مثلا من هم دوست دارم از همین فردا به جای آمدن به سر کار سوار هواپیما شوم و به شهرها و کشورهای مختلف بروم و تفریح کنم ولی چنین چیزی برای من امکان ندارد. ببو هم به اندازه کافی در خانه از زندگی خودش لذت می برد ولی او هم مثل همه ما آرزوهایی در سر دارد که شاید هرگز به سرانجام نرسد. ممکن است بسیاری از شما هم که الآن در ایران هستید و عشق زندگی در خارج را دارید هرگز نتوانید در یک کشور خارجی زندگی کنید ولی به هرحال این رویا در شما زنده است و تلاش خودتان را برای رسیدن به آن انجام می دهید. قیافه پدر نادر وقتی که می خواستند به او چیزی را بفهمانند دقیقا مثل ببو بود در زمانی که من سعی می کردم ریدن در توالت را به او آموزش دهم. او فقط به من نگاه می کرد و نمی فهمید که من چه می گویم و یا چه چیزی را از او می خواهم.

فقط یک چیزی نوشتم که از نگرانی به در آیید اگرنه این روزها سرم خیلی شلوغ است و الآن هم باید بروم. 

من رفتم.